Bij het volgende kruispunt …linksaf

Goed, nog een uurtje en dan begint hier Grey’s Anatomy. Dus ik heb nog precies 45 minuten om wat op m’n blog te schrijven. (heb nog een kwartiertje nodig om te plassen en iets lekkers klaar te maken voor op de bank, moet natuurlijk ook ingecalculeerd worden).
Druk, druk, druk…

Ik had beloofd nog wat te schrijven over mijn ervaringen m.b.t. het halen van m’n rijbewijs, dus bij deze. Als je van plan bent langer dan 90 dagen in Nova Scotia te blijven, dan heb je een rijbewijs nodig van Nova Scotia. Geen probleem voor mensen uit een andere provincie van Canada of mensen uit de VS, die kunnen hun locale rijbewijs zonder pardon inruilen voor een rijbewijs uit Nova Scotia. Anders is het voor alle “buitenlanders”, waar ik er tegenwoordig ook één van ben. En zo voelde ik me eigenlijk ook gedurende het hele “rijbewijs” proces.

Ronald vond alles daarentegen een fluitje van een cent. Hij ging naar de Access Nova Scotia organisatie, vroeg daar aan een jong leuk “vrouwke” hoe hij z.s.m aan z’n rijbewijs kon komen. Het meisje vertelde dat je eerst je theorie examen moest doen en daarna een afspraak moest maken voor je driver’s test. Met een knipoog gaf zij mijn charmante man natuurlijk de tip om alvast een afspraak te maken voor de driver’s test en net te doen alsof hij z’n theorie al gehaald had. Het duurt hier immers weken voordat je aan de beurt bent voor je driver’s test.

Het enige wat Ronald dus hoefde te doen was eerst voor beide examens te betalen. Dan zou hij een “filenumber” krijgen en die kon hij door de telefoon doorgeven voor een afspraak voor z’n driver’s test. Goed, Ronald kreeg via de telefoon meteen een datum voor zijn test. Een weekje vóór die datum las hij even het theorie boekje door, ging de dag erna op de bonnefooi naar het Access Nova Scotia gebouw, haalde daar z’n theorie examen en ging een week later met succes op voor z’n road test. Of te wel… alles Cum Laude voor de heer Pennings. (soms is het wel jaloersmakend om met zo’n handige Harrie getrouwd te zijn).

Nu mijn verhaal… Na een uur met twee kinderen in het gebouw van Acces Nova Scotia te hebben gewacht (er waren twee dames voor 40 klanten en toen alleen ik nog in de wachtkamer zat, moest de ene mevrouw acuut naar de W.C. en de ander was errrrug druk bezig aan de telefoon) was ik eindelijk aan de beurt om alvast voor mijn twee tests te betalen. Nou mooi niet dus… Ik had een Nederlands rijbewijs en dat moest ik eerst even laten vertalen. En daarvoor moest ik “eventjes” naar het bureau van Immigratie. Maar, daarvoor moest ik natuurlijk wel een afspraak hebben…. “Good day mam.”

Goed, ik vanuit thuis gebeld voor een afspraak bij het bureau van Immigrate. Bleek er één meneer te zijn voor heeeel Nova Scotia, die in staat was een rijbewijs uit het buitenland te vertalen. En natuurlijk was die meneer op vakantie…

Na een week had ik eindelijk een afspraak bij “de” meneer van de buitenlandse rijbewijzen. Zijn “office” zag er erg deskundig uit. Overal natuurlijk plakkaten van alle diploma’s. Zeer prestigieus. Het bleek inderdaad dat je minstens gepromoveerd moest zijn voor zijn activiteiten. Hij had namelijk een computer programma waarbij je het land moest intikken waar een buitenlands rijbewijs vandaan kwam. Dan verscheen er een plaatje van hoe een rijbewijs uit het betreffende land eruit zou moeten zien.

Na 5 minuten kijken naar het schermpje en het spelletje “zoek de verschillen” kon de slimme meneer eindelijk op een knopje drukken waarmee de onderdelen van mijn rijbewijs automatisch vertaald werden in het Engels. En met dat papiertje ging ik dus weer terug naar de andere slimme mevrouw achter de Acces Nova Scotia balie. Daar moest ik natuurlijk weer wachten. Ik had nummer 19 maar er was verder geen kip te bekennen in de wachtruimte. Deze keer zat alleen de “enigszins gezette” mevrouw op haar stoel (lees: Ik heb maat 56 en heb een hekel aan alles dat een kleinere (lees: maat 40) maat heeft. Een mevrouw dus met een hoop onverwerkte jeugdtrauma’s. Maar gelukkig … na een kwartier wachten was nummer 19 (+ kids like always) dus aan de beurt en kon ik mijn tests alvast betalen.

Vanuit thuis belde ik vervolgens met Access Nova Scotia om alvast een afspraak te maken voor mijn driver’s test. Natuurlijk wist ik dat ze zouden vragen of ik m’n theorie al had gedaan, maar Ronald zei dat ik daar gewoon “Ja” op moest antwoorden. Dus ik met knikkende knieën (liegen is niet mijn beste eigenschap) gebeld.

Eerst kreeg ik een keuzemenu om zo door de juiste persoon geholpen te kunnen worden… “Please hold and note that your call will be recorded.” (…and anything you say can and will be used against you in the court of law …slik)

De stem aan de andere kant van de lijn klonk angstaanjagend veel als die van de gezette mevrouw…Haar eerste vraag: “Heb je je theorie al gedaan?” “JA” (was behoorlijk trots op mezelf) Haar volgende vraag: “Wanneer?”…… (wanneer? WANNEER? Shit, shit, shit, wat nu? Inwendig stond ik al te tieren tegen Ronald want hij had deze vraag echt nooit gekregen! Mister de charmeur …maar goed ik moest een antwoord geven) “Oh well … back in Europe.” “That’s not valid.” “O really?” “You have to do a written test first before you can make an appointment for your road test” “Ohhhhhh”(Ik heb het intellect van de Nederlanders weer eens goed op de kaart gezet hier in Canada ; ))

Die week dus maar snel m’n theorieboekje ingedoken en zo snel mogelijk m’n theorie gehaald. Oké, oké, de waarheid is dat ik een week heb zitten studeren en Ronald me voor gek heeft verklaard. En achteraf gezien had hij wel gelijk.

Het is natuurlijk goed om je rij-kennis weer eens op te frissen. Ik bedoel, ik weet nu gelukkig hoeveel meter touw je mag hebben tussen je auto en je aanhanger. Ik weet ook dat je dan een vlaggetje op het touw moet hangen en weet ook welke kleur het vlaggetje moet zijn en hoeveel cm breed het vlaggetje moet zijn.

Maar mijn thoerie “examen” was zo belachelijk eenvoudig dat ik het ook wel een beetje zonde vindt van alle hersencapaciteit dat nu in beslag is genomen met bovenstaande nuttige kennis. Een vraag op het examen was: “Je hebt alcohol op en daarna ook medicijnen ingenomen. Je wilt gaan rijden. Ben je dan onder invloed?” Of “Je wilt rechts afslaan. Welk plaatje laat het beste zien hoe je dat moet doen? A. Een plaatje van een auto die links afslaat. B. Een plaatje van een auto die rechts afslaat maar eindigt in de linker baan. C. Een plaatje van een auto die rechts afslaat en eindigt in de rechter baan. D. None of the above. Tot slot de klapper van de week (Je had een blaadje met verkeersborden en steeds moest je het best passende bord uitkiezen): “Welk bord heeft een pijl?” Toen dacht ik echt even dat ik in een aflevering van “Dora” terecht was gekomen.

Eenmaal thuis gekomen, heb ik meteen een afspraak gemaakt voor een road test. Wonder boven wonder kreeg ik deze keer een jongeman aan de telefoon en heb ik m’n charmantste stem opgezet (lees: two can play this game Ronald). En tweede wonder boven wonder kon ik 10 dagen later meteen op voor m’n road test.

De avond voor de test hadden we oppas geregeld en ben ik met Ronald 2 uur lang rondjes gaan rijden door de stad en hebben we bij de Mac gegeten. (Oké, toegegeven, die man van mij heeft best wat voor me over. Beide onderdelen van de avond vond hij echt verschrikkelijk).

De dag erna ben ik met vlag en wimpel geslaagd voor m’n examen. En dat terwijl een zakelijke mevrouw met een sjaaltje m’n examen had afgenomen. Gelukkig had ze ook kinderen en mocht ik zo af en toe wat zeggen in de auto. Ik had slechts een paar kleine foutjes gemaakt en mijn bijzondere verrichtingen blijven … bijzonder… om het zo maar te zeggen. Zo moest ik op een heuveltje parkeren naast de stoep. Ik reed eerst over de stoep heen en zette de auto vervolgens naast de stoep neer. Dat vond de mevrouw na afloop van het examen niet zo’n geslaagde actie. Ik vertelde haar dat ik het altijd zo doe, omdat ik anders niet weet of ik naast de stoep sta. Dus als ik twijfel, rij ik er altijd eerst overheen…. Dat begreep zij helaas niet zo goed, terwijl het voor mij echt heel logisch is.

Goed, ik heb nog acht minuten. Ik heb m’n rijbewijs en kan weer “gelukkig” rondrijden. Het enige wat nu nog moet gebeuren is dat Ronald de stem van “Bassie” (lees: clown, acrobaat, boeven “Wat zeggie baas?”) van de TomTom af moet halen. Want we rijden nu alweer maanden rond met de zinnen: “Hier rechts afslaan, dat is waar de duim aan de linker kant zit.” “Ooooooooh, dat was op het nippertje, je moet nu echt om draaien hoor.” En “Hoi, hoi, hoi, we zijn er! Hééé, vergeet je je TomTom niet, anders wordt Bassie gejat…piedepiedepiet…”

Bloed, zweet en tranen

Twee weken geleden zijn we dan eindelijk verhuisd. Ik had de hele verhuizing tot in de kleinste details voorbereid. Omdat Trudie en Lambert tijdens de verhuizing bij ons logeerden, had ik geen zin om dan koffers in te pakken. Alles stond dus al dagen voor onze verhuizing ingepakt en wel in de gang.

Lambert en Ronald zouden op de dag van de verhuizing met twee auto’s vol verhuisspullen (echt ongelooflijk wat je in drie maanden tijd aan spullen vergaart) heen en weer rijden naar ons nieuwe huis, ik zou al in het nieuwe huis zijn om daar de eerste spullen uit te pakken en Trudie zou in ons appartement op de kinderen passen. En zo geschiedde … Alles liep als een trein… Behalve dan dat die trein niet het station in kon rijden omdat er nog een oude trein stond geparkeerd. Een trein die geen aanstalten maakte om te vertrekken…

Het huis dat wij huren is van een oudere mevrouw. Ze is erg chaotisch, springt van de hak op de tak qua verhaal (iets wat ik me niet kan voorstellen ; )) en kan compleet geen hoofdlijnen houden of prioriteiten stellen. Het had ons dan ook eigenlijk niet zo moeten verbazen dat mevrouw nog helemaal niet klaar was met inpakken toen wij op 1 september 11:00 ’s ochtends bij haar op de stoep stonden.

Het huis was nog één grote puinzooi. Mevrouw was net bezig haar Kerstspullen te sorteren. Haar dochter (“slechts” 35 weken zwanger) was daar ook met haar tweejarige peuter. Omdat dochterlief de afgelopen weken bij haar moeder had gelogeerd, moesten ook al háár spullen nog worden ingepakt. Verder hadden ze geen van allen een auto. Dus de spullen die wel waren ingepakt, moesten wachten op de taxi (die pas als alles klaar was, zou komen). Gelukkig hadden ze het woonkamertje alvast leeggemaakt (lees: spullen in andere kamer gekieperd) waardoor wij al onze spullen daar tijdelijk konden opslaan. De koelkast stond nog vol met kip en kaas van de peuter (die ondertussen het speelgoed van Eveline had ontdekt en dat door heel het huis aan het transporteren was).

Om 13:00 moesten we ons appartement verlaten. Dus er zat niks anders op dan de kinderen ook maar mee te nemen naar ons nieuwe huis. Na een uurtje met z’n allen in de eetkamer gezeten te hebben zonder eten, drinken of de mogelijkheid om de kinderen een beetje te kunnen laten slapen, ben ik maar met Eveline en Simone gaan lopen. De zwangere dochter + peuter moesten immers nog een slaapje doen (ja, ja, doe alsof je thuis bent). Na twee uur wandelen was het resultaat er thuis nog niet veel beter op … Mevrouw was nog steeds boven in haar kamertje haar prularia aan het inpakken. Tempo …0,0. Gelukkig stond dochterlief bijna klaar om te vertrekken.

De uren verstreken en inmiddels was het 19:00. Het huis was nog steeds een grote zooi en mevrouw nog steeds niet klaar met inpakken. Gelukkig kregen we die avond wat ondersteuning van onze oppas. Wij hadden haar gevraagd om te komen oppassen zodat Lambert, Trudie, Ronald en ik uit eten konden om onze verhuizing te vieren.

Uiteindelijk zijn we pas om 21:00 vertrokken om een hapje te eten. Het huis was toen pas echt van ons. Mevrouw zou de dagen daarop nog wel terugkomen om het een en ander te regelen maar dat namen we maar op de koop toe.

Vorige week is ze overigens met haar dochter (ja inderdaad, die 35+ weken zwanger is) en kleinzoon naar Rusland vertrokken voor een jaar. Technisch gezien mocht de dochter nog vliegen tot 36 weken zwangerschap. Nou wilde vorige week het toeval dat er een orkaan langs onze kust raasde, waardoor een hoop internationale vluchten gecancelled werden. Even had ik de angst dat ook hun vlucht gecancelled zou worden en dat dochterlief weer bij ons op de stoep zou staan omdat ze niet meer mee mocht naar Rusland en dus hier zou moeten bevallen …. En dat er dan geen plek meer zou zijn in de herberg en ik haar moeilijk naar een stal zou kunnen doorverwijzen. Gelukkig bleken mijn angsten ongegrond. In het ergste geval hadden we voor haar altijd nog onze 8 persoons tent kunnen opzetten in de achtertuin. Ik bedoel, wij zijn ook de beroerdste niet ; ))

De dag na onze verhuizing verliep ook chaotisch. Er was nog geen koffer uitgepakt, geen kastje gepoetst en geen raam gelapt of we moesten weer een nieuwe koffer inpakken. We zouden die dag vertrekken naar een huisje en we moesten ook nog boodschappen doen. Verder had Ronald die middag zijn rij-examen (ik heb inmiddels ook mijn rij-examen gedaan, meer daarover in mijn volgende blog). Ronald had dat examen natuurlijk met vlag en wimpel doorstaan.

Enfin, een ingepakte auto vol met verse boodschappen, twee jengelende kinderen en een rijbewijs verder, zaten we ’s middags eindelijk uitgeput maar voldaan in de auto op weg naar ons huisje. Het huisje lag aan een meertje, dichtbij een prima locatie om walvissen te kunnen bekijken. We hebben ons daar prima vermaakt. Helaas zat het weer niet echt mee, waardoor we nog steeds geen walvis hebben kunnen spotten. We hopen komend weekend op betere tijden.

In het huisje hebben we Trudie’s verjaardag gevierd met een taart vol icing, lunch aan het water met Fish and Chips en ’s avonds een lekkere BBQ van onze meesterkok Ronald (oke, oke, hij grilde het vlees in de oven, maar dat zijn slechts details).

Vorige week zijn Trudie en Lambert weer terug naar huis gevlogen.(Hetzij pas bij poging twee. De eerste ronde op het vliegveld in Halifax bleek hun vliegtuig te zijn geannuleerd terwijl het “incoming flights” bordje gewoon aangaf dat hun vliegtuig bij de “gate” stond en aan het “boarden” was. Na 6 uur wachten op informatie (“Nee meneer, uw vliegtuig staat echt klaar. Ik zie het op mijn PC en … ik heb nu even een “break”. Er komt zo iemand anders.” Big smile.. je hebt er alleen helemaal niks aan.) konden Trudie en Lambert weer met Ronald terug naar huis. Een dag later zijn ze vertrokken.)

De afgelopen week stond in het teken van poetsen, reorganiseren, tuin bijwerken en nog eens poetsen. Gelukkig kan ik dat wel goed maar met twee kinderen om je heen is dat toch wat lastiger. Na al die avondjes poetsen had ik dan ook echt geen fut meer om ook nog eens met m’n blog bezig te zijn. Het enige wat ik nog kon doen is laveloos “zappen” en genieten van de 500 TV kanalen die we de komende 2 maanden hebben.(500 kanalen = aanbieding als je je TV en internet laat installeren via een bepaalde maatschappij). We hebben nu allerlei grappige kanalen; The Space channel (zendt alleen maar Star Trek uit en andere “alien” achtige programma’s), The Comedy channel (met alleen maar “gouwe ouwe” comedy’s zoals The Fresh Prince, Roseanne, Who’s the Boss, The Cosby Show) en je hebt ook de BIO channel (6000 verschillende biografieën van bekende filmsterren. Wat wil je nog meer!). Ook heb ik via Trudie ontdekt dat As the World Turns hier ook te zien is. Sterker nog, het start ook om 17:00. ; ) Hier zijn ze al een stuk verder met de verhaallijnen. Dat geldt overigens ook voor het nieuwe TV seizoen van Grey’s Anatomy, Ugly Betty, House en America’s Next Top model. O ja, en dan nog iets, hier hebben ze Beverly Hills 90210 weer nieuw leven ingeblazen. Of te wel… ik kan het niet laten om zo af en toe weer eens voor de buis te kruipen. Natuurlijk om dan het nieuws te kijken ; ) Want ook daarvoor hebben we nu 10 kanalen.

Niets is je te veel op een kameel

Oké, na een stilte van zo’n duizend jaar heb ik eindelijk weer eens een avondje rust om de geïnteresseerden onder ons een update te geven van ons leven. De afgelopen weken zijn erg chaotisch geweest; inpakken spullen oude appartement, verhuizen, alle spullen in nieuwe huis weer uitpakken, nieuwe huis compleet verbouwen, paar dagen cottage, Trudie en Lambert op bezoek en o ja, last (maar zeeeeeker not least) twee koters 24/7 vermaken. Genoeg input dus voor wat verhaaltjes op mijn blog (altijd alles van de positieve kant bekijken).

Laat ik bij het begin beginnen…

Ronald heeft een paar weken geleden een aanbod gehad om een jaar in Rijadh (Saoedie (spelling controle geeft als optie: Sloerie) Arabie) te gaan weken na zijn fellowship in Halifax. Aanbod was niet slecht: twee maanden per jaar vakantie, onbeperkt aantal tickets om terug naar Nederland te vliegen voor de nodige familiebezoekjes, leuk salaris… (10 kamelen, 7 maagden enz.) Mijn eerste gedachte was hmmm Rijadh … klinkt als Dubai. (of te wel eindeloos veel mooie winkels, zwembaden, stranden, boulevards, filmsterren, massage/beautysalons, tennisclubs, nanny’s .. eindelijk het cherrywijvenbestaan waar ik nou zo naar verlang. Ik moedigde Ronald dan ook aan om vooral eens verder te vragen naar de mogelijkheden daar zeker ook voor mij, want “toevalligerwijs” had de vriendelijke meneer daar weinig over verteld. Toen bleek het volgende…

Rijadh schijnt een van de meest gelovige steden te zijn van Saoedie Arabie. Vrouwen worden er uitgehuwelijkt (trouwen met een neef is daar geen uitzondering. Genetisch levert dat natuurlijk allerlei interessante combinaties op; een walhalla dus als je onderzoek doet naar schaarse KNO syndromen.) en krijgen gemiddeld acht kinderen. Mocht je als vrouw na een paar jaar huwelijk denken… mmmwa… doe mij maar een ander, is de minimale straf voor ontrouw zijn de doodstraf. (Ik vraag me dan gelijk af wat de maximale straf dan is… vast een rode kaart en dus geen toegang tot de hemel na je dood).

Enfin, het kwam erop neer dat ik in Rijadh hetzelfde kunstje zou moeten doen als hier in Canada, alleen dan in 50 graden hitte en een zwart gewaad over m’n lijf met een gaasje bij de mond om door te ademen. Verder zou ik me niet buiten de hekken van de compound mogen begeven, zou ik niet mogen studeren, geen auto mogen rijden en niet met Ronald in dezelfde kamer kunnen eten. O ja, en verder was er nog iets. De mensen daar schijnen hun ene hand te gebruiken om mee te eten en hun andere hand om mee naar de WC te gaan. Hoe moet het alleen als je (zoals ik) linkshandig bent en geen lepel kunt vasthouden met je rechterhand. Als ik m’n linkerhand dan toch zou gebruiken, zou die er vast worden afgehakt door de politie.

Hoe dan ook, je kunt je voorstellen dat Ronald de professor hartelijk heeft bedankt voor zijn aanbod maar dat hij liever nog even verder kijkt. (of te wel… beter een vrouw die het eten nog niet klaar heeft als hij thuis komt, die niet strijkt, de grote boodschappen doet of de klikobak buitenzet dan een vrouw die dat alles wel doet maar die niet echt van hem houdt.)