En we gaan nog niet huis ...

Eens even kijken, 19:30, kinderen op bed en huis aan kant. Het feit dat Eveline tegenwoordig geen middagslaapje meer doet heeft dus blijkbaar ook z’n voordelen. Wanneer ik Simone’s slaap en eetschema enigszins afstem op de 19:00 deadline van Eveline, dan begint de avond voor “de grote mensen” lekker op tijd.

Ronald en ik vormen sinds kort een laptop eenheid aan de eettafel ‘s avonds. Het is inmiddels alweer Februari dus we zijn alweer druk bezig met onze terugkeer naar Nederland. Wat dat betreft gaat een jaartje buitenland wel gepaard met een hoop rompslomp; half jaar bezig met alle voorbereidingen om naar Canada te gaan, half jaar bezig om weer naar Nederland terug te keren. En we moeten nog zo veel vragen voor onszelf beantwoorden: waar gaat Ronald straks werken, waar komen we te wonen, wordt het kopen of huren, wat ga ik doen wanneer ik weer thuis ben, wat doen we met de kinderen, gaan ze naar de crèche of blijven ze thuis en blijft er geld en tijd over om met vakantie te gaan deze zomer? Keuzes, keuzes … als ik maar niet in een dertigers crisis beland. Heb ik echt even geen tijd voor.

M’n moeder is voor de tweede keer een weekje bij ons komen logeren. Ik was wel benieuwd hoe het haar hier zou bevallen aangezien ze de eerste keer in de “warme” herfst in Halifax was. De hele dag stond toen in het teken van buiten zijn en we hebben zo veel gewandeld dat vrienden van m’n moeder zeiden dat ze was afgevallen.

De afgelopen week was wel anders. Het begon al met het feit dat m’n moeder vanwege “te veel wind en sneeuw” op het vliegveld in Newark was gestrand. Uiteindelijk kwam ze een dag later aan en ook nog eens vier uur later dan gepland. Altijd leuk om vier (niet geplande) uurtjes op een vliegveld uit te zitten met een peuter en een baby.

Die ochtend was al een totale chaos aangezien ik naar het verkeerde vliegveld was gereden. (ja mensen, Halifax heeft blijkbaar ook een 1 vierkante meter tellende militaire basis en gelukkig wist onze TOMTOM dat ook. Dus ik liet me gewillig door de stem van Bassie naar de verkeerde bestemming leiden. Ik dacht nog “Goh, wat fijn dat ik toch een TOMTOM heb. Deze route is twee keer zo snel. Moet ik toch eens aan Ronald vertellen vanavond.” Enfin, toen ik bijna het vliegveld was, passeerde ik een slagboom met een man in uniform die even vreemd naar me keek en die me toen doorliet. Hij zal wel gedacht hebben dat ik het vrouwtje was van één of andere hoge militaire pief die even de boterhammetjes van haar man kwam brengen in de stationwagen met de kindertjes om zodoende van de gelegenheid maar een “family happening” te maken. Binnen no-time stond ik (per ongeluk, geloof het of niet) tussen de militaire vliegtuigen. En niemand die daar moeite mee had. Volgens mij heb ik m’n roeping als spion of terrorist gemist. Uiteindelijk had ik zelf door dat ik verkeerd zat en ben ik vloekend en tierend weer naar de andere “Halifax airport” gereden.)

Ondertussen ging ik er al lang en breed vanuit dat ik “oma’s” aankomst had gemist en dat ik haar moederziel alleen op een leeg vliegveld zou aantreffen. Maar wonder boven wonder was oma’s vliegtuig (1,5 uur na haar vermoedelijke aankomst; ik weet het ik weet het, “read the warning signs you stupid woman”) nog niet geland. Dus ik de kinderen uitgepakt, snottebellen afgeveegd en kragen rechtgetrokken. Maar na het voorgaande riedeltje 5 keer herhaald te hebben, kreeg ook ik het vermoeden dat het gewenste vliegtuig gecancelled was. Nou ja, vier uur later stond ik te praten met een andere mevrouw en de kinderen waren druk met iets anders bezig, toen m’n moeder door de klapdeuren kwam. Weg “slow-motion” moment.

Gelukkig hebben we die schade in de week die volgde prima ingehaald. Dit keer hebben we er vanwege het weer gewoon een wintervakantie van gemaakt. Of te wel, veel taart, chocola, kaasjes, wijntjes, weinig beweging en veel auto. Kilo’s aangekomen, maar we hebben ons goed vermaakt.

M’n moeder weet inmiddels hoe -20 graden aanvoelt, dat er hier tegenwoordig altijd sneeuw ligt en dat je nergens meer kan lopen met je wandelwagentje. Ook heeft ze onze eerste nachtelijke ijsregen meegemaakt. De hele auto was de volgende ochtend bedekt met een 5 cm dikke ijslaag waar echt niet doorheen te komen was met de “krabber”. We moesten eerst een gat drillen en van daaruit konden we de rest van het ijs per raam wegbikken. Totale tijdsinvestering: 1,5 uur. Ja, met kinderen loont het dan al bijna niet meer de moeite om te vertrekken. Verder was m’n moeder drie dagen later ook deelgenoot van onze twee primeur: de halve stad zat een hele avond zonder elektriciteit. Ook leuk om te ontdekken wanneer je om 18:00 met hongerige en vermoeide kinderen thuiskomt, alle apparatuur in huis van elektriciteit afhankelijk is en het buiten -20 is. Gelukkig had Tracy wel stroom, dus daar hebben we het eten voor de kinderen opgewarmd. Ik kan me nu voorstellen dat een avondje zonder stroom 9 maanden later een heuse geboortegolf kan veroorzaken. Het wordt gewoon zo koud dat er weinig anders op zit, dan in je bed te gaan liggen. Gelukkig was dat voor ons niet nodig. Om 21:00 was de hele stad weer van stroom voorzien en was het in huis warm genoeg om nog een fles wijn open te trekken.

Gisteren is m’n moeder huiswaarts gekeerd en heb ik me weer een dagje met de kinderen vermaakt. En dat brengt me bij het heden …Nog even een uurtje wat administratieve toelie wegwerken en dan mag ik als beloning een herhaling kijken van “Wie is de chef” op “Uitzending Gemist”. Want je moet natuurlijk wel een beetje op de hoogte blijven hè, van wat voor belangrijks er allemaal in Nederland gaande is.