14 december 2008

Sneeuw, Sinterklaas en Schatjes

Oké, oké, ik zal eindelijk weer eens tijd maken om een stukje blog te schrijven. De laatste is van meer dan drie weken geleden. Dus voordat de kinderen zich later afvragen of er eigenlijk wel iets gebeurd was tussen half November en half December, zal ik maar gauw achter de laptop duiken. De gezellige slapeloze nachten, het gesnotter van Simone en mij en de peuterpubertijd van Eveline hebben me de fut ontnomen om met het bloggen aan de slag te gaan. Sterker nog, heb eerder op het punt gestaan om te zeggen: “Mama is even sigaretten halen, blijven jullie maar in de auto zitten…” Maar goed, laat ik bij het begin beginnen.

Eind November is Iljoesja een weekje bij ons komen logeren. Ik had alles in huis schoongemaakt, had lekker eten in huis gehaald (bij de Berdowski’s thuis geldt immers: zonder eten geen feest.), had warempel ook al warm eten voor die avond klaargemaakt en ik had een hele mooie helium prinsessen ballon gekocht samen met Eveline. Zag het al helemaal voor me hoe Eveline, Simone en ik Iljoesja zouden verwelkomen aan de andere kant van de schuifdeur op het vliegveld.

Helaas kon ik bij het vliegveld nergens de parkeerplaats ontdekken, slikte de parkeermeter niet alle muntjes en duurde het een eeuwigheid om de kinderen in het gareel te krijgen. Het kwam er dan ook op neer dat ik met de kinderen + mega ballon bij de “arriving flights” kwam aangerend maar dat Iljoesja helaas al op mij stond te wachten. Zooo jammer. (Vervolgens kwam ik nog een oud collega van VGZ tegen op het vliegveld. Was leuk om haar weer te zien... heb haar alleen enthousiast “Nelleke” genoemd, maar volgens mij heette ze geen Nelleke. Misschien was het Ans of Paula of Loes (zo’n type zeg maar) … gênant, heb er niet van kunnen slapen maar dat terzijde.)

Die nacht was er een halve meter sneeuw gevallen in Halifax. Ronald kon de volgende ochtend de deur niet eens uit om naar z’n werk te gaan. Via de achterdeur heeft hij zich met een “snowshuffle” een weg gebaand naar de voordeur. In Canada ben je na zo’n sneeuwstorm verplicht om je eigen stoepje sneeuw- en ijsvrij te maken. Is op zich een leuke manier om de mensen uit je straat te leren kennen. Iedereen is namelijk sneeuw aan het vegen. Sommigen hebben hier zelfs een geautomatiseerde “snowblower”.

Al snel had ik natuurlijk het idee om samen met de kinderen in de sneeuw te gaan spelen. Samen met Iljoesja zijn we een half uur bezig geweest met alle laarzen, mutsen, wanten en sneeuwpakken aan te trekken. Helaas zette Eveline het bij de eerste stap in de sneeuw op een jammeren (= ik vind sneeuw niet leuk, ik wil naar binnen, wil geen sneeuwpop maken met papa, wil niet sleeën, wil ook op mama’s rug bij Simone enz. enz.). Kortom, na een uurtje zeulen door de sneeuw en nadat vooral papa heel leuk in z’n eentje van de sneeuwheuvel af was gesleed, zijn we maar weer naar huis gegaan. Na die dag is de sneeuw nog 4 dagen blijven liggen.

Iljoesja is na afloop van haar weekje hier bekaf maar ik geloof wel voldaan naar huis gegaan. Het weer was ondanks de kou erg mooi (= strakblauwe lucht en veel zon, wintersportachtige taferelen zeg maar). We hebben veel gewinkeld en zijn naar de bioscoop gegaan en naar de bekende cafeetjes van de stad. Voor die mensen die nog langs willen komen, heb ik inmiddels zowel een winter- als een zomerprogramma samengesteld dat zowel bij zon als regen een leuke week zal opleveren hier in Halifax. Dat jullie het maar even weten.

Sinterklaas heeft ook nog even de tijd genomen om met z’n stoomboot naar Halifax te varen. We zijn vorige week zaterdag naar een Sinterklaasfeest geweest van “The Dutch Community” hier (= club van eerste, tweede, derde generatie Nederlandse immigranten van Nova Scotia). Het feest werd gegeven in een grote gymzaal met rijen gedekte tafels. Eerst werd er groentesoep (+ ballen niet te vergeten) met broodjes ham en kaas uitgedeeld en daarna werden er schalen vol met krentenbrood, taai taai en speculaas naar binnengebracht.

Ik had me echt vermaakt ondanks het feit dat de meerderheid van de aanwezigen boven de 60 was en weinig van hen meer Nederlands sprak. De sjoelbak, de rondrennende kinderen, de ouderwetse Sinterklaasliedjes plaat … het deed me echt aan Nederland denken. De avond werd beëindigd met een bezoek van Sinterklaas en zwarte Piet. Ieder kind kreeg een chocoladeletter en een zak vol pepernoten en schuimpjes.

Een dag daarna zijn we naar een kinderfeestje geweest van het dochtertje van een vriendin van mij. Was erg gezellig; tafel vol met lekkers, Dora hoedjes, ballenbad, hoekje om kerstkaarten te knutselen… alles was uit de kast gehaald om er een gedenkwaardig partijtje van te maken. Ronald vond het ook wel een geslaagd feestje; er was bier en er waren andere papa’s die binnen no-time samenklonterden in de keuken. De mama’s zaten ook bij elkaar, hetzij ook met de kindervreugde. Nadat de ballen uit het ballenbad door heel het huis slingerden en een “anders ga je in de hoek scène” onvermijdelijk aan het worden was, namen we onze snoepzak in ontvangst en zijn we weer huiswaarts gekeerd.

En dat was het begin van een lange en vermoeiende week waarbij Eveline van dag op dag in een dramatische peuterpubertijd is beland (= niet meer willen slapen tussen de middag, 15 keer uit bed komen, planten van de salontafel afkieperen, op tafels klimmen, overal om huilen, bovenop Simone gaan staan en net doen alsof ze een surfplank is, na een dreiging zeggen dat ze best wel in de hoek wil, o ja, en vooral net doen alsof ze een vriendelijk verzoek (Eveline, doe je even je jas aan? Doe je even de deur dicht? Kom je ook naar boven?) niet hoort of begrijpt.) Het typische is wel dat Eveline sinds kort weer groenten eet. Dat is het afgelopen anderhalf jaar een dagelijks “probleempje” geweest.

“Ach ja”, hoor je dan, “het is gewoon een fase hè. Na verloop van tijd zal alles wel weer over gaan.” Ehhh …. HALLOOO … specificeer uw variabelen A.U.B. … Wat bedoelt “men” met “na verloop van tijd” … is dat morgen of over een maand of (zoals bij ons “eetprobleempje”) een kwestie van 1,5 jaar? En wat als je het als ouder per ongeluk verkeerd aanpakt, kom je dan nooit meer van je “fase” af?

Het typische van opvoeden vind ik, dat net wanneer je denkt, oké, ik ben er klaar mee, ik trek hier gewoon de deur dicht en ik zie wel wanneer ik terug kom, er wel iets gebeurt waardoor de dag met kinderen weer de moeite waard is. Zo gingen we gisteren naar een Kerstborrel van Ronald’s werk. Eveline zei voordat we weggingen “Gaan we naar de verjaardag van baby Jezus?” en vanochtend zat ze bij mij op schoot en vroeg ze “Mama, ben jij een jongen of een meisje?”. En op de WC zei ze laatst: “Kijk, hahaha, ik heb een Dinodrol gemaakt!”