Bij het volgende kruispunt …linksaf

Goed, nog een uurtje en dan begint hier Grey’s Anatomy. Dus ik heb nog precies 45 minuten om wat op m’n blog te schrijven. (heb nog een kwartiertje nodig om te plassen en iets lekkers klaar te maken voor op de bank, moet natuurlijk ook ingecalculeerd worden).
Druk, druk, druk…

Ik had beloofd nog wat te schrijven over mijn ervaringen m.b.t. het halen van m’n rijbewijs, dus bij deze. Als je van plan bent langer dan 90 dagen in Nova Scotia te blijven, dan heb je een rijbewijs nodig van Nova Scotia. Geen probleem voor mensen uit een andere provincie van Canada of mensen uit de VS, die kunnen hun locale rijbewijs zonder pardon inruilen voor een rijbewijs uit Nova Scotia. Anders is het voor alle “buitenlanders”, waar ik er tegenwoordig ook één van ben. En zo voelde ik me eigenlijk ook gedurende het hele “rijbewijs” proces.

Ronald vond alles daarentegen een fluitje van een cent. Hij ging naar de Access Nova Scotia organisatie, vroeg daar aan een jong leuk “vrouwke” hoe hij z.s.m aan z’n rijbewijs kon komen. Het meisje vertelde dat je eerst je theorie examen moest doen en daarna een afspraak moest maken voor je driver’s test. Met een knipoog gaf zij mijn charmante man natuurlijk de tip om alvast een afspraak te maken voor de driver’s test en net te doen alsof hij z’n theorie al gehaald had. Het duurt hier immers weken voordat je aan de beurt bent voor je driver’s test.

Het enige wat Ronald dus hoefde te doen was eerst voor beide examens te betalen. Dan zou hij een “filenumber” krijgen en die kon hij door de telefoon doorgeven voor een afspraak voor z’n driver’s test. Goed, Ronald kreeg via de telefoon meteen een datum voor zijn test. Een weekje vóór die datum las hij even het theorie boekje door, ging de dag erna op de bonnefooi naar het Access Nova Scotia gebouw, haalde daar z’n theorie examen en ging een week later met succes op voor z’n road test. Of te wel… alles Cum Laude voor de heer Pennings. (soms is het wel jaloersmakend om met zo’n handige Harrie getrouwd te zijn).

Nu mijn verhaal… Na een uur met twee kinderen in het gebouw van Acces Nova Scotia te hebben gewacht (er waren twee dames voor 40 klanten en toen alleen ik nog in de wachtkamer zat, moest de ene mevrouw acuut naar de W.C. en de ander was errrrug druk bezig aan de telefoon) was ik eindelijk aan de beurt om alvast voor mijn twee tests te betalen. Nou mooi niet dus… Ik had een Nederlands rijbewijs en dat moest ik eerst even laten vertalen. En daarvoor moest ik “eventjes” naar het bureau van Immigratie. Maar, daarvoor moest ik natuurlijk wel een afspraak hebben…. “Good day mam.”

Goed, ik vanuit thuis gebeld voor een afspraak bij het bureau van Immigrate. Bleek er één meneer te zijn voor heeeel Nova Scotia, die in staat was een rijbewijs uit het buitenland te vertalen. En natuurlijk was die meneer op vakantie…

Na een week had ik eindelijk een afspraak bij “de” meneer van de buitenlandse rijbewijzen. Zijn “office” zag er erg deskundig uit. Overal natuurlijk plakkaten van alle diploma’s. Zeer prestigieus. Het bleek inderdaad dat je minstens gepromoveerd moest zijn voor zijn activiteiten. Hij had namelijk een computer programma waarbij je het land moest intikken waar een buitenlands rijbewijs vandaan kwam. Dan verscheen er een plaatje van hoe een rijbewijs uit het betreffende land eruit zou moeten zien.

Na 5 minuten kijken naar het schermpje en het spelletje “zoek de verschillen” kon de slimme meneer eindelijk op een knopje drukken waarmee de onderdelen van mijn rijbewijs automatisch vertaald werden in het Engels. En met dat papiertje ging ik dus weer terug naar de andere slimme mevrouw achter de Acces Nova Scotia balie. Daar moest ik natuurlijk weer wachten. Ik had nummer 19 maar er was verder geen kip te bekennen in de wachtruimte. Deze keer zat alleen de “enigszins gezette” mevrouw op haar stoel (lees: Ik heb maat 56 en heb een hekel aan alles dat een kleinere (lees: maat 40) maat heeft. Een mevrouw dus met een hoop onverwerkte jeugdtrauma’s. Maar gelukkig … na een kwartier wachten was nummer 19 (+ kids like always) dus aan de beurt en kon ik mijn tests alvast betalen.

Vanuit thuis belde ik vervolgens met Access Nova Scotia om alvast een afspraak te maken voor mijn driver’s test. Natuurlijk wist ik dat ze zouden vragen of ik m’n theorie al had gedaan, maar Ronald zei dat ik daar gewoon “Ja” op moest antwoorden. Dus ik met knikkende knieën (liegen is niet mijn beste eigenschap) gebeld.

Eerst kreeg ik een keuzemenu om zo door de juiste persoon geholpen te kunnen worden… “Please hold and note that your call will be recorded.” (…and anything you say can and will be used against you in the court of law …slik)

De stem aan de andere kant van de lijn klonk angstaanjagend veel als die van de gezette mevrouw…Haar eerste vraag: “Heb je je theorie al gedaan?” “JA” (was behoorlijk trots op mezelf) Haar volgende vraag: “Wanneer?”…… (wanneer? WANNEER? Shit, shit, shit, wat nu? Inwendig stond ik al te tieren tegen Ronald want hij had deze vraag echt nooit gekregen! Mister de charmeur …maar goed ik moest een antwoord geven) “Oh well … back in Europe.” “That’s not valid.” “O really?” “You have to do a written test first before you can make an appointment for your road test” “Ohhhhhh”(Ik heb het intellect van de Nederlanders weer eens goed op de kaart gezet hier in Canada ; ))

Die week dus maar snel m’n theorieboekje ingedoken en zo snel mogelijk m’n theorie gehaald. Oké, oké, de waarheid is dat ik een week heb zitten studeren en Ronald me voor gek heeft verklaard. En achteraf gezien had hij wel gelijk.

Het is natuurlijk goed om je rij-kennis weer eens op te frissen. Ik bedoel, ik weet nu gelukkig hoeveel meter touw je mag hebben tussen je auto en je aanhanger. Ik weet ook dat je dan een vlaggetje op het touw moet hangen en weet ook welke kleur het vlaggetje moet zijn en hoeveel cm breed het vlaggetje moet zijn.

Maar mijn thoerie “examen” was zo belachelijk eenvoudig dat ik het ook wel een beetje zonde vindt van alle hersencapaciteit dat nu in beslag is genomen met bovenstaande nuttige kennis. Een vraag op het examen was: “Je hebt alcohol op en daarna ook medicijnen ingenomen. Je wilt gaan rijden. Ben je dan onder invloed?” Of “Je wilt rechts afslaan. Welk plaatje laat het beste zien hoe je dat moet doen? A. Een plaatje van een auto die links afslaat. B. Een plaatje van een auto die rechts afslaat maar eindigt in de linker baan. C. Een plaatje van een auto die rechts afslaat en eindigt in de rechter baan. D. None of the above. Tot slot de klapper van de week (Je had een blaadje met verkeersborden en steeds moest je het best passende bord uitkiezen): “Welk bord heeft een pijl?” Toen dacht ik echt even dat ik in een aflevering van “Dora” terecht was gekomen.

Eenmaal thuis gekomen, heb ik meteen een afspraak gemaakt voor een road test. Wonder boven wonder kreeg ik deze keer een jongeman aan de telefoon en heb ik m’n charmantste stem opgezet (lees: two can play this game Ronald). En tweede wonder boven wonder kon ik 10 dagen later meteen op voor m’n road test.

De avond voor de test hadden we oppas geregeld en ben ik met Ronald 2 uur lang rondjes gaan rijden door de stad en hebben we bij de Mac gegeten. (Oké, toegegeven, die man van mij heeft best wat voor me over. Beide onderdelen van de avond vond hij echt verschrikkelijk).

De dag erna ben ik met vlag en wimpel geslaagd voor m’n examen. En dat terwijl een zakelijke mevrouw met een sjaaltje m’n examen had afgenomen. Gelukkig had ze ook kinderen en mocht ik zo af en toe wat zeggen in de auto. Ik had slechts een paar kleine foutjes gemaakt en mijn bijzondere verrichtingen blijven … bijzonder… om het zo maar te zeggen. Zo moest ik op een heuveltje parkeren naast de stoep. Ik reed eerst over de stoep heen en zette de auto vervolgens naast de stoep neer. Dat vond de mevrouw na afloop van het examen niet zo’n geslaagde actie. Ik vertelde haar dat ik het altijd zo doe, omdat ik anders niet weet of ik naast de stoep sta. Dus als ik twijfel, rij ik er altijd eerst overheen…. Dat begreep zij helaas niet zo goed, terwijl het voor mij echt heel logisch is.

Goed, ik heb nog acht minuten. Ik heb m’n rijbewijs en kan weer “gelukkig” rondrijden. Het enige wat nu nog moet gebeuren is dat Ronald de stem van “Bassie” (lees: clown, acrobaat, boeven “Wat zeggie baas?”) van de TomTom af moet halen. Want we rijden nu alweer maanden rond met de zinnen: “Hier rechts afslaan, dat is waar de duim aan de linker kant zit.” “Ooooooooh, dat was op het nippertje, je moet nu echt om draaien hoor.” En “Hoi, hoi, hoi, we zijn er! Hééé, vergeet je je TomTom niet, anders wordt Bassie gejat…piedepiedepiet…”