Op moment van dit schrijven zit ik lekker aan de eettafel. Kan even geen “start” verzinnen voor m’n blog en kijk ondertussen hoe mijn wederhelft druk in de weer is met een vaatdoek (jawel jawel). Ronald maakt het fornuis schoon, de tafel en … tot mijn verrassing veegt hij ook nog eens de kinderstoel en de stoel van Eveline. En, zo laat hij mij vol trots weten, hij heeft zelfs “een echt sopje” gemaakt (daar gaat dan eenmalig de vaatdoek in om er vervolgens alles in een keer mee af te doen, maar dat mag de pret niet drukken). Straks zal ik nog even het putje van de gootsteen controleren. Als die niet vol ligt met spruitblaadjes en aardappel resten, dan heeft my dearest husband zijn huisvrouwen-test met vlag en wimpel doorstaan.
Ondertussen hoor ik vanuit de keuken of ik “thee” wil. Na mijn “Ja graag” zet Ronald niet alleen de waterkoker aan om hem vervolgens zo te laten staan totdat ik zelf de rest doe, nee, hij schenkt zelfs een kopje voor me in en vraagt of ik er nog “iets lekkers” bij wil. That’s a first. Dat geldt overigens ook voor mijn takenpakket. Vanavond kwam Ronald thuis en ik had het eten al klaar staan. De worsten waren enigszins aangebrand, maar he… beter iets dan niets. Jaaaa… het is lang zo slecht niet om even twee weken zonder elkaar te zijn.
De weken zonder Ronald zijn eigenlijk prima verlopen. Ik klaag wat af op m’n blog, maar ik zal voor de verandering ook eens positief zijn. Tijdens Ronald’s afwezigheid had ik voor mezelf een strakke dag en avondroutine ingebouwd; 14:00 avondeten klaarmaken terwijl Simone slaapt, 17:20 eten aanzetten, kinderen in de keuken zoet houden met speelgoed, 17:30 vlees braden, 17:45 aan tafel (“wil ik niet, lust ik niet” taferelen oplossen met geraspte kaas en een hoop fantasie: “Kijk ik maak een tuintje van jouw prakje met een vijver (=jus) en eendjes (=vlees)” Ondertussen Simone tevreden houden met de helft van mijn portie omdat die i.t.t. haar zus echt alles eet), 18:15 bad vol laten lopen, Simone eerst in bad zetten (heeft zitje om haar stabiel te houden) daarna Eveline achterna rennen, die ook in bad, Simone weer uit bad en aankleden, Simone in springschommel, Eveline uit bad, aankleden, handdoek om haar middel knopen want anders is ze geen prinses… 19:00 met z’n drieën naar boven, Eveline verhaaltjes voorlezen terwijl Simone in haar bed speelt met andere boekjes, 19:20 Eveline welterusten, Simone fles, 19:30 Simone welterusten …. rust .. yeah right … ravage opruimen en sneeuw wegscheppen.
Over sneeuw gesproken. Ondertussen ken ik zo’n beetje alle soorten sneeuw die je hebt; 1. poedersneeuw die binnen een uur een halve meter ellende op je oprit vormt, maar goed weg te vegen is … 2. sneeuw die een nachtje heeft gelegen, helemaal bevroren is, waardoor je het met geen mogelijkheid meer weg krijgt …. 3. sneeuw dat op je oprit ligt, ineens ontdooit, waar vervolgens regen overheen valt en wat daarna weer bevriest met alle glibberigheid van dien.
Kortom in alle drie de situaties kom je ‘s ochtends als alleenstaande moeder moeilijk tot helemaal niet meer weg met je auto of kinderwagen. Gelukkig belde er halverwege Ronald’s afwezigheid op een avond een student aan. Er lag net weer een heel pakket sneeuw voor de deur die hij tegen vergoeding met gemak binnen een half uur had weggewerkt. Prima oplossing. Skypte al met Ronald dat hij maar snel terug moest komen, omdat onze oprit anders binnenkort gratis geveegd zou worden ; )) (Oké, heb eigenlijk geen idee of die student wel te vertrouwen is, voor hetzelfde geld is hij een psychopaat die mij in een vlaag van verstandsverbijstering kidnapt of zo. Mocht ik dus ineens “zoek” zijn, dan weten jullie een eerste aanknopingspunt. ; ))
Rode draad, rode draad …
De kinderen zijn de afgelopen twee weken echt lief geweest. Simone is niet een keer wakker geworden ‘s nachts en Eveline kwam er hooguit uit omdat ze zeester kwijt was of wat wilde drinken. Doordat de avonden en de nachten rustig waren, had ik genoeg energie om door alle nukken van de dag heen te komen. Ik had nog wel een akkefietje met een muis die ineens uit Simone’s kamer rende. Gelukkig glibberde die in de logeerkamer. Dus… de man in mij pakte gelijk een handdoek om de deur volledig mee te barricaderen. Heb die kamer vervolgens 1,5 week lang niet meer opengemaakt. Wat een held.
Ronald heeft het in Saoedi Arabië erg druk gehad; congres, orencursus, poli. Ronald’s collega in Riyadh wil een “oren” ziekenhuis laten bouwen (welja, als je miljoenen te besteden hebt, zou ik ook gaan voor een “oren ziekenhuis”) en Ronald + Ronald’s baas uit Canada hielpen hem mee met de “offerte”. Aan het einde van hun verblijf hadden Ronald + baas nog een meeting met de president van de universiteit en kregen ze een hoop locale media aandacht. Die avond waren ze uitgenodigd voor een “etentje” bij een bevriende professor. Die professor bleek lid te zijn van een “rotary” of zo want hij had allemaal “hotemetoten” uitgenodigd om mee te eten. Ronald heeft nog met een of andere prins gepraat over belangrijke zaken, je kent het wel … voetbal. Al met al heeft Ronald zich goed vermaakt ondanks het vijf keer bidden per dag, het zitten op te grond tijdens het eten, de slechte skype verbinding, het eten van kilo’s schapenvlees, de verplichte koffie/thee sessies en niet te vergeten het gebrek aan vrouwen en drank. Het aanbod om in Riyadh te komen werken ligt, helaas, nog steeds op tafel. Gelukkig is Ronald nergens op in gegaan, maar hij heeft ook nog niks definitief afgewezen.
Ik was in ieder geval erg blij toen ik vrijdagavond de voordeur open hoorde gaan en ik mijn oude vertrouwde “hubbie” weer kon vasthouden. De volgende ochtend lagen we met de kinderen in ons bed. Ze hadden natuurlijk een cadeautje van papa gekregen. Een echt souvenir: een jodelhamster + accordeon in een T-shirt met “I love Switserland” erop. Papa kon niet meer stuk.
Ik zal afsluiten met de wijze worden van mijn dochter:
“Nu hoef je niet meer dwietig te zijn mama, want jouw vriendje is weer thuis.”
P.S.1 Aangezien Ronald mijn blog inmiddels heeft gelezen, moet ik even een belangrijke rectificatie plaatsen. Ronald heeft wel degelijk de vaatdoek meerdere keren in het sopje gedaan toen hij aan het schoonmaken was.
P.S.2 Dan moet ik ook nog even iets kwijt. Er lagen helaas wel spruiten- en aardappelresten in het putje van de gootsteen. I say: “Practice makes Perfect.”
19 januari 2009
05 januari 2009
O come all ye faithful
De champagne van de Aldi, het gehannes over het Kerstschema; wie, waar en wanneer, de overvolle V&D, het geluid van Q music, de inzamelingsactie van het glazen huis, het geruzie over wie er eerst in de rij stond bij de oliebollenkraam, het kerstpartijtje met Roosficee en Smarties bij de crèche, de eindejaarsconference, het gesjok met de net niet perfecte kerstboom omdat de buurman je net voorwas, de geur van mandarijnen op het werk, de kerstpakketten, de 13de maand, de veel te dure oudejaarsloten met bonusnummer maar zonder resultaat, het gelal van vrolijke feestvierders … ik heb het eigenlijk best wel gemist.
Eindelijk heb ik weer even de tijd om wat op “papier” te zetten. Ik ben sinds vier dagen een alleenstaande ouder omdat Ronald in het zonnige Riyad zit, de arme stakker. Oké, ik moet toegeven, hij zag er op de skype echt bekaf uit. Hij wist niet eens of er ook een zwembad en sauna aanwezig waren in dat 5 sterren hotel waar hij verblijft. Kijk, werk of niet, dat zou ik echt als eerste willen weten. Eén ding weet ik zeker, helaas geen room service, sauna of laundry service in het “hotel” waar ik me de komende twee weken in zal vertoeven.
Ik moet voornamelijk wennen aan het avondritueel in m’n eentje: koken, eten, bad, verhaaltje, bed, badkamer-eetkamer-keuken-woonkamer opruimen, vegen, schoonmaken … aan het einde van het hele schema heb ik alleen nog maar behoefte aan TV of een roddelblad en heel veel chocola. Gelukkig is iedereen hier erg attent. Morgen ga ik uiteten met de meiden van de bibliotheek. Annie komt oppassen. Hopelijk zal Eveline mijn vertrek niet al te zwaar oppakken. Zeester, de Dorabeker en de prinsessenpoppen moeten maar even hun best doen. Beide oma’s zijn hard aan het sparen geslagen met de AH stickers, Eveline heeft voor Sinterklaas van beiden de Doornroosje prins en prinses gekregen. Helaas is één prinses op de grond gevallen waardoor ze zonder hoofd door het leven moet. Gelukkig pakte Eveline het positief op en bedacht dat de prinses zonder hoofd een baby had gekregen (zie hoofd). Dus nu ligt de aantrekkelijke prinses (dus die met hoofd) boven in bed bij Eveline met jawel jawel twee prinsen terwijl de andere prinses beneden in de woonkamer ligt (met baby, dat wel). And they lived happily ever after … maar dat terzijde.
Goed, even terug naar de afgelopen weken. Dit jaar hebben we dus een Canadese Kerst gevierd. Op Kerstavond waren we met het hele gezin uitgenodigd voor een feestje bij David en Tracy. Kerstavond schijnt hier, net als in Amerika, eigenlijk het belangrijkste onderdeel te zijn van heel het Kerstritueel. Ze hadden allemaal hapjes en een lekkere Engelse “stew” (David is Engels) klaargemaakt. Was erg lekker. Moet overigens toegeven dat ik verwacht had dat ze in Canada een beetje op z’n “fast foods” zouden koken maar niks is minder waar. Ze zijn hier juist erg van het biologisch, vegetarisch en het gestoomde … Ik kan er in ieder geval veel van leren.
Eerste kerstdag hebben we vroeg ontbeten maar tegelijkertijd ook gebruncht met Nederland via de Skype. Ook “de cadeautjes uitpakken” we gedeeld met Nederland. Daarna ben ik met Eveline naar de St. Mary’s basiliek gegaan omdat ik het belangrijk vind dat de kinderen toch iets begrijpen van het principe “geloof”. Ik was alleen even vergeten dat Eveline 2,5 is en niet een uur lang stil kan blijven zitten. Gelukkig was er genoeg te bekijken. Da’s altijd het fijne van het Katholieke geloof. De kerk hangt tijdens Kerst vol met lichtjes, kerstkransen en er is een Kerststal.
Typisch eigenlijk dat Eveline alleen maar naar Maria wilde kijken. Die hing namelijk bovenin de glazen koepel boven het altaar. Ze wees met haar vinger en zei: “Dat is de mama van Jezus.” Geen idee hoe ze dat wist. (Oké, moet wel toegeven dat alles die dag om Jezus draaide dus ik kan me wel iets voorstellen bij haar gedachtesprong. De mis met Eveline ging zo’n beetje zo: Gezang .. stilte… “Mama, komt nu baby Jezus?” “Nee.” “O.. ligt die nog te slapen?” “Ja, dus je moet een beetje stil zijn.” “Oké” “Komt dan nu de koning?” “Nee, die komt ook niet. Die…. Die zit bij baby Jezus.” “O….ik wil naar huis” “Ga anders lekker even spelen met je dokterskoffertje” (treffer = 10 minuten stilte, echter ..) “Mama, zeg maar aaaaaaaah”. (omkijkende mensen, gelukkig met liefdevolle blik, in Nederland zou dat wel anders zijn) “Eveline je moet echt nog even stil zijn.” “Ik ga even spelen met m’n lasso.” (=stethoscoop uit dokterskoffertje) (treffer = 2 minuten stilte) (Zucht) …. “Wanneer gaan we brood eten?” (= hosti) “Zo … en alleen de grote mensen krijgen een broodje.” (stom, stom, stom … niet wijs om te zeggen tegen een peuter) “Nee mama, ik wil ook een broodje, ik wil ook een broodje!!!” Enfin, ik moet zeggen, dat Eveline zich ondanks alles erg lief heeft gedragen. En aan het einde van de mis zijn we nog naar het stalletje gelopen om baby Jezus aan te raken. Eveline kon haar geluk niet op.. eerst een echte Kerstjurk, daarna cadeautjes en nu dit. Wat een dag ; )
Die avond hebben we gegeten bij Rene en Shannon. Rene is een collega van Ronald die ook uit Nederland komt. Toen we bij hun aankwamen herkende we dan ook meteen de groots gedekte tafel. Ze hadden een heerlijk diner klaargemaakt en het was erg gezellig. Simone ging lekker slapen voordat het diner begon en Eveline hebben we na 30 minuten weer laten spelen met Gwendolyn (hun dochtertje). Een geslaagde avond.
Tweede Kerstdag hebben we met z’n viertjes gevierd. Wat gewandeld langs ons zondagse wandelmeertje. Daarna hebben we een uurtje op de bonnefooi rondgereden, de kinderen sliepen toch, dus wij hadden even was quality time om te kletsen terwijl het Canadese landschap via langgerekte wegen langs bossen en meertjes aan ons voorbijtrok. (goh, lijkt wel op een zin uit een boek, maar het was echt zo) Ons diner was makkelijk maar perfect: wijn, stokbrood, kaasjes, biefstuk en een uitgebreide salade. Wat mij betreft doen we dat van nu af aan ieder jaar zo.
Oud en Nieuw stond met name in het teken van Ronald’s vertrek. Op oudejaarsdag zijn we met z’n viertjes gaan lunchen bij Elephant and Castle, ‘s avonds hebben we pannenkoeken gegeten, om twaalf uur hebben Ronald en ik samen geproost, we hoorden 5 minuten wat knallen buiten … en dat was dat… 00:10 welterusten lieverd … prima : )
Die nacht raasde er weer een sneeuwstorm langs Halifax met het gevolg dat er op Nieuwjaarsochtend en -middag geen vliegtuig meer de lucht in ging vanuit Halifax. Ronald is de hele dag bezig geweest met het “re-scedule-en” van vluchten. De rest van de tijd was hij bezig met 1 meter sneeuw weg te werken van onze oprit. (Toen Ronald alles overigens sneeuwvrij had gemaakt, ploeterde er een ijsschuiver langs onze straat en die kwakte vervolgens weer een halve meter sneeuw op een hoop midden op de uitgang van onze oprit …tja… je moet je sneeuw per slot van rekening toch ergens laten.) Uiteindelijk is Ronald aan het einde van die middag vertrokken naar Montreal. Daar heeft hij moeten overnachten om vervolgens met tig vertragingen 48 uur later in Saoudi Arabie aan te komen.
Tja, en dat was weer mijn verhaal. Ik moet zeggen dat ik Ronald wel erg mis hoor. Zit ‘m altijd wel een beetje te narren op m’n blog… maar eigenlijk … is ie best wel een toffe peer ; ) Hopelijk ben je snel weer terug lieverd!!
Eindelijk heb ik weer even de tijd om wat op “papier” te zetten. Ik ben sinds vier dagen een alleenstaande ouder omdat Ronald in het zonnige Riyad zit, de arme stakker. Oké, ik moet toegeven, hij zag er op de skype echt bekaf uit. Hij wist niet eens of er ook een zwembad en sauna aanwezig waren in dat 5 sterren hotel waar hij verblijft. Kijk, werk of niet, dat zou ik echt als eerste willen weten. Eén ding weet ik zeker, helaas geen room service, sauna of laundry service in het “hotel” waar ik me de komende twee weken in zal vertoeven.
Ik moet voornamelijk wennen aan het avondritueel in m’n eentje: koken, eten, bad, verhaaltje, bed, badkamer-eetkamer-keuken-woonkamer opruimen, vegen, schoonmaken … aan het einde van het hele schema heb ik alleen nog maar behoefte aan TV of een roddelblad en heel veel chocola. Gelukkig is iedereen hier erg attent. Morgen ga ik uiteten met de meiden van de bibliotheek. Annie komt oppassen. Hopelijk zal Eveline mijn vertrek niet al te zwaar oppakken. Zeester, de Dorabeker en de prinsessenpoppen moeten maar even hun best doen. Beide oma’s zijn hard aan het sparen geslagen met de AH stickers, Eveline heeft voor Sinterklaas van beiden de Doornroosje prins en prinses gekregen. Helaas is één prinses op de grond gevallen waardoor ze zonder hoofd door het leven moet. Gelukkig pakte Eveline het positief op en bedacht dat de prinses zonder hoofd een baby had gekregen (zie hoofd). Dus nu ligt de aantrekkelijke prinses (dus die met hoofd) boven in bed bij Eveline met jawel jawel twee prinsen terwijl de andere prinses beneden in de woonkamer ligt (met baby, dat wel). And they lived happily ever after … maar dat terzijde.
Goed, even terug naar de afgelopen weken. Dit jaar hebben we dus een Canadese Kerst gevierd. Op Kerstavond waren we met het hele gezin uitgenodigd voor een feestje bij David en Tracy. Kerstavond schijnt hier, net als in Amerika, eigenlijk het belangrijkste onderdeel te zijn van heel het Kerstritueel. Ze hadden allemaal hapjes en een lekkere Engelse “stew” (David is Engels) klaargemaakt. Was erg lekker. Moet overigens toegeven dat ik verwacht had dat ze in Canada een beetje op z’n “fast foods” zouden koken maar niks is minder waar. Ze zijn hier juist erg van het biologisch, vegetarisch en het gestoomde … Ik kan er in ieder geval veel van leren.
Eerste kerstdag hebben we vroeg ontbeten maar tegelijkertijd ook gebruncht met Nederland via de Skype. Ook “de cadeautjes uitpakken” we gedeeld met Nederland. Daarna ben ik met Eveline naar de St. Mary’s basiliek gegaan omdat ik het belangrijk vind dat de kinderen toch iets begrijpen van het principe “geloof”. Ik was alleen even vergeten dat Eveline 2,5 is en niet een uur lang stil kan blijven zitten. Gelukkig was er genoeg te bekijken. Da’s altijd het fijne van het Katholieke geloof. De kerk hangt tijdens Kerst vol met lichtjes, kerstkransen en er is een Kerststal.
Typisch eigenlijk dat Eveline alleen maar naar Maria wilde kijken. Die hing namelijk bovenin de glazen koepel boven het altaar. Ze wees met haar vinger en zei: “Dat is de mama van Jezus.” Geen idee hoe ze dat wist. (Oké, moet wel toegeven dat alles die dag om Jezus draaide dus ik kan me wel iets voorstellen bij haar gedachtesprong. De mis met Eveline ging zo’n beetje zo: Gezang .. stilte… “Mama, komt nu baby Jezus?” “Nee.” “O.. ligt die nog te slapen?” “Ja, dus je moet een beetje stil zijn.” “Oké” “Komt dan nu de koning?” “Nee, die komt ook niet. Die…. Die zit bij baby Jezus.” “O….ik wil naar huis” “Ga anders lekker even spelen met je dokterskoffertje” (treffer = 10 minuten stilte, echter ..) “Mama, zeg maar aaaaaaaah”. (omkijkende mensen, gelukkig met liefdevolle blik, in Nederland zou dat wel anders zijn) “Eveline je moet echt nog even stil zijn.” “Ik ga even spelen met m’n lasso.” (=stethoscoop uit dokterskoffertje) (treffer = 2 minuten stilte) (Zucht) …. “Wanneer gaan we brood eten?” (= hosti) “Zo … en alleen de grote mensen krijgen een broodje.” (stom, stom, stom … niet wijs om te zeggen tegen een peuter) “Nee mama, ik wil ook een broodje, ik wil ook een broodje!!!” Enfin, ik moet zeggen, dat Eveline zich ondanks alles erg lief heeft gedragen. En aan het einde van de mis zijn we nog naar het stalletje gelopen om baby Jezus aan te raken. Eveline kon haar geluk niet op.. eerst een echte Kerstjurk, daarna cadeautjes en nu dit. Wat een dag ; )
Die avond hebben we gegeten bij Rene en Shannon. Rene is een collega van Ronald die ook uit Nederland komt. Toen we bij hun aankwamen herkende we dan ook meteen de groots gedekte tafel. Ze hadden een heerlijk diner klaargemaakt en het was erg gezellig. Simone ging lekker slapen voordat het diner begon en Eveline hebben we na 30 minuten weer laten spelen met Gwendolyn (hun dochtertje). Een geslaagde avond.
Tweede Kerstdag hebben we met z’n viertjes gevierd. Wat gewandeld langs ons zondagse wandelmeertje. Daarna hebben we een uurtje op de bonnefooi rondgereden, de kinderen sliepen toch, dus wij hadden even was quality time om te kletsen terwijl het Canadese landschap via langgerekte wegen langs bossen en meertjes aan ons voorbijtrok. (goh, lijkt wel op een zin uit een boek, maar het was echt zo) Ons diner was makkelijk maar perfect: wijn, stokbrood, kaasjes, biefstuk en een uitgebreide salade. Wat mij betreft doen we dat van nu af aan ieder jaar zo.
Oud en Nieuw stond met name in het teken van Ronald’s vertrek. Op oudejaarsdag zijn we met z’n viertjes gaan lunchen bij Elephant and Castle, ‘s avonds hebben we pannenkoeken gegeten, om twaalf uur hebben Ronald en ik samen geproost, we hoorden 5 minuten wat knallen buiten … en dat was dat… 00:10 welterusten lieverd … prima : )
Die nacht raasde er weer een sneeuwstorm langs Halifax met het gevolg dat er op Nieuwjaarsochtend en -middag geen vliegtuig meer de lucht in ging vanuit Halifax. Ronald is de hele dag bezig geweest met het “re-scedule-en” van vluchten. De rest van de tijd was hij bezig met 1 meter sneeuw weg te werken van onze oprit. (Toen Ronald alles overigens sneeuwvrij had gemaakt, ploeterde er een ijsschuiver langs onze straat en die kwakte vervolgens weer een halve meter sneeuw op een hoop midden op de uitgang van onze oprit …tja… je moet je sneeuw per slot van rekening toch ergens laten.) Uiteindelijk is Ronald aan het einde van die middag vertrokken naar Montreal. Daar heeft hij moeten overnachten om vervolgens met tig vertragingen 48 uur later in Saoudi Arabie aan te komen.
Tja, en dat was weer mijn verhaal. Ik moet zeggen dat ik Ronald wel erg mis hoor. Zit ‘m altijd wel een beetje te narren op m’n blog… maar eigenlijk … is ie best wel een toffe peer ; ) Hopelijk ben je snel weer terug lieverd!!
Abonneren op:
Posts (Atom)
