Ja hoor mensen, we leven nog. Ik denk dat meerdere Nederlanders dit vanochtend tegen zichzelf in de spiegel zullen zeggen, maar daarover later meer. De kinderen zijn naar de creche, dus ik heb officieel een half uurtje om te schrijven, voordat Yannick z’n fles krijgt. Nu maar hopen dat hij nog even blijft slapen.
Ja, slapen, ja…. een woord dat de laatste weken niet zo nageleefd wordt in huize Pennings. Aan onze jongste telg ligt dat (even heel hard afkloppen) gelukkig niet. Die snapt tegenwoordig dat het tijd is om te gaan slapen na z’n voeding van 23:00. Simone daarintegen, heeft het rond datzelfde tijdstip wel weer gehad met haar nachtrust.
Net wanneer je als ouders denkt gezegend te zijn met zo’n 6 uurtjes slaap, komt er een kermend gegil uit de kamer van de meiden.Vervolgens weten Ronald en ik op dat moment niet hoe snel we naar Simone toe moeten gaan… helaas niet zo zeer uit eindeloze liefde en bezorgdheid voor ons kind… maar eerder omdat we bang zijn dat Yannick zich qua slapen ook bedenkt.
Wanneer Ronald of ik vervolgens Simone’s kamer binnenstrompelen, begint de eenzijdige onderhandeling. Wel op z’n peuters … dus onverstaanbaar en gepaard gaande met een hoop driftig gegil. De eerste ronde lukt het ons vaak nog wel om Simone weer terug in bed en rustig te krijgen;wat water, My Little Pony erbij, speentje erin en de rust is weer even terug. De tweede ronde begint vaak om 2:00 (als in, net het moment dat je in je diepste slaap zit) en deze ronde is moeilijker tot een goed einde te brengen, want dan moet de lijst met andere psychosociale oorzaken van het niet slapen worden nagelopen… Was het een nachtmerrie? Is het te donker? Hangt er iets in de kamer dat lijkt op een monster? Ligt er een krokodil onder het bed? Heeft iemand op de creche iets heel gemeens gedaan?… Heeft ze last van hallucinaties en heeft ze als tweede kind op deze hele aardbol ook last van kinder schichofrenie? (ok, ok, te veel Oprah gekeken, maar ja, je weet het nooit.) Alles, alles, gaat er op dat moment door je hoofd.
Als je geluk hebt, dan lukt het om ook deze ronde te winnen met als resultaat een slapend kind. Helaas zijn rondes 3 t/m 10 minder makkelijk te overmeesteren. Deze beginnen rond 5:00, wanneer de nacht er bijna op zit en wanneer je de meeste kans hebt dat je andere kinderen ook wakker worden wanneer er 1 stennis begint te schoppen.
Twee dagen geleden zaten Ronald en ik werkelijk met onze handen in haar. Radeloos lagen we alletwee in bed nadat we ieder om beurten zo’n 8 keer heen en weer waren gelopen en al onze “in slaap krijg” munitie verschoten hadden. Toen we de buurman de W.C. hoorde doortrekken, was voor ons de maat vol… wie is er hier nou eigenlijk de baas? Vraag je je als ouders af op zo’n moment. Hoe kan het zijn dat een kind van nog geen twee het voor elkaar krijgt je nachten zo te kunnen beheersen?
Vroeger zou dat echt niet gebeurt zijn, daar moest kind nummer 11 gewoon mee doen op de boerderij en als er werd gehuild dan deed je dat maar in het hondenhok. Dus wij besloten heel resoluut het campingbedje uit de garage te halen om deze vervolgens in de woonkamer te zetten. Simone erin… en huilen maar, 10 minuten regel erbij en hopla… het probleem moest verholpen zijn toch?
Enfin, twee uur en 12 om beurten tripjes naar beneden verder besloot ik om maar op de bank te gaan liggen naast het bedje van Simone. Natuurlijk niet de “nanny” proof methode, maar Simone sliep binnen 30 seconden.En ik ook overigens.
In overleg met de creche hebben we maar besloten om Simone niet zo vreselijk meer te straffen als ze niet wil gaan slapen. De bedoeling is dat we heel lief voor haar zijn als ze wakker wordt, want waarschijnlijk heeft ze op deze leeftijd last van nachtmerries die ze nog niet kan plaatsen. En een kind dan straffen voor het niet willen slapen, verergert alleen nog maar haar verlatingsangst.
Heeeeeel logisch die pedagogischewoorden. En wat voel je je als ouder schuldig wanneer je na 2 uur onderhandelen ’s nachts ook aan jezelf denkt. Hoe dan ook, vanaf gisteren pakken we het zo meelevend en positief mogelijk aan; aai over bol,lampje aan, ga maar lekker liggen, alles komt goed, papa is in de buurt … Resultaat; we zijn er nu niet 2 uur achter elkaar uitgeweest maar ieder uur van de nacht 1 keer. Tja…of dit nu de oplossing is voor een goede nachtrust.Bovendien heb ik steeds het gevoel alsof er een loopje met me genomen wordt.
Kortom.. straffen, positief geruststellen, negeren … de gouden truc zit er deze keer niet bij. Ik denk dat het een kwestie is van de tijd doorkomen. Simone wordt vanzelf ouder en ik kan me niet voorstellen dat ze ophaar 18de nog steeds roept om een My Little Pony. En het wordt hoe dan ook altijd na iedere nacht weer ochtend….
En met die woorden moet ik opeens aan de olympische spelen denken. Wat heb ik in m’n broek gepiest van het lachen, toen ik het compleet “beschonken” interview hoorde op radio 538 met Erica Terpstra. Die zal toch ook de volgende ochtend naar zichzelf in de spiegel hebben gekeken met een vreselijke kater, zichzelf wel voor te koop slaand hoe ze dit nou ooit had kunnen doen.
En hoe zou Sven Kramer straks wakker geworden, wetend dat zo’n 6,7 miljoen Nederlanders hebben kunnen meegenieten van z’n “mistake of a lifetime”? Ook voor hem komt de zon over zo’n 5 uurtjes weer op en dan denk ik.. iedereen is maar een mens en alle happiness maar ook penarie kent een begin maar ook een einde; zo is Erica content omdat de schijnwerpers even niet meer op haar gericht zijn en heeft Prins Willem Alexander ineens ook een mening over Sven’s ellende. Ook hij is gelukkig omdat hij als prins Pils eens geen reuze mediafout heeft gemaakt. En ik, ik ben even blij dat ik m’n opvoedingsdebacle van de dag even heb kunnen vergeten. En zo is het leven…
Volgens mij heb ik m’n roeping als priester gemist.
24 februari 2010
08 februari 2010
Een bijzonder Sinterklaaskado
Het is maandag 7 December. Ronald brengt Eveline en Simone naar de creche. De leidster vraagt aan Eveline: “Zo te zien is er afgelopen weekend iets bijzonders gebeurd.” “Ja …” zegt Eveline “Ik heb een barbie-auto van Sinterklaas gekregen.” “O ja...”zegt de leidster “En is er verder nog iets gebeurd?” “Ik heb ook nog een Dora pyjama gekregen.” “En hoe zit het dan met de baby?” “Uhmmmmm… “ zegt Eveline terwijl ze gaat spelen “die is uit mama’s buik.”
Ja ja mensen, na 41 weken en 2 dagen is het er toch nog spontaan van gekomen. Op 4 December 2009 besloot Yannick eindelijk te voorschijn te komen. Hieronder een flash back op wat er aan vooraf ging.
In mijn vorige blog schreef ik al dat ik er helemaal klaar voor was om te bevallen. Little did I know, dat ik toen nog 1,5 week moest wachten. Ik weet nog wel dat ik de maandag voor de bevalling met de grootste tegenzin voor de 1000 ste keer naar de AH liep om waggelend nog wat boodschappen te doen (je weet wel, koelkast moest 100% vol blijven). Ik vroeg of ik daar naar de WC mocht maar kreeg vriendelijk te horen dat dat niet echt mogelijk was en dat ik het maar ergens anders moest proberen. (Weet nu hoe ellendig Maria zich gevoeld moet hebben daar in Bethlehem rond dezelfde tijd van het jaar twee duizend en tien jaar geleden. De deur wijzen aan een hoog zwangere vrouw is gewoon onmenselijk) Enfin, in een toestand waarbij het huilen me nader stond dan het lachen, vroeg de mevrouw aan de kassa naar mijn postcode in het kader van een airmiles betaling.Ik wist het gewoon niet meer en van ons huisnummer was ik ook niet zeker… echt heel erg genant.
Gelukkig kwam mijn moeder de volgende dag voor de nodige “mental support”. Ik weet nog dat we donderdag 3 December met de meiden door het tuincentrum in Malden liepen. (Daar ga ik vaker heen met de kinderen omdat ze daar een ballenbad hebben en een winkelwagentje in de vorm van een auto waar de meiden dol op zijn. Tja, je moet toch iets om de dag door te komen.) Het tuincentrum hing natuurlijk vol met kerst tuttifrutties, dus er was genoeg te zien. Ik voelde de muren daar toen al een beetje op me afkomen en wilde eigenlijk het liefst naar huis. Dat was voor mij eindelijk een teken dat de bevalling nu niet lang meer op zich zou laten wachten.
De volgede ochtend om 4 uur begonnen de weeen dan ook eindelijk. Het voelde voor mij echt als een opluchting en alle zenuwen voor de bevalling vielen weg. M’n moeder logeerde nog bij ons dus die nam de kinderen ’s ochtends mee naar beneden en daarna naar buiten. Ronald en ik bleven boven voor “de grote klus”. Eerst lagen we samen in bed nog wat de praten, wat eigenlijk heel ontspannen was. Eindelijk hadden Ronald en ik eens de tijd om samen te kletsen. Ronald was zo druk geweest met z’n werk de weken ervoor dat we daar bijna niet aan toe waren gekomen.
Maar goed, door alle “gezelligheid” stopten de weeen een beetje en dus zijn we toch maar gaan douchen en aankleden. Om 9:30 belde Ronald de verloskundige en hoewel ik bang was dat ze voor niks zou zijn gekomen, zat ik al op de helft van de bevalling. Wat een meevaller..
Na de controle ging de verloskundige weer naar beneden om daar wat administratie bij de werken en koffie te drinken met m’n moeder. Wel vreemd hoor… om tijdens het bevallen uit de woonkamer de geluiden van alle dag te horen terwijl voor jou het leven boven even stilstaat. Gelukkig verliep de rest van de bevalling prima en waren de weeen goed op te vangen. (Dit als steuntje in de rug voor iedereen die nog moet bevallen)
En ineens was het dan zo ver… tijd voor de geboorte. Ronald riep de verloskundige weer naar boven en binnen 20 minuten lag Yannick op m’n buik. Wat een heerlijk gevoel om je kind uit je te voelen glibberen en om ‘m dan eindelijk warm en wel te mogen vasthouden. Wat was ik ook opgelucht zeg… hoe je het ook wendt of keert… zelfs voor een bevalling uit het boekje moet je nog behoorlijk je best doen.
Yannick was nog wel een beetje paars in het begin maar kleurde gelukkig snel bij. Ook was hij behoorlijk uitgedroogd omdat hij eigenlijk z’n beste tijd in mijn buik wel gehad had. De navelstreng bleek ook erg lang (ongeveer een meter) en er zat een knoop in.
Een paar minuten later kwamen de meiden naar boven met m’n moeder. Simone was helemaal onder de indruk van de baby en wilde hem meteen verpletteren met knuffels. Eveline vond het allemaal wel prima en vroeg meteen “Krijgen we nou ons kado?”
Daarna ben ik gaan douchen en verschoonde de kraamhulp de kamer en ons bed. Een uurtje later lag ik als een koningin in bed met beschuit met muisjes, verse groentensoep en broodjes rosbief. Met naast mij de baby. Wat een heerlijk gevoel!
Na het eerste bezoek van m’n vader, zusje en schoonouders waren we ’s avonds voor het eerst alleen met ons nieuwe gezin. En toen doken bij mij de eerste zenuwen weer op; Hoe zou onze eerste nacht verlopen? Nou, die nacht werd een behoorlijke uitdaging.
Yannick wilde helemaal niet drinken de eerste 24 uur na z’n geboorte. Hij was blijkbaar zo misselijk van het vruchtwater dat alleen al een druppel “melk” van mij al voldoende was om hem te doen kokhalsen. Die eerste nacht lagen Yannick en ik elkaar tijdens het “borstvoeden” om 3 uur minutenlang aan te kijken, zonder enig drinkresultaat.
Toen Yannick weer in z’n bedje lag, werden de meiden om beurten wakker. De volgende ochtend waren we dan ook behoorlijk brak en enigszins gestresst over de vraag of onze nachten er voorlopig altijd zo uit zouden zien. Gelukkig maakten Ronald en ik meteen een plannetje (waar zouden we zijn zonder plannetjes). Yannick werd meteen ingebakerd bij ieder slaapje (net als bij de meiden) en het voeden en verschonen deden we voortaan op z’n eigen kamertje. We kochten een “dimlichtje” en blindeerden de ramen boven de deuren in de gang, zodat de meiden niet meer van iedere poep of scheet wakker zouden worden. Het resultaat: Yannick sliep al na een paar dagen 6 uur achter elkaar door s’nachts en de meiden waren wonderbaarlijk stil. Helaas was dat laatste van korte duur.
Eveline bracht een of ander gezellig buikvirus mee van de creche. Een virus waar we allemaal om beurten van hebben mogen genieten. Simone werd snotverkouden en is dat al weken af en aan. Yannnick werd vervolgens ook verkouden en ziek. En dat leverde bij ons behoorlijke zorgen op. Een jonge baby kan namelijk nog geen adem halen door z’n mond, dus bij een verstopte neus wordt ademhalen al snel erg lastig.
Helaas wilde het borstvoeden niet lukken. Geen idee wat de oorzaak nou precies was, maar iedere keer als Yannick bij mij aangelegd was en begon te drinken, schoot ik tegen het plafond van de pijn. Kortom; exact hetzelfde verhaal als bij Simone. Natuurlijk hebben we alle mogelijke oorzaken met de kraamhulp doorgenomen: spruw, tepelkloven,te kort tongriempje, verkeerd aanleggen, verkeerd happen, verkeerde aanleghouding, tepelhoedjes gebruiken bij het drinken, harde borstberschermers in je BH, zalfjes, paracetamol voor het voeden, andere kolven, inbakeren tijdens het aanleggen, aanleggen linksom, rechtsom, de rugbyhouding, op z’n kop… het mocht allemaal niet baten.
Uiteindelijk ben ik gestopt met de hele borstvoeding santekraam (de druppel was bij mij bereikt toen ik heftige krampen kreeg , me helemaal niet lekker voelde en bleek dat er nog een stuk geboorte vlies als nawee uitgedreven werd) en hebben we de oorzaak van het niet slagen maar gehouden op het syndroom van “tepelspasmes” (wat bijna niet schijnt voor te komen en waardoor je het idee krijgt dat het gehele probleem tussen de oren van de moeder zit).
En dan voel je je wel schuldig als je kleine baby twee weken na z’n geboorte ziek wordt en je geen supersonische gezonde moedermelk hebt om je kind te genezen. Ach ja, ik heb mezelf maar voorgehouden dat Yannick meteen zelf weerstand is gaan opbouwen. Wordt ie vast groot en sterk van….
Gelukkig was Ronald eind December 2,5 week vrij en waren we tussen Kerst en Oud en Nieuw gewoon met z’n vijven. Heerlijk. Voor ons geen stress van heen en weer rijden voor Kerstinkopen en Kerstdiners. Alle gechagrijn in ellenlange rijen voor de kassa bij AH is compleet aan mij voorbij gegaan. En de romantische sneeuw zorgde ervoor dat we lekker niet naar buiten konden. Om beurten deden Ronald en ik wat leuks met de meiden en ’s avonds keken we de ene “feel good” Kerstfilm na de anderen. Eindelijk eens een Kerstvakantie zoals die hoort te zijn. Het geheel werd tijdens Oud en Nieuw afgesloten met een vuurwerkspektakel waar je “U” tegen zegt. Ja, dat kunnen ze hier wel in de Lindenholt.
Ondertussen zijn we alweer wat weken verder en is Ronald druk aan de slag in het Radboud. Ik breng de kinderen op maandag en woensdag naar de creche en zo langzamerhand ontstaat er weer een soort van ritme in onze dag.
Ik zou mezelf graag weer helemaal op orde willen hebben, maar ja, dat ontzwangeren duurt helaas toch iets langer dan een maand. Zo heb ik nog steeds een geheugen als een zeef (tot twee keer toe heb ik bij de frietboer de verkeerde bestelling doorgegeven. Eerst kwam ik met een fricadel thuis ipv een loempia en bij het volgende bezoek wel met een loempia maar zonder kroketten. Ook bij ieder huis dat we bezichtigen ivm een potentiele koop vergeet ik steeds welke kamers we nou ook alweer wel en niet al gezien hadden. En het bijhouden van mijn blog… ach ja“no words needed”) en ben ik nog steeds een emotionele gekkie. Als een dag eens niet loopt volgens het door mij bedachte schema, denk ik gelijk dat het nooit meer goed zal komen.
De dagen zijn lang, beginnen om 7:00 voor een fles en eindigen na een avondje darmkrampjes van Yannick rond 00:00 voor een badje en de laatste fles. Soms hebben we dan een slechte nacht vanwege de meiden: “Ik moet plassen”, “Ik ben zeester kwijt”, “Speen! Speen!”, “Uit! Uit!”,”Ik heb dorst” en “Ik wil bij jou slapen papa”. Soms wordt Yannick vervolgens wakker om 5:00. En dan is het zo weer 7:00. Kukelekuuuuu! Goedemorgen… de dag is weer begonnen. En dat gaat 24/7 door.
Gelukkig krijg ik veel hulp van m’n moeder en schoonmoeder op de “niet -creche” dagen. En op de creche dagen heb ik Yannick voor mezelf. Omdat ik zo vaak thuis ben, ken ik ons buurtje als geen ander. Zo weet ik ondertussen dat de buurvrouw van twee huizen verderop verlamd is en in een rolstoel zit. Iedere keer als ik enigszins eenzaam langs hun huis loop met de wandelwagen, dan zie ik haar weer zitten in haar rolstoel voor de TV. Ook herken je op een gegeven moment de mensen achter de kassa bij de supermarkt en valt het je op dat het naar suddervlees ruikt ’s avonds wanneer je buiten loopt. Tot slot ben ik sinds kort grote fan van “Omroep Max”.
De meiden schijnen door de komst van Yannick ieder een plekje opgeschoven te zijn in de familie hierarchie. Zo is Eveline steeds meer een dametje aan het worden met wie ik naar herhalingen van “Wie wordt Marry Poppins?” kijk. Ook heeft Eveline tegenwoordig een baby in haar buik die Julia heet. De baby zal worden geboren als Eveline 4 wordt. Ook moeten we nu iedere avond voordat we gaan slapen een toneelstukje spelen. Favoriet is tegenwoordig; “circusartiestje”. Laatst had Eveline een heftige discussie met een crechegenootje omdat meisjes blijkbaar geen ridder kunnen worden. Daar was Eveline het totaal niet mee eens. Ook blijft Eveline geinteresseerd in alles dat met bloed, wondjes en poep te maken heeft. Zo analyseren we sinds haar buikgriep altijd haar drollen. “Geel is niet goed he mama?” En je moet vreselijk opletten met wat je zegt. Zo liepen we laatst langs een huis en toen zei Eveline “Is dit het huis waar de makelaar over belde?” Ook de dood is een interessant onderwerp: “Mama, wat betekent overleden?” en opa Bert die in de hemel is die heeft volgens Eveline een eigen “Tuintje”.
Simone heeft Eveline’s oude plek overgenomen en is in een soort van vroege peuterpubertijd beland. Om de meest onvoorspelbare zaken kan een enorme driftbui gehouden worden; geen jas aan willen trekken, geen kortsjes willen opeten, niet uit bad willen, zelf haren willen kammen en niet in de middelste autostoel willen zitten (wat mij een halve hernia oplevert ’s ochtends wanneer we naar de creche moeten). Ik weet ondertussen dat het maar een fase is, waar we wel weer doorheen komen. Keerzijde is dat Simone steeds beter praat en alles begrijpt dat ik tegen haar zeg. Met haar grote ogen krijgt ze alles voor elkaar. Op de creche is ze benoemd tot het meest eigenwijze kind van de school . Ach ja, beter eigenwijs dan een mietje dat met zich laat sollen.
En zo kabbelt ons leventje weer langzaam verder, van dag naar dag.
Ja ja mensen, na 41 weken en 2 dagen is het er toch nog spontaan van gekomen. Op 4 December 2009 besloot Yannick eindelijk te voorschijn te komen. Hieronder een flash back op wat er aan vooraf ging.
In mijn vorige blog schreef ik al dat ik er helemaal klaar voor was om te bevallen. Little did I know, dat ik toen nog 1,5 week moest wachten. Ik weet nog wel dat ik de maandag voor de bevalling met de grootste tegenzin voor de 1000 ste keer naar de AH liep om waggelend nog wat boodschappen te doen (je weet wel, koelkast moest 100% vol blijven). Ik vroeg of ik daar naar de WC mocht maar kreeg vriendelijk te horen dat dat niet echt mogelijk was en dat ik het maar ergens anders moest proberen. (Weet nu hoe ellendig Maria zich gevoeld moet hebben daar in Bethlehem rond dezelfde tijd van het jaar twee duizend en tien jaar geleden. De deur wijzen aan een hoog zwangere vrouw is gewoon onmenselijk) Enfin, in een toestand waarbij het huilen me nader stond dan het lachen, vroeg de mevrouw aan de kassa naar mijn postcode in het kader van een airmiles betaling.Ik wist het gewoon niet meer en van ons huisnummer was ik ook niet zeker… echt heel erg genant.
Gelukkig kwam mijn moeder de volgende dag voor de nodige “mental support”. Ik weet nog dat we donderdag 3 December met de meiden door het tuincentrum in Malden liepen. (Daar ga ik vaker heen met de kinderen omdat ze daar een ballenbad hebben en een winkelwagentje in de vorm van een auto waar de meiden dol op zijn. Tja, je moet toch iets om de dag door te komen.) Het tuincentrum hing natuurlijk vol met kerst tuttifrutties, dus er was genoeg te zien. Ik voelde de muren daar toen al een beetje op me afkomen en wilde eigenlijk het liefst naar huis. Dat was voor mij eindelijk een teken dat de bevalling nu niet lang meer op zich zou laten wachten.
De volgede ochtend om 4 uur begonnen de weeen dan ook eindelijk. Het voelde voor mij echt als een opluchting en alle zenuwen voor de bevalling vielen weg. M’n moeder logeerde nog bij ons dus die nam de kinderen ’s ochtends mee naar beneden en daarna naar buiten. Ronald en ik bleven boven voor “de grote klus”. Eerst lagen we samen in bed nog wat de praten, wat eigenlijk heel ontspannen was. Eindelijk hadden Ronald en ik eens de tijd om samen te kletsen. Ronald was zo druk geweest met z’n werk de weken ervoor dat we daar bijna niet aan toe waren gekomen.
Maar goed, door alle “gezelligheid” stopten de weeen een beetje en dus zijn we toch maar gaan douchen en aankleden. Om 9:30 belde Ronald de verloskundige en hoewel ik bang was dat ze voor niks zou zijn gekomen, zat ik al op de helft van de bevalling. Wat een meevaller..
Na de controle ging de verloskundige weer naar beneden om daar wat administratie bij de werken en koffie te drinken met m’n moeder. Wel vreemd hoor… om tijdens het bevallen uit de woonkamer de geluiden van alle dag te horen terwijl voor jou het leven boven even stilstaat. Gelukkig verliep de rest van de bevalling prima en waren de weeen goed op te vangen. (Dit als steuntje in de rug voor iedereen die nog moet bevallen)
En ineens was het dan zo ver… tijd voor de geboorte. Ronald riep de verloskundige weer naar boven en binnen 20 minuten lag Yannick op m’n buik. Wat een heerlijk gevoel om je kind uit je te voelen glibberen en om ‘m dan eindelijk warm en wel te mogen vasthouden. Wat was ik ook opgelucht zeg… hoe je het ook wendt of keert… zelfs voor een bevalling uit het boekje moet je nog behoorlijk je best doen.
Yannick was nog wel een beetje paars in het begin maar kleurde gelukkig snel bij. Ook was hij behoorlijk uitgedroogd omdat hij eigenlijk z’n beste tijd in mijn buik wel gehad had. De navelstreng bleek ook erg lang (ongeveer een meter) en er zat een knoop in.
Een paar minuten later kwamen de meiden naar boven met m’n moeder. Simone was helemaal onder de indruk van de baby en wilde hem meteen verpletteren met knuffels. Eveline vond het allemaal wel prima en vroeg meteen “Krijgen we nou ons kado?”
Daarna ben ik gaan douchen en verschoonde de kraamhulp de kamer en ons bed. Een uurtje later lag ik als een koningin in bed met beschuit met muisjes, verse groentensoep en broodjes rosbief. Met naast mij de baby. Wat een heerlijk gevoel!
Na het eerste bezoek van m’n vader, zusje en schoonouders waren we ’s avonds voor het eerst alleen met ons nieuwe gezin. En toen doken bij mij de eerste zenuwen weer op; Hoe zou onze eerste nacht verlopen? Nou, die nacht werd een behoorlijke uitdaging.
Yannick wilde helemaal niet drinken de eerste 24 uur na z’n geboorte. Hij was blijkbaar zo misselijk van het vruchtwater dat alleen al een druppel “melk” van mij al voldoende was om hem te doen kokhalsen. Die eerste nacht lagen Yannick en ik elkaar tijdens het “borstvoeden” om 3 uur minutenlang aan te kijken, zonder enig drinkresultaat.
Toen Yannick weer in z’n bedje lag, werden de meiden om beurten wakker. De volgende ochtend waren we dan ook behoorlijk brak en enigszins gestresst over de vraag of onze nachten er voorlopig altijd zo uit zouden zien. Gelukkig maakten Ronald en ik meteen een plannetje (waar zouden we zijn zonder plannetjes). Yannick werd meteen ingebakerd bij ieder slaapje (net als bij de meiden) en het voeden en verschonen deden we voortaan op z’n eigen kamertje. We kochten een “dimlichtje” en blindeerden de ramen boven de deuren in de gang, zodat de meiden niet meer van iedere poep of scheet wakker zouden worden. Het resultaat: Yannick sliep al na een paar dagen 6 uur achter elkaar door s’nachts en de meiden waren wonderbaarlijk stil. Helaas was dat laatste van korte duur.
Eveline bracht een of ander gezellig buikvirus mee van de creche. Een virus waar we allemaal om beurten van hebben mogen genieten. Simone werd snotverkouden en is dat al weken af en aan. Yannnick werd vervolgens ook verkouden en ziek. En dat leverde bij ons behoorlijke zorgen op. Een jonge baby kan namelijk nog geen adem halen door z’n mond, dus bij een verstopte neus wordt ademhalen al snel erg lastig.
Helaas wilde het borstvoeden niet lukken. Geen idee wat de oorzaak nou precies was, maar iedere keer als Yannick bij mij aangelegd was en begon te drinken, schoot ik tegen het plafond van de pijn. Kortom; exact hetzelfde verhaal als bij Simone. Natuurlijk hebben we alle mogelijke oorzaken met de kraamhulp doorgenomen: spruw, tepelkloven,te kort tongriempje, verkeerd aanleggen, verkeerd happen, verkeerde aanleghouding, tepelhoedjes gebruiken bij het drinken, harde borstberschermers in je BH, zalfjes, paracetamol voor het voeden, andere kolven, inbakeren tijdens het aanleggen, aanleggen linksom, rechtsom, de rugbyhouding, op z’n kop… het mocht allemaal niet baten.
Uiteindelijk ben ik gestopt met de hele borstvoeding santekraam (de druppel was bij mij bereikt toen ik heftige krampen kreeg , me helemaal niet lekker voelde en bleek dat er nog een stuk geboorte vlies als nawee uitgedreven werd) en hebben we de oorzaak van het niet slagen maar gehouden op het syndroom van “tepelspasmes” (wat bijna niet schijnt voor te komen en waardoor je het idee krijgt dat het gehele probleem tussen de oren van de moeder zit).
En dan voel je je wel schuldig als je kleine baby twee weken na z’n geboorte ziek wordt en je geen supersonische gezonde moedermelk hebt om je kind te genezen. Ach ja, ik heb mezelf maar voorgehouden dat Yannick meteen zelf weerstand is gaan opbouwen. Wordt ie vast groot en sterk van….
Gelukkig was Ronald eind December 2,5 week vrij en waren we tussen Kerst en Oud en Nieuw gewoon met z’n vijven. Heerlijk. Voor ons geen stress van heen en weer rijden voor Kerstinkopen en Kerstdiners. Alle gechagrijn in ellenlange rijen voor de kassa bij AH is compleet aan mij voorbij gegaan. En de romantische sneeuw zorgde ervoor dat we lekker niet naar buiten konden. Om beurten deden Ronald en ik wat leuks met de meiden en ’s avonds keken we de ene “feel good” Kerstfilm na de anderen. Eindelijk eens een Kerstvakantie zoals die hoort te zijn. Het geheel werd tijdens Oud en Nieuw afgesloten met een vuurwerkspektakel waar je “U” tegen zegt. Ja, dat kunnen ze hier wel in de Lindenholt.
Ondertussen zijn we alweer wat weken verder en is Ronald druk aan de slag in het Radboud. Ik breng de kinderen op maandag en woensdag naar de creche en zo langzamerhand ontstaat er weer een soort van ritme in onze dag.
Ik zou mezelf graag weer helemaal op orde willen hebben, maar ja, dat ontzwangeren duurt helaas toch iets langer dan een maand. Zo heb ik nog steeds een geheugen als een zeef (tot twee keer toe heb ik bij de frietboer de verkeerde bestelling doorgegeven. Eerst kwam ik met een fricadel thuis ipv een loempia en bij het volgende bezoek wel met een loempia maar zonder kroketten. Ook bij ieder huis dat we bezichtigen ivm een potentiele koop vergeet ik steeds welke kamers we nou ook alweer wel en niet al gezien hadden. En het bijhouden van mijn blog… ach ja“no words needed”) en ben ik nog steeds een emotionele gekkie. Als een dag eens niet loopt volgens het door mij bedachte schema, denk ik gelijk dat het nooit meer goed zal komen.
De dagen zijn lang, beginnen om 7:00 voor een fles en eindigen na een avondje darmkrampjes van Yannick rond 00:00 voor een badje en de laatste fles. Soms hebben we dan een slechte nacht vanwege de meiden: “Ik moet plassen”, “Ik ben zeester kwijt”, “Speen! Speen!”, “Uit! Uit!”,”Ik heb dorst” en “Ik wil bij jou slapen papa”. Soms wordt Yannick vervolgens wakker om 5:00. En dan is het zo weer 7:00. Kukelekuuuuu! Goedemorgen… de dag is weer begonnen. En dat gaat 24/7 door.
Gelukkig krijg ik veel hulp van m’n moeder en schoonmoeder op de “niet -creche” dagen. En op de creche dagen heb ik Yannick voor mezelf. Omdat ik zo vaak thuis ben, ken ik ons buurtje als geen ander. Zo weet ik ondertussen dat de buurvrouw van twee huizen verderop verlamd is en in een rolstoel zit. Iedere keer als ik enigszins eenzaam langs hun huis loop met de wandelwagen, dan zie ik haar weer zitten in haar rolstoel voor de TV. Ook herken je op een gegeven moment de mensen achter de kassa bij de supermarkt en valt het je op dat het naar suddervlees ruikt ’s avonds wanneer je buiten loopt. Tot slot ben ik sinds kort grote fan van “Omroep Max”.
De meiden schijnen door de komst van Yannick ieder een plekje opgeschoven te zijn in de familie hierarchie. Zo is Eveline steeds meer een dametje aan het worden met wie ik naar herhalingen van “Wie wordt Marry Poppins?” kijk. Ook heeft Eveline tegenwoordig een baby in haar buik die Julia heet. De baby zal worden geboren als Eveline 4 wordt. Ook moeten we nu iedere avond voordat we gaan slapen een toneelstukje spelen. Favoriet is tegenwoordig; “circusartiestje”. Laatst had Eveline een heftige discussie met een crechegenootje omdat meisjes blijkbaar geen ridder kunnen worden. Daar was Eveline het totaal niet mee eens. Ook blijft Eveline geinteresseerd in alles dat met bloed, wondjes en poep te maken heeft. Zo analyseren we sinds haar buikgriep altijd haar drollen. “Geel is niet goed he mama?” En je moet vreselijk opletten met wat je zegt. Zo liepen we laatst langs een huis en toen zei Eveline “Is dit het huis waar de makelaar over belde?” Ook de dood is een interessant onderwerp: “Mama, wat betekent overleden?” en opa Bert die in de hemel is die heeft volgens Eveline een eigen “Tuintje”.
Simone heeft Eveline’s oude plek overgenomen en is in een soort van vroege peuterpubertijd beland. Om de meest onvoorspelbare zaken kan een enorme driftbui gehouden worden; geen jas aan willen trekken, geen kortsjes willen opeten, niet uit bad willen, zelf haren willen kammen en niet in de middelste autostoel willen zitten (wat mij een halve hernia oplevert ’s ochtends wanneer we naar de creche moeten). Ik weet ondertussen dat het maar een fase is, waar we wel weer doorheen komen. Keerzijde is dat Simone steeds beter praat en alles begrijpt dat ik tegen haar zeg. Met haar grote ogen krijgt ze alles voor elkaar. Op de creche is ze benoemd tot het meest eigenwijze kind van de school . Ach ja, beter eigenwijs dan een mietje dat met zich laat sollen.
En zo kabbelt ons leventje weer langzaam verder, van dag naar dag.
Abonneren op:
Posts (Atom)
