"To do or not to do"

Dit is het laatste… Alleen het schrijven van mijn blog staat nog op mijn aller aller laatste “to do” lijstje voordat de baby komt en dus voordat mijn leven tijdelijk een complete chaos is. Na deze klus komt er eindelijk een einde aan wekenlange voorbereiding op alles dat nu komen gaat. Want het was weer een gezellige drukte in huize Pennings de afgelopen tijd.

Na de bruiloft van m’n schoonmoeder begon bij mij de stress; dat het nog een maandje zou duren tot de uitgerekende datum van de baby. Ik had nog niks voorbereid! Geen babykamer, geen babykaartjes, niks… en dat terwijl er genoeg mensen zijn die rond die tijd al bevallen. Gelukkig blijven mijn kinderen over het algemeen in m’n buik zitten totdat ze een ons wegen (lees: zo’n 8 pond), maar daar mag je eigenlijk niet van uitgaan.

Als een scheet ben ik toen begonnen met het updaten van alle adressenlijsten. Ongelooflijk hoe veel mensen van mijn leeftijd in een jaar tijd verhuisd waren. Daarnaast natuurlijk weer de tekst voor ons geboortekaartje verzonnen. Het geheel ligt nu “ready to go” bij de drukker.

Toen aan de slag gegaan met de kamer van Eveline, die nu een duokamer is geworden en waar Simone nu ook slaapt. Na het opleuken van de kamer met prinsessen- en Doraposters moest ik er dan ook echt aan geloven; de kinderen zouden samen in een kamer gaan slapen. Mijn stress was groot, maar gelukkig viel de schade best mee. De meiden gingen tegelijkertijd slapen ‘s avonds en storen elkaar niet, wat mij echt verbaasde. Ook ‘s nachts, wanneer de een wakker wordt, blijft de ander slapen. (even afkloppen, maar het gaat tot nu toe goed).

Daarna de babykamer ingericht. Als een speer alle koopavonden afgegaan en leuke babykleertjes gekocht. (Heb overigens ook een hoop schattige kleertjes (te leen) gekregen. Super dank daarvoor.) Alle draagdoeken en hoezen van maxicosi en wandelwagen weer gewassen, wiegbekleding naar de stomerij gebracht, wieg opgehaald bij m’n ouders en alle overige kindermeubilair uit de opslag gehaald. Hele kraamlijst nagelopen en alle noodzakelijke babyspulletjes weer gekocht alleen nu in blauwe versie. (Ongelooflijk hoe je er als ouder toch steeds weer intrapt; dat je toch weer in de verleiding komt om alles nieuw aan te schaffen, zelfs al is het de derde ronde.) En tot slot de babykamer gezellig gemaakt.

Daarna was de logeerkamer boven aan de beurt; een kamer die tot dusver dienst deed als “Gooi je troep daar maar neer, ze zien het toch niet.” hok. Kamer ontdaan van alle levenloze planten en pakpapier. (Voor het bezoek ligt nu zelfs het beddengoed al klaar.)

Toen helaas toch maar weer naar de inhoud van het gevreesde “kraampakket” gekeken en deze met angst op volledigheid gecontroleerd; zakken kraamverband, bedzeiltjes, wondkompressen, onderbroeken van gaas ….. heeerlijk vooruitzicht. Helaas toch ook maar weer naar het thuiszorgcentrum gereden voor de “klossen” voor onder het bed en de oude vertrouwde “bedpan”. Wat ik al zei: heerlijk vooruitzicht.

Sinds twee weken staat het bed dan ook op klossen en moeten we weer springen om erin te komen. En vanaf vanavond ligt er helaas ook weer een gezellig plasticje over het matras heen, voor het geval ik vannacht 3 liter water laat vallen. Ook liggen er 2 nieuwe dekbedovertrekken klaar in de kast, zodat de boel er fris en fruitig uitziet wanneer alles weer voorbij is… “whenever that may be”.

Vervolgens had ik een nieuwe dwangneurose bedacht om mezelf mee bezig te houden, namelijk het maken van twee fotoboeken voor de meiden van de afgelopen twee jaar. Zo kunnen ze zichzelf ook als “baby” of “dreumes” terugzien wanneer ik druk ben met de baby. Dus: 2x 500 foto’s uitgezocht, op thema en volgorde digitaal ingeplakt en bij ieder thema een verhaaltje geschreven. Het geheel ligt nu bij de HEMA, hou m’n hart vast voor het resultaat.

Na die klus ben ik inkopen gaan doen voor de cadeautjes voor de kinderen; cadeautjes als afleiding voor wanneer de baby er net is en cadeautjes voor Sinterklaas. Ook ben ik lijsten gaan maken met: telefoonnummers voor noodgevallen, van alles wat er geregeld moet worden wanneer de baby er is en een overzicht van hoe de meiden in elkaar zitten overdag en ‘s nachts. Je weet zo maar nooit, ben altijd bang dat een ander zich geen raad weet met m’n kinderen als ik er niet bij ben. Nu weet iedere willekeurige noodoppas gelukkig dat Simone haar brood nog eet in kleine stukjes, dat Eveline zeester ook mee wil in de auto, je voor de zekerheid altijd een speen voor Simone mee moet nemen anders kan je autorit echt hels worden aan het einde van de middag en dat Eveline op momenten met Assepoester aangesproken wil worden en dan als een ballerina op haar sloffen en in enkel haar ondergoed en balletrokje door het huis heen danst.

Goed, vandaag nog de laatste Mexicaanse griepprik gehaald. Nu zijn Ronald en de kinderen 1x gevaccineerd en ik 2x keer. Dat moet de komende tijd veiligheid bieden voor de baby.

En nu, en nu…. “Now we’ve reached the end of the road”. Vandaag ben ik uitgerekend en vanaf morgen dus overtijd. De bekende “Is er al iets?” telefoontjes nemen weer in hoeveelheid toe (vandaag had ik een moment dat ik dacht, toen de telefoon ging, “O, die belt natuurlijk om te zeggen dat m’n bevalling is begonnen.”) om na morgen af te nemen tot een angstige stilte. Ik moet dan altijd denken aan de film “Speed” waarin Sandra Bullock de bus boven de 50 km per uur rijdende moet zien te houden terwijl ze ondertussen ook nog even met de gehele bus over een gat in de snelweg van 20 meter moet vliegen. Je ziet het punt waarop de beschermende politiewagens naast de bus af moeten wijken. Ze wensen haar succes … maar Sandra staat er alleen voor. Zo voel ik me nu ook. Ik voel heus de liefde van iedereen om me heen maar “in the end” moet je het toch alleen doen. Het is straks mijn lijf dat alles moet ondergaan. En helaas weet ik uit ervaring dat dat niet niks zal zijn.

Ondertussen vullen de dagen zich met eindeloos W.C.’s nalopen met Glorix doekjes en W.C. Eend, eindeloos speelgoed netjes terugzetten zoals je het in de etalage van een speelgoedwinkel zou zien (alle meubeltjes van het houten poppenhuis worden iedere avond veer a la Jan de Bouvrie gehergroepeerd), worden keuken en eettafel iedere avond voorzien van een frisse Andy lag en wordt te bank 3 keer per dag gestofzuigd zodat je nette stofzuigstrepen in het pluche ziet verschijnen. Pas dan en alleen dan heb ik rust. Het liefst heb ik ook iedere dag een lege wasmand en een volle koelkast, maar helaas behoort dat niet meer tot mijn fysieke mogelijkheden.

Gelukkig heb ik meer dan genoeg afleiding van de kinderen. Eveline leeft de hele dag in haar fantasiewereld met tussenposes van nuchtere opmerkingen. “Mama, hoe maak je Pindakaas?” “Vindt Sinterklaas duimen goed of stout?” “Als je de baby krijgt, ben je dan in je nakie?” “Simone heeft nog steeds kort haar, dus die wordt een jongen.” “Papa, je geeft niet het goede voorbeeld aan mij.” “Oké oma, ik moet ophangen, want ik moet nog ingrediënten kopen voor mijn taart.” “Oma, zeester kan geen pootjes hebben gekregen, want een zeester heeft geen benen. En Levi zegt dat zeesterren geel zijn, maar de mijne is oranje. Ik moet zeester mee naar de crèche om het te laten zien.” “Is mijn eten nou dood?” En als ik haar weg breng naar de crèche en haar beste vriendinnetje er niet is die dag, zegt ze met een snik in haar stem: “Ik zal je wel missen hoor mama. Hoe laat kom je me ophalen?” En ook al kan ze geen klok kijken, weet ze me te vertellen dat ik te laat ben, als ik inderdaad 10 minuten later dan normaal binnenkom lopen aan het einde van de middag.

Simone doet ondertussen echt niet meer onder voor haar zus. En hoewel ze elkaar soms de kop in kunnen slaan, is vooral Simone gek op haar zus. Komt denk ik ook een beetje omdat ze 24 uur per dag samen zijn. Bij ieder tussendoortje pakt Simone ook het bakje voor Eveline om het aan haar uit te delen: “Iene eten”, “Iene appel”, “Iene drinken!” Verder is Simone net als Eveline gek op draagtasjes, Dora (“Ora”), Prinsessen (“Lala”), lopen met de poppenwagen en telefoneren (“Allo, met mij” ). Ook is Elmo Simone’s grote favoriet. Toch vindt Simone auto’s, puzzles en blokkendozen ook erg leuk. Iets waar Eveline zich nog nooit in heeft geïnteresseerd. Ook qua motoriek is Simone nu al bijna verder dan Eveline. Zo viel ze gisteren een tand helemaal door haar lip omdat ze op haar sokken in de triptrap kinderstoel wilde klimmen en is ze tot twee maal toe ‘s nachts uit haar ledikantje gesprongen, hoofd eerst (lees: de vloerbedekking stond op haar voorhoofd afgedrukt de volgende ochtend). En waar Eveline een hele goede slaper is, wordt Simone met vlagen 5 keer per nacht wakker, meestal om een speen… soms omdat ze geen zin meer heeft om te slapen. En dat laatste levert echt slapeloze nachten op, vooral voor Ronald. Die heeft zich opgeofferd om er iedere keer uit te stappen met als resultaat een zeer brakke man aan de ontbijttafel. En dat brengt me bij het volgende…

Nu ik met 40 weken zwangerschap geen “to do” lijst meer heb, begint de rust in m’n hoofd maar daarmee dus eigenlijk m’n onrust en de zorgen. Eindelijk kan ik me psychisch voor gaan bereiden op de bevalling en de baby. Mijn “to do” lijst heeft nu plaats gemaakt voor de volgende “not to do” lijst van zorgen:

1. De bevalling

Zal ik weer een succesvolle bevalling thuis kunnen afleggen? Wat als ik zinloze maar energievretende weeën krijg in m’n benen en rug? Wat als de vliezen breken en het vruchtwater groen is of rood? Wat als ik ingeleid moet worden? Wat als de bevalling eindigt in een keizersnee? Wat als de baby een sterrenkijker is of een 9 ponder wordt? Wat als ik een nabloeding krijg en op het laatst nog naar het ziekenhuis moet? Krijg ik dan een ambulance of word ik in de kofferbak van de Volvo geladen (hetzij met bedzeiltje)? En hoe kom ik door die 10 minuten van complete hulpeloosheid door, die horen bij iedere bevalling, wanneer je op 8-9 cm ontsluiting zit?

2. De oppas

Wat als de kinderen ‘s nachts aan het spoken zijn tijdens de bevalling? En dat ik Simone vanuit haar bedje hoor roepen: “Mama, mama, mammmmmmmmmmaaaaaaaaaa.” Terwijl ik een hevig wee moet wegpuffen?

3. Ronald

Hoe kan Ronald zonder kleerscheuren makkelijk weglopen van z’n werk terwijl hij deze week hoorcolleges geeft, een belangrijke bespreking heeft over de toekomst van z’n werk, poli heeft, alleen patiënten moet opereren, een onderzoeksdag met patiënten heeft georganiseerd en hij eigenlijk ook naar z’n moeder wil die haar pensioen viert met een receptie en etentje?

4. Hoe straks verder?

En dan niet te vergeten hoe we in hemelsnaam weer een normaal functionerend gezin gaan worden met straks 3 kinderen onder de 4 jaar. Hoe moet ik in vredesnaam eten gaan koken ‘s avonds, terwijl er een dreumes en een peuter dreinend aan m’n been hangen, ik een baby moet voeden en Ronald later thuis is van z’n werk. En hoe komen we aan onze slaap wanneer Ronald 5 keer per nacht z’n bed uit moet voor de meiden en ik straks zo’n twee keer per nacht m’n bed uit moet om de baby te voeden? Hoe moet ik weer fris een nieuwe dag met kinderen beginnen en hoe kan Ronald voorkomen dat hij een inwendig gehoorapparaat in het verkeerde oor naait van vermoeidheid? En wat als we een huilbaby krijgen? Wat als onze jongen niet gezond is en we heel veel naar het ziekenhuis moeten?

Aaaaaaaaaaaahhhhhhhhh, wat bezielde ons!!!! Er zijn momenten dat ik ineens overvallen word door paniek.

Maar gelukkig zijn er dan altijd weer momenten die die onrust helpen weg te nemen. Zo was ik vanochtend op de koffie bij een vriendin die een jongetje heeft van 3 maanden. Het jochie was zo schattig en knuffelig toen ik ‘m vast hield, dat ik dacht, “Ach ja, het is goed zo, kom maar gewoon tevoorschijn lieverd, we zijn er klaar voor.”

Om maar te eindigen met de woorden uit de serie “John and Kate plus Eight”;
“It may be a crazy life, but it’s our life.”