Ja hoor mensen, we leven nog. Ik denk dat meerdere Nederlanders dit vanochtend tegen zichzelf in de spiegel zullen zeggen, maar daarover later meer. De kinderen zijn naar de creche, dus ik heb officieel een half uurtje om te schrijven, voordat Yannick z’n fles krijgt. Nu maar hopen dat hij nog even blijft slapen.
Ja, slapen, ja…. een woord dat de laatste weken niet zo nageleefd wordt in huize Pennings. Aan onze jongste telg ligt dat (even heel hard afkloppen) gelukkig niet. Die snapt tegenwoordig dat het tijd is om te gaan slapen na z’n voeding van 23:00. Simone daarintegen, heeft het rond datzelfde tijdstip wel weer gehad met haar nachtrust.
Net wanneer je als ouders denkt gezegend te zijn met zo’n 6 uurtjes slaap, komt er een kermend gegil uit de kamer van de meiden.Vervolgens weten Ronald en ik op dat moment niet hoe snel we naar Simone toe moeten gaan… helaas niet zo zeer uit eindeloze liefde en bezorgdheid voor ons kind… maar eerder omdat we bang zijn dat Yannick zich qua slapen ook bedenkt.
Wanneer Ronald of ik vervolgens Simone’s kamer binnenstrompelen, begint de eenzijdige onderhandeling. Wel op z’n peuters … dus onverstaanbaar en gepaard gaande met een hoop driftig gegil. De eerste ronde lukt het ons vaak nog wel om Simone weer terug in bed en rustig te krijgen;wat water, My Little Pony erbij, speentje erin en de rust is weer even terug. De tweede ronde begint vaak om 2:00 (als in, net het moment dat je in je diepste slaap zit) en deze ronde is moeilijker tot een goed einde te brengen, want dan moet de lijst met andere psychosociale oorzaken van het niet slapen worden nagelopen… Was het een nachtmerrie? Is het te donker? Hangt er iets in de kamer dat lijkt op een monster? Ligt er een krokodil onder het bed? Heeft iemand op de creche iets heel gemeens gedaan?… Heeft ze last van hallucinaties en heeft ze als tweede kind op deze hele aardbol ook last van kinder schichofrenie? (ok, ok, te veel Oprah gekeken, maar ja, je weet het nooit.) Alles, alles, gaat er op dat moment door je hoofd.
Als je geluk hebt, dan lukt het om ook deze ronde te winnen met als resultaat een slapend kind. Helaas zijn rondes 3 t/m 10 minder makkelijk te overmeesteren. Deze beginnen rond 5:00, wanneer de nacht er bijna op zit en wanneer je de meeste kans hebt dat je andere kinderen ook wakker worden wanneer er 1 stennis begint te schoppen.
Twee dagen geleden zaten Ronald en ik werkelijk met onze handen in haar. Radeloos lagen we alletwee in bed nadat we ieder om beurten zo’n 8 keer heen en weer waren gelopen en al onze “in slaap krijg” munitie verschoten hadden. Toen we de buurman de W.C. hoorde doortrekken, was voor ons de maat vol… wie is er hier nou eigenlijk de baas? Vraag je je als ouders af op zo’n moment. Hoe kan het zijn dat een kind van nog geen twee het voor elkaar krijgt je nachten zo te kunnen beheersen?
Vroeger zou dat echt niet gebeurt zijn, daar moest kind nummer 11 gewoon mee doen op de boerderij en als er werd gehuild dan deed je dat maar in het hondenhok. Dus wij besloten heel resoluut het campingbedje uit de garage te halen om deze vervolgens in de woonkamer te zetten. Simone erin… en huilen maar, 10 minuten regel erbij en hopla… het probleem moest verholpen zijn toch?
Enfin, twee uur en 12 om beurten tripjes naar beneden verder besloot ik om maar op de bank te gaan liggen naast het bedje van Simone. Natuurlijk niet de “nanny” proof methode, maar Simone sliep binnen 30 seconden.En ik ook overigens.
In overleg met de creche hebben we maar besloten om Simone niet zo vreselijk meer te straffen als ze niet wil gaan slapen. De bedoeling is dat we heel lief voor haar zijn als ze wakker wordt, want waarschijnlijk heeft ze op deze leeftijd last van nachtmerries die ze nog niet kan plaatsen. En een kind dan straffen voor het niet willen slapen, verergert alleen nog maar haar verlatingsangst.
Heeeeeel logisch die pedagogischewoorden. En wat voel je je als ouder schuldig wanneer je na 2 uur onderhandelen ’s nachts ook aan jezelf denkt. Hoe dan ook, vanaf gisteren pakken we het zo meelevend en positief mogelijk aan; aai over bol,lampje aan, ga maar lekker liggen, alles komt goed, papa is in de buurt … Resultaat; we zijn er nu niet 2 uur achter elkaar uitgeweest maar ieder uur van de nacht 1 keer. Tja…of dit nu de oplossing is voor een goede nachtrust.Bovendien heb ik steeds het gevoel alsof er een loopje met me genomen wordt.
Kortom.. straffen, positief geruststellen, negeren … de gouden truc zit er deze keer niet bij. Ik denk dat het een kwestie is van de tijd doorkomen. Simone wordt vanzelf ouder en ik kan me niet voorstellen dat ze ophaar 18de nog steeds roept om een My Little Pony. En het wordt hoe dan ook altijd na iedere nacht weer ochtend….
En met die woorden moet ik opeens aan de olympische spelen denken. Wat heb ik in m’n broek gepiest van het lachen, toen ik het compleet “beschonken” interview hoorde op radio 538 met Erica Terpstra. Die zal toch ook de volgende ochtend naar zichzelf in de spiegel hebben gekeken met een vreselijke kater, zichzelf wel voor te koop slaand hoe ze dit nou ooit had kunnen doen.
En hoe zou Sven Kramer straks wakker geworden, wetend dat zo’n 6,7 miljoen Nederlanders hebben kunnen meegenieten van z’n “mistake of a lifetime”? Ook voor hem komt de zon over zo’n 5 uurtjes weer op en dan denk ik.. iedereen is maar een mens en alle happiness maar ook penarie kent een begin maar ook een einde; zo is Erica content omdat de schijnwerpers even niet meer op haar gericht zijn en heeft Prins Willem Alexander ineens ook een mening over Sven’s ellende. Ook hij is gelukkig omdat hij als prins Pils eens geen reuze mediafout heeft gemaakt. En ik, ik ben even blij dat ik m’n opvoedingsdebacle van de dag even heb kunnen vergeten. En zo is het leven…
Volgens mij heb ik m’n roeping als priester gemist.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten