Het regent, het regent ...

Ik denk dat het sinds eergisteren officieel winter is hier in Halifax. Weken lang hebben we kunnen genieten van een soort van voorjaar. Iedere dag scheen de zon en was het tegen de 20 graden. Ik heb zelfs nog rond een uur of vijf ‘s middags in de schemer in de speeltuin gestaan zonder jas. Maar de afgelopen dagen regent en hagelt het de hele dag. En dat is best een pittige overgang moet ik zeggen. Ik ben inmiddels zo gewend geraakt aan hele wandeltochten met de kinderen. Lekker met je hoofd in de zon en even wat tijd voor jezelf. Wat dat betreft is onze tweelingwagen echt de investering waard geweest. Eveline zit helaas nu wel een beetje krap voorin, maar ja, “that’s the price you pay for being the oldest”.

De hele middag thuis zitten en kinderen vermaken is niet bepaald een makkie. Na tig spelletjes “raad het dierengeluid”, dierendomino en de boekjes “Goldilocks”, Floddertje en “The Paperbag princess” (waarbij prinses Elisabeth prins Ronald redt van de gemene draak en prins Ronald dat niet kan waarderen omdat Elisabeth haar haren niet heeft gekamd en waarbij Elisabeth na haar reddingstocht besluit toch niet met prins Ronald te trouwen (ook al had hij wel hele mooie sportschoenen) en ze nog lang en gelukkig leefden. Ja, ja mensen, wakker blijven, dit zijn de sprookjes van de 21ste eeuw) is de verleiding erg groot om een DVD op te zetten. “Ohoh” hoor ik alle mensen zonder kinderen denken “taking the easy way out, nou als ik kinderen heb dan gaat de televisie echt niet aan. Misschien hooguit Sesamstraat en het Jeugdjournaal maar verder ammeniksniet. Het gaat immers om quality time blabla”.. fast forward… Tegelijkertijd hoor ik alle ouders met kinderen een zucht van verlichting slaken, “Godzijdank zijn wij niet de enigen die niet pedagogisch verantwoord een DVD van Dora, Diego, Bob de Bouwer, het Zandkasteel en Disneyfilm A t/m Z in de recorder shuffelen.”

Helaas moet ik dan ook bekennen dat ik menigmaal toegeef aan die DVD verleiding; ‘s ochtends 40 minuten en ‘s middags een uurtje. Het is best veel denk ik, maar er is nou eenmaal geen betere babysit als je de hele dag alleen op twee kinderen moet letten en zo nu en dan ook nog eens iets moet opruimen of belangrijker nog “even naar de WC wil” (over quality time gesproken). Toch ben ik ervan overtuigt dat de programma’s die Eveline kijkt best educatief zijn. Zo leert Dora in Canada geen Engels zoals in Nederland maar Spaans. En zo ken ik ook al een aantal Spaanse woorden: Vamanos, Gracias, De Nada, Sube, Ola en Excellente. (Nog even en ik kan Spaans op m’n CV zetten.) Ook hoorde ik Eveline laatst zeggen “Sapper de flap”. Kijk, dat is nou nog eens een keurig jaren 60 woord en een stuk beter dan de ellende die Eveline verder uit kan kramen.

Maar om te voorkomen dat ik niet de hele dag voor de buis gekluisterd zit, ben ik op zoek gegaan naar andere leuke dingen die we ondanks de regen en de kou kunnen ondernemen. Ik heb al een hele lijst. Ik ga me abonneren op een binnen speeltuin voor baby’s en peuters en op “The discovery center”. Ook hebben ze via de Universiteit een sportkaart waarbij je de kinderen bij de babysit kunt achterlaten in hetzelfde complex waar dus ook weer een speeltuin is. Verder heb ik nog een lijstje van leuke cafeetjes waar ze ook een speelhoek hebben. En de Mc. Donald’s (o nee, alweer zo’n taboe woord voor verantwoorde ouders) heeft ook een mega ballenbak + glijbaan. Kan ik daar mooi m’n “salade” (of iets dergelijks ; )) opeten.

Gelukkig heb ik sinds kort wat afleiding gekregen doordat ik me gestort heb in het wereldje van het vrijwilligerswerk. Of eigenlijk … Tracy die vroeg of ik een keertje, gewoon voor de gezelligheid en geheel vrijblijvend, mee wilde naar een “community meeting”. Wist ik veel dat dat Canadees was voor “goed, je hebt je gezicht laten zien, je bent bij deze vrijwilliger en hier is je takenlijst.”

Het lijkt allemaal zo makkelijk… een beetje notulen maken, een beetje vergaderen en vooral niet veel uitvoeren omdat er eigenlijk nooit geld is om wat uit te voeren. Helaas is vrijwillerswerk net als een betaalde baan. Je moet gewoon je deadlines halen en doe je dat niet, dan word je daarop afgerekend. Niet zozeer in financiële zin maar (en dat is eigenlijk nog veel bedreigender) in de vorm van status in de gemeenschap.

En omdat ik altijd wil dat mensen mij aardig vinden, zat ik in no time opgezadeld met de notulen, het bijhouden van de website, het maken van een visitekaartje en het aanwezig zijn bij een veiling om met mensen te praten over ons project. (Er is in Halifax een groot tekort aan kinderopvang. Nu zijn er twee grote zalen beschikbaar gesteld voor een soort van wijkcentrum special voor peuters en hun ouders. Taak van ons “community team” is om te achterhalen wat de wensen zijn van ouders v.w.b. het wijkcentrum en om ervoor te zorgen dat het wijkcentrum zichzelf financieel in stand kan houden zonder dat er extra belastingcenten aan te hoeven worden besteed. Of te wel: wens = Disneyland, geld = 0,00)

Hoewel het allemaal best leuk is, vind ik het ook best moeilijk om al die activiteiten er “even tussendoor” bij te doen. Overdag zit ik met de kinderen, dus ik kan pas aan mijn werk beginnen als alle andere dingen zijn gedaan: kinderen in bad en naar bed, zooi opruimen in keuken en woonkamer, was doen, mail bijhouden (en ook blog) en dus rond zo’n 22:00 m’n vrijwillersgedoetjes. Niet bepaald de meest ideale tijd om veel creatieve wonderen te verrichten. Maar goed, ik denk dat het in veel andere huishoudens niet anders is. Bovendien kom je via het vrijwillerscircuit altijd weer aanraking met andere leuke vrijwillersklusjes. Zo ben ik vorige week naar een Titz and Glitz feest geweest waarbij geld werd ingezameld voor vrouwen met borstkanker. Ook wordt er binnenkort een bijeenkomst georganiseerd om de programma’s van de locale politieke partijen kenbaar te maken aan het gewone volk.

Patricia en Politiek… het moet niet gekker worder.