Grote wasjes, kleine wasjes ...

Ok, niet iedere dag hier in Canada is altijd even bijzonder. Soms heb je wel eens van die dagen die zo voorbij gaan, zonder dat je ook maar iets hebt gedaan. (Hoewel, inmiddels is gebleken dat Harm en Barbara een dochtertje hebben gekregen vandaag, dus voor sommige mensen is deze dag erg bijzonder geweest!)

Vandaag, zaterdag, was het zo'n dag. In Halifax zou je ’s ochtends de gordijnen open kunnen doen en er zo op uit kunnen trekken; een middagje diepzeevissen of walvissen bekijken, lekker winkelen in een “mall” of gezellig een biertje drinken op één van de dakterrassen hier in de buurt. Je kan echter ook de dagmenu variant nemen met kinderen. Dan doe je op zaterdag ook spannende dingen zoals de was en de boodschappen met als traktatie de speeltuin.

Het zijn ook de dagen dat Ronald zo nu en dan mijmert over iets leuks voor zichzelf. Vandaag kwam hij op het idee om een fiets te kopen, net als in Nijmegen. Ik vind het persoonlijk niet zo’n super idee. De gedachte dat ik straks ook in het weekend een dagdeel alleen met de kinderen zit omdat manlief een “frisse neus” wil halen, trekt me toch niet zo (los nog overigens van alle gevaren. Halifax is nou niet bepaald een fietsvriendelijke stad). Maar als Ronald’s fietshobby enigszins zal lijken op die in Nederland, dan hoef ik me geen zorgen te maken. Dan wordt de fiets hier hooguit een keer of twee fanatiek als racefiets gebruikt, eindigt een ochtendje fietsen met een zware migraine aanval en is meneer voor het komende fietsjaar weer genezen. Ik gun Ronald echt z’n hobby’s hoor. Want hij is bijna altijd bezig met z’n werk of alle beslommeringen van thuis. Maar ik zou het leuk vinden als hij een hobby zou kiezen die hij lekker op de bank kan doen met mij ernaast zoals een postzegelverzameling ofzo ; )

Het is inmiddels ’s avonds 21:00. We hebben alle boodschappen weer gedaan en geloof me, dat is geen eitje. De supermarkten zijn hier zo groot dat we na 4 weken eigenlijk nog steeds niet weten waar we wat kunnen vinden. En dat is best lastig, vooral met een peuter die in de supermarkt geen engelengeduld heeft. Vaak parkeer ik Eveline voor de tank met de kreeften en doe ik ondertussen wat speurwerk. Zo kon ik vandaag dus nergens de pijnboompitten vinden. Ik had al uitbreid gekeken in de winkellaan met het thema: pinda’s, maar kon ze nergens vinden. Na wat rondvragen bleken die dingen in de winkellaan met het verjaardags-taartbak thema te staan.. maar natuurlijk.. Wie wil er nou geen verjaardagstaart met pijnboompitten. Ook is het best een avontuur wanneer je nog zonder auto zit en je dus gebruik moet maken van één grote tweeling wandelwagen + twee kleine kinderen + (op de terugweg ) kilo’s aan boodschappen + 4 te trotseren heuvels. Gelukkig vindt iedereen ons blijkbaar heel erg interessant wanneer we met onze bolderkar voorbij lopen.

De Canadezen zijn hier echt erg aardig. Ze vragen altijd waar we vandaan komen en wat we van Canada vinden. Ook geven ze tips over wat we allemaal kunnen ondernemen. En ze zijn allemaal gek op Eveline. Je hoeft je gezicht maar twee seconden in het park te laten zien of we hebben alweer beet (nadat Eveline eerst uitgebreid naar iedereen heeft staan zwaaien, dat wel). Een conversatie gaat dan bijvoorbeeld zo: “O my goodness, aren’t you just adorable. What’s your name?” Waarop Eveline vrolijk antwoordt “Kijk mama, blote voeten” (vindt Eveline erg interessant omdat ze hier allemaal op slippers lopen). “How are you today?” doen ze vaak als tweede poging. Waarop Eveline ook in haar beste engels doorgaat “Burs dee toe joe”. Het gesprek wendt zich hierna vaak tot mij. En zo heb je binnen 5 minuten (langer kan het gesprek niet duren want Eveline begint na die tijdszone met haar “Bai, bai” ritueel) een e-mail adres van iemand te pakken en een afspraak voor een “play-date” Echt ongelooflijk. (Hier hebben vrouwen overigens recht op maximaal 12 maanden bevallingsverlof waarbij ze minimaal 50% van hun salaris doorbetaald krijgen. Erg goed geregeld van de overheid hier. Alleen kan ik me wel voorstellen dat vrouwen met kleine kinderen elkaar snel opzoeken. Heb je terwijl je met je kinderen bezig bent ook nog wat normale conversatie).

Tja, en ondertussen is onze vakantietijd hier bijna afgelopen. Maandag gaat Ronald echt aan de slag en begint ons alledaagse leven hier. Ongeacht hoe het ons zal bevallen, wil ik wel alvast even kwijt dat de afgelopen vier weken echt super zijn geweest. En ik zal m’n best doen om dat gevoel te behouden.

"Jon and Kate plus eight"

Ok, er is gelukkig toch nog één leuk programma op de Canadese TV. “Jon and Kate plus eight” gaat over een echtpaar met acht kinderen bestaande uit een tweeling van zes en een zesling van twee. Het echtpaar kon op natuurlijke wijze geen kinderen krijgen maar via IVF kregen ze een tweeling. Ze vonden het zo gezellig dat ze via IVF nog een poging deden voor een derde en voila er kwamen er zes.

Om hun leven nog enigszins betaalbaar te houden, laten zij hun dagelijkse beslommeringen filmen. Tijdens het programma worden er natuurlijk allerlei producten gesponsord door mooie merken; de kinderen zijn altijd op het thema van de aflevering gekleed met bijpassende accessoires, soms moet de garage ineens worden opgeruimd (vervolgens zie je een soort van IKEA merknaam voorbij rollen) en de cadeautjes worden altijd bij Toys R Us gekocht.

Jon werkt full time als ICT’er en Kate heeft haar baan als verpleegster opgezegd om voor de kinderen te zorgen. Wonderbaarlijk genoeg krijgt het echtpaar blijkbaar wel genoeg slaap. Kate pakt alles uiterst gestructureerd aan. De zesling slaapt op één kamer. En als het tijd is voor het middagdutje moeten alle kinderen tegelijk naar bed. Het gordijn gaat dicht en hopla iedereen is stil! Can you believe it? En dat zonder inbakerdoek, speen, baby Mozart, knuffels, hoek sancties of ander gemekker. Tijdens het slaapje doet Kate de boodschappen en dan gebruikt ze alle kortingsbonnen die ze voor die dag heeft kunnen vinden. Gemiddelde kosten voor eten/drinken per kind per week komen uit op $15. Wat een wonderwoman. Ik kom alleen al voor mezelf niet uit op dat bedrag per dag. Daarnaast heeft die vrouw een soort van engelengeduld. Iedere ruzie tussen de kinderen wordt netjes uitgesproken. Na iedere time-out wordt nog eens goed uitgelegd waarom iets niet mocht om vervolgens af te sluiten met een “hug” en een “I love you”. Om 20:00 liggen de kindjes netjes in hun bed zodat pa en ma ook nog wat “quality time” over hebben voor elkaar. (nee, het is geen programma van de EO)

Ok, ok, klinkt te mooi om waar te zijn maar soms valt dit perfecte plaatje compleet in duigen en dan is het smullen geblazen. Laatst gingen ze kerstinkopen doen met alle 8 de kinderen en een beperkt budget (=big mistake obviously). Het begint leuk; 3 kinderen bij pa in het ene karretje, 3 kinderen bij ma in het andere karretje en de tweeling vrolijk lopend ernaast. Al snel wordt een kind door een driftbui geveld omdat deze iets wil hebben dat te duur is, twee andere ruziën om een Ninja Turtle knuffel en de derde heeft in z’n broek gepoept. In karretje 2 is het ook dikke ellende omdat er geen paarse My Little Pony zeemeermin meer aanwezig is in de winkel. Tja, en daar staat het echtpaar dan met hun beste bedoelingen. Met hordes mensen die hoofdschuddend het winkelplaatje bekijken. O ja, en dan krijgt het stel ook nog ruzie over elkaars winkelhouding (Jon voelt zich het schoothondje van Kate en Kate vindt dat Jon niet zo moet lanterfanten). Ook het “opvoedplan” dat ze o zo zorgvuldig samen hadden doorgenomen voor vertrek valt compleet in duigen.

Ik kan niks anders zeggen dan dat ik aan ze zal denken wanneer ik vanaf volgende week in m’n eentje ook een gezellige driftbui mag opvangen in de speeltuin maar dan van slechts 1 peuter. Wat een eitje.

"I'll never let go Jack"

Eveline ligt in bed en Simone ligt op de arm bij Ronald.
Erg fijn, heb ik even de tijd voor een verhaaltje.

Ik wilde deze blog “ Het is stil aan de overkant, deel II” noemen. Maar goed inmiddels zijn jullie wel uitgepraat over alle voetbalellende en zo boeiend vind ik het eigenlijk niet. Dus laten we erover ophouden. We krijgen vast weer een kans over een paar jaar en dan zijn wij lekker ook in Nederland om ervan te genieten.

Even iets anders…

Het is hier “Prom” tijd. Je weet wel, Prom is het grote gala voor alle High School graduates. Het geheel komt vaak terug in van die High School films en series op TV. Wat ze alleen nooit laten zien, is dat zo’n feest eigenlijk al aan het einde van de middag begint met een hele fotosessie op een mooie locatie. Ons hotel ligt aan het mooiste park van Halifax, dus je raad al hoeveel limousines er voor ons hotel stonden geparkeerd vandaag en gisteren. Ben expres met Eveline gaan wandelen in het park zodat we samen “prinsessen” konden bekijken.
En of we die gezien hebben…

Honderden High School dametjes helemaal opgedot in enorme gewaden. Allemaal dichtgesnoerd in een maat 34 pluimen jurk (in alle zuurstokkleuren die je je maar bedenken kan plus glitters) met daaronder een stel pumps van minstens 15 cm lang. Het geheel afgemaakt met een prachtig kapsel inclusief (voor de echte beauties) een kroontje. Zoals je begrijpt, bijzondere (al kauwgom kauwende) verschijningen (incl.mobiel).

Ik ben wat dat betreft zo blij dat ik die hele puberfase niet nog eens hoef mee te maken. Al dat gedoe over een merk spijkerbroek, de vrienden die je hebt, de cigaretten die je rookt (of niet), de kleur van je broodtrommel en andere wereldproblematiek. Nog even en die “Prom” ellende waait ook over naar Nederland. Ik hou m’n hart vast voor Eveline en Simone. Gelukkig maar dat Eveline zo slecht eet. Kan ze zich tenminste over 16 jaar ook in zo’n jurk hijsen.

O ja, gisteren was er tussen alle tierenlantijnen ook nog een echte filmploeg aanwezig in het park. Ze waren een scene aan het opnemen voor een fim over Amelia Earhart (= een van de eerste vrouwelijke piloten van begin vorige eeuw die met vliegtuig en al op mysterieuze wijze is verdwenen. (waar Wikipedia al niet goed voor is ; )) .Hilary Swank (= “Million Dollar Baby”) en Richard Gere (= “Pretty Woman”) spelen mee in deze film. Ik weet niet of ze ook in deze scene meespeelden. Door de tralies van het hek kon ik niet veel zien. Een gedeelte van het park was helemaal afgezet, met bodyguards en al. Ja, ja …

En over films gesproken. Jullie kennen natuurlijk allemaal wel die scene uit de film “Titanic” waarin de oude “Rose” haar ketting in het water gooit. Nou, het schip waar zij in die fim op staat, ligt nu bij ons in de haven. Zo, die zit, of niet?

't is stil aan de overkant ...

Ok, het is nu 15:30, nog 15 minuten te gaan en dan zullen de straten in Nederland uitgestorven zijn (zelfs m’n moeder zit nu in de kroeg). Nou, ook wij zijn er klaar voor hoor; Cola gehaald (want dat dronk Ronald de vorige winnende wedstrijden ook), expres geen bier gekocht (was helaas de vorige keren volgens mij ook niet aanwezig) en ik zal de tweede helft van de wedstrijd ook maar weer gaan wandelen met Eveline in het park. Ik was eigenlijk van plan om dat nu te doen, maar dat kon echt niet volgens Ronald. Dus mochten we straks verliezen, dan ben ik toch te vroeg gaan wandelen en is alles mijn schuld.

Om Ronald enigszins bij te staan in zijn voorpret, heb ik Simone een oranje Holland rompertje aangegeven met bijpassende sokken. Ook heeft Eveline het Hup Holland Hup liedje ingestudeerd. Het liedje hebben we overigens opgenomen en staat op Ronald’s hyves site: http://ronaldpennings.hyves.nl/

Ondanks alle pogingen om hier ook een beetje stemming te creëren is het voor Ronald wel moeilijk om de plaatjes te zien van duizenden gekke oranjefans die Basel massaal veroveren. Allemaal gek van spanning, op een groot plein of in hun blote kont in de Rijn,onder een heerlijk zonnetje.

Verder is het wel leuk hoe de Canadese media de aanstaande wedstrijd en de voetballers beschrijven: “A mouthwatering match”, “the greatest predators of this time”en “the flying Dutchmen”. Ook vragen ze zich af, “Will it be a “take the bus “Gus” match?”

Goed, ik ga stoppen, het Wilhelmus begint (zelfs voor mij een kippenvel moment). De camera glijdt langzaam langs alle spelers (overigens erg netjes dat ze met rouwband spelen), daarna de standaard close up van Maxima en Alexander en in de lijn der grootheden gevolgd door Silvie van der Vaart. Nu nog even Eveline voorbereiden op wat komen gaat: Je hebt witte poppetjes, die mogen niet de bal in het net schoppen en je hebt de oranje poppetjes, die mogen dat wel. En dat waren wel zo’n beetje de spelregels voor zover ik ze weet.

Succes Nederland!

Wie heeft er een gelaten

Het is echt ongelooflijk, het feit dat Nederland tegen alle verwachtingen in zo goed voetbalt is hier niet bekend, maar wat echt wereldnieuws blijkt te zijn, is de "scheet" (ik bedoel "windje" mocht m'n moeder dit lezen) van Van der Vaart.

Het viel mij overigens wel op toen we voetbal aan het kijken waren. Ik ben immers (helaas voor de vrouwelijke voetbalfans) zo'n stereotype vrouw en let, als er dan een wedstrijd wordt gespeeld waar je echt naar moet kijken, alleen maar op de mooiste voetballers, welke bekende voetbalvrouwen er op de tribune zitten en wat de supporters uitvoeren. Toen zapte de camera ineens naar "onze" jongens op de bank die allemaal met hun shirt over hun neus zaten. Vroeg me al af wat er aan de hand was. Ronald had het meteen door: "Een heeft er natuurlijk een scheet gelaten, wat denk jij dan." Ja, ik denk dat natuurlijk niet. Als ik op de bank zou zitten terwijl heel de wereld naar me keek, dan zou ik nog liever paars zien van ellende met de benen over elkaar dan er eentje te laten floepen.

Maar goed, Nederland heeft weer eens een mooie aanwinst voor de lijst. We doen niet alleen aan drugs, homohuwelijken, euthanasie, molens en chocola maar naast de vrijheid van verbale uitingen ook aan de vrijheid van fysieke uitingen.

Eveline is sinds gisteren ziek. Vervelend genoeg hadden wij dat gisteravond niet door. Dus na drie keer wakker worden, hebben we haar laten huilen. Toen ze daarna weer uit haar kamer kwam hebben we haar in de hoek gezet. Oeps, bleek ze 39,9 graden koorts te hebben. Ik ben toen maar naast Eveline in bed gaan liggen. (Ik weet het Gina Ford, het schept negatieve slaapassociaties, met alle ellende van dien voor vanavond maar je moet toch iets doen met je schuldgevoel) Voordeel van grieperige kinderen is wel dat ze overdag veel slapen en je zo meer tijd hebt om andere dingen te regelen.

O ja, en dan nog wat. Het blijkt dat we waarschijnlijk toch niet zo veel voor onze autoverzekering hoeven te betalen. Na wat extra telefoontjes van Ronald en de woorden 7 jaar schadevrij, brief ter bevestiging en vooral het woord arts bleek het bedrag van $6000 per jaar ineens met kortingen naar $2000 omlaag gebracht te zijn. Tja, mocht die mevrouw van de administratie ooit een loopoor hebben ; )

En we hebben weer gewonnen, 17 juni 2008

Gisteren hebben we een auto gekocht. Een echte Volvo, wat wil je nog meer. In principe hoefde een Volvo van mij niet zo; zo'n stationwagen met zo'n platte kont. Ik hou meer van glooiend (nee, is niet mijn motto geworden sinds ik bevallen ben). Maar goed, het type dat we nu hebben is een sportieve stationwagen en het merk Volvo staat natuurlijk voor veiligheid (dat bleven Ronald en de autoverkoper steeds maar weer tegen mij zeggen, in de hoop dat vrouwlief dan ook bereid was alle spaarcenten over de balk te kieperen) Godzijdank zitten er inparkeersensoren op die wagen, anders had ik het echt niet gedaan, veilig of niet. De koop was op zich snel rond. We kwamen daar binnen en werden natuurlijk meteen besprongen door de te attente secretaresse. En na het bezichten van de auto met de dealer samen scheidden de wegen van mij en Ronald. Ik werd in het speelhokje gebonjoured samen met de kinderen en Ronald ging een proefritje maken. En het was natuurlijk niet zo maar een speelhokje maar een echte "veilige" Volvo speelhoek met een echte Volvo speelauto en kleurplaten van een vrolijke familie in de Volvo stationwagen. Over onderbewuste beinvloeding gesproken. Na het proefritje van Ronald kregen we wat bedenktijd. Eerst natuurlijk nog een compliment van de dealer gehad: Ja hij kreeg toevallig ook binnen nu en drie weken een kind, en oooo wat was onze oudste netjes opgevoed en wat een schattige baby hadden we toch. Na wat minuten samen te hebben gebabbeld in de speelhoek kwamen we tot de beslissing de auto te kopen. Nou, dat was dan hartstikke leuk zei de dealer. Toen gingen de mannen nog even praten over ditjes en datjes; er kwam natuurlijk wel 13% tax bij de verkoopprijs en nog een extra keuring en of we nog een trekhaak wilde hebben voor de luttele prijs van $1100. Maar de klapper komt nog... voor een autoverzekering betaal je hier het 10 voudige van een Nederlandse autoverzekering. Of te wel, wij zullen $6400 kwijt zijn voor 1 miezerig jaartje autorijden. Dat is de prijs waarvoor wij in euros onze Focus hebben verkocht in Nederland of erger nog dat is de prijs voor een heel jaar lang oppas aan huis voor twee dagen per week hier! Maar goed, we hadden al bedacht dat we de verzekeringsprijs wel omlaag zouden kunnen krijgen door bijvoorbeeld niet allrisk verzekerd te zijn maar alleen WA. Dus het enige dat ik dan hoef te doen, is een jaar lang geen brokken te maken met de auto. Tja ... ik heb welliswaar 80 uur rijles gehad in Nederland maar ondanks dat ben ik met de Focus toch nog twee keer tegen een andere auto gereden tijdens het uit en inparkeren. Bovenstaande is nog een puntje van discussie hier in huize Pennings. We verlieten in ieder geval wel de garage met een licht gevoel van euforie. Ik had nog wel even tegen de te attente secretaresse gezegd dat ik helaas nog wel een poepluier in het prullenbakje op het "veilige" Volvo dames toilet had moeten deponeren. Dat ze het even wist, voordat er via het toilet een negatieve onderbewuste beinvloeding zou uitgaan naar de volgende potentiele Volvo koper. Vandaag ging ons uitje naar The Shopping Center of Halifax, echt een van Ronald's favoriete bezigheden; lekker een middagje winkelen met twee kleine kinderen. We gingen op zoek naar een leuk kadootje voor Eveline. Die is aanstaande donderdag jarig. Natuurlijk moest haar cadeautje wel aan alle pedagogische eisen voldoen en niet bestaan uit te veel kleine onderdelen (lees: dan ben je 's avonds namelijk niet een kwartier bezig met opruimen omdat het geheel door heel het huis rondslingert of verstopt wordt in de pindakaaspot). Natuurlijk zou houten speelgoed echt netjes zijn. Maar dat hebben we niet kunnen vinden, sterker nog, we zijn thuisgekomen met een hele commerciele plastic driewieler van Dora. Uit schuldgevoel heb ik nog twee leuke leesboekjes gekocht over de familie beer met thema's over goede manieren en je speelgoed opruimen. Dat jullie dat even weten. Verder hebben we natuurlijk ook gekeken naar de 3de glorieuze overwinning van het Nederlandse elftal. Het zal toch niet zo zijn dat Nederland kampioen wordt he. Want dat zou ik toch echt wel een beetje sneu vinden voor Ronald. Gaat heel Nederland compleet uit z'n pan en zullen mensen elkaar jaren later nog vragen hoe zij zo'n bijzondere gebeurtenis in de vaderlandse geschiedenis hebben gevierd en dan moet Ronald zeggen dat hij samen met een half geintereesde vrouw op de bank zat en dat hij na de wedstrijd aardappels is gaan schillen voor het avondeten. Goed, ik ga maar eens naar Simone kijken. Ik weet het, het is 20:30 en volgens Gina Ford zou Simone al vanaf 19:00 in haar bed moeten liggen. Die van ons ligt helaas nog gewoon in de woonkamer; weigert te gaan slapen. Sinds kort doet ze alleen maar van die korte slaapjes zelfs wanneer ze ingebakerd is. Ik maak me er een beetje zorgen om. Ik wil graag voorspelbaarheid in m'n dag hebben en met Simone is dat toch anders dan met Eveline. Daarom heb ik morgen maar een rustdag ingelast. Dan ga ik eens goed kijken wanneer Simone slaapt, eet, speelt enz. Toch maar proberen een soort van schemaatje te maken. Want straks is Ronald aan het werk en moet ik het alleen doen ... met m'n Volvo.

Over sportschoenen, lekker eten en het woord shit, 13 juni 2008

Het is hier nu 's avonds 21:00 en beide meiden liggen op bed (Simone heb ik wel 10 minuten lang ingebakerd met speen heen en weer moeten wiegen in het donker om dat doel te bereiken, maar goed, mag de pret niet drukken). Hopelijk even de tijd voor een update. Eigenlijk zou ik mezelf er nu toe moeten zetten om "lekker" te gaan sporten beneden. Daar hebben ze een kamer vol met fitness apparatuur staan voor de gasten van het appartementencomplex. En aangezien m'n buikspieren nog steeds op half elf hangen, zou het wel handig zijn om eens wat te gaan doen. Heb alleen nog niet de moed verzameld om daar in m'n eentje te gaan staan. Voor de mode hoef ik het overigens niet te doen. De mensen lopen hier allemaal op sportschoenen en dragen van die trimbroeken met een regenjack. Erg praktisch moet ik wel zeggen voor dit heuvelachtige gebied, maar niet erg charmant. 's avonds TV kijken zou dus een beter alternatief zijn, ware het niet dat je hier 60 zenders hebt die alleen maar reclame uitzenden met zo af en toe eens een stukje programma. En het type programma is hier zo nutteloos dat zelfs ik er niet naar kan kijken. Zo heb ik gisteren naar een programma gezapt met de titel: "The Top 10 Most famous bodyparts" met informatie over welke sterren de beste jukbeenderen hebben en welke sterren de mooiste kont. Als ik na een jaar huisvrouw geweest te zijn ooit nog een beetje baan zou willen krijgen, kan ik de TV maar beter uitzetten ben ik bang. Maar goed, even to the point. Afgelopen zondag zijn we dus naar de dierentuin geweest. Was eigenlijk meer een soort van natuurreservaat. Erg groot opgezet, maar voor kindertjes uit Nederland niet zo'n succes. In Nederland ben je van een dierentuin gewend dat je binnen een paar meter van olifant naar zebra "hopt" en zo binnen 2 uur het hele dierenrijk bent afgeweest. In Canada hebben ze helaas de ruimte zodat we na 3 uur lopen alleen nog maar 999 verschillende vogels hadden gezien en een beer die lag te tukken. Helaas was het toen hoog tijd om op zoek te gaan naar de speeltuin. Maar we hebben wel een heerlijk autoritje gemaakt met een ondergaande zon op zo'n uitgestrekte rustige snelweg. (hier balen ze al van file als je met 10 auto's achter elkaar op een stoplicht moet wachten). Toen we tuis kwamen, had Ronald als verrassing geregeld dat we samen uit eten konden gaan. Hij had een (toevallig Nederlandse) collega gevraagd om op te passen. Die collega hadden we vorige week leren kennen bij een BBQ waar Eveline en Simone ook bij waren. Dus ik vertrouwde het wel. Die avond voor het eerst lekker gegeten net zoals bij "Heertjes" in Nijmegen. Kortom het was een leuke dag. De afgelopen dagen hebben we veel rondgewandeld door de stad. Het was gelukkig nog steeds mooi weer dus dan ziet de haven er hier erg gezellig uit. Ben alleen wel een beetje zenuwachtig voor de winter, wanneer alle winkeltjes hier dicht zijn, er sneeuw ligt en er geen kip te bekennen is. Maar goed, ik dwing mezelf om van deze tijd te genieten, me ellendig voelen kan altijd nog. Morgen gaan we, als het weer het toe laat, met een soort van bus-boot Halifax verkennen. Lijkt me leuk. Je mag kleine kinderen meenemen. Dus Simone doen we in de draagdoeken en Eveline zetten we in haar wandelwagentje. Hopelijk wordt ons uitje een succes. Met Eveline gaat alles goed. Hoewel ik soms wel een beetje met haar te doen heb. Ze is zo gewend om tegen iedereen aan te kletsen en dat ze meteen een reactie krijgt. Nu praat ze als brugman tegen iedereen maar kan ze niks met het antwoord. Zeker in het bijzijn van anderen (waar Ronald en ik dus alleen Engels praten) wordt ze best wel stil. Dat ben ik niet van haar gewend. Maar goed, ze zal zich hopelijk snel ook een beetje verstaanbaar kunnen maken in het Engels. Gisteren hadden we een collega van Ronald te eten, een Engelsman. Hij liet een stukje lasagna op onze vloerbedekking vallen en zei toen "shit". Vervolgens heeft Eveline dat woord wel 10 keer herhaald aan tafel. Erg vervelend, vooral voor die collega. Wij konden er eigenlijk wel om lachen, totdat Eveline vandaag ook een stukje eten liet vallen, gevolgd door een prachtig engels woord. Simone is een lieve schat. Ze is gelukkig erg wendbaar en we kunnen makkelijk met haar op pad. Alleen 's avonds is ze nog moeilijk in bed te krijgen. Inmiddels ligt ze weer bij Ronald op de arm, in tegenstellig tot de situatie aan het begin van deze avond.

Canada so far, 8 juni 2008

Onze vlucht is gelukkig goed verlopen. We vertrokken om 14:00 vanuit Schiphol. Maakte me niet alleen zorgen over het vliegen op zich maar ook of Eveline wel rustig zou blijven tijdens de vluchten, want die kan nogal wat stennis schoppen als ze er geen trek meer in heeft. Maar gelukkig viel dat allemaal reuze mee. Onze eerste vlucht ging naar Ijsland. Prima vlucht zonder turbulentie. We hadden qua kindermanagement wel even een stressmoment aan het begin. Het bleek dat onze gereserveerde stoelnummers waren weggevallen zodat we het gewoon moesten doen met 3 stoelen zonder beenruimte halverwege het vliegtuig (of te wel een van de gevaarlijkste plekken mocht er een noodlanding plaatsvinden (had ik me natuurlijk in verdiept)). Ook bleek dat ouders met kinderen niet als eerste het vliegtuig in konden. Dus wij moesten met tig koffertjes handbagage en twee kinderen onze plek weten te vinden. Toen bleek voor het opstijgen dat Simone een flinke spetterpoepbroek had en Eveline niet in haar stoel wilde gaan zitten. Gelukkig ging alles na het opstijgen prima. En tegen de tijd dat we Eveline niet meer konden vermaken waren we al in Ijsland. In Ijsland moesten we nog 3 uurtjes wachten tot onze vlucht naar Halifax zou vertrekken. Was ook een lange zit en na 6 keer heen en weer te zijn gelopen naar het mini speeltuintje op het vliegveld had zelfs ik ook wel zin om weer verder te vliegen. De tweede vlucht verliep gelukkig ook goed; weer geen turbulentie en gelukkig hadden we genoeg nieuw speelgoed gekocht op het vliegveld in Ijsland voor nieuw vermaak van Eveline. Helaas had mevrouw compleet geen zin om te gaan slapen, dus die werd met het verstrijken van de uren steeds hyperactiever. Ik heb haar nog nooit zo gezien. Gelukkig bleef ze wel lief en wilde ze in haar stoel blijven zitten. Simone was overigens een engeltje gedurende beide vluchten. Enfin, 6 bolletjes, 10 Hello Kitty Stickerboeken, tig Dora kleurboeken, 40 keer Berend Botje en 600 keer "Een boerenpaard een boerenpaard" verder landden we eindelijk in Halifax. Tijdens de landing jawel jawel viel Eveline in slaap. Wat op zich wel prettig was aangezien we nog door alle immigratiecontroles heen moesten. En we werden nog eens extra gecontroleerd wanwege onze zeer spannende bagage te weten: een pot Nutrilon flesvoeding. Ik vroeg aan het einde van de controle of de controleur trek had in een Dutch treat of te wel een Krentenbol, maar dat kon de controleur blijkbaar weinig amuseren. Met de taxi zijn we naar ons appartement gebracht met twee ruime slaapkamers, een woon- eetkamer met keuken en prachtig uitzicht over de haven. Voor het eerst een "huis" met een vaatwasser, droger en alles op 1 verdieping. Het huishouden is nu zo gemakkelijk dat ik in 2 minuten klaar ben. Heb nu alleen wel het gevoel dat ik moddervet aan het worden ben omdat ik in huis echt niet meer hoef te bewegen. Aan de andere kant valt het ook wel weer mee aangezien heel Halifax op heuvels staat en je met een tweelingwagen flink moet ploeteren om ergens te komen en terug. Ondertussen hebben we de stad de afgelopen dagen goed kunnen verkennen. Het was gelukkig mooi weer dus we hebben al een aantal terrasjes kunnen pakken. Vandaag ben ik met Tracy (de vrouw van een van Ronald's nieuwe collega's) en haar vriendin mee geweest om spullen te kopen voor Simone. Echt heel erg lief van ze, want die vriendin heeft Tracy en mij echt overal naar toe gebracht. We hebben in 3 uur tijd 5 verschillende "malls" (mega grote winkelcentra) aangedaan. Je kent ze waarschijnlijk wel Barbara; Sears, Wal Mart enz. Ze hadden echt ongelooflijk veel spullen en gadgets voor baby's. Zo hebben ze hier van alles voor bijvoorbeeld de Baby Bjorn; zoals een slabber voor over de draagzak voor als de baby in de draagzak spuugt of een extra berenvel voor erover heen als het kouder wordt. Wat dacht je van een tentje voor over de autostoel zodat het donker is als je peuter in de auto wil gaan slapen. Ook zag ik een soort van schort dat je om je nek kunt hangen zodat wanneer je borstvoeding wil geven op "open terrein" je niet zo te kijk staat. Ook wat betreft bijvoorbeeld leren baby schoentjes heb je hier hele winkels die die schoenen verkopen. Van flesvoeding heb je ook een schap vol met verschillende merken. En zo kan ik nog wel even verder gaan. Morgen hebben we een auto gehuurd ( 30 dollar voor 1 dag = niet duur) en dan gaan we als gezin de omgeving verkennen. Het is immers onze trouwdag dus die moet een beetje leuk gevierd worden. De autostoeltjes hebben we kunnen lenen. We gaan waarschijnlijk naar een soort van "petting zoo", waarbij kleine kinderen veel dieren mogen aaien. Super leuk voor Eveline. Het gaat dus wel goed hier. Maar ik mis thuis natuurlijk ook hoor ondanks dat de mensen hier super aardig en gastvrij zijn. Het is best vreemd om 's middags een beetje te moeten bedenken wat je zal gaan doen. Meestal belt er in Nijmegen wel iemand om iets te gaan doen of weet je zelf wel iemand te vinden voor wat afleiding. Nu ben je vooral op elkaar als gezin aangewezen en je wilt die paar mensen die je ondertussen hebt leren kennen ook niet te veel achter de kont aanlopen alsof er honing op zit. Maar er zijn hier zo veel dingen te doen ook voor kleine kinderen dat ik m'n weg wel zal vinden. Zeker na een leuke dag als vandaag heb ik daar alle vertrouwen in. En wat opvoeden betreft heb ik gelukkig nog m'n boek: De tevreden baby. En ik heb ook een boek te leen gekregen van weer een andere collega van Ronald: The happiest baby on the block. Ook zo'n bestseller hier. Zo zie je maar dat moeders van babies en kleine kinderen elkaar altijd weer weten te vinden, de vragen over opvoeden zijn overal hetzelfde.