17 maart 2009

Over Paracetamol en Poepen

Pfff, eindelijk even 3 uurtjes geen herrie aan m’n oren. Vandaag en gisteren zijn op “kinderverzorg” gebied behoorlijk pittig geweest. Ik weet niet wat het is, maar steeds als er iemand een weekje bij ons is geweest, in dit geval m’n zusje, zijn de kinderen een paar dagen helemaal van slag.

Simone doet nog steeds twee slaapjes, één in de ochtend (10:30) en één in de namiddag (15:30). Ze redt het nog niet om pas om 12:00 één middagslaapje te doen. Het vervelende van dit slaapschema is dat we ‘s ochtends te weinig tijd hebben om iets leuks buitenshuis te doen. Pas na Simone’s ochtendslaapje en na de lunch en het opruimen ervan, dus rond 13:00, kunnen we pas iets ondernemen. Alleen zijn Eveline en ik rond die tijd al redelijk gevloerd van binnenshuis de ochtend met elkaar te zien doorkomen. Dus vaak zit ik rond 13:00 als een zombie in de auto terwijl Eveline lekker achterin ligt te tukken en Simone vol energie in haar autostoel zit. Dan zit ik wel met m’n handen in het haar totdat het 14:30 is. Rond die tijd spreek ik altijd af met de andere moeders bij een binnenspeeltuin of The Discovery Centre voor wat volwassen praat. Meestal heb ik daarna wel weer genoeg energie voor het avondeten. Alleen vraagt Simone tegenwoordig ook steeds meer aandacht. En dan wordt eten koken echt een uitdaging.

Vanavond had ik twee jammerende kinderen tijdens het koken en twee overspannen kinderen tijdens het eten. Heeerlijk… Ronald bezig met Eveline (= nu is het klaar met huilen. Kijk papa aan… ophouden met huilen anders moet je maar even afkoelen in het koude hokje (= tussenhalletje bij de voordeur = echt koud, geloof me, we zitten in Canada) en ik bezig met Simone (= hap, hap …nee, niet zelf doen. Mama doen …huilen…krijsen …oké, toch zelf doen dan? … Ook niet? … Nou dan zoek het maar even uit.. nog meer huilen…. speen … rust). Vervolgens Copy-Paste voor het hele badritueel. En op dat soort momenten schieten er allerlei angstgedachten door m’n hoofd. Zo van “O nee, wat als het nou geen leuke kinderen worden?” “Wat als we weer terug naar Nederland gaan en iedereen vindt dat het strontvervende koters zijn?” “Wat als we onze laatste heil moeten zoeken bij die tuthola van het programma “Schatjes”?” “En waar zit m’n verstand om ook maar te twijfelen over een derde?” Gelukkig worden m’n angsten altijd weer gesust wanneer Simone rustig haar laatste fles drinkt bij Ronald en ik Eveline verhaaltjes voorlees en met haar de dag doorneem. Dan zijn de tirannen van een kwartier geleden ineens weer veranderd in engeltjes a la Full-House (weet je wel, die mierzoete serie met DJ, Stephanie en Michelle, en niet te vergeten Uncle Jessy en al die “I love you” en “I’m sorry” momenten). Goed, waar was ik …

O ja, Claudia is dus een weekje bij ons komen logeren. Ik denk dat ik al mijn toeristische kennis van Halifax deze ronde in de strijd heb gegooid. Nog nooit heb ik met familie uit Nederland zo veel ondernomen. De afgelopen week was erg gezellig en zeker op het gebied van kinderentertainment een verademing. Natuurlijk heb ik weer veel te veel gegeten (donuts, cupcakes, grote hamburgers met veel French fries en nog meer foute troep die ze hier in Canada van Amerika hebben overgenomen). Steeds neem ik me na ieder bezoek voor om niet meer te snoepen. Maar aan het einde van een doordeweekse dag heb ik gewoon chocola nodig om mezelf weer wat moed in te spreken en blijven de Sonja wortels weer onaangeraakt in de koelkast liggen.

Het weer was de afgelopen week net alsof het voorjaar wordt. Dat geldt misschien voor Nederlandse klimaatprincipes maar niet voor de Canadese. Hier schijn je tot mei te moeten wachten totdat de blaadjes en de zon zich weer laten zien. Twee maanden lang lagen onze oprit en stoepje bedekt onder een dikke laag sneeuw of ijs maar

de afgelopen week steeg de temperatuur warempel tot boven het vriespunt. En dat betekende dat we voor de verandering ook eens naar buiten konden. Helaas stond er nog wel een forse wind waardoor de meeste wandelingen na een half uurtje weer eindigden in de auto. Hoewel dat laatste niet zo erg is hoor … muziekje aan, stoelverwarming erbij en natuurlijk de hoogst nodige diepgaande gesprekken. Over diepgaande gesprekken gesproken …

We hadden Claudia net opgehaald van het vliegveld en Eveline was druk bezig met Claudia uit te leggen dat een prinses een meisje is en een prins een jongen. Een paar dagen daarvoor had ik Eveline uitgelegd dat een jongen iets heeft wat een meisje niet heeft … Eveline’s antwoord .. “Ik weet het.. een baard.” “Ja dat klopt. Maar jongens hebben ook een … een … (klokhuis, fluit, zaakje …) Tampeloerus.” Een vreselijk woord, ik weet het, maar ik dacht, ach ja, onthoudt ze toch nooit …waait wel weer over. Gelukkig klopte dat ook… in zekere zin. In de auto vroeg Claudia.. “Nou, vertel dan eens, waarom is de prins een jongen?” Waarschijnlijk had Eveline alleen onthouden dat het een erg ingewikkeld ding is wat jongens onderscheid van meisjes (and right she is…) dus pakte ze gewoon het meest ingewikkelde woord dat ze kende uit haar vocabulaire bibliotheek en gaf het volgende antwoord: “De prins heeft een … een … Paracetamol.” Tja, dat zou toch wat zijn. De zin “Maar vanavond … heb ik hoofdpijn.” krijgt zodoende wel een hele andere betekenis.

Eenzelfde scène hadden we afgelopen weekend. Meestal gaan we met z’n viertjes op zondagmiddag naar een Ierse pub bij de haven. Het is daar erg gezellig want er wordt dan altijd muziek gemaakt en gedanst. Afgelopen zondag was het heerlijk weer, dus hadden we eerst nog even langs de haven gelopen om na afloop te eindigen in The Triangle. Helaas was de kou op m’n buik geslagen en moest ik binnen no-time hoogst nodig naar de WC. Toen Eveline zag dat ik aanstalten maakte om naar beneden te vertrekken, moest en zou die natuurlijk ook mee. Ronald was druk met Simone en het zweet brak me ondertussen uit (= naar de WC NU!). Dus hees ik Eveline maar mee naar de damestoiletten. Ik rende daar de laatste WC in met Eveline erbij. (GEZELLIG…de hoogste nood met een kind recht in je gezicht.) “Mama, heb je last van je buik?” “Ja.” “It’s oké mama, ik geef er wel een kus op.” “Dat hoeft niet lieverd … blijf even van het WC papier af … Niet op de grond zitten.…. en niet de deur open doen.” “Anders ziet iedereen mama’s blote kont. Haha!” Ondertussen kwam er een andere mevrouw het damestoilet binnen, dus ik dacht, oké …ik trek even door … dan heb ik precies 3 seconden om de boel voor elkaar te krijgen zonder dat iemand het hoort. En zo geschiedde … Na het doortrekken .. “Zo …heb je nu gepoept mama?” “Yup.” “Ik wist wel dat je het kon!!” Daarna liepen we het toilethokje uit. Vraagt die mevrouw aan mij tijdens het handen wassen: “Are you speaking Gaelic?” “No, Dutch” En dat is maar goed ook.