Het vervelende van nieuwe vrienden hebben, is dat je er niet onderuit komt om ook eens bij ze op bezoek te gaan. In Nederland hoef je daar over het algemeen niet zo heel veel moeite voor te doen. Je pakt je fiets, hijst je kinderen in hun zitjes en klaar ben je. Ok, het hele proces zal ongetwijfeld ook wel een half uur duren, maar na 5 minuten ben je tenminste op de plaats van bestemming. In Canada wonen je dichtstbijzijnde maatjes op zo’n half uur rijden. Niet bepaald een “even op de koffie” afstand.
Vorige week had Mara mij uitgenodigd voor haar verjaardag. Omdat haar appartement nogal klein is, gaf ze haar feestje in het huis van een vriendin. The party zou om 13:00 beginnen. Voor mij helaas een onmogelijk tijdstip. Precies de tijd waarop Eveline en Simone samen op bed liggen. Aangezien dat dutje met name voor Eveline van “gezelligheidsbelang” is, besloot ik om een uur later te vertrekken.
Tweelingwagen in de auto sjoggen, kinderen in hun stoeltjes deponeren, TomTom inschakelen op het juiste adres, de parkeergarage zonder brokken uit zien te komen, kaart voor poort goed in de gleuf steken op een helling (na 10 pogingen toch gelukt), CD wisselen van Robbie Williams in De Beste Kinderliedjes Aller Tijden en ja hoor, hetzij met de nodige zweetdruppels op de rug, maar we waren op weg. Gelukkig gaf Eveline me nog wat aanmoediging; “Mama moet wel voorzichtig rijden hoor.”
Onderweg toch nog wat routemissers gemaakt. Dat resulteert bij mij altijd in een acuut Gilles de la Tourette aanval. Dankzij Eveline wordt dat syndroom tegenwoordig stevig de kop in gedrukt: “O ho, mama, je mag geen shit zeggen. En pottedomme mag je ook niet zeggen. En …” En ja helaas, ze kent er nog meer, maar die zijn niet voor herhaling vatbaar.
Na zo’n 20 minuten rijden, kwamen we bij de Hammond Plains. Een kleine gemeente midden in de heuvels met mooie huizen en lange opritten op een groot stuk grond. Het huis van het feestje zag er dan ook niet onaardig uit toen we de “driveway”opreden (hetzij een half uur later dan gepland).
Het feest was inmiddels al in volle gang. Overal kleine kinderen en veel speelgoed (speelkeukentje, winkeltje + tig winkelspulletjes, loop- en poppenwagens in alle soorten en maten en een grote televisie met doorlopend “cartoons”. Echt zo’n huis uit een Amerikaanse film). Natuurlijk had iedereen wat zelfgemaakte lekkernijen meegenomen voor het feestje, zoals dat hier hoort. Helaas had ik als typische Nederlander alleen maar een verjaardagscadeautje meegenomen. Was helemaal vergeten om ook iets lekkers in elkaar te flansen. (Misschien maar goed ook. Ik bedoel ik kan best “een prutje” maken, maar lekker is het nooit.)
Gelukkig waren de mensen gezellig. Mara komt uit Mexico, waar ze geloof ik wel van een feestje houden. Iedereen was erg levendig. Het feest begon met borrelhapjes en wijn, daarna een warme hap en eindigde met de verjaardagstaart (=Carrot Cake, was erg lekker) en de cadeautjes. Rond 17:00 waren alle kinderen compleet afgepeigerd en zijn we weer naar huis gegaan. Tot groot verdriet van Eveline, want die vermaakte zich wel. Of het nu Spaans, Engels of Frans is, het maakt Eveline niet veel meer uit. Ze heeft haar eigen taaltje ontwikkeld. Tegenwoordig zingt ze bekende liedjes op een onverstaanbare manier. Zo van; ik begrijp jou niet, dan jij mij ook niet. Gelukkig is Dora altijd een grote bron van vriendschap. Zodra een kindje iets van Dora of Diego heeft (een T shirt, slippers, zonnebril) is hij of zij direct Eveline’s beste vriend.
Afgelopen zaterdag was het heerlijk weer. We zijn naar de haven gelopen en hebben daar op een terrasje wat gegeten. Dat was een nieuwe overwinning voor ons. Zelfs met twee kinderen is het dus nog mogelijk om van je wijntje te genieten in het zonnetje.
Gisteren zijn we naar Dollar Lake geweest. In Canada heb je bepaalde strandjes langs meren en de zee, waar je alleen maar mag komen als je een bepaalde “membership tuition” betaalt. Voor “slechts” 1500 dollar zit je dan met je chique kont op een rustig strandje met andere chique mensen een beetje uit je neus te pulken. Want veel zal daar ongetwijfeld niet gebeuren. Alle kindertjes zijn er netjes opgevoed, er is een full time life guard “on duty” en er wordt organisch gegeten (= melk komt bij deze producten echt uit een koe, een ei ook echt uit een kip en de appels zijn niet bedekt met een 3 cm dikke vetlaag. Iets dat hier blijkbaar erg bijzonder is).
Gelukkig zijn wij als gewone stervelingen gaan badderen met het reguliere volk op een openbaar strand. Dan beleef je nog eens wat. Maat 48 was beslist de kleinste maat die men in de aanbieding had. Het was zo fascinerend om naar al die “grote” mensen te kijken, met hun reusachtige koelboxen. Kinderen die heerlijk aan de Cola waren en mega zakken chips verorberden. Het was allemaal prima. En als ze iets deden wat echt niet door te beugel kon, werd er door ma of pa gewoon gedreigd met een ouderwetse tik.
We hebben ons daar uitstekend vermaakt. Hetzij met een zak boterhammen, een fles water en als tussendoortje een muesli reep. Want wie het kleine niet eert …
28 juli 2008
20 juli 2008
Bus, Brand en Brokkenpiloot
Soms gebeuren er onverwachtse dingen; meestal voor het negatieve maar heel soms ook voor het positieve. Het laatste overkwam mij afgelopen dinsdag. Het was een hete dag (zo’n 28 graden + klam). Na de slaapjes van de kinderen dacht ik dat het wel leuk zou zijn om een ritje met FRED te maken. FRED (= Free Rides Everywhere Downtown) is een gratis bus die in de zomermaanden toeristen van A naar B brengt in Halifax. Briljant idee, jammer alleen dat je niet weet wanneer FRED eens komt aankakken. Het kan uiterlijk 40 minuten duren totdat FRED je halte aandoet. Enfin, na 5 minuten bij het bushokje te hebben gestaan met Simone in de draagdoek en Eveline in de goedkope (lees: nog één steentje en de wieltjes vliegen eraf) buggy, durfde ik het risico op een 40 minuten wachttijd niet te nemen. Ik dacht, doe eens gek, ik betaal gewoon voor een ritje naar de haven met een reguliere bus.
De eerste bus die langskwam was een toeristen bus; een rode dubbeldekker bus, geïmporteerd uit Londen. Ik vroeg aan de chauffeur of ik bij hem een kaartje kon kopen. Helaas was dat niet mogelijk maar hij wilde me wel een gratis ritje geven naar het station waar ik een kaartje kon kopen. Ik dacht, prima, want het station ligt bij de haven.
Omdat het een touringcar was, deden we allemaal toeristische punten aan; waaronder dus ook Citadel Hill. Nou had Ronald me al vaker verteld dat ik daar een keer naar toe moest gaan. Ik dacht, “Big deal, een heuvel. Eerst drie kilometer met twee kinderen naar boven zeulen. Dan een foto maken. Vervolgens al remmend weer terug naar beneden. No Thanks.” Blijkt die heuvel de schuilplaats te zijn voor een heel groot fort. Een soort van geheime stad in een heuvel, die je alleen vanuit de lucht zou kunnen zien.
Het zag er zo indrukwekkend uit, dat ik besloot uit te stappen. De buschauffeur kwam me achterna en zie; “Weet je wat, hier heb je een sticker. Met die sticker kan je de rest van de dag gratis met deze bus of iedere andere dubbeldekker bus door Halifax touren.” Ik was nogal verbaasd. Waarschijnlijk moet die man gedacht hebben; Ach die arme meid, zo jong en dan al twee kinderen. Doet haar best om rond te komen; met zo’n simpele buggy en een kindje in de doeken. En dan die hitte … Armoe troef ; ) Laat ik haar eens een leuke dag bezorgen.
Gelukkig dacht ik: lekker boeiend, ik accepteer dit aanbod met beide handen en ga gewoon genieten. Eveline vond het fantastisch om bovenin de bus te zitten en om naar alle mensen te zwaaien. Bij onze laatste stop kwamen we de chauffeur van die ochtend weer tegen. Bleek hij de baas van die busmaatschappij te zijn. Hij had voor de grap en dagje met een willekeurige bus rondgereden. Uiteindelijk heeft hij ervoor gezorgd dat ik persoonlijk met een andere dubbeldekker bus werd afgezet vóór ons complex. Helaas moest ik toen natuurlijk wel vertellen dat onze woonplaats niet in een sloppenwijk stond (lees: een prachtig appartement in één van de mooiste gebouwen van de stad). Voelde me wel een beetje schuldig. Dat gratis kaartje had misschien beter naar een familie kunnen gaan die het echt goed kon gebruiken. Maar mijn dag was in ieder geval super.
Verder is het brandalarm hier meerdere malen afgegaan de afgelopen weken. Steeds was het false alarm, ontstaan door een technisch mankement. Ons appartement is na 11 september gebouwd en is dus voorzien van “sprinkler” installaties (zo’n stuk of 20 door heel het appartement), tig brandmelders en een intercom systeem (bleep bleep: “This building will selfdistruct in 5 minutes” ; )).
De laatste keer bleef het brandalarm wel erg lang afgaan. Ik was alleen thuis met de kinderen en begon me na een kwartier een beetje zorgen te maken. Het vervelende van een brandalarm is dat de liften automatisch geblokkeerd worden. Dus als je op 13 hoog woont, is het niet gemakkelijk om met twee kinderen “even” naar beneden te lopen om te kijken wat er aan de hand is.
Gelukkig waren meerdere bewoners van onze verdieping benieuwd naar wat er aan de hand was. Helaas bleek de gemiddelde leeftijd van onze gangbewoners op zo’n 70 jaar te liggen. Geen echte MacGyvers dus die mij zouden kunnen redden in geval van nood. Het was alleen zo aandoenlijk. Een oude man zei dat hij wel naar beneden zou lopen om te kijken wat er aan de hand was. Ik stond ondertussen al met de draagdoeken klaar om Simone en Eveline 13 verdiepingen naar beneden te tillen. Ronald kwam toevallig net terug van zijn werk en schrok zich dood toen hij drie grote brandweerauto’s voor ons gebouw zag staan. Gelukkig bleek het weer false alarm te zijn. Een peuter (godzijdank niet de mijne) had het alarm geactiveerd.
Vandaag zijn we een dagje met de auto gaan toeren door Nova Scotia. Ronald stond al de hele week te popelen om ons nieuwe speeltje uit te proberen. Dus vanochtend hadden we alle spullen ingepakt voor onze dagtrip. In de parkeergarage nog een hoop ellende gehad met de autostoel van Eveline. (Lees: In 35 graden hitte een autostoel met een riem vast monteren via allerlei gaatjes en kiertjes + 2 drukke kinderen = “Zullen we maar thuis blijven?”)
Enfin, 1,5 uur later dan gepland, waren we dan eindelijk onderweg. Het leuke van onze uitjes is nu, dat we niks meer zelf hoeven te bedenken. We kiezen gewoon het dichtstbijzijnde natuurpark, zwembad, restaurant of pretpark dat onze TomTom aangeeft en de TomTom brengt ons er naartoe. En als je ineens een poepbroek moet verschonen of een flesje moet geven, verander je gewoon je bestemming naar de dichtstbijzijnde rest-area. Verder hoef je tijdens het autorijden ook niet meer zo veel na te denken; we hebben een automaat dus schakelen hoeft niet, de auto onthoudt de door ons gewenste posities van de stoel + zijspiegels d.m.v. een code, CD’tjes wisselen hoeft niet (er is immers plek voor 6 CD’s) en je hebt cruise control. Piece of cake dus.
Helaas kreeg ik het desondanks toch nog voor elkaar om gestresst achter het stuur te zitten. Ik moest van Ronald echt ook proberen om in onze auto te rijden. Nadat onze TomTom 10 keer had aangegeven dat ik naar rechts moest, reed ik per ongeluk toch nog rechtdoor. En vanaf dat moment ging mijn rijkwaliteit van kwaad tot erger. Aan het einde van mijn autorit zei ik redelijk pissig tegen Ronald: “Zullen we er maar over ophouden?”Zei Eveline vanuit achterin: “Ja Ronald, ophouden.” Enfin, ik ben blij dat we nog leven. En dan te bedenken dat ik hier ook nog op moet voor m’n rij examen…..
Desondanks was onze dagtrip zeker de moeite waard. Het landschap is hier zo mooi. Je rijdt over verlaten snelwegen, langs prachtige bergmeren omringd door nevel en naaldbomen. Hier en daar zie je wat huisjes en kerkjes. Bob Ross (= “We’re gonna make ourselves a nice little tree”) zou maar wat graag zijn meegereden.
Onderweg zijn we gestopt bij een plaatselijk koffiehuisje. (voor de spontaniteit moet je je TomTom af en toe wel uitzetten anders eindig je helaas altijd bij de Tim Hortons of de Mc. Donald’s) De waitress kon de “zelfgemaakte” koffie echt aanraden. Ronald glunderde van geluk, bij de gedachte aan een “lekker bakje”. Helaas bleek het weer een standaard “bakkie (of eigenlijk een “mokkie”) prut te zijn. En tot overmaat van ramp kreeg Ronald ook nog een gratis (lees: “No I insist”) “refill” aangeboden. Altijd leuk, die Canadese politeness.
Kortom, het was een goed weekend. Zeker omdat Eveline vanavond een hap aardappel en een hap vlees heeft genomen (we boeken dus vooruitgang). Bovendien heeft Eveline vandaag ook haar potje gebruikt. Vol trots heb ik een foto gemaakt van de eerste potjes-keutel.
Ben benieuwd wat de komende week ons brengt.
De eerste bus die langskwam was een toeristen bus; een rode dubbeldekker bus, geïmporteerd uit Londen. Ik vroeg aan de chauffeur of ik bij hem een kaartje kon kopen. Helaas was dat niet mogelijk maar hij wilde me wel een gratis ritje geven naar het station waar ik een kaartje kon kopen. Ik dacht, prima, want het station ligt bij de haven.
Omdat het een touringcar was, deden we allemaal toeristische punten aan; waaronder dus ook Citadel Hill. Nou had Ronald me al vaker verteld dat ik daar een keer naar toe moest gaan. Ik dacht, “Big deal, een heuvel. Eerst drie kilometer met twee kinderen naar boven zeulen. Dan een foto maken. Vervolgens al remmend weer terug naar beneden. No Thanks.” Blijkt die heuvel de schuilplaats te zijn voor een heel groot fort. Een soort van geheime stad in een heuvel, die je alleen vanuit de lucht zou kunnen zien.
Het zag er zo indrukwekkend uit, dat ik besloot uit te stappen. De buschauffeur kwam me achterna en zie; “Weet je wat, hier heb je een sticker. Met die sticker kan je de rest van de dag gratis met deze bus of iedere andere dubbeldekker bus door Halifax touren.” Ik was nogal verbaasd. Waarschijnlijk moet die man gedacht hebben; Ach die arme meid, zo jong en dan al twee kinderen. Doet haar best om rond te komen; met zo’n simpele buggy en een kindje in de doeken. En dan die hitte … Armoe troef ; ) Laat ik haar eens een leuke dag bezorgen.
Gelukkig dacht ik: lekker boeiend, ik accepteer dit aanbod met beide handen en ga gewoon genieten. Eveline vond het fantastisch om bovenin de bus te zitten en om naar alle mensen te zwaaien. Bij onze laatste stop kwamen we de chauffeur van die ochtend weer tegen. Bleek hij de baas van die busmaatschappij te zijn. Hij had voor de grap en dagje met een willekeurige bus rondgereden. Uiteindelijk heeft hij ervoor gezorgd dat ik persoonlijk met een andere dubbeldekker bus werd afgezet vóór ons complex. Helaas moest ik toen natuurlijk wel vertellen dat onze woonplaats niet in een sloppenwijk stond (lees: een prachtig appartement in één van de mooiste gebouwen van de stad). Voelde me wel een beetje schuldig. Dat gratis kaartje had misschien beter naar een familie kunnen gaan die het echt goed kon gebruiken. Maar mijn dag was in ieder geval super.
Verder is het brandalarm hier meerdere malen afgegaan de afgelopen weken. Steeds was het false alarm, ontstaan door een technisch mankement. Ons appartement is na 11 september gebouwd en is dus voorzien van “sprinkler” installaties (zo’n stuk of 20 door heel het appartement), tig brandmelders en een intercom systeem (bleep bleep: “This building will selfdistruct in 5 minutes” ; )).
De laatste keer bleef het brandalarm wel erg lang afgaan. Ik was alleen thuis met de kinderen en begon me na een kwartier een beetje zorgen te maken. Het vervelende van een brandalarm is dat de liften automatisch geblokkeerd worden. Dus als je op 13 hoog woont, is het niet gemakkelijk om met twee kinderen “even” naar beneden te lopen om te kijken wat er aan de hand is.
Gelukkig waren meerdere bewoners van onze verdieping benieuwd naar wat er aan de hand was. Helaas bleek de gemiddelde leeftijd van onze gangbewoners op zo’n 70 jaar te liggen. Geen echte MacGyvers dus die mij zouden kunnen redden in geval van nood. Het was alleen zo aandoenlijk. Een oude man zei dat hij wel naar beneden zou lopen om te kijken wat er aan de hand was. Ik stond ondertussen al met de draagdoeken klaar om Simone en Eveline 13 verdiepingen naar beneden te tillen. Ronald kwam toevallig net terug van zijn werk en schrok zich dood toen hij drie grote brandweerauto’s voor ons gebouw zag staan. Gelukkig bleek het weer false alarm te zijn. Een peuter (godzijdank niet de mijne) had het alarm geactiveerd.
Vandaag zijn we een dagje met de auto gaan toeren door Nova Scotia. Ronald stond al de hele week te popelen om ons nieuwe speeltje uit te proberen. Dus vanochtend hadden we alle spullen ingepakt voor onze dagtrip. In de parkeergarage nog een hoop ellende gehad met de autostoel van Eveline. (Lees: In 35 graden hitte een autostoel met een riem vast monteren via allerlei gaatjes en kiertjes + 2 drukke kinderen = “Zullen we maar thuis blijven?”)
Enfin, 1,5 uur later dan gepland, waren we dan eindelijk onderweg. Het leuke van onze uitjes is nu, dat we niks meer zelf hoeven te bedenken. We kiezen gewoon het dichtstbijzijnde natuurpark, zwembad, restaurant of pretpark dat onze TomTom aangeeft en de TomTom brengt ons er naartoe. En als je ineens een poepbroek moet verschonen of een flesje moet geven, verander je gewoon je bestemming naar de dichtstbijzijnde rest-area. Verder hoef je tijdens het autorijden ook niet meer zo veel na te denken; we hebben een automaat dus schakelen hoeft niet, de auto onthoudt de door ons gewenste posities van de stoel + zijspiegels d.m.v. een code, CD’tjes wisselen hoeft niet (er is immers plek voor 6 CD’s) en je hebt cruise control. Piece of cake dus.
Helaas kreeg ik het desondanks toch nog voor elkaar om gestresst achter het stuur te zitten. Ik moest van Ronald echt ook proberen om in onze auto te rijden. Nadat onze TomTom 10 keer had aangegeven dat ik naar rechts moest, reed ik per ongeluk toch nog rechtdoor. En vanaf dat moment ging mijn rijkwaliteit van kwaad tot erger. Aan het einde van mijn autorit zei ik redelijk pissig tegen Ronald: “Zullen we er maar over ophouden?”Zei Eveline vanuit achterin: “Ja Ronald, ophouden.” Enfin, ik ben blij dat we nog leven. En dan te bedenken dat ik hier ook nog op moet voor m’n rij examen…..
Desondanks was onze dagtrip zeker de moeite waard. Het landschap is hier zo mooi. Je rijdt over verlaten snelwegen, langs prachtige bergmeren omringd door nevel en naaldbomen. Hier en daar zie je wat huisjes en kerkjes. Bob Ross (= “We’re gonna make ourselves a nice little tree”) zou maar wat graag zijn meegereden.
Onderweg zijn we gestopt bij een plaatselijk koffiehuisje. (voor de spontaniteit moet je je TomTom af en toe wel uitzetten anders eindig je helaas altijd bij de Tim Hortons of de Mc. Donald’s) De waitress kon de “zelfgemaakte” koffie echt aanraden. Ronald glunderde van geluk, bij de gedachte aan een “lekker bakje”. Helaas bleek het weer een standaard “bakkie (of eigenlijk een “mokkie”) prut te zijn. En tot overmaat van ramp kreeg Ronald ook nog een gratis (lees: “No I insist”) “refill” aangeboden. Altijd leuk, die Canadese politeness.
Kortom, het was een goed weekend. Zeker omdat Eveline vanavond een hap aardappel en een hap vlees heeft genomen (we boeken dus vooruitgang). Bovendien heeft Eveline vandaag ook haar potje gebruikt. Vol trots heb ik een foto gemaakt van de eerste potjes-keutel.
Ben benieuwd wat de komende week ons brengt.
14 juli 2008
Over de drie R' en en Barbapapa
Inmiddels is de tweede volle week van mijn bestaan als huismoeder weer van start gegaan. Ik moet zeggen dat het me niet altijd meevalt om full time thuis te zitten. Maar we boeken vooruitgang. Aan het einde van afgelopen maandag voelde ik me een stuk ellendiger. Het helpt enorm wanneer je toch wat afspraken hebt gemaakt met mensen.
Net als kleine kinderen heb ik gewoon enorme behoefte aan de drie R’en (= rust, reinheid en regelmaat voor de niet dwangneuroten onder ons). Al hoewel …Rust is een subjectief begrip. Sinds enkele dagen heeft Eveline bedacht dat je ‘s ochtends natuurlijk ook zelf je bed uit kan komen i.p.v. netjes 1,5 uur lang te wachten totdat papa en mama je (uitgerust en wel) komen ophalen. Dit betekent dat Eveline niet om 8:00 maar om 6:30 al naast ons bed staat. Ik weet het, voor de meeste ouders is 6:30 een zeer redelijke tijd. Maar 8:00 was natuurlijke pure luxe, zeker nu Simone ook tot zo laat blijft liggen ‘s ochtends.
Op zich vind ik vroeg wakker worden ook niet eens zo erg hoor. Ware het niet dat Simone ‘s avonds niet makkelijk wil slapen. Dus dat betekent nu dat onze dag tussen 6:30 – 23:30 gevuld is met kindervreugde. Tja …. De hoogste tijd dus voor de Barbapapa bedlamp. Licht aan = liggen blijven of zelf spelen, licht uit = komt u maar …Hopelijk verkopen ze die lamp hier. En hopelijk bedenkt Eveline niet, dat ze Barbapapa ook gewoon uit het stopcontact kan trekken om het licht uit te krijgen. Eveline kennende is dat niet zo’n gekke voorspelling.
Anyway … (even een Engels woord er tussendoor, net alsof ik al in het Engels denk en schrijf enz.). Afgelopen zaterdag hebben we dan eindelijk onze auto in ontvangst mogen nemen. Ook ik moet toegeven dat het een prachtwagen is. Ronald en ik hebben de hele weg naar het strand alle knopjes uitgeprobeerd. Onze auto heeft zelfs stoelverwarming en de zijspiegels kunnen automatisch worden ingeklapt (wat in Nijmegen straks, met de smalle straatjes, best een voordeel kan zijn). En omdat Volvo natuurlijk zo kindvriendelijk is, zit er ook een automatische stoelverhoger in de stoelen op de achterbank. Dus dan hoeven we voor Eveline straks niet autostoel nummer drie te kopen. Nooit gedacht dat die wagen ons ook nog geld zou besparen.
Zaterdag dus naar het strand geweest en gisteren m’n verjaardag gevierd in Playland. Playland is een soort van Drievliet met allemaal attracties voor kleine kinderen. Eveline vond het echt fantastisch. We zijn tig keer in de draaimolen geweest. Ook was er een reuzenrad. Bizar hoe Eveline een schijterd is voor werkelijk alles maar het reuzenrad vond ze fantastisch. Omdat Ronald hoogtevrees heeft (bij het beklimmen van de Eiffeltoren kwam Ronald niet verder dan de helft van het voetstuk), besloot ik de stoere te zijn en samen met Eveline in deze attractie te gaan. De man van de attractie moet mijn spanning gezien hebben, want hij zette dat ding op “full speed” en ging toen uitgebreid een praatje maken met een collega. Gaan we met een rotvaart door de lucht, zie ik groen van ellende en rara wie vermaakt zich prima ..
precies.. mijn (ik wil niet dat de duif mij bijt ..) heldhaftige Eveline.
Tot slot zijn we nog een uurtje naar het babyzwembad geweest. Eveline mocht haar nieuwe badpak aan met haar nieuwe waterschoenen. Ze ging helemaal door het lint van blijdschap. (Dat kan ik me nog van vroeger herinneren. Hoe blij je soms kon zijn met iets simpels. Zo van … “joepie, joepie, we gaan een video recorder huren met de video van de smurfen!” of “Nog een paar nachtjes slapen en dan krijgen we de nieuwe plaat van Kinderen voor Kinderen!”) Nadat we haar ervan hadden overtuigd dat er echt geen walvissen in het zwembad waren en dat het water eigenlijk best wel warm was, heeft Eveline lekker een uur wat pootjes gebaad. Moe maar tevreden gingen we weer naar huis.
O ja, en dan nu iets schokkends. Ons appartement ligt aan de grootste winkelstraat van Halifax (lees: straat met 20 winkels en een paar leuke kroegjes). Zaterdag viel het ons al op dat de hele straat was afgezet. Bleek er een schietpartij geweest te zijn in een kroeg bij ons om de hoek. Aanleiding was een hevige discussie … over iets cruciaals … Ik vermoed dat het slachtoffer geen “Dank je wel” had gezegd toen hij z’n biertje kreeg. Tja, en dan heb je lef hoor … tegenover een Canadees.
Net als kleine kinderen heb ik gewoon enorme behoefte aan de drie R’en (= rust, reinheid en regelmaat voor de niet dwangneuroten onder ons). Al hoewel …Rust is een subjectief begrip. Sinds enkele dagen heeft Eveline bedacht dat je ‘s ochtends natuurlijk ook zelf je bed uit kan komen i.p.v. netjes 1,5 uur lang te wachten totdat papa en mama je (uitgerust en wel) komen ophalen. Dit betekent dat Eveline niet om 8:00 maar om 6:30 al naast ons bed staat. Ik weet het, voor de meeste ouders is 6:30 een zeer redelijke tijd. Maar 8:00 was natuurlijke pure luxe, zeker nu Simone ook tot zo laat blijft liggen ‘s ochtends.
Op zich vind ik vroeg wakker worden ook niet eens zo erg hoor. Ware het niet dat Simone ‘s avonds niet makkelijk wil slapen. Dus dat betekent nu dat onze dag tussen 6:30 – 23:30 gevuld is met kindervreugde. Tja …. De hoogste tijd dus voor de Barbapapa bedlamp. Licht aan = liggen blijven of zelf spelen, licht uit = komt u maar …Hopelijk verkopen ze die lamp hier. En hopelijk bedenkt Eveline niet, dat ze Barbapapa ook gewoon uit het stopcontact kan trekken om het licht uit te krijgen. Eveline kennende is dat niet zo’n gekke voorspelling.
Anyway … (even een Engels woord er tussendoor, net alsof ik al in het Engels denk en schrijf enz.). Afgelopen zaterdag hebben we dan eindelijk onze auto in ontvangst mogen nemen. Ook ik moet toegeven dat het een prachtwagen is. Ronald en ik hebben de hele weg naar het strand alle knopjes uitgeprobeerd. Onze auto heeft zelfs stoelverwarming en de zijspiegels kunnen automatisch worden ingeklapt (wat in Nijmegen straks, met de smalle straatjes, best een voordeel kan zijn). En omdat Volvo natuurlijk zo kindvriendelijk is, zit er ook een automatische stoelverhoger in de stoelen op de achterbank. Dus dan hoeven we voor Eveline straks niet autostoel nummer drie te kopen. Nooit gedacht dat die wagen ons ook nog geld zou besparen.
Zaterdag dus naar het strand geweest en gisteren m’n verjaardag gevierd in Playland. Playland is een soort van Drievliet met allemaal attracties voor kleine kinderen. Eveline vond het echt fantastisch. We zijn tig keer in de draaimolen geweest. Ook was er een reuzenrad. Bizar hoe Eveline een schijterd is voor werkelijk alles maar het reuzenrad vond ze fantastisch. Omdat Ronald hoogtevrees heeft (bij het beklimmen van de Eiffeltoren kwam Ronald niet verder dan de helft van het voetstuk), besloot ik de stoere te zijn en samen met Eveline in deze attractie te gaan. De man van de attractie moet mijn spanning gezien hebben, want hij zette dat ding op “full speed” en ging toen uitgebreid een praatje maken met een collega. Gaan we met een rotvaart door de lucht, zie ik groen van ellende en rara wie vermaakt zich prima ..
precies.. mijn (ik wil niet dat de duif mij bijt ..) heldhaftige Eveline.
Tot slot zijn we nog een uurtje naar het babyzwembad geweest. Eveline mocht haar nieuwe badpak aan met haar nieuwe waterschoenen. Ze ging helemaal door het lint van blijdschap. (Dat kan ik me nog van vroeger herinneren. Hoe blij je soms kon zijn met iets simpels. Zo van … “joepie, joepie, we gaan een video recorder huren met de video van de smurfen!” of “Nog een paar nachtjes slapen en dan krijgen we de nieuwe plaat van Kinderen voor Kinderen!”) Nadat we haar ervan hadden overtuigd dat er echt geen walvissen in het zwembad waren en dat het water eigenlijk best wel warm was, heeft Eveline lekker een uur wat pootjes gebaad. Moe maar tevreden gingen we weer naar huis.
O ja, en dan nu iets schokkends. Ons appartement ligt aan de grootste winkelstraat van Halifax (lees: straat met 20 winkels en een paar leuke kroegjes). Zaterdag viel het ons al op dat de hele straat was afgezet. Bleek er een schietpartij geweest te zijn in een kroeg bij ons om de hoek. Aanleiding was een hevige discussie … over iets cruciaals … Ik vermoed dat het slachtoffer geen “Dank je wel” had gezegd toen hij z’n biertje kreeg. Tja, en dan heb je lef hoor … tegenover een Canadees.
10 juli 2008
Gewend aan AVENT?
Ik zet dit toch maar even op m'n blog.
Gisteren hadden we met de babymoeders afgesproken in het park voor een ijsje. Ik gaf Simone de fles en een van de moeders vroeg waarom ik nog een AVENT fles gebruikte. Ik had geen idee wat ze bedoelde.
Nu blijkt dat bepaalde AVENT flessen in Canada niet meer mogen worden verkocht omdat ze een te hoge waarde aan Bisfenol A bevatten (= stof dat de hormoonhuishouding kan beinvloeden bij te hoge concentratie en zou zo invloed kunnen hebben op het ontstaan van borstkanker, overgewicht, ADHD en onvruchtbaarheid). Het schijnt dat je deze flessen mag terugbrengen naar iedere willekeurige AVENT verkopende Canadese winkel en je je geld kan terugkrijgen.
De Voedsel en Warenautoriteit heeft bovengenoemde aanname onderzocht en is tot de conclusie gekomen dat de concentratie Bisfenol A in plastic babyflessen de wettelijke grens niet overschrijdt. De flessen mogen in Nederland nog gewoon worden verkocht.
Ik heb inmiddels eieren (of eigenlijk nieuwe flessen) voor m'n geld gekozen en heb nieuwe Bisfenol A vrije flessen gekocht. Was een vrij prijzige bedoeling dat wel.
Vraag me af of de hele Bisfenol A discussie niet expres is aangewakkerd door de producenten van de Bisfenol A vrije flesjes.
De waarheid zal wel ergens in het midden liggen.
Voelde me in ieder geval wel verplicht om het te vertellen aangezien ik bovenstaande in Nederland nog nooit had gehoord.
Gisteren hadden we met de babymoeders afgesproken in het park voor een ijsje. Ik gaf Simone de fles en een van de moeders vroeg waarom ik nog een AVENT fles gebruikte. Ik had geen idee wat ze bedoelde.
Nu blijkt dat bepaalde AVENT flessen in Canada niet meer mogen worden verkocht omdat ze een te hoge waarde aan Bisfenol A bevatten (= stof dat de hormoonhuishouding kan beinvloeden bij te hoge concentratie en zou zo invloed kunnen hebben op het ontstaan van borstkanker, overgewicht, ADHD en onvruchtbaarheid). Het schijnt dat je deze flessen mag terugbrengen naar iedere willekeurige AVENT verkopende Canadese winkel en je je geld kan terugkrijgen.
De Voedsel en Warenautoriteit heeft bovengenoemde aanname onderzocht en is tot de conclusie gekomen dat de concentratie Bisfenol A in plastic babyflessen de wettelijke grens niet overschrijdt. De flessen mogen in Nederland nog gewoon worden verkocht.
Ik heb inmiddels eieren (of eigenlijk nieuwe flessen) voor m'n geld gekozen en heb nieuwe Bisfenol A vrije flessen gekocht. Was een vrij prijzige bedoeling dat wel.
Vraag me af of de hele Bisfenol A discussie niet expres is aangewakkerd door de producenten van de Bisfenol A vrije flesjes.
De waarheid zal wel ergens in het midden liggen.
Voelde me in ieder geval wel verplicht om het te vertellen aangezien ik bovenstaande in Nederland nog nooit had gehoord.
08 juli 2008
Goede manieren
Het is me vanaf het begin al opgevallen dat de Canadezen er een bijzondere wijze van telefoneren op na houden. Voordat ik het normaal ga vinden, zal ik nog even laten zien wat ik bedoel.
Als ik in Nederland met iemand bel dan zeg ik altijd “Ha X met Patricia” en als ik de telefoon opneem dan zeg ik “Hallo, met Patricia”. In Canada gaat deze introductie echter zo:
Zender belt
Ik neem de telefoon op en zeg: “Hello, this is Patricia.”
Zender zegt: “Hello.”
Ik zeg: “O, hello”
(geen idee wie ik aan de telefoon heb, maar vind het lullig om te vragen, “So who is this?”)
Zender zegt: “How are you?”
Ik zeg: “Fine, thanks. And … how are you?”
(nog steeds geen flauw benul wie ik aan de telefoon heb en ik hoop dan maar dat die persoon in hemelsnaam wat hints geeft)
Zender: “Fine, thanks. I was thinking of going to the Point Pleasant Park tomorrow. Would you and the girls like coming too?”
Ik zeg: “O that would be wonderful”
(moet toch iets om m’n dag mee door te komen, heb alleen nog steeds geen idee wie ik nou aan de lijn heb. Heb namelijk een aantal mensen verzameld om leuke dingen mee te doen maar zit met deze mensen nog niet in de “je hoeft je naam niet te zeggen” fase)
Gesprek nadert einde
Zender: “So, I’ll see you at PP Park at 15:00 then. Ok, great. Bye, Patricia.”
Ik zeg: “Bye….”
(nog steeds niet helemaal zeker wie het nou was, maar door de hints inmiddels wel een specificatie gemaakt van twee mogelijke kandidaten: of die mevrouw met het blonde haar of die mevrouw met de bril.)
En zo had ik vorige week nog zo’n vreemde situatie. Ons appartement wordt 2 keer per week schoongemaakt… nou ja, schoongemaakt… ze zwabberen wat met een doekje door de wasbak, maken je bed op en leggen twee vouwtjes in het WC papier. Het probleem is alleen dat ze altijd rond 13:00 langskomen; net het tijdstip dat Eveline ligt te slapen, zodat ze haar kamer niet kunnen “schoonmaken”.
Heel beleefd vroeg de schoonmaakdame op een dag of ze dan misschien beter op een ander tijdstip zou terugkomen. Dus ik vroeg haar of dat mogelijk was. Zegt zij: “Well actually, not really”.Ik denk dan als Nederlander: Waarom bied je het dan aan?!?
Dat zijn weer van die vragen die puur uit beleefdheid gesteld worden maar waar je niets aan hebt. Op de vraag: “How are you?” zal niemand antwoorden: “Well, pretty bad.”
Maar goed, wat heb ik verder meegemaakt…
Het is al een week prachtig weer hier. We zijn afgelopen zaterdag naar het zwembad geweest (nee, geen dure “membership pool” maar een openbaar zwembad van het gewone volk. Zo hier en daar wat glas op de grond, ach, daar doen wij nuchtere Nederlanders niet moeilijk over). Zondag hebben we het weekend afgesloten met een avondje op het dakterras bij “Your father’s moustache”. Is een heel gezellig café waar je voor de verandering geen halve liter fles appelsap in een plastic fles krijgt geserveerd, maar waarachtig een drankje in een glas met ijsklontjes. Onze entree daar was misschien wat twijfelachtig. Het was voor hun volgens mij niet van alle dag dat er een echtpaar binnenloopt met een peuter, een baby in de draagdoek en een wipstoel. Maar ja, als je de regels niet af en toe een beetje verandert, kom je nooit ergens met twee kleine kinderen. Het was in ieder geval een gezellige avond. Halverwege had Eveline nog wel een “grote boodschap” gedaan terwijl we geen pampers hadden meegenomen. Tja, en dan sta je voor de keus om of naar huis te gaan of om inventief te zijn. Wij kozen voor het laatste. In the Ladies room Eveline ontdaan van haar pamper, de keutel met keukenpapier ontkoppelt en hopla zo in de WC gekieperd en gauw doorgetrokken. Het koste de WC wel wat moeite om de lading weg te werken (had even de angst dat de boel zou overstromen) maar gelukkig was de klus met succes geklaard. Leverde weer 20 minuten aan terraswinst op.
En ja, het moest er natuurlijk toch een keer van komen. Ik ben gisteren alleen naar de bioscoop geweest. En om het verhaal nog hartverscheurender te maken. Het was de film “Sex and the City” of te wel, zo’n echte “kom laten we met alle vriendinnen gezellig een avondje lachen” film of te wel, wat doe je jezelf aan om daar alleen naar toe te gaan? Maar ik zit al weken te azen op die film en de mensen die ik hier heb leren kennen zijn wel in voor een “playdate” maar ‘s avonds moet er gewerkt worden (ja dat “flexwerken” doen ze hier goed). Dus na weer een lange thuismoeder dag, kon ik het echt niet langer uithouden en ben gewoon gegaan. Expres op een maandag natuurlijk want dan zou er naar mijn mening niemand in de zaal zitten. (= meiden hebben hun gezellige wijnavondjes toch niet op maandag ..). Helaas was dat niet waar. Toen ik de bioscoopzaal binnenliep zag ik alleen maar meiden. Ben zo snel mogelijk naar achteren gelopen. Voelde me tot de start van de film erg zielig. Toch was de film helemaal de moeite waard! Echt een aanrader voor een leuke avond.
Vandaag ben ik met de kinderen naar de bibliotheek geweest. Daar hadden ze een playgroup voor ouders met hun peuters en baby’s. Ik zag er wel tegenop om te gaan. Maar je wordt echt gedwongen om je huis te verlaten hier. Want met twee kinderen duurt je dag met alleen maar boodschappen doen en het park doorslenteren in je eentje echt veel te lang.
Het leuke is dat er in die speelruimte moeders van allerlei culturen bij elkaar zaten maar allemaal gebonden door dezelfde opvoedproblematiek en eenzaamheid. Een vrouw had zelfs vier jaar lang thuis gezeten, niet wetende dat er dit soort ontmoetingspunten zijn voor kinderen en hun ouders. Ze was zo blij.
Volgens mij hebben ze in Nederland niet veel van dit soort initiatieven. Inburgeren zou in Nederland zo veel sneller gaan als je mensen ook wat houvast geeft.
Morgen ga ik weer naar de bibliotheek, dan hebben ze een “puppet show”. Donderdag ben ik uitgenodigd voor een “stroller” clubje. Dan gaan we wandelen door het park met de buggy’s om zo wat aan conditietraining te doen.
Tja, en zo kom ik, hetzij soms tergend langzaam, wel m’n dagen door en zijn deze dagen dankzij de lieve mensen hier soms nog aangenaam ook.
Als ik in Nederland met iemand bel dan zeg ik altijd “Ha X met Patricia” en als ik de telefoon opneem dan zeg ik “Hallo, met Patricia”. In Canada gaat deze introductie echter zo:
Zender belt
Ik neem de telefoon op en zeg: “Hello, this is Patricia.”
Zender zegt: “Hello.”
Ik zeg: “O, hello”
(geen idee wie ik aan de telefoon heb, maar vind het lullig om te vragen, “So who is this?”)
Zender zegt: “How are you?”
Ik zeg: “Fine, thanks. And … how are you?”
(nog steeds geen flauw benul wie ik aan de telefoon heb en ik hoop dan maar dat die persoon in hemelsnaam wat hints geeft)
Zender: “Fine, thanks. I was thinking of going to the Point Pleasant Park tomorrow. Would you and the girls like coming too?”
Ik zeg: “O that would be wonderful”
(moet toch iets om m’n dag mee door te komen, heb alleen nog steeds geen idee wie ik nou aan de lijn heb. Heb namelijk een aantal mensen verzameld om leuke dingen mee te doen maar zit met deze mensen nog niet in de “je hoeft je naam niet te zeggen” fase)
Gesprek nadert einde
Zender: “So, I’ll see you at PP Park at 15:00 then. Ok, great. Bye, Patricia.”
Ik zeg: “Bye….”
(nog steeds niet helemaal zeker wie het nou was, maar door de hints inmiddels wel een specificatie gemaakt van twee mogelijke kandidaten: of die mevrouw met het blonde haar of die mevrouw met de bril.)
En zo had ik vorige week nog zo’n vreemde situatie. Ons appartement wordt 2 keer per week schoongemaakt… nou ja, schoongemaakt… ze zwabberen wat met een doekje door de wasbak, maken je bed op en leggen twee vouwtjes in het WC papier. Het probleem is alleen dat ze altijd rond 13:00 langskomen; net het tijdstip dat Eveline ligt te slapen, zodat ze haar kamer niet kunnen “schoonmaken”.
Heel beleefd vroeg de schoonmaakdame op een dag of ze dan misschien beter op een ander tijdstip zou terugkomen. Dus ik vroeg haar of dat mogelijk was. Zegt zij: “Well actually, not really”.Ik denk dan als Nederlander: Waarom bied je het dan aan?!?
Dat zijn weer van die vragen die puur uit beleefdheid gesteld worden maar waar je niets aan hebt. Op de vraag: “How are you?” zal niemand antwoorden: “Well, pretty bad.”
Maar goed, wat heb ik verder meegemaakt…
Het is al een week prachtig weer hier. We zijn afgelopen zaterdag naar het zwembad geweest (nee, geen dure “membership pool” maar een openbaar zwembad van het gewone volk. Zo hier en daar wat glas op de grond, ach, daar doen wij nuchtere Nederlanders niet moeilijk over). Zondag hebben we het weekend afgesloten met een avondje op het dakterras bij “Your father’s moustache”. Is een heel gezellig café waar je voor de verandering geen halve liter fles appelsap in een plastic fles krijgt geserveerd, maar waarachtig een drankje in een glas met ijsklontjes. Onze entree daar was misschien wat twijfelachtig. Het was voor hun volgens mij niet van alle dag dat er een echtpaar binnenloopt met een peuter, een baby in de draagdoek en een wipstoel. Maar ja, als je de regels niet af en toe een beetje verandert, kom je nooit ergens met twee kleine kinderen. Het was in ieder geval een gezellige avond. Halverwege had Eveline nog wel een “grote boodschap” gedaan terwijl we geen pampers hadden meegenomen. Tja, en dan sta je voor de keus om of naar huis te gaan of om inventief te zijn. Wij kozen voor het laatste. In the Ladies room Eveline ontdaan van haar pamper, de keutel met keukenpapier ontkoppelt en hopla zo in de WC gekieperd en gauw doorgetrokken. Het koste de WC wel wat moeite om de lading weg te werken (had even de angst dat de boel zou overstromen) maar gelukkig was de klus met succes geklaard. Leverde weer 20 minuten aan terraswinst op.
En ja, het moest er natuurlijk toch een keer van komen. Ik ben gisteren alleen naar de bioscoop geweest. En om het verhaal nog hartverscheurender te maken. Het was de film “Sex and the City” of te wel, zo’n echte “kom laten we met alle vriendinnen gezellig een avondje lachen” film of te wel, wat doe je jezelf aan om daar alleen naar toe te gaan? Maar ik zit al weken te azen op die film en de mensen die ik hier heb leren kennen zijn wel in voor een “playdate” maar ‘s avonds moet er gewerkt worden (ja dat “flexwerken” doen ze hier goed). Dus na weer een lange thuismoeder dag, kon ik het echt niet langer uithouden en ben gewoon gegaan. Expres op een maandag natuurlijk want dan zou er naar mijn mening niemand in de zaal zitten. (= meiden hebben hun gezellige wijnavondjes toch niet op maandag ..). Helaas was dat niet waar. Toen ik de bioscoopzaal binnenliep zag ik alleen maar meiden. Ben zo snel mogelijk naar achteren gelopen. Voelde me tot de start van de film erg zielig. Toch was de film helemaal de moeite waard! Echt een aanrader voor een leuke avond.
Vandaag ben ik met de kinderen naar de bibliotheek geweest. Daar hadden ze een playgroup voor ouders met hun peuters en baby’s. Ik zag er wel tegenop om te gaan. Maar je wordt echt gedwongen om je huis te verlaten hier. Want met twee kinderen duurt je dag met alleen maar boodschappen doen en het park doorslenteren in je eentje echt veel te lang.
Het leuke is dat er in die speelruimte moeders van allerlei culturen bij elkaar zaten maar allemaal gebonden door dezelfde opvoedproblematiek en eenzaamheid. Een vrouw had zelfs vier jaar lang thuis gezeten, niet wetende dat er dit soort ontmoetingspunten zijn voor kinderen en hun ouders. Ze was zo blij.
Volgens mij hebben ze in Nederland niet veel van dit soort initiatieven. Inburgeren zou in Nederland zo veel sneller gaan als je mensen ook wat houvast geeft.
Morgen ga ik weer naar de bibliotheek, dan hebben ze een “puppet show”. Donderdag ben ik uitgenodigd voor een “stroller” clubje. Dan gaan we wandelen door het park met de buggy’s om zo wat aan conditietraining te doen.
Tja, en zo kom ik, hetzij soms tergend langzaam, wel m’n dagen door en zijn deze dagen dankzij de lieve mensen hier soms nog aangenaam ook.
02 juli 2008
Vrolijk de dag door met kleine kinderen
Inmiddels zijn we weer een paar dagen verder. Het is nu 23:02 en ik zit m’n tijd uit te zitten tot de laatste fles van vandaag. Meestal krijgt Simone die al eerder maar het flessenschema liep vandaag compleet in de soep omdat we naar de General Practitioner moesten voor twee prikken. Simone is nu warrig en moeilijk in slaap te krijgen. Ze is net in slaap gevallen, dus ik laat haar liever nog even liggen. Eveline slaapt gelukkig al vanaf 20:00. Dat vind ik zo opvallend. Hoe warrig een dag soms ook kan afsluiten met Eveline, ze gaat altijd lekker slapen, zonder problemen. Ze heeft altijd een lievelingsknuffel. Eerst was dat Lala, toen werd dat een pop genaamd Kirsten of Betty (naam hangt af van de stemming van Eveline) en nu hebben we “zeester” als nieuwe aanwinst. Zeester is verreweg de meest eenvoudige knuffel die er op deze planeet bestaat maar door Eveline is juist deze tot heilig gebombardeerd.
Gisteren was het Canada Day. Een dag dat alle Canadezen vrij zijn om te vieren dat ze onderdeel zijn van Canada. (sorry, er kleeft ongetwijfeld meer aan de geschiedenis van deze feestdag, maar ik heb even de fut niet om te googelen) Dus als echte ingeburgerde Canadezen hebben ook wij er een mooie dag van gemaakt. ’s Ochtends hebben we de optocht gezien compleet met 50 man aan doedelzakken (Nova Scotia = Nieuw Schotland, vandaar de doedelzakken, zo ver kom ik zonder Google ook wel). Het was erg indrukwekkend om te zien en te horen. Opvallend was dat nog geen 5 minuten na het einde van de optocht, alle mensen weer op de been waren en de straten weer volstroomden met auto’s, zonder dat er ook maar 1 rondslingerend snoeppapiertje op de weg te zien was. In Nederland hebben ze na afloop van zo’n parade wel twee uur nodig om alle ellende weer weg te sjuffelen (ok, spellingscontrole snapt het woord niet).
Goed, na het middagdutje zijn we naar the Commons geweest. Dat is het wat armere gedeelte van Halifax en dus een uitstekende plek voor je middagvertier want de gemeente doet er alles aan om dit stukje stad zo veel mogelijk te promoten. Zo hebben ze er een hele mooie speeltuin gemaakt met de meest praktische, rolstoel – en kinderwagen – vriendelijke schommels, klimrekken en glijbanen. Zelfs Eveline durft alleen van deze glijbanen. Ter gelegenheid van Canada Day hadden ze overal tentjes neergezet met eten en drinken. Ook waren er springkussens en was het buitenbad zwembad open voor iedereen die trek had om te zwemmen. Na het nodige speelvertier zijn we doorgelopen naar de haven waar iedereen op het terras zat. (zie Waalkade tijdens zomerse zondag om een idee te krijgen). Wij hebben ook wat terrasindrukken opgedaan (lees: er langzaam langsgelopen) en zijn vervolgens doorgelopen naar David en Tracy voor een BBQ in hun tuin. Kortom een zeer geslaagde dag.
Vandaag was het weer business as usual. Op het programma stond: uitje naar de bibliotheek, injecties voor Simone en naar de supermarkt voor tandpasta (je moet toch wat). De bibliotheek is hier ook een sociale ontmoetingsplaats. Ze hebben er een aparte ruimte waar je je kunt inschrijven voor kinderprogramma’s. Dat lijkt me voor ons een goed idee omdat Eveline de bibliotheek zelf ziet als de uitvalsbasis voor veel plezier maar voor niks dat met lezen te maken heeft. Ik ben in de bibliotheek vooral bezig geweest met Eveline achterna rennen. Ze had de lift ontdekt en ze wist ook hoe de deur open moest. “Mama pakken!’ en dan zo hard mogelijk wegrennen.
’s Middags dus naar de huisarts geweest. Huisarts was nogal een oude man die niet zo goed Engels sprak. Hij begreep de Nederlandse volgorde van vaccineren niet helemaal. Dus ik hoop maar dat Simone nu wel de juiste cocktail ingespoten heeft gekregen. Enfin hij is denk ik wel een goede huisarts. Voordat we weggingen vond hij mij een zorgzame moeder. Dus, wat ik al zei, niks mis met de beste man ; )
Om de dag af te sluiten deden we nog een rondje supermarkt. Onderweg nog een hoop praatjes gehad vanwege Eveline. Die is helemaal into Sesamstraat en Dora. Ze zegt nu de hele dag: “O Ernie wat ben je toch slim” en “Swieber niet stelen”. Ook het liedje: “Ik ben m’n lieve hondje kwijt” doet het goed.
In de supermarkt nog gezellig een kwartier in de rij gestaan bij de kassa omdat de klant voor mij geen WC papier had gepakt met een streepjescode dus de mevrouw achter de kassa moest de halve supermarkt met haar kassatelefoon pagen voor de juiste prijs. En iedereen maar netjes wachten in die rij omdat de Canadezen altijd zo irritant beleefd en geduldig blijven. In Nederland zou de helft van de rij al van ellende bezweken zijn, maar hier blijft iedereen keurig wachten en maakt met elkaar een praatje. En als je dan eenmaal aan de beurt bent, vragen ze altijd: “Did you find everything you wanted?” Dat zeggen ze natuurlijk puur uit beleefdheid, maar vandaag had mijn Nederlandse ik bijna gezegd “No, I would like to have the same toiletpaper as the madam in front of me. Could you maybe page your colleague to go and get it for me?” O ja, en wat je ook moet weten: ze verkopen hier geen spuitbus deodorant, ze hebben hier geen Knor wereldgerechten en het thuismerk billendoekjes levert luieruitslag op bij Simone. (o, en nog los van het hele verhaal, DJ Tiesto en dat nummer van Do “We’re in heaven” (of zoiets) vindt iedereen hier helemaal te gek)
Eenmaal thuis gekomen heb ik met smart gewacht op Ronald. Die heeft uiteindelijk het eten klaargemaakt. Helaas was de saus op de grond gevallen. Dus door al het schoonmaken, aten we een half uur laten met alle vermoeidheid van Eveline van dien. Die bleef bijna in haar verdriet hangen toen we haar eten koud wilden blazen. Na een time out in de hoek at die al snikkend alsnog haar eten op met de woorden: “Eveline moest een beetje huilen hè, nu is het over.” Ok, dat we het maar weten. (Overigens zegt ze nu ook “Delicious” en “Cheers”) Daarna Eveline in bad gedaan. Natuurlijk moet dat met beleid gebeuren, want ja, de stop van het bad zou kleine meisjes natuurlijk zo maar kunnen opslurpen. Tot slot nog een boekje “Bert en z’n vrienden” voorgelezen. Daarna ging mevrouw lekker slapen.
Ok, ik heb m’n tijd volgetypt.
Nog even een fles en dan eindelijk naar bed.
Gisteren was het Canada Day. Een dag dat alle Canadezen vrij zijn om te vieren dat ze onderdeel zijn van Canada. (sorry, er kleeft ongetwijfeld meer aan de geschiedenis van deze feestdag, maar ik heb even de fut niet om te googelen) Dus als echte ingeburgerde Canadezen hebben ook wij er een mooie dag van gemaakt. ’s Ochtends hebben we de optocht gezien compleet met 50 man aan doedelzakken (Nova Scotia = Nieuw Schotland, vandaar de doedelzakken, zo ver kom ik zonder Google ook wel). Het was erg indrukwekkend om te zien en te horen. Opvallend was dat nog geen 5 minuten na het einde van de optocht, alle mensen weer op de been waren en de straten weer volstroomden met auto’s, zonder dat er ook maar 1 rondslingerend snoeppapiertje op de weg te zien was. In Nederland hebben ze na afloop van zo’n parade wel twee uur nodig om alle ellende weer weg te sjuffelen (ok, spellingscontrole snapt het woord niet).
Goed, na het middagdutje zijn we naar the Commons geweest. Dat is het wat armere gedeelte van Halifax en dus een uitstekende plek voor je middagvertier want de gemeente doet er alles aan om dit stukje stad zo veel mogelijk te promoten. Zo hebben ze er een hele mooie speeltuin gemaakt met de meest praktische, rolstoel – en kinderwagen – vriendelijke schommels, klimrekken en glijbanen. Zelfs Eveline durft alleen van deze glijbanen. Ter gelegenheid van Canada Day hadden ze overal tentjes neergezet met eten en drinken. Ook waren er springkussens en was het buitenbad zwembad open voor iedereen die trek had om te zwemmen. Na het nodige speelvertier zijn we doorgelopen naar de haven waar iedereen op het terras zat. (zie Waalkade tijdens zomerse zondag om een idee te krijgen). Wij hebben ook wat terrasindrukken opgedaan (lees: er langzaam langsgelopen) en zijn vervolgens doorgelopen naar David en Tracy voor een BBQ in hun tuin. Kortom een zeer geslaagde dag.
Vandaag was het weer business as usual. Op het programma stond: uitje naar de bibliotheek, injecties voor Simone en naar de supermarkt voor tandpasta (je moet toch wat). De bibliotheek is hier ook een sociale ontmoetingsplaats. Ze hebben er een aparte ruimte waar je je kunt inschrijven voor kinderprogramma’s. Dat lijkt me voor ons een goed idee omdat Eveline de bibliotheek zelf ziet als de uitvalsbasis voor veel plezier maar voor niks dat met lezen te maken heeft. Ik ben in de bibliotheek vooral bezig geweest met Eveline achterna rennen. Ze had de lift ontdekt en ze wist ook hoe de deur open moest. “Mama pakken!’ en dan zo hard mogelijk wegrennen.
’s Middags dus naar de huisarts geweest. Huisarts was nogal een oude man die niet zo goed Engels sprak. Hij begreep de Nederlandse volgorde van vaccineren niet helemaal. Dus ik hoop maar dat Simone nu wel de juiste cocktail ingespoten heeft gekregen. Enfin hij is denk ik wel een goede huisarts. Voordat we weggingen vond hij mij een zorgzame moeder. Dus, wat ik al zei, niks mis met de beste man ; )
Om de dag af te sluiten deden we nog een rondje supermarkt. Onderweg nog een hoop praatjes gehad vanwege Eveline. Die is helemaal into Sesamstraat en Dora. Ze zegt nu de hele dag: “O Ernie wat ben je toch slim” en “Swieber niet stelen”. Ook het liedje: “Ik ben m’n lieve hondje kwijt” doet het goed.
In de supermarkt nog gezellig een kwartier in de rij gestaan bij de kassa omdat de klant voor mij geen WC papier had gepakt met een streepjescode dus de mevrouw achter de kassa moest de halve supermarkt met haar kassatelefoon pagen voor de juiste prijs. En iedereen maar netjes wachten in die rij omdat de Canadezen altijd zo irritant beleefd en geduldig blijven. In Nederland zou de helft van de rij al van ellende bezweken zijn, maar hier blijft iedereen keurig wachten en maakt met elkaar een praatje. En als je dan eenmaal aan de beurt bent, vragen ze altijd: “Did you find everything you wanted?” Dat zeggen ze natuurlijk puur uit beleefdheid, maar vandaag had mijn Nederlandse ik bijna gezegd “No, I would like to have the same toiletpaper as the madam in front of me. Could you maybe page your colleague to go and get it for me?” O ja, en wat je ook moet weten: ze verkopen hier geen spuitbus deodorant, ze hebben hier geen Knor wereldgerechten en het thuismerk billendoekjes levert luieruitslag op bij Simone. (o, en nog los van het hele verhaal, DJ Tiesto en dat nummer van Do “We’re in heaven” (of zoiets) vindt iedereen hier helemaal te gek)
Eenmaal thuis gekomen heb ik met smart gewacht op Ronald. Die heeft uiteindelijk het eten klaargemaakt. Helaas was de saus op de grond gevallen. Dus door al het schoonmaken, aten we een half uur laten met alle vermoeidheid van Eveline van dien. Die bleef bijna in haar verdriet hangen toen we haar eten koud wilden blazen. Na een time out in de hoek at die al snikkend alsnog haar eten op met de woorden: “Eveline moest een beetje huilen hè, nu is het over.” Ok, dat we het maar weten. (Overigens zegt ze nu ook “Delicious” en “Cheers”) Daarna Eveline in bad gedaan. Natuurlijk moet dat met beleid gebeuren, want ja, de stop van het bad zou kleine meisjes natuurlijk zo maar kunnen opslurpen. Tot slot nog een boekje “Bert en z’n vrienden” voorgelezen. Daarna ging mevrouw lekker slapen.
Ok, ik heb m’n tijd volgetypt.
Nog even een fles en dan eindelijk naar bed.
Abonneren op:
Posts (Atom)
