22 maart 2010

Begin de dag met een dansje…

Het is 6:45 en Ronald doet de deur open om te gaan douchen. Ja mensen, vannacht waren wij gezegend met een dikke 6 uur slaap, zonder onderbrekeningen. Dus zeker een publicatie waard dacht ik zo. Wat ook een publicatie waard is, is het verloop van de rest van de ochtend tot dusver.

Deze begon dus goed en ook het aankleden van de meiden, opruimen van de slaapkamers en mijn douchebeurt (ik had zelfs het privilege om m’n benen te mogen scheren) verliepen bijzonder soepel. 7:30 zaten de meiden aan tafel met brood + melk en Ronald stapte op z’n fietsje met achter zich latend een vredig gezinstafereel.

Too good to be true natuurlijk.

Eveline besloot nog geen twee minuten later dat een chocolade surprise ei van “Hello Kitty” mee moest worden genomen in de onderhandelingen tot het kunnen nuttigen van haar boterham. Bij een “nee” van mij was het startsein gegeven om eens flink de bloemetjes buiten te zetten.

Natuurlijk bleven de meiden niet rustig zitten toen ik naar boven liep om Yannick uit z’n wiegje te halen voor een flesje beneden. Toen ik weer beneden kwam, zaten beide meiden in de W.C.

Eveline had geplast op het potje en was bezig de halve toiletrol van bil naar pot te vervoeren. Simone had meer oog voor de toiletrollen-houder en was daar vrolijk mee over te toiletvloer aan het dweilen. Ondertussen kregen ze ruzie om het prinsessenkrukje waardoor de pot met plas bijna over de vloer kieperde. Gelukkig kon ik Yannick nog net op de bank zetten om de ravage enigszins te voorkomen. Enfin, meiden weer teruggebonjourd naar de eettafel, pot geleegd in de W.C. en vloertje met plasspetters weer schoongemaakt. De rust was weer tijdelijk teruggekeerd.

Maar zoals dat twee wijze peuters betaamd, werd het na 2 minuten stilte natuurlijk de hoogste tijd om eens te kijken hoe ver je kan komen wanneer je ziet dat je moeder incapabel is om sancties voor wangedrag te nemen omdat zij rustig een flesje aan het geven is. Nadat Simone het brood van Eveline had opgegeten, trok ze de bestek-la open om daar tot haar grote vreugde de knoflookpers te ontdekken. Ook daar kregen de meiden natuurlijk weer ruzie om. Eveline had in haar fantasie bedacht dat ze van de knoflook pers een mooie spelt kont maken voor in haar haar, terwijl Simones fantasie m.b.t . het betreffende object niet verder ging dan een stuk gereedschap waar je eens flink mee kon timmeren op de grond en tegen de muur. Simone verloor al snel haar interesse en besloot dat het “verboden kastje” van Harm en Barbara veel leuker was. Na een flinke waarschuwing lukte het haar toch om de waxine lichtjes uit het kastje te kunnen overmeesteren.

Je begrijpt dat mijn geduld weer behoorlijk aan het opraken was. Alle frisse energie van een goede nachtrust voelde ik weer wegsijpelen en het enige waar ik nog aan kon denken was: “We moeten zo snel mogelijk naar de creche.”

Maar goed, zware deadlines moet je jezelf op zo’n moment niet te veel opleggen. Dan kan het resultaat alleen maar tegen vallen. Want tijdens het boeren van Yannick had Simone het speentje van haar broertje alweer in haar mond en had Eveline besloten dat ze als bruid persé een theedoek om haar hoofd wilde. Probeer vanuit die omstandigeden maar eens twee kinderen te overtuigen van de noodzaak om hun jas en schoenen aan te trekken.

Natuurlijk wilde Eveline haar roze klitteband schoenen niet aan (lees: gloednieuwe schoentjes van 79 euro waar ze op moment van de koop helemaal weg van was); alleen de kale lakschoentjes met hakken (die ik ter waarde van 15 euro bij de Schoenenreus had gekocht voor een bruiloft en die ik daarna eigenlijk nooit meer wilde zien maar waar Eveline helaas al maanden alleen maar op wil lopen en waarin ze er uitziet als een kindje van het Leger des Heils) waren nog een optie. Oke, dus in het in het kader van “Know how to pick your battles” mocht Eveline haar armoedige schoenen toch aan.

Maar je kent het wel… geef ze een vinger …

Na een grote discussie over het feit dat ze niet met een theedoek om haar hoofd te auto in mocht, begon de onderhandeling over de “legging”. Deze moet de laatste tijd tot onder Eveline’s rokjes en jurkjes omhoog getrokken worden, omdat het bijne lente is… aldus de verklaring van dochterlief. Maar aangezien het s’ ochtends nog maar net boven de 0 graden komt buiten en een paar blote benen met daaroner witte sokken het, toch al niet zo florisante, plaatje van de lakschoenen niet bepaald veraangenamen, moet de legging van mij toch echt naar beneden. Maar deze keer werd het standaard relletje tussen Eveline en mij nog eens begeleid door andere discussies; een haarband of speltje was geen optie (geen theedoek, dan ook geen speltje of haarband vond Eveline), zeester moest echt mee in de auto en de jas… die was alleen voor in de winter.

En het kwik van mijn thermometer liep verder op…

Dan maar focussen op dochter nummer twee, die ondertussen Yannick aan het doodknuffelen was met Elmo. Ik was nog niet op de plaats van bestemming of ik hoorde een harde “tok”; Elmo’s knikker-pingbong-ballen oog kwam hard aan op de hoofdje van Yannick. En ja hoor, naast een jammerende Eveline hadden we er nu ook een huilende baby bij.

Het was voor mij dan ook geen verrassing dat Simone haar schoenen niet aan wilde trekken. En de jas… of dit nu de gele winterjas, de roze tussen jas of de paarse regenjas van Eveline was… behoorde absoluut niet tot de mogelijkheden.

“En als de thermometer te hoog oploopt …. telt u dan gerust even tot 10”
Of mijn versie … “Zeg tegen je kinderen dat je dan wel alleen naar de creche gaat, stamp de kamer uit en sla de deur hard achter je dicht …”

Resultaat: Een huilende Simone bij de deur. (Mijn gedachte: Die wordt vannacht natuurlijk weer 5 keer wakker terwijl ze om “mama” schreeuwt. Met mijn actie heb ik Simone’s verlatingsangst weer nieuw leven ingeblazen.) Gelukkig wilde ze wel meteen met alles meewerken toen ik de kamer weer binnenkwam. Eveline zei alleen maar op een rustige maar dwingende toon: “Ik vind het niet leuk als je zo doet mama…”

Hoe dan ook… na het verschonen van een extra poepbroek van Yannick zaten we wonder boven wonder toch nog in de auto om 8:30. Stiekem de radio op Veronica gezet (gelukkig geen gemor over het feit dat de kinderliedjes aanmoesten) waar ze het nummer: “Your love is like a bad medicine” van Bon Jovi draaide. Helaas kon de volumeknop niet op tien, maar inwendig heb ik goed meegedaan.

Onderweg naar de creche werden de belangrijkste touristische attracties natuurlijk aangehaald. Iedere keer wanneer we langs het reclamebord voor een nieuwbouw project rijden, schreeuwt Simone: “Meisje mama… MEISJE… kijk!” (op het bord staat namelijk een moeder vertederend met een meisje in haar armen). Wanneer we vervolgens de snackbar in de winkelstraat passeren … “IJS,IJS” (natuurlijk vanwege de grote ijs die ze als reclame buiten hebben staan). Wanneer we langs de kerk rijden zegt Eveline altijd dat daar baby Jezus woont. En ik moet Eveline altijd uitleggen waarom de brandtrap bij een bepaald huis nooit tot op de vloer komt maar twee meter boven de grond ophoudt. Ze vindt het maar raar dat wanneer je uit een brandend huis moet vluchten, je de laatste twee meter alsnog moet springen…

Eenmaal bij de creche aangekomen, was Yannick nog wakker… dus die heb ik voor de verandering ook maar meegenomen naar binnen. En ja hoor… het wonder was voltrokken… maar om 9:00 kwam ik met Maxi Cosi en tas vol jassen en sjaals in de ene arm, Simone op de andere arm en Eveline achter me “verstopt” en hangend aan m’n benen… eindelijk aan bij de Regenboog.

Toen ik de meiden gedag had gezegd (na Simone te hebben medegedeeld dat ze echt netjes haar fruit moest opeten straks en Eveline had toegesproken dat "tongkussen" met Julia niet hoort, maar dat ze dat best mag doen over 15 jaar omdat ik ook best ruimdenkend ben als moeder), vroeg Eveline nog: “Mama, kom je ons niet te laat ophalen?” “Gewoon, zoals altijd.” was mijn antwoord. “Oke dan, half vijf?” “Ja, half vijf”. Stiekem moest ik wel lachen, mevrouw kan nog helemaal geen klokkijken…

En weer schiet het liedje van Bon Jovi door m’n hoofd: “Your love is like a bad medicine …”

“And bad medicine is all I need.”