19 november 2008

Het regent, het regent ...

Ik denk dat het sinds eergisteren officieel winter is hier in Halifax. Weken lang hebben we kunnen genieten van een soort van voorjaar. Iedere dag scheen de zon en was het tegen de 20 graden. Ik heb zelfs nog rond een uur of vijf ‘s middags in de schemer in de speeltuin gestaan zonder jas. Maar de afgelopen dagen regent en hagelt het de hele dag. En dat is best een pittige overgang moet ik zeggen. Ik ben inmiddels zo gewend geraakt aan hele wandeltochten met de kinderen. Lekker met je hoofd in de zon en even wat tijd voor jezelf. Wat dat betreft is onze tweelingwagen echt de investering waard geweest. Eveline zit helaas nu wel een beetje krap voorin, maar ja, “that’s the price you pay for being the oldest”.

De hele middag thuis zitten en kinderen vermaken is niet bepaald een makkie. Na tig spelletjes “raad het dierengeluid”, dierendomino en de boekjes “Goldilocks”, Floddertje en “The Paperbag princess” (waarbij prinses Elisabeth prins Ronald redt van de gemene draak en prins Ronald dat niet kan waarderen omdat Elisabeth haar haren niet heeft gekamd en waarbij Elisabeth na haar reddingstocht besluit toch niet met prins Ronald te trouwen (ook al had hij wel hele mooie sportschoenen) en ze nog lang en gelukkig leefden. Ja, ja mensen, wakker blijven, dit zijn de sprookjes van de 21ste eeuw) is de verleiding erg groot om een DVD op te zetten. “Ohoh” hoor ik alle mensen zonder kinderen denken “taking the easy way out, nou als ik kinderen heb dan gaat de televisie echt niet aan. Misschien hooguit Sesamstraat en het Jeugdjournaal maar verder ammeniksniet. Het gaat immers om quality time blabla”.. fast forward… Tegelijkertijd hoor ik alle ouders met kinderen een zucht van verlichting slaken, “Godzijdank zijn wij niet de enigen die niet pedagogisch verantwoord een DVD van Dora, Diego, Bob de Bouwer, het Zandkasteel en Disneyfilm A t/m Z in de recorder shuffelen.”

Helaas moet ik dan ook bekennen dat ik menigmaal toegeef aan die DVD verleiding; ‘s ochtends 40 minuten en ‘s middags een uurtje. Het is best veel denk ik, maar er is nou eenmaal geen betere babysit als je de hele dag alleen op twee kinderen moet letten en zo nu en dan ook nog eens iets moet opruimen of belangrijker nog “even naar de WC wil” (over quality time gesproken). Toch ben ik ervan overtuigt dat de programma’s die Eveline kijkt best educatief zijn. Zo leert Dora in Canada geen Engels zoals in Nederland maar Spaans. En zo ken ik ook al een aantal Spaanse woorden: Vamanos, Gracias, De Nada, Sube, Ola en Excellente. (Nog even en ik kan Spaans op m’n CV zetten.) Ook hoorde ik Eveline laatst zeggen “Sapper de flap”. Kijk, dat is nou nog eens een keurig jaren 60 woord en een stuk beter dan de ellende die Eveline verder uit kan kramen.

Maar om te voorkomen dat ik niet de hele dag voor de buis gekluisterd zit, ben ik op zoek gegaan naar andere leuke dingen die we ondanks de regen en de kou kunnen ondernemen. Ik heb al een hele lijst. Ik ga me abonneren op een binnen speeltuin voor baby’s en peuters en op “The discovery center”. Ook hebben ze via de Universiteit een sportkaart waarbij je de kinderen bij de babysit kunt achterlaten in hetzelfde complex waar dus ook weer een speeltuin is. Verder heb ik nog een lijstje van leuke cafeetjes waar ze ook een speelhoek hebben. En de Mc. Donald’s (o nee, alweer zo’n taboe woord voor verantwoorde ouders) heeft ook een mega ballenbak + glijbaan. Kan ik daar mooi m’n “salade” (of iets dergelijks ; )) opeten.

Gelukkig heb ik sinds kort wat afleiding gekregen doordat ik me gestort heb in het wereldje van het vrijwilligerswerk. Of eigenlijk … Tracy die vroeg of ik een keertje, gewoon voor de gezelligheid en geheel vrijblijvend, mee wilde naar een “community meeting”. Wist ik veel dat dat Canadees was voor “goed, je hebt je gezicht laten zien, je bent bij deze vrijwilliger en hier is je takenlijst.”

Het lijkt allemaal zo makkelijk… een beetje notulen maken, een beetje vergaderen en vooral niet veel uitvoeren omdat er eigenlijk nooit geld is om wat uit te voeren. Helaas is vrijwillerswerk net als een betaalde baan. Je moet gewoon je deadlines halen en doe je dat niet, dan word je daarop afgerekend. Niet zozeer in financiële zin maar (en dat is eigenlijk nog veel bedreigender) in de vorm van status in de gemeenschap.

En omdat ik altijd wil dat mensen mij aardig vinden, zat ik in no time opgezadeld met de notulen, het bijhouden van de website, het maken van een visitekaartje en het aanwezig zijn bij een veiling om met mensen te praten over ons project. (Er is in Halifax een groot tekort aan kinderopvang. Nu zijn er twee grote zalen beschikbaar gesteld voor een soort van wijkcentrum special voor peuters en hun ouders. Taak van ons “community team” is om te achterhalen wat de wensen zijn van ouders v.w.b. het wijkcentrum en om ervoor te zorgen dat het wijkcentrum zichzelf financieel in stand kan houden zonder dat er extra belastingcenten aan te hoeven worden besteed. Of te wel: wens = Disneyland, geld = 0,00)

Hoewel het allemaal best leuk is, vind ik het ook best moeilijk om al die activiteiten er “even tussendoor” bij te doen. Overdag zit ik met de kinderen, dus ik kan pas aan mijn werk beginnen als alle andere dingen zijn gedaan: kinderen in bad en naar bed, zooi opruimen in keuken en woonkamer, was doen, mail bijhouden (en ook blog) en dus rond zo’n 22:00 m’n vrijwillersgedoetjes. Niet bepaald de meest ideale tijd om veel creatieve wonderen te verrichten. Maar goed, ik denk dat het in veel andere huishoudens niet anders is. Bovendien kom je via het vrijwillerscircuit altijd weer aanraking met andere leuke vrijwillersklusjes. Zo ben ik vorige week naar een Titz and Glitz feest geweest waarbij geld werd ingezameld voor vrouwen met borstkanker. Ook wordt er binnenkort een bijeenkomst georganiseerd om de programma’s van de locale politieke partijen kenbaar te maken aan het gewone volk.

Patricia en Politiek… het moet niet gekker worder.

10 november 2008

“Twinkle Twinkle Little Star”

Vanavond was een zeer bijzondere avond. De avond die in Eveline’s geheugen opgeslagen zal worden onder het hoofdstuk: “De avond dat zeester weer terugkwam van vakantie.”

Diezelfde avond zou bij mij bijna onder een ander hoofdstuk opgeslagen zijn: “De avond dat ik weer eens een maaltijd heb verknald.” Meestal kookt Ronald ‘s avonds, want, jawel mensen ik zal het geheim verklappen, ik hou niet van koken. Waar menig vrouw blijkbaar een gen heeft meegekregen om middagen in de keuken door te brengen en om een heerlijk gerecht in elkaar te flansen, kan ik nog geen magnetronmaaltijd enigszins eetbaar op tafel krijgen. Ik zie de lol er nou eenmaal niet van in om uren bezig te zijn met snufjes zout, teentjes peterselie, ml‘tertjes drankje zus en grammetjes boter zo om vervolgens hulpeloos toe te moeten kijken hoe het hele gerecht geheel wordt ondergewaardeerd en met een hoop gezanik naar binnen wordt gewerkt. Bovendien is de keuken vervolgens een grote bende en ben je ook nog eens een half uur bezig om de hele santenkraam op te ruimen.

Nee, koken is niet mijn ding. Een appel wil ik best schillen in het kader van de vitamines maar al het overige geploeter in de keuken, ik zal het echt bekennen, is te danken aan Ronald. Enfin, dit verhaal wordt weer veel te lang.

Vanavond had Ronald een voordracht. Erg vervelend voor hem; hij heeft avonden aan zijn praatje moeten werken, maar nog vervelender voor mij; ik moest zelf koken. Tot mijn grote geluk trof ik nog een magnetronmaaltijd aan in de vriezer. Of eigenlijk; de betreffende lasagne maaltijd kon ook in de oven, maar dan zou het 50 minuten duren. (Ja, ehhhh, het is een “instant maaltijd” mensen, in 50 minuten kan ik zelf ook wel lasagne maken)

Dus ik het hele gerecht maar zo snel mogelijk in de magnetron gekieperd. Al hoewel, snel, vaak moet ik eerst de gebruiksaanwijzing ook nog even ontcijferen. “Tear off plastic on 4 sides”. Betekent dat dan dat je een klein stukje plastic moet verwijderen van alle vier de hoeken van het pakketje of betekent het dat je alle vier de hoeken kunt pakken om alle plastic de kunnen verwijderen? Tja, zo’n magnetron maaltijd is soms echt “hogere wiskunde” kan ik je wel vertellen. Ik heb uiteindelijk maar voor de laatste optie gekozen en het hele gerecht zonder verpakking in de magnetron gezet. Vervolgens moest ik twee keer van ovenschaal veranderen omdat de schalen te groot bleken om er een rondje mee te kunnen draaien in de magnetron. Of te wel, de keuken was alsnog een troep en inmiddels had ik ook gezellig kindergedoe aan m’n been hangen, wat voor mij ook een reden is om het koken zo veel mogelijk te vermijden.

Eindelijk de juiste ovenschaal gevonden, blijkt het knopje “Defrost Pizza” niet op een “timer” ingesteld te kunnen worden, max. was 3 minuten. Ja ehhhh, het gerecht moest 30 minuten in de magnetron, ik was echt niet van plan om 10 keer van de woonkamer naar de keuken heen en weer te lopen. Goed, inventief als ik ben, gewoon gekozen voor een ander knopje. “Cook Food” kon je wel instellen op een timer. Helaas bleek dat een minder goede beslissing. Na de voorgeschreven 30 minuten was er weinig meer over van de ooo zo smakelijke lasagne zoals op de verpakking. Voelde me wel een beetje lullig toen Ronald dolgelukkig thuiskwam en zag dat ik warempel met de kinderen al aan tafel zat met een warme maaltijd. Goed, warm was ie wel, maar helaas ook zo taai dat we maar gelijk een hele grote bak yoghurt hebben gepakt. Maar nu komt ie….

De postbode had vanochtend een klein pakketje bij ons thuis afgegeven voor Eveline en we hadden speciaal gewacht totdat papa thuis was zodat we het samen open konden maken. En wat zat er in het cadeautje…. ZEESTER!!!! Echt, ik kon m’n ogen niet geloven.

Dagenlang ben ik op zoek geweest naar de lievelingsknuffel van Eveline. Overal heb ik gezocht en Eveline wilde niet slapen zonder dat beest. Ik werd er zo gestresst van, dat we een hele middag in het winkelcentrum hebben rondgelopen, om een equivalent te vinden. Helaas, was “Tijgertje” van Winnie de Pooh het beste alternatief; namelijk ook oranje en een knuffel en daarmee houdt de gelijkenis op. Uren heb ik daarna op Eveline ingepraat dat “Tijgertje” ook heel bijzonder was. Maar echte liefde is het nooit geworden.

Het enige waar Eveline nog wel een liefdevol oog voor had was “The Hulk”. Ja, je leest het goed, een super enge groene pop met een enorm chagrijnig gezicht. Maar het was Eveline’s kleine baby’tje; “Ach, mama, kijk, Bulluk is dwietig. Moet even knuffelen.” Maar er ging toch echt niks boven zeester.

En nu… nu alle hoop eigenlijk verloren was, dook daar onze verloren zoon weer op uit het niets. Zeester was op vakantie geweest bij Oma Trudie en Lambert. Gelukkig had oma Trudie ‘m heel snel weer op het vliegtuig teruggezet naar Canada. (Lees: Oma Trudie had wonder boven wonder een exact dezelfde tweede zeester gevonden in de winkel en die z.s.m. opgestuurd.) Onze dank is groot!!! Wij hopen dat Oma Trudie voor de zekerheid nog een pallet van deze wezens kan inslaan ; ))

Goed, verder nog een korte update van wat er nog meer is gebeurd hier. We hebben vorige week “Halloween” gevierd. ‘s Middags hadden we een Halloween kinderfeestje bij Mara thuis. Iedereen moest verkleed komen. Natuurlijk waren de meiden van Eveline’s leeftijd allemaal verkleed als prinses. Helaas had ik de modetrend over het hoofd gezien en was Eveline een bij. Goed, het is altijd nog beter dan een boerenkiel maar Eveline had ook wat graag een kroontje op haar hoofd gehad. Simone was een tijger. Was echt schattig.

Die avond zijn we gaan “Trick or Treat’en” met Tracy en Louisa. Was leuk om een keer meegemaakt te hebben. De meeste huizen waren versierd met pumpkins, spinnenwebben, spoken en enge geluiden als je aanbelde. Wij hadden ook ons best gedaan en hadden pumpkins voor de deur en een bak vol snoep. Het viel me wel een beetje tegen dat de kinderen aan de deur helemaal geen “Trick or Treat” zeiden. Ook geen “Thank you” ofzo wanneer ze hun zak hadden volgeladen met onze snoepjes. Wat dat betreft kunnen ze een voorbeeld nemen aan de Nederlandse kinderen, die zingen tenminste nog een liedje met Sint Maarten voordat ze, let wel, 1, snoepje krijgen.

Nu dat Halloween afgelopen is, beginnen de Canadezen zich op de maken voor Christmas. En dat moet één groot lichtjes festijn worden. Toch is het wel een beetje vreemd om nu met Kerst bezig te zijn terwijl het hier 17 graden is buiten!!! Dat schijnt onderdeel te zijn van de “Indian Summer” hier. Helaas moet je dat warme weer vanaf begin December tot eind April blijkbaar wel terugbetalen met -15 maar dat mag de pret tot nu toe niet drukken ; )