Home is where the heart is

Het is hier nu negen uur ’s avonds, de kinderen liggen op bed (Simone hoor ik nog murmelen, maar die zal het na een paar minuten wel opgeven, ondanks dat het buiten 25 graden is en ze noodgedwongen toch nog in haar winterslaapzak ligt), Ronald is terug naar de BBQ van David en Tracy en ik heb eindelijk de tijd om in het schemer een blog te schrijven.

Vreemd hoe het weer van winters omgeslagen is in hartje zomer. Alle bomen staan in bloei en de tulpen en krokussen (ja, het is heus) komen tevoorschijn. De straat waar wij wonen ziet er weer uit alsof je je in Wassenaar bevindt, overal hangt de geur van BBQ en je ziet weer joggende studenten en kinderwagens voorbij komen. De boulevard zit vol touristen, de cruiseboten liggen weer in de haven en de kraampjes voor bus en boottours zijn open. Kortom,Halifax is weer net zo mooi en gezellig als toen we hier vorig jaar aankwamen.

Al het idyllische om me heen maakt het wel moeilijker om te erkennen dat ons verblijf er over 2,5 week toch echt op zit. Wat dat betreft zou vertrekken makkelijker zijn wanneer het hartje winter was. Al hoewel, het zou hoe dan ook niet mee zijn gevallen. Kijk, ik vind het heerlijk om straks weer thuis te zijn; om alle familie en vrienden dichtbij te hebben, om mee te doen met alle feestjes en roddels en om weer wat vastigheid op te bouwen. Toch zal ik Halifax ook missen. Ik heb hier in korte tijd zo veel vriendelijke mensen ontmoet. Geen moment heb ik een gevoel van eenzaamheid gekend of gedacht dat mensen de investering in een vriendschap met mij niet de moeite waard vonden omdat we hier maar een jaartje zouden zijn.

Vanmiddag ben ik met de kinderen naar mijn afgscheidslunch geweest bij Mary. Het clubje vrijwilligers wilde mij bedanken voor mijn bijdrage aan het vrijwilligerswerk (lees: ik heb eigenlijk alleen maar veel geouwehoerd). Ze hadden samen een veel te uitgebreide lunch gemaakt met als toetje een lading aan kadootjes. Ik voelde me bijna opgelaten, maar hier zijn dit soort “Going Away” get togethers de normaalste zaak van de wereld. Gewoon iets wat je hoort te doen voor mensen die de moeite nemen om tijdelijk in jouw land te komen wonen. Dat is in Nederland wel anders.

Vanavond had Tracy het spontane idee om bij haar thuis te gaan BBQ’en. Dus ik naar de supermarkt voor een salade en vlees. Zij naar de pomp voor een nieuw gasfles voor onder de BBQ. Vervolgens de kinderen in de tuin neergezet om de spetteren met water en zand. Daarna belde Tracy haar man op dat die meteen naar huis moest komen, klaar uit. O ja, en of David gelijk ook even Ronald bij z’n kladden kon grijpen (lees: David is Ronald’s baas). Het was een gezellige avond. Tijdens het BBQ’en liepen er nog meer vrienden in en uit om wat van de BBQ mee te pakken. Heel relaxed. Vooral ook omdat David en Tracy een huis hebben a la Oprah Winfrey met een hele grote gezellige eetkeuken die uitmondt in de tuin.

Ik denk dat dit weekend ons laatst relaxte weekend wordt voor ons vertrek. Volgend weekend moeten we namelijk twee afscheidsfeestjes organiseren. Een BBQ op Zaterdagavond voor Ronald’s collega’s en een kinderfeestje voor Eveline Zondagmiddag. Gelukkig viert Eveline haar feestje met Emma die ook 3 wordt. De feestvreugde zal plaatsvinden in Emma’s huis. (Nog zoiets: In Canada is het geen probleem wanneer je een kinderfeestje gewoon deelt met een ander kind). Dus dat wordt flink zeulen met pakketten vlees en bier. En dat alles zonder auto of fiets.
Het afgelopen weekend zijn we voor het laatst bij Peggy’s Cove geweest en hebben we alvast afscheid genomen van onze vertrouwde vuurtoren. Astrid en Wilfred waren een paar dagen bij ons en die hadden een minivan gehuurd. Dus we hebben twee dagen gezellig met z’n zessen in de auto gezeten. Eveline vond het fantastisch en had grote verhalen, deels in het Engels en deel s in het Nederlands (“Once there was a princess and her name was Cinderella. She was not happy because she had to nap. But then kwam prins charming. And he redde haar.” “Wilfred, you want not eat?” “Mama, je zit echt ontzettend in de weg.” “Ik ben geen gekkie ik ben een princess, want mijn haar zit leuk en ik heb een jurk aan.” “Kijk, mama, jij hebt een cornflake (=moedervlek) in je nek!” “Weet jij hoe ik in het boek kan jumpen? Want dan zorg ik ervoor dat de papa van Simba weer levend wordt.” “I want more milk in my beker.”)

Eigenlijk is het best grappig, net wanneer je denkt dat je een zeer volwassen peuter hebt, gebeurt er wel iets waardoor je weer weet, “O ja, ze is nog niet zo groot”. Zo stond ik na ons auto avontuur met Astrid in de supermarkt bij de “10 item” kassa. Het was druk. Situatie: Simone in de boodschappenkar, Eveline naast de kar bij het snoep dat voor het grijpen ligt, draagzak op m’n rug en een lange wachtrij. Nadat ik per ongeluk met de rugtas een hele ladig flyers van de railling had afgeveegd, gilde Eveline door de supermarkt “Ik moet poepen. Ik moet NU POEPEN” (Geschiedenis: we hadden in de supermarkt al een poging gedaan tot het laatst genoemde, echter zonder succes. Afstand kassa tot W.C. in mega supermarkt zo’n 2 km = niet haalbaar). Dus… ik doe wat iedere nuchtere Nederlandse moeder zou doen. Gewoon hopla proek naar beneden en pamper om. En daarna met dezelfde ongewassen handen alle boodschappen op de lopende band gelegd. Wat je ook “flikt”, Canadezen vinden het “inappropriate” om ergens wat van te zeggen. (Overigens heb ik op het gebied van zindelijkheid niets te klagen met Eveline. Die had gewoon zelf op een dag besloten dat ze zonder pamper verder ging. Ook ’s nachts komt ze uit haar bed om te plassen… Heb ik eindelijk ook eens iets om irritant over op te scheppen. “ O nee hoor, die van mij ging gewoon op de pot zitten en hupla klaar was kees.” Het enige vervelende is dat Eveline “nummer 2” dus vaak op de meest vervelende plekken acuut moet doen. Echt een kind van haar vader zeg maar. )

Eigenlijk bedenk ik me nu dat ik vooral over Eveline praat en dat Simone vaak wat achterwege blijft. Dat komt denk ik omdat Simone een hele zoete baby is geweest het afgelopen jaar; altijd goedgehumeurd met een glimlach voor iedereen. Maar daar is sinds haar eerste verjaardag een behoorlijke verandering in gekomen. Simone begint de streken van Eveline al aardig onder de knie te krijgen. Zo moet Simone altijd precies dat speelgoed hebben waar Eveline mee bezig is. En om haar zus op stang te jagen, pakt ze meestal barbie Cinderella en schuift vervolgens op haar billen zo snel mogelijk langs Eveline… gewoon om een reactie te krijgen. Hetzelfde geldt voor drinkbekers. Ook de platencollectie en het porceleinen servies van Marie (de eigenaar van dit huis)hebben al meermaals een optetter gehad van onze nieuwsgierige aap. ( of eigenlijk in Eveline’s woorden: “Kijk mama, onze kleine dappere meid.” (=DVD “De Kleine Zeemeermin II”) Toch is het ook zo vertederend om te zien hoe geboeid Simone kan zijn van simpele dingen zoals een hond die voorbij loopt of een papagaai in het museum (= trappelende voeten en een wijzend vingertje “Die… die, die!”). En zelfs wanneer beide meiden de grote plantenbak van aarde hebben ontdaan en de hele hal vol modder en takjes ligt wanneer ik van de W.C. kom, dan kan ik bijna niet boos zijn omdat ze samen zo’n plezier hebben.

Gisteren hadden Ronald en ik de film “The Curious Case of Benjamin Button” gehuurd. Echt een aandoenlijke film waardoor je weer even weet hoe bijzonder je leven is en hoe niets voor altijd hetzelfde blijft. Ons avontuur in Canada zal over 2,5 week een herinnering zijn. Een ervaring waar wij nog lang met plezier aan terug zullen denken en die wij iedereen kunnen aanraden.