Ieder einde kent een nieuw begin

Het is alweer een dikke maand geleden sinds mijn laatste blog. De hoogste tijd dus voor een update. Aangezien we inmiddels weer naar Nederland zijn teruggekeerd, is een blog bijhouden niet meer zo noodzakelijk. Toch heb ik besloten ermee door te gaan zodat ik tenminste nog eens wat anders te doen heb dan huisvrouw zijn. En het voorkomt dat ik over een paar maanden aan Ronald moet vragen: “Hij reed” is dat met een “d” of een “t”?

Goed, een update. De afgelopen weken waren zo ongelooflijk druk, dat ik bijna niet weet waar te beginnen.

Het afscheid nemen van Canada was best pittig. Een week voor ons vertrek hadden we een Goodbye feestje voor Ronald’s collega’s. Leverde in huize Pennings natuurlijk de nodige stress op. En wanneer Ronald stress heeft,kan je voor ieders gemak maar beter uit de buurt blijven. Dus die middag ben ik maar met de kinderen de hort op gegaan en kwam pas om 17:00 uur thuis. Tot groot verdriet van Ronald, want die had de auto nodig, blijkbaar voor ALLES. En omdat hij niks kon ondernemen, had hij de was maar opgevouwen. Out of all things… of te wel… nog een uur te gaan en al het eten moest nog voorbereid worden en quasi “casual” (maar toch tot in de puntjes voorbereid) op tafel worden gezet. Gelukkig kwamen Tracy en Joanne eerder dan verwacht. In Nederland moet je daar niet aan denken, maar in Canada zijn “vroegkomers”ideaal, want ze doen het prima als oppas, kok of kelner. Ons feestje was dan ook een succes.

Gelukkig maar, want dat stemde mij optimistisch voor ons tweede feestje. Namelijk het kinderfeestje voor Eveline en haar vriendinnetje Emma. En het is ook een echt (laat ik maar zeggen “Typisch Amerikaans”) feestje geworden. Je kent het wel: een “icing” taart met prinsessen, een kamer vol roze heliumballonnen, kilo’s kadootjes verpakt in grote fleurige plastic kadotassen en een verantwoorde “activity” voor de kinderen.) Terugkijkend kan ik best trots zijn op het resultaat. Aan het einde van de dag waren alle peuters bekaf, tot grote vreugde van de papa’s en mama’s. Eveline vond het allemaal prima, ze had een “Sneeuwwitje” barbie gekregen van Karin. Al hadden we K3 uitgenodigd, niks kon meer toppen aan dit kado.

De daarop volgende week stond voornamelijk in het teken van inpakken en afscheidsetentjes aflopen. Overdag was ik met de kinderen en de andere moeders bezig alsof er niks zou veranderen. ’s Avonds zijn we tot laat doorgegaan met onderhandelen over wat wel en wat niet meekon.

En zo werd het vanzelf 8 juni.

Het weer was die dag prachtig. Voor de allerlaatste keer had ik met Mara, Rhian en de kinderen in Public Gardens afgesproken. Oprah Winfrey zou dit bezoek een “full circle” moment hebben genoemd, omdat ons verhaal in Canada eindigde waar het bijna precies een jaar geleden begon… bij het ijssallonnetje in Public Gardens. En zo zat ik met mijn vriendinnen te keuvelen en ijs te eten alsof ik zo nog jaren door zou gaan. Toch werd het gewoon half vijf en moest ik echt beginnen aan mijn laatste wandeltocht terug naar huis. Met moeite heb ik afscheid genomen van Mara en met name Rhian. Het afgelopen jaar is er geen doordeweekse dag voorbij gegaan zonder haar en de kinderen. Wat zal ik ze missen.

Goed, de trein moest verder. Koffers gepakt, snel een gezonde prak gegeten met de kinderen en daarna met de “truck” van Ezra plus de auto van Joanne met een ondergaande zon op de achtergrond naar het vliegveld gereden. Eenmaal op het vliegveld aangekomen, bleken we toch wat “overgewicht” te hebben met onze koffers… zeg maar 500 dollar aan overgewicht. Een koffer was zelfs zo zwaar dat hij eigenlijk niet meer mee mocht. Tja.. en daar sta je dan. Ik kon moeilijk een koffer mee teruggeven aan Tracy. Achteraf gezien hadden we dat misschien wel moeten doen. Een hoop kinderkleding zullen we nooit meer nodig hebben, blijkt nu. Maar daarover meer aan het einde van mijn verhaal.

Dus… 500 dollar lichter vertrokken we naar Nederland; een emotionele Tracy achterlatend. Gelukkig verliepen beide vluchten prima. De kinderen sliepen vrijwel meteen en (voor mij nog belangrijker) er was geen turbulentie. Desondanks heb ik geen oog dichtgedaan. Ik zat nog vol adrenaline van al het geregel in Canada, het afscheid en het naderende welkom in Nederland.

Dat laatste was natuurlijk erg leuk. Even was ik bang dat die vent van “Hello, Goodbye” bij de uitgang op ons zou staan te wachten. Had voor de zekerheid een verhaaltje voorbereid en Eveline een leuke jurk aan getrokken.. je weet zo maar nooit he. Maar gelukkig, niets van dat alles. Wel stonden er een juichende papa, mama, schoonmama, Lambert en Jasper op ons te wachten zodra we bij de bagagehal aankwamen. Dat gaf me wel weer een goed gevoel, eindelijk weer thuis op Nederlandse bodem. Je zou bijna denken dat de tijd had stilgestaan. Maar dat bleek toch niet helemaal waar.

Je merkt dat een jaartje buitenland toch invloed heeft op de manier waarop je denkt en doet. Zo viel het me meteen op dat iedereen voor de “exit” hal bij Schiphol liep te duwen en te trekken. In Canada zouden ze voor mij en de tweelingwagen meteen een weg hebben vrijgemaakt. In Nederland keek iedereen me chagrijnig aan, met zo’n gezicht van, “Als je het waagt om met die koterwagen voor te dringen”. Ook op de snelweg terug naar huis heb ik voortdurend een schietgebed geslagen. Ineens viel het me op hoe ongelooflijk druk en gestresst het op de Nederlandse wegen is. Al dat gewissel van autobaan, al dat invoegen,filerijden en geprop. Ik was blij dat we weer levend uit de auto stapten.

Die middag was het een gezellige Nederlandse sfeer met bruidstaart (het was natuurlijk wel onze trouwdag) met koffie. Gevolgd door kaasjes, wijn, kadootjes en veel bezoek. De kinderen waren door alle aandacht en veranderingen aan het einde van de dag helemaal van slag. Die nacht was dan ook pittig maar na 1,5 uur huilen gaf ook Simone zich in haar nieuwe tijdelijke bed gewonnen. En geef haar eens ongelijk. Slechts 8 weken van haar leventje tot dusver had zij in Nederland doorgebracht.

De dag erna vertrok Ronald alweer voor congres naar Zweden en was ik met de kinderen. Overdag was m’n moeder gelukkig ook thuis, dus die kon veel helpen, totdat Ronald weer terug was. Daarna volgden een drietal hectische weken vol sociale happenings en veel geregel voor onze terugkomst zoals; een paar dagen Antwerpen met Iljoesja (zeer geslaagd op de gekke “alien” film van Nicolas Cage na), 60 jarig jubileum van m’n opa en oma (ook prima feest, helaas zonder burgemeester want die poespas wilden m’n opa en oma niet), 2 huwelijksfeesten ( beide zeer geslaagd, zeker omdat we eindelijk weer eens met z’n tweeen waren en op locatie bleven overnachten),afstuderen van m’n broertje met etentje (leuk om te zien wat hij nou precies had gestudeerd en hoe hij z’n mentor z’n “mattie” had genoemd. “Some things never change”), bezoekjes met vrienden (leuk om te horen dat er toch weer een behoorlijke hoeveelheid vrienden zwanger is) en de verjaardag van Eveline (ja mensen, dit keer haar echte verjaardag. Dat natuurlijk ook weer gevierd moest worden met taart, slingers, kadoos en een bezoekje aan de dierentuin.) Tussen de bedrijven door nog twee keer naar Roosendaal op en neer gereden voor de auto, die na een maand in Nederland te hebben gestaan, nog steeds niet door alle keuringen heen was. Het is een wonder dat we dat ding nog op tijd voor onze vakantie hebben meegekregen.

Natuurlijk ook nog andere wissewasjes: wijzigen tijdelijk adres, inschrijven bij gemeente (tijdelijk zijn we inwoners van Den Bosch), regelen ziektekosten-, reis- en opstalverzekering en alles tig keer verifieren en nog eens aangetekend opsturen.
Tot slot… eindelijk… de koffers gepakt voor onze vakantie. Nederland was leuk, maar na 3 weken begint het toch weer te kriebelen he. Vandaar dat we nu inmiddels alweer twee dagen met onze kont in Frankrijk zitten. En daar zullen we de komende zes weken blijven. Nog even een gezins intermezzo voordat het echte werk in Nederland weer zal beginnen.

Een periode waarin veel weer zal terugkeren naar hoe het was en toch ook een periode die volstaat met verandering. Ieder einde kent zeker een nieuw begin; een nieuwe baan, een nieuw huis en last but not least …. Nieuw Leven. Want ja, het is echt waar.Eindelijk kan ik het grote nieuws bekend maken.

Eveline en Simone krijgen er (als alles weer goed verloopt) eind November een broertje bij!!!