Home sweet Home

Op moment van dit schrijven zit ik lekker aan de eettafel. Kan even geen “start” verzinnen voor m’n blog en kijk ondertussen hoe mijn wederhelft druk in de weer is met een vaatdoek (jawel jawel). Ronald maakt het fornuis schoon, de tafel en … tot mijn verrassing veegt hij ook nog eens de kinderstoel en de stoel van Eveline. En, zo laat hij mij vol trots weten, hij heeft zelfs “een echt sopje” gemaakt (daar gaat dan eenmalig de vaatdoek in om er vervolgens alles in een keer mee af te doen, maar dat mag de pret niet drukken). Straks zal ik nog even het putje van de gootsteen controleren. Als die niet vol ligt met spruitblaadjes en aardappel resten, dan heeft my dearest husband zijn huisvrouwen-test met vlag en wimpel doorstaan.

Ondertussen hoor ik vanuit de keuken of ik “thee” wil. Na mijn “Ja graag” zet Ronald niet alleen de waterkoker aan om hem vervolgens zo te laten staan totdat ik zelf de rest doe, nee, hij schenkt zelfs een kopje voor me in en vraagt of ik er nog “iets lekkers” bij wil. That’s a first. Dat geldt overigens ook voor mijn takenpakket. Vanavond kwam Ronald thuis en ik had het eten al klaar staan. De worsten waren enigszins aangebrand, maar he… beter iets dan niets. Jaaaa… het is lang zo slecht niet om even twee weken zonder elkaar te zijn.

De weken zonder Ronald zijn eigenlijk prima verlopen. Ik klaag wat af op m’n blog, maar ik zal voor de verandering ook eens positief zijn. Tijdens Ronald’s afwezigheid had ik voor mezelf een strakke dag en avondroutine ingebouwd; 14:00 avondeten klaarmaken terwijl Simone slaapt, 17:20 eten aanzetten, kinderen in de keuken zoet houden met speelgoed, 17:30 vlees braden, 17:45 aan tafel (“wil ik niet, lust ik niet” taferelen oplossen met geraspte kaas en een hoop fantasie: “Kijk ik maak een tuintje van jouw prakje met een vijver (=jus) en eendjes (=vlees)” Ondertussen Simone tevreden houden met de helft van mijn portie omdat die i.t.t. haar zus echt alles eet), 18:15 bad vol laten lopen, Simone eerst in bad zetten (heeft zitje om haar stabiel te houden) daarna Eveline achterna rennen, die ook in bad, Simone weer uit bad en aankleden, Simone in springschommel, Eveline uit bad, aankleden, handdoek om haar middel knopen want anders is ze geen prinses… 19:00 met z’n drieën naar boven, Eveline verhaaltjes voorlezen terwijl Simone in haar bed speelt met andere boekjes, 19:20 Eveline welterusten, Simone fles, 19:30 Simone welterusten …. rust .. yeah right … ravage opruimen en sneeuw wegscheppen.

Over sneeuw gesproken. Ondertussen ken ik zo’n beetje alle soorten sneeuw die je hebt; 1. poedersneeuw die binnen een uur een halve meter ellende op je oprit vormt, maar goed weg te vegen is … 2. sneeuw die een nachtje heeft gelegen, helemaal bevroren is, waardoor je het met geen mogelijkheid meer weg krijgt …. 3. sneeuw dat op je oprit ligt, ineens ontdooit, waar vervolgens regen overheen valt en wat daarna weer bevriest met alle glibberigheid van dien.

Kortom in alle drie de situaties kom je ‘s ochtends als alleenstaande moeder moeilijk tot helemaal niet meer weg met je auto of kinderwagen. Gelukkig belde er halverwege Ronald’s afwezigheid op een avond een student aan. Er lag net weer een heel pakket sneeuw voor de deur die hij tegen vergoeding met gemak binnen een half uur had weggewerkt. Prima oplossing. Skypte al met Ronald dat hij maar snel terug moest komen, omdat onze oprit anders binnenkort gratis geveegd zou worden ; )) (Oké, heb eigenlijk geen idee of die student wel te vertrouwen is, voor hetzelfde geld is hij een psychopaat die mij in een vlaag van verstandsverbijstering kidnapt of zo. Mocht ik dus ineens “zoek” zijn, dan weten jullie een eerste aanknopingspunt. ; ))

Rode draad, rode draad …

De kinderen zijn de afgelopen twee weken echt lief geweest. Simone is niet een keer wakker geworden ‘s nachts en Eveline kwam er hooguit uit omdat ze zeester kwijt was of wat wilde drinken. Doordat de avonden en de nachten rustig waren, had ik genoeg energie om door alle nukken van de dag heen te komen. Ik had nog wel een akkefietje met een muis die ineens uit Simone’s kamer rende. Gelukkig glibberde die in de logeerkamer. Dus… de man in mij pakte gelijk een handdoek om de deur volledig mee te barricaderen. Heb die kamer vervolgens 1,5 week lang niet meer opengemaakt. Wat een held.

Ronald heeft het in Saoedi Arabië erg druk gehad; congres, orencursus, poli. Ronald’s collega in Riyadh wil een “oren” ziekenhuis laten bouwen (welja, als je miljoenen te besteden hebt, zou ik ook gaan voor een “oren ziekenhuis”) en Ronald + Ronald’s baas uit Canada hielpen hem mee met de “offerte”. Aan het einde van hun verblijf hadden Ronald + baas nog een meeting met de president van de universiteit en kregen ze een hoop locale media aandacht. Die avond waren ze uitgenodigd voor een “etentje” bij een bevriende professor. Die professor bleek lid te zijn van een “rotary” of zo want hij had allemaal “hotemetoten” uitgenodigd om mee te eten. Ronald heeft nog met een of andere prins gepraat over belangrijke zaken, je kent het wel … voetbal. Al met al heeft Ronald zich goed vermaakt ondanks het vijf keer bidden per dag, het zitten op te grond tijdens het eten, de slechte skype verbinding, het eten van kilo’s schapenvlees, de verplichte koffie/thee sessies en niet te vergeten het gebrek aan vrouwen en drank. Het aanbod om in Riyadh te komen werken ligt, helaas, nog steeds op tafel. Gelukkig is Ronald nergens op in gegaan, maar hij heeft ook nog niks definitief afgewezen.

Ik was in ieder geval erg blij toen ik vrijdagavond de voordeur open hoorde gaan en ik mijn oude vertrouwde “hubbie” weer kon vasthouden. De volgende ochtend lagen we met de kinderen in ons bed. Ze hadden natuurlijk een cadeautje van papa gekregen. Een echt souvenir: een jodelhamster + accordeon in een T-shirt met “I love Switserland” erop. Papa kon niet meer stuk.

Ik zal afsluiten met de wijze worden van mijn dochter:
“Nu hoef je niet meer dwietig te zijn mama, want jouw vriendje is weer thuis.”

P.S.1 Aangezien Ronald mijn blog inmiddels heeft gelezen, moet ik even een belangrijke rectificatie plaatsen. Ronald heeft wel degelijk de vaatdoek meerdere keren in het sopje gedaan toen hij aan het schoonmaken was.
P.S.2 Dan moet ik ook nog even iets kwijt. Er lagen helaas wel spruiten- en aardappelresten in het putje van de gootsteen. I say: “Practice makes Perfect.”