Ik voel me kei goed, ik voel me kei goed …

Moeoeoeoeoe… weet nu eindelijk waar de naam “moe – der” vandaan komt. Al hoewel het woord oorspronkelijk vast “moeier” was (als in meer moe dan dat vader dat is) maar omdat dat weer zo lullig was voor de vaders hebben ze er maar moeder van gemaakt.

Hoe het ook zij, sinds mijn moeder vertrokken is naar Nederland is het hier in huis een hoop dagen onrustig geweest. Net wanneer je je energie bij elkaar moet vegen om het hele opvoeden overdag weer alleen te doen, wordt je nog extra op de proef gesteld dankzij een gezellige dosis “Bronchitis” van Eveline en een dosis “Ik heb eigenlijk niet meer zo’n zin om te slapen ’s nachts” van Simone.

Op zich is full-time moeder zijn best te doen, zo lang je maar weet dat je dag een begin maar vooral ook een einde heeft. En gelukkig hadden we dat ook prima voor elkaar. Vanaf 20:00 waren de avonden van ons. ’s Nachts moesten we er wel zo’n 3 keer uit om Simone een speen te geven, maar hé dat namen we in ruil voor alle rustige avonden op de koop toe. En omdat het allemaal zo goed ging, besloten we m.b.t. het voedingsschema van Simone meteen over te gaan tot een fruit hap ’s ochtends en een groentehap ’s avonds. O ja, en toen zijn we ook maar meteen “Cold Turkey” gestopt met fles nummer 3 tussen de middag. En ik denk dat dat de druppel (of gebrek daaraan) was voor Simone.

Nachten lang is Simone zo’n 8 keer wakker geworden met een hoop hulpeloos gehuil. Nadat Ronald en ik ieder een nachtje met Simone in het logeerbed hadden doorgebracht, besloten we om het roer drastisch om te gooien. Dus wij een kampeerbedje gekocht die we in de woonkamer hebben gezet. Het plan was om na een half uurtje huilen-, speen-, huilen, speen Simone resoluut in haar bedje beneden te leggen tot de ochtend. Godzijdank besloten we ook om fles nummer drie maar weer in te voeren (sorry consultatiebureau, ons kind wordt ongetwijfeld “aan de maat” en lui maar hé, beter zij dan wij zal ik maar zeggen) en om het groentehapje ’s avonds maar weer even van de menukaart te schrappen. Wonder boven wonder zijn de nachten sindsdien weer redelijk zoals voorheen. De speen moet er nog steeds zo’n drie keer in per nacht maar het bedje beneden hebben we nog niet nodig gehad.

Oké, dus net wanneer je denkt, fijn, een heerlijk nachtje rust voor de boeg, wordt Eveline ziek met alle gehoest, gesnotter en gehijg van dien. Zo erg zelfs dat Ronald Eveline niet meer alleen wilde laten ’s nachts. Dus … ons bed bestond weer uit drie man. Gelukkig kreeg Eveline van de huisarts hier zo’n inhalator ding mee naar huis en die deed goed z’n werk. Helaas kreeg ik tot groot ongenoegen van Ronald ook een antibiotica kuur mee voor Eveline omdat ze hier alles schijnen op te lossen met antibiotica. Toch hebben we maar trouw het kuurtje aan Eveline gegeven. Ronald kan zeggen wat ie wil maar een grondige antibiotica reiniging zo op zo’n tijd kan vast geen kwaad.

Gelukkig was de rust in huize Pennings afgelopen vrijdag weer wat teruggekeerd. Ronald had een etentje van z’n werk, dus die ging helemaal happy de deur uit vrijdag avond. Helaas betekent een “helemaal happy” avondje stappen voor Ronald een “helemaal ellendig” ochtendje de dag daarna voor het hele gezin.

Het stomme is alleen dat ik die ochtenden altijd wakker wordt met zo’n gevoel van, ik ga mijn manlief lekker laten uitslapen vanochtend. Hij heeft het zo leuk gehad en dus was dat avondje alleen met de kinderen eten, alleen met ze in bad gaan, alleen verhaaltjes met ze lezen en alleen ALLE onderhandelingen afgaan voor het slapen gaan (“ik wil nog wat water, ik ben aap kwijt, ik wil m’n dora boekje van de groene draak, ik wil andersom slapen, ik wil niet in m’n slaapzak, ik wil nog een kusje van papa, ik ben het flesje van Betty kwijt, waar is m’n zonnebril, ik wil niet met het licht uit slapen” en dat alles in een kinderkamer die compleet doordrenkt is van de uien lucht i.v.m. verkoudheid, tel uit je winst) na reeds een gezellige dag, wat zeg ik, week, alleen met de kinderen compleet de moeite waard.

Vol goede moed begin ik dan ook met weer een ochtendje mama, Eveline en Simone. Eveline heeft geen zin om haar pamper af te doen (als Eveline wakker is en thuis is doen we haar geen pamper meer aan) of om naar beneden te gaan… “Mama tillu”. Zuchtend loop ik na het verschonen van twee paar billen dan ook maar weer met twee kinderen op de arm naar beneden. Maar… zegt een stemmetje in m’n achterhoofd… het is de moeite waard. Ronald heeft even rust.

Na een hoop gehannes om Eveline in haar stoel te krijgen, zitten we dan aan tafel. “Eveline, wat wil je op je brood: ham of smeerkaas?”(zo pedagogisch verantwoord hè, de eerste boterham moet altijd hartig zijn en beperk de keuze voor een peuter altijd tot twee) Helaas is het antwoord van Eveline: “Pindakaas”. “Nee, Eveline wat wil je: ham of smeerkaas?”(de kracht zit ‘m bij peuters in het herhalen van dezelfde boodschap) “Uhmmmmmm, Pindakaas of Hoooning” luidt het antwoord van onze oudste. “Eveline …” “NEEEEEEEEEEE” en een hoop binnensmonds gemurmel en gejammer volgt. En weer duikt er een sussend stemmetje op in m’n hoofd, dat dit alles zeker de moeite waard is omdat mijn zeer geliefde man lekker boven kan uitrusten.

Na Eveline gechanteerd te hebben met een aflevering van Dora bij het succesvol afronden van het ontbijt, wordt de tijd aan tafel zowaar enigszins gezellig. Eveline en ik hebben onze gebruikelijke diepgaande gesprekken: “Ariël (van de film “De kleine Zeemeermin) is een echte zeemeermin hè mama en Dora zeemeermin is een nep zeemeermin” “Ja, dat klopt en zit niet zo te kneien met je brood”. “Mama lijkt een beetje op Ariël he?” Ineens wordt ik aangenaam verrast door mijn charmante dochter… hmmm Ariël heeft maat 34, een voorgevel die warempel nog “voor” zit en prachtig lang, altijd mooi zittend haar…. Natuuuuuuurlijk lijkt mama op Ariël. Helaas wordt ik bruut uit mijn associatie gehaald omdat er een beker melk over de tafel heen gaat. De hoogste tijd dus om door te gaan met het volgende gerecht op ons ochtend menu. Ik zet Eveline in de woonkamer achter weer een boeiende aflevering van Dora. Ik leg daarbij voor de 100 miljoenste keer uit dat als ze moet plassen, ze op het potje moet gaan zitten en dat als het lukt, ze bij een plas 1 glitter sticker krijgt en bij een poep 2 glitter stickers. Ik ga ondertussen naar boven om Simone weer in bed te leggen en om zelf te gaan douchen. Het bovenstaande is een zeer strak tijdsschema, waar niks tussen mag komen omdat anders alles in de soep loopt en ik om 17:00 nog steeds in m’n pyjama zit.

Iedere ochtend neem ik me steevast voor om even kort te douchen, zodat ik weer snel bij Eveline’s zindelijkheidstraining aanwezig kan zijn. Vol goede moed zet ik de afzuiginstallatie op 10 minuten. Dan weet ik tenminste wanneer m’n tijd op is. Maar helaas is een warme douche echt verslavend en sta ik er altijd te lang onder. Zeker op een ochtend als deze, want wanneer ik vol goede moed weer beneden kom, is het angstaanjagend stil in de woonkamer.

Eveline zit voor de TV heen en weer te wiebelen op haar Dora fiets en de geur is niet te harden. “Eveline ….. heb jij ….. gepoept?” “Ja… in mijn broek.” Ik doe vervolgens m’n best om niet teleurgesteld te zijn en praat mezelf moed in dat dit bij zindelijkheidstraining hoort. En dat Eveline het na een aantal missers vast wel zal leren. Althans dat zegt Ronald altijd …ja mensen, dezelfde Ronald die lekker aan het uitslapen is en die niet met z’n schone handen in een pyjama broek moet graaien om er een bruin geval uit te schudden en in de WC te schrapen.

Ondertussen ligt Simone te jammeren in haar bed. Die is het na een uurtje ook wel een beetje zat om te wachten om aandacht. Ik moet me ondertussen nog aankleden en opmaken. Geen tijd, geen tijd…. en zonder spijt leg ik Simone naast een brakke Ronald in bed. “Arghhhhhhh, ik heb het zwaar.” Meldt een groen gevaarte van onder de dekens. “Ja, ik weet het lieverd, het is nu 11:00 en een “top-diner met na afloop sigaren en cognac” is inderdaad geen pretje maar….. gelukkig is het nu tijd om lekker weekend te vieren met je gezin…. Kleed jij jezelf en Simone even aan, kunnen we daarna naar de supermarkt voor de wekelijkse boodschappen, het tuinstel moet nog opgeborgen worden in de kelder, we moeten nog langs the mall om een ingenomen broek op te halen en er is een “puppet-show” bij de bibliotheek (lees 30 springende, gierende en hyperactieve peuters in een overbelichte ruimte van 6x6). Leek me best leuk als jij daar nou eens met Eveline naar toe zou gaan…. Goedemorgen.”

En het stemmetje in mijn achterhoofd is gelukkig weer even stil ; )

Mama Mia

Het is weer voorbij… m’n moeder zit nu bijna in het vliegtuig terug naar Nederland. We hebben het ontzettend leuk gehad de afgelopen tien dagen. Het was stralend mooi weer dus ik heb al mijn favoriete plekken van Halifax op z’n mooist aan mijn moeder kunnen laten zien.

We hebben dan ook wat afgewandeld; van de bibliotheek, naar de speeltuin, de haven, Point Pleasant Park, Public Gardens, ons oude appartement, Farmer’s Market, de supermarkt, de superstore, The Halifax Shopping Center, Micmac Mall en Peggy’s Cove. (Voor het geval je het nog niet door hebt mama, geef ik deze opsomming expres zodat je ook nog een beetje weet wat je ook alweer gefotografeerd hebt. O ja, en nog even een onder onsje, dat vriendje van Eveline heet Griffin (Griff for short) en niet Griffith of Piffit zoals Eveline hem noemt)

We zijn twee avonden uit eten geweest. En beide weekenden hebben we benut om leuke dingen te zien buiten Halifax; ’s ochtends de spullen ingepakt, lekker in de auto gelald op de CD van “Nick en Simon” met buiten de zon en de heuvels vol bomen met gekleurde bladeren en onderweg gestopt voor koffie met taart (zonder eten bij de Berdowski’s geen gezelligheid, toch mama? ; ) ). Gisteren hebben we naar een Pompoenenrace gekeken. De oogst wordt natuurlijk in deze periode binnengehaald. Zo ook de pompoenen die ze hier gebruiken voor hun Pumpkin Pie tijdens Thankgiving (die feestdag is overigens vandaag en niet in November zoals in Amerika. Oftewel, op de dag dat heel Halifax gezellig met z’n familie is, gaat mijn moeder bij ons weg. Isn’t that ironic..) Hoe dan ook, van de grootste pompoenen hadden de inwoners van Windsor kleine bootjes gemaakt door ze uit te hollen van binnen en ze aan de buitenkant een kleurtje te geven (zo was er een voetbal, een kikker, een eend, een Batmobiel enz). En met die bootjes werd een pompoenenrace gehouden. Voordat de race begon, werden de bootjes eerst allemaal ten toon gesteld in een pompoenenoptocht. (Het was net als Carnaval zeg maar, alleen dan met zon, een hotdog en geen gehoempapa) De race bestond uit twee categorieën; gemotoriseerde pompoenen (jawel, jawel) en ongemotoriseerde pompoenen. De eerste categorie bestond uit twee bootjes (spannend hè. Echt de moeite waard om daar een aparte groep voor te maken). Toch was het leuk om te zien hoe tientallen mensen in pompoenen naar de overkant van het meer peddelden. Toen “The Batmobiel” pompoen als de Titanic ten onder ging, riep Ronald (vanuit zijn voetbal jeugd sentiment die weer de kop op stak) een beetje te hard “loser”. Tja, en dat is nou weer zo’n typisch “Nederlands” woord dat het hier niet zo goed doet bij het altijd positief aanmoedigende Canadese publiek. Na de race hebben we nog wijn geproefd bij een echte Canadese wijnboer en zowaar een fles mee naar huis genomen.

Kortom, de afgelopen week is jammer genoeg veel te snel voorbij gegaan. Ronald heeft de hele week niet hoeven koken en heeft minder last van z’n “skiatica” (voor de niet ingewijden: pijn in z’n rechter bilspier die verbazingwekkend vaak de kop op steekt wanneer Ronald een ouderlijk klusje moet klaren zoals bij het verschonen, tillen en aan- en uitkleden van de kinderen). Ik heb eindelijk weer eens thee gedronken in plaats van water omdat dat minder tijd in beslag neemt overdag. Ook is Eveline weer een stukje meer op weg om zindelijk te worden (m’n moeder kan gerust uren met haar zitten; moet je nog plassen Eveline? Moet je nog plassen? Nog even plassen? En ja hoor, er zijn de afgelopen dagen ook echt een paar plasjes in het potje geland. O ja, en ook twee drollen. Wat een oogst) We zijn dankzij alle taartjes, brownies, pies en toastjes met brie weer goed bijgevoerd voor de komende koude winter. (Hoewel m’n moeder ongetwijfeld slanker naar huis zal gaan dan dat ze gekomen is. Een verschil met m’n moeders leven toen in Amerika is namelijk dat ik hier in Canada alles lopend doe. Of te wel; heuveltje op, heuveltje af en dat met twee kinderen in een wandelwagen. Ik ben er ondertussen aan gewend … m’n moeder neemt met alle plezier weer de fiets en de auto als ze weer thuis is)

Ook zijn Ronald en ik bijgepraat over de dramatische ontwikkelingen op de financiële markten en de laatste roddels (iets van Bassie die een kind zou hebben verwekt, een baby met een clownsneus en de Ohra ??). We hebben zoals vanouds weer veel gelachen.

Helaas is het morgen weer business as usual; Ronald naar z’n werk en ik weer als vanouds achter de wagen op weg naar de supermarkt en de speeltuin. Maar wie weet, misschien zet ik tussen de middag wel een kopje thee voor mezelf. Met een taartje … doe eens gek.