10 augustus 2010

Waar het klokje thuis tikt

Oke, oke, nu echt… de hoogste tijd voor een update. Het kan natuurlijk niet zo zijn dat wij de komende weken heuze life-events (lees: deze maand hebben we twee dagen drie huizen en geen hulp in de huishouding) niet registreren. Dat het achteraf in ons geheugen lijkt alsof de hele verandering prima te doen was. Dacht het niet…

Volgende week gaat het namelijk echt beginnen; de verhuizing van huurhuis 1 naar huurhuis 2 en een paar dagen later de sleuteloverdracht van ons eigen huis. Het huis dat hopelijk de rest van ons leven een veilige haven zal zijn voor de nodige traan en hopelijk veel gelach. De plek waar ooit de kinderen als uitwonend student naar terugkeren omdat het er zo gezellig en vertrouwd is. En waar er hopelijk veel logerende kleinkinderen zullen rondrennen tijdens de Kerst.

De afgelopen weken stonden dan ook in het teken van een hoop uitzoekwerk en beslissingen. Het vergelijken van 5 hypotheekaanbieders, 5 keukenaanbieders, 2 klusjesmannen, 2 badkamerspeciaalzaken en een aantal woonboulevards gaat je niet in de koude kleren zitten.

Bovenstaande is al moeilijk genoeg wanneer je in je eentje aan de slag moet maar het geheel wordt een grotere uitdaging wanneer je er gratis drie enerverende kinderen bij krijgt.

Zo hebben we 4 uur bij Bruynzeel keukens gezeten (de showroom meneer wilde de offerte perse in het nieuwe computersysteem uitwerken, helaas was dat voor hem als wat voor mij een SMS’je versturen is met Ronald’s mobiel; it’s just not meant to be). Toen het overige personeel zelfs een roerei begon te bakken, waren de kinderen het zat. Na al die tijd onder de trap gezeten te hebben met een stel afgekloven kleurpotloodjes en een kindertekenfilm zonder geluid vonden ze het wel welletjes. De offerte kwam uiteindelijk uit op een slordige € 40 000, maar dan hadden we toch zeker wel een “Bruynzeelkeuken”, aldus de vriendelijke meneer. Al die moeite voor Piet Snot. I mean, just how rich do you think we are?

Ook is menig showroom totaal verbouwd door onze lieverdjes. In Duitsland hadden de meiden besloten dat het speelhoekje van de Siematic showroom ook wel goed achter de luxaflex opslagplaats kon staan. Wij dachten al “Goh, wat is het toch stil en wat kunnen wij rustig praten”. Totdat wij ontdekten dat de design assecoires uit alle showroomkeukens verdwenen waren. Na wat zoekwerk troffen we de meiden aan in een geheime schuilplaats achter een kasje; onschuldig spelend met al hun buit.

Enfin, al doende word je steeds wijzer. We weten nu dat de IKEA eigenlijk het beste familierestaurant op aarde is; ze hebben zelfs een magnetron en bestek/servies voor kinderen. De gehaktballetjes zijn alleen net kauwgum volgens Ronald maar ach, dat moet je maar op de koop toenemen.

Minpunt is dat Simone tijdens een van onze IKEA bezoekjes niet in het ballenbad mocht omdat ze nog geen drie was. “Stel dat er nou wat zou gebeuren he” , aldus de pedagogische IKEA verantwoordelijke, “ dan hebben wij wel de poppen aan het dansen met de verzekering.” En zo bleef het IKEA ballenbad de hele middag leeg (Eveline wilde ook niet meer uit medeleven met haar zus) en kon de medewerkster weer verder met haar LINDA.

Eveline is te midden van alle verhuisperikelen begonnen met haar laatste dagen op de creche. Laatst zaten we aan tafel en zei ze tegen Ronald, “Papa, ik moet je iets fluisteren. Ik ben verliefd op Jan en Jan is verliefd op mij”. Ronald moest lachen. Simone zag dat ik teleurgesteld keek omdat mij niks werd toevertrouwd. Dus zei Simone, “Mama, ikke fluisteren jou …. Ikke heb tomaatjes.”

Tijdens het haren wassen vindt Eveline het niet erg als er shampoo in haar ogen komt. Dan worden haar ogen tenminste schoon en roze. Net als bij prinses Lillifee. Laatst nam ze de telefoon op en zei op bloedserieuze toon “Hallo, met Josje.” (die van K3) “O, volgens mij is dit Eveline of niet?” “Nee, met Josje.”

Simone heeft de laatste weken grote sprongen gemaakt. Zo heeft ze helemaal zelf besloten om zindelijk te zijn. De hele dag wil ze niks liever dan op de pot zitten en altijd met succes. Hoewel mijn hele dag nu in het teken staan van plas, poep en het schoonmaken van de hele penarie ben ik super trots. Ook komt Simone steeds beter uit haar woorden, wat een hoop driftbuien scheelt. Samen met Eveline houdt ze hele conversaties en ’s avonds hoor je haar in bed zingen: “Alle eendje semmen inne water” “Afikka, totte Merika..” “Houwe oppe, blijfe bij…met mij… singe inne meidengroep.” En wanneer Eveline met haar fantastische motoriek weer eens gestruikeld is over een boomstronk hoor je haar lachen “Haha, Eefelien fallen!!”

En dan mijn kleinste vriendje... Mijn knuffel Yannickje met wie ik alweer 8 maanden non-stop optrek. Onze dagen met z’n tweetjes zijn zo gezellig; samen met het winkelwagentje boodschappen doen en samen in de auto van hot naar her. Hij heeft zo’n heerlijk zacht speklijfje en in z’n matrozenpak heeft hij sjans met iedere vrouw die voorbij loopt. Mocht hij ooit thuis komen met een leuke jongen dan zou ik dat helemaal prima vinden. Helaas vrees ik dat die gedachte geen waarheid zal worden. Yannick is ondanks z’n charme wel een typisch jongens jongetje. Zo lacht hij eerst vrolijk naar het gezicht van Barbie om vervolgens alle haren uit haar schedel te trekken. Iedere wagen die voorbij rijdt, wordt met open mond gadegeslagen en er is volgens hem niks mooiers dan de autosleutels. Hij zit al als een echte heer aan tafel in z’n Triptrap stoel en kijkt dan met grote ogen naar z’n kibbelende zussen terwijl hij z’n droge boterham op eet.

Ach ja, waar ons huis ook staat, ik zal proberen alle gebeurtenissen in ons leventje voor de kinderen vast te blijven leggen. En wie weet zullen ze ooit zeggen “Die vreemde vogel van een moeder van mij deed het lang zo gek nog niet.”