Een mens lijdt het meest, onder het vrezen dat hij vreest.

Het is inmiddels alweer schandalig lang geleden sinds mijn laastste blog. De afgelopen weken zijn gewoon zo druk geweest, dat ik er de fut niet meer voor had ’om ’s avonds wat te schrijven. Ik weet het, ik weet het, ik hoor jullie denken: “Hmmm, een weekje je moeder, een weekje je zusje, een weekje vakantie in Florida en dan nog eens een weekje je schoonfamilie “… tutuut die heeft het inderdaad zwaar hoor. En het klopt dat de afgelopen weken gevuld waren met veel vertier maar voor mij stonden de afgelopen weken ook in het teken van inpakken, uitpakken, schoonmaken, opruimen, het huis gezellig maken (en net doen alsof wij altijd gezellige gele bloempjes op de eettafel hebben staan, met bijpassend tafelkleed en glazen paaseieren, geheel in thema) en alle standaard toeristische attracties afstruinen. Best leuk dus, maar ook vermoeiend.

Daar komt bij dat ik het hele paasweekend geveld werd door een of ander virus (een leuk overblijfseltje van het kinderfeestje van Simone, waarbij een kind ziek op het feestje bleef en zodoende de helft van de aanwezigen heeft aangestoken). Het komt erop neer dat ik tijdens Pasen met name op de W.C. zat en de hele dag verlangde naar m’n bed. Moet bekennen dat ik Nederland toen wel gemist heb; zeker tijdens het skypen. Dat het in Nederland zo’n mooi weer was tijdens Goede Vrijdag en dat de Paasbrunch met de hele familie zo gezellig was. Dat het pasteitje zo lekker was en dat de roerei met verse zalm weer smakelijk naar binnen ging. Tja, Ronald had onze Paastafel maar gedaan dit jaar, aangezien ik voornamelijk in m’n bed lag. Dus, hartig voor op de boterham nog voorverpakt op tafel, evenals de melkfles en de boter. Nee voor ons geen gekleurde eieren en het welbekende boterkipje van de Albert Heijn. En om het geheel nog leuker te maken, hagelde het alle dagen bij een temperatuur van 7 graden. Ach ja, eens moet je het een keer hebben meegemaakt. Dat je een belangrijke feestdag gewoon niet viert. Zo van: met Oud en Nieuw ga ik lekker in m’n bed liggen, dan waait het vanzelf over. En dan ben je erg trots op het feit dat je het ook echt hebt gedaan, NIKS, maar je weet wel zeker dat die feestdag het jaar daarop gewoon weer gevierd wordt. Ondanks alle stress, geld, tijd, energie en gekibbel. Niks is ook maar niks.

Goed, onze vakantie naar Florida.

Dagen voor ons vertrek zat ik al inwendig in de stress vanwege de vliegrit naar onze vakantiebestemming. Gelukkig hadden we een rechtstreekse vlucht naar Orlando geboekt om de stress van overstappen te verminderen. Helaas maakte dat mijn “voorpret”er niet minder om. Om m’n angsten wat weg te nemen had ik internet natuurlijk volledig afgestruind. Zo van: Hoe kwam het dat dat vliegtuig toen in de Hudson river terecht kwam? En wat ging er mis met het vliegtuig van Turkish Airways op Schiphol? Zo ben ik erachter gekomen dat je in een vliegtuig het beste achterin kan zitten. Hoe verder achterin, hoe groter je overlevingskansen (bij een crash zijn de “Bussiness Class” vliegers dus het eerste de klos.Tja, er zijn blijkbaar zaken die je niet met geld kan afkopen). Daarnaast heb je een grotere kans om een crash te overleven als je niet verder dan 2 rijen van de “emergency exit”verwijderd bent en als je aan het gangpad zit en niet bij het raam (goh, wie had dat nou ooit gedacht…) Mijn dank was dan ook groot toen bleek dat ons gezinnetje drie stoelen helemaal achterin het vliegtuig toegewezen kreeg. Zeg maar, op schoot bij de stewardessen; voor zowel mij als Ronald, een prettige gedachte.

In de drie uren voor ons vertrek (jaja, je wilt naar Amerika of je wilt het niet … papiertje zus, documentje zo ….. Wat gaat u doen in Orlando, met uw twee kleine kinderen in Disneyshirt? U komt uit Nederland, wat doet u dan in Canada en ….waarom juist Amerika? (Nou, omdat jullie land zo fantastisch is aangezien jullie de hele wereld in een diepe crisis hebben gestort en ik waarschijnlijk tot sint juttemus een thuisblijfmoeder moet zijn omdat er geen baan meer te bekennen is… daarom)… nog weer even een bewijsje, vingerafdruk en iris scan. Ondertussen had Eveline in haar broek geplast. Die liep dus soppend en dreinend met ons mee. Simone wilde absoluut niet meer stil zitten in de wagen en mijn paniek voor het vliegen sloeg op m’n darmen … kortom… een hoop “stront aan de knikker” maar gelukkig … 5 minuten voor het boarden, stonden we bij de gate)…

sorry voor het lange (blablabla) intermezzo…

In de drie uren voor ons vertrek … ben ik vooral bezig geweest met: wie van ons nou precies waar moest gaan zitten. Uiteindelijk eindigde ik bij het gangpad, Eveline in het midden en Ronald met Simone bij het raam. (Technisch gezien eigenlijk niet zo’n goed idee, want in tijden van nood, kan Ronald beter bij het gangpad zitten. Hij is namelijk sterk genoeg om voor ons allevier een weg vrij te maken naar de nooduitgang. O ja, en dat brengt mij bij nog een tip: kijk altijd goed welke hoogbejaarde, hoogzwangere of geheel in kindertoelie bepakte medepassagiers er allemaal een rij voor en achter je zitten. Met hun in het gangpad (of nog erger) bij de deur van de nooduitgang, ga je de oorlog niet redden. Altijd belangrijk om mee te nemen in je overlevingplan. O ja, en dan nog iets, je moet de deur van de nooduitgang naar buiten duwen. Dat wist een man niet van de Hudson River crash. Kijk, dat zal jou dus niet meer overkomen!)

Helaas zat ons vliegtuig dus vol met vrolijke gezinnen met heel veel babies en peuters. Slecht voor de overlevingskansen dus. Maar aangezien wij vluchtnummer 909 hadden (als in 2 keer het geluksgetal 9 ieder bestaande uit het resultaat van 3 x 3) kon ik de negatieve kansen wegstrepen tegen de positieve kansen. En gelukkig had ik ook nog het aantal vluchten bekeken die die dag vanuit Halifax op weg waren naar Newark in New York. Gelukkig genoeg om mij ervan te overtuigen dat een vliegtuigkaper niet met ons vliegtuig van plan was de Empire State Building of de Statue of Liberty te raken. Tenzij … tenzij een lullig vliegtuig naar Orlando vanuit een lullige stad als Halifax juist een goede wolf in schaapskleren was voor een "master" kapings plan. Of te wel … welkom in het hoofd van een dwangneuroot met vliegangst.

Goed, natuurlijk hebben we de vliegrit prima overleefd; Ronald lekker bezig met de kinderen, ik vooral met mezelf en met het geestelijk meebesturen van het vliegtuig. Veel tijd om te praten met Ronald had ik niet, ik moest me concentreren. Helaas hadden we veel turbulentie en moesten de riemen gedurende de hele vlucht vast blijven. Nou… zie dat maar eens uit te leggen aan een dreumes en een peuter. Het landen was een drama, dacht bijna dat we via de zijkant van het vliegtuig over de grond tot stilstaan zouden komen. (Echt weer zo’n proefpiloot, studentje tut … die alles mag leren tijdens zo’n stompzinnig vluchtje naar Orlando. "U wilt via de zijkant landen? Nou, probeer het maar eens, kijk maar eens hoe u dat ervaart. Zo komt u als piloot vanzelf tot uw preferente landingsmanoeuvre.")

Enfin, nadat ik de vloer had gekust van dankbaarheid dat we nog leefden, kon onze vakantie eindelijk beginnen. En inderdaad, na drie uur in de rij te hebben gestaan voor onze huurauto (het was “Springbreak” dus tel uit je winst m.b.t. het huren van een auto) met als hakkefietje het feit dat “er geen kinderzitjes meer over waren, ondanks dat we die wel gehuurd hadden, risico, hoort erbij, stond in de kleine lettertjes”(Ronald de manager erbij geroepen en hopla, probleem opgelost) waren we om 21:00 ’s avonds dan eindelijk op weg naar ons verblijf. De temperatuur buiten was heerlijk (25 graden), overal zag je palmbomen en we gleden op 6 baans snelwegen gemakkelijk naar ons appartement toe.

Die week hebben we ons prima vermaakt. De eerste dagen lagen we voornamelijk aan het zwembad. Daarna zijn we een dagje naar The Magic Kingdom geweest en naar Sea World. We hebben ons in beide parken prima vermaakt. Helaas hebben we van beide parken niet meer dan 15% gezien. Toch was het zeker de moeite waard. Eveline is op de foto geweest met alle prinsessen, we hebben in ritjes gezeten van Dumbo, Sneeuwwitje en It’s a small world. Ook was er in beide parken een waterspeeltuin met een hoop fonteintjes. Eigenlijk vonden de kinderen dat nog het allerleukste.

Natuurlijk hebben we in Sea World ook Shamu de reuze orka gezien in een spectaculaire show. De show werd gesponsoord door de US marine corps. En dat hebben we natuurlijk geweten. Vooraf werden alle voormalig en huidig actieve militaire aanwezigen gevraagd om op te staan. Zij kregen een staande ovatie van de gehele arena. Daarnaast gingen ze verder op de “emo”tour met verhalen over hoe belangrijk het is om goed voor deze wereld te zorgen, zodat ook komende generaties met heel hun hart kunnen genieten van de prachtige samenleving tussen mens en dier. Op de achtergrond nog net niet het Amerikaanse volkslied … Typisch toch eigenlijk, dat je beide onderwerpen “Militair ingrijpen en verwoesting” en “Mens en dier, een belangrijke eenheid” in een zin van dankbaarheid kunt noemen en dat iedereen dat met tranen in z’n ogen slikt … sommige dingen kunnen ook echt alleen in Amerika.

Onze week in Florida was dus een succes. De hele vakantie duurde alleen veel te kort. Hopelijk gaan we, voor onze gouden bruiloft ooit nog eens terug met alle kinderen, aanhang en kleinkinderen. Voorwaarde is wel dat oma in alle achtbanen mag omdat die nog wat in te halen heeft van de vorige keer.