Mama Mia

Het is weer voorbij… m’n moeder zit nu bijna in het vliegtuig terug naar Nederland. We hebben het ontzettend leuk gehad de afgelopen tien dagen. Het was stralend mooi weer dus ik heb al mijn favoriete plekken van Halifax op z’n mooist aan mijn moeder kunnen laten zien.

We hebben dan ook wat afgewandeld; van de bibliotheek, naar de speeltuin, de haven, Point Pleasant Park, Public Gardens, ons oude appartement, Farmer’s Market, de supermarkt, de superstore, The Halifax Shopping Center, Micmac Mall en Peggy’s Cove. (Voor het geval je het nog niet door hebt mama, geef ik deze opsomming expres zodat je ook nog een beetje weet wat je ook alweer gefotografeerd hebt. O ja, en nog even een onder onsje, dat vriendje van Eveline heet Griffin (Griff for short) en niet Griffith of Piffit zoals Eveline hem noemt)

We zijn twee avonden uit eten geweest. En beide weekenden hebben we benut om leuke dingen te zien buiten Halifax; ’s ochtends de spullen ingepakt, lekker in de auto gelald op de CD van “Nick en Simon” met buiten de zon en de heuvels vol bomen met gekleurde bladeren en onderweg gestopt voor koffie met taart (zonder eten bij de Berdowski’s geen gezelligheid, toch mama? ; ) ). Gisteren hebben we naar een Pompoenenrace gekeken. De oogst wordt natuurlijk in deze periode binnengehaald. Zo ook de pompoenen die ze hier gebruiken voor hun Pumpkin Pie tijdens Thankgiving (die feestdag is overigens vandaag en niet in November zoals in Amerika. Oftewel, op de dag dat heel Halifax gezellig met z’n familie is, gaat mijn moeder bij ons weg. Isn’t that ironic..) Hoe dan ook, van de grootste pompoenen hadden de inwoners van Windsor kleine bootjes gemaakt door ze uit te hollen van binnen en ze aan de buitenkant een kleurtje te geven (zo was er een voetbal, een kikker, een eend, een Batmobiel enz). En met die bootjes werd een pompoenenrace gehouden. Voordat de race begon, werden de bootjes eerst allemaal ten toon gesteld in een pompoenenoptocht. (Het was net als Carnaval zeg maar, alleen dan met zon, een hotdog en geen gehoempapa) De race bestond uit twee categorieën; gemotoriseerde pompoenen (jawel, jawel) en ongemotoriseerde pompoenen. De eerste categorie bestond uit twee bootjes (spannend hè. Echt de moeite waard om daar een aparte groep voor te maken). Toch was het leuk om te zien hoe tientallen mensen in pompoenen naar de overkant van het meer peddelden. Toen “The Batmobiel” pompoen als de Titanic ten onder ging, riep Ronald (vanuit zijn voetbal jeugd sentiment die weer de kop op stak) een beetje te hard “loser”. Tja, en dat is nou weer zo’n typisch “Nederlands” woord dat het hier niet zo goed doet bij het altijd positief aanmoedigende Canadese publiek. Na de race hebben we nog wijn geproefd bij een echte Canadese wijnboer en zowaar een fles mee naar huis genomen.

Kortom, de afgelopen week is jammer genoeg veel te snel voorbij gegaan. Ronald heeft de hele week niet hoeven koken en heeft minder last van z’n “skiatica” (voor de niet ingewijden: pijn in z’n rechter bilspier die verbazingwekkend vaak de kop op steekt wanneer Ronald een ouderlijk klusje moet klaren zoals bij het verschonen, tillen en aan- en uitkleden van de kinderen). Ik heb eindelijk weer eens thee gedronken in plaats van water omdat dat minder tijd in beslag neemt overdag. Ook is Eveline weer een stukje meer op weg om zindelijk te worden (m’n moeder kan gerust uren met haar zitten; moet je nog plassen Eveline? Moet je nog plassen? Nog even plassen? En ja hoor, er zijn de afgelopen dagen ook echt een paar plasjes in het potje geland. O ja, en ook twee drollen. Wat een oogst) We zijn dankzij alle taartjes, brownies, pies en toastjes met brie weer goed bijgevoerd voor de komende koude winter. (Hoewel m’n moeder ongetwijfeld slanker naar huis zal gaan dan dat ze gekomen is. Een verschil met m’n moeders leven toen in Amerika is namelijk dat ik hier in Canada alles lopend doe. Of te wel; heuveltje op, heuveltje af en dat met twee kinderen in een wandelwagen. Ik ben er ondertussen aan gewend … m’n moeder neemt met alle plezier weer de fiets en de auto als ze weer thuis is)

Ook zijn Ronald en ik bijgepraat over de dramatische ontwikkelingen op de financiële markten en de laatste roddels (iets van Bassie die een kind zou hebben verwekt, een baby met een clownsneus en de Ohra ??). We hebben zoals vanouds weer veel gelachen.

Helaas is het morgen weer business as usual; Ronald naar z’n werk en ik weer als vanouds achter de wagen op weg naar de supermarkt en de speeltuin. Maar wie weet, misschien zet ik tussen de middag wel een kopje thee voor mezelf. Met een taartje … doe eens gek.