Het feest kan beginnen

Het afgelopen weekend hebben we genoten van een “ontspannend” weekendje weg. Al hoewel… “uitdagend” zou de gehele onderneming beter kunnen beschrijven. Want je durft wel natuurlijk, als je met 4 volwassenen, 1 kleuter, 3 peuters, 2 baby’s en 2 honden in een 8 persoons huisje gaat zitten van Landall Greenparcs.

Wat voelden we ons burgelijk op het moment dat we het park opreden met onze familiewagen. Overal precies dezelfde huisjes met rode plastic bank en standaard schilderijtje. Maar nu dat we zelf kinderen hebben, begrijpen we ineens waarom al die gezinnen voor deze Mc.Donald’s formule kiezen. Aangezien je dag met jonge kinderen toch bestaat uit kleine activiteiten waarbij zelfs een loopje naar de supermarkt kan uitmonden in de grootste onderneming, dan is het heerlijk om alle kindervertier op kruip afstand te hebben.

Dus net als m’n moeder, deed ik de woensdag voor vertrek alvast de was en grote boodschappen. Alles (incl. twee kinderbedjes, stoelverhoger, wandelwagen, rugdrager, draagdoeken, tummy tub en dekbedjes voor de kinderen) stond op de middag van vertrek keurig klaar in de hal. Ronald hoefde na z’n werk alleen nog de auto in te laden en wat spullen uit de koelkast over te hevelen in de boodschappen krat. En natuurlijk… bij deze overdracht van taken ging het mis.

Bij aankomst bleken we de helft van de kaasjes, de bakboter, de vissticks en de balsamico azijn vergeten te zijn. En da’s niet zo fijn wanneer je van plan bent heerlijk cullinair te gaan doen op de zaterdagavond, wanneer de kindertjes op bed liggen.

Op zich niet zo’n ramp. Ieder park is natuurlijk voorzien van een supermarktje waarbij voor slechts het drievoudige van het marktcomforme bedrag je de boodschappen zo weer in huis hebt. Ware het niet dat we ook beiden geen portmonnaie hadden meegenomen. En dan staat het zo sneu om geld te moeten lenen bij je vrienden. Maar goed…

Ondanks het wat roerige begin, moet ik zeggen dat het weekend “naar omstandigheden” erg goed is verlopen. De kinderen hadden genoeg afleiding aan elkaar en met vier volwassenen konden we alle activiteiten goed opsplitsen. Alleen de spitsuurtjes tussen vijf en acht waren chaotisch, zeker met 6 kinderen in een woonkamertje van 6 bij 3; rode bank of niet.

Ik hoop dat onze kinderen net zulke leuke herinneringen zullen hebben aan onze bezoekjes aan dit soort parken als die ik heb van vroeger. Mijn lol kon toen niet op; springkussen, filmnet, midget golf, kids club en ballenbad. Vooral ook de geur van zwemparadijs wanneer je met verkleumde handen in het huisje aankomt en je moeder thee en cakejes klaar heeft staan en waarbij je met z’n allen de “Mini-Playback Show” van Henny Huisman kijkt. Dat soort gezellige herinneringen hoop ik ook door te geven. Hoewel het toch wel leuker is om aan de ontvangers kant van al dit plezier te mogen staan.

Ook de nachten in het huisje verliepen best goed (lees: Simone werd pas wakker om kart voor vijf ’s ochtends en had “slechts” 5 sus pogingen nodig om weer in slaap te komen. Daarna besloten de andere kinderen om 6:30 aan hun dag te beginnen). Toch was vooral Simone blij om Zondagavond weer thuis te zijn tussen haar nieuwe poppenspeelgoed.

Want het weekend voor ons huisjes-avontuur hadden we Simone’s verjaardag groots gevierd. Zeker omdat Simone een wat moeilijke tijd achter de rug heeft (geboorte Yannick, bang om alleen te zijn ’s nachts, driftbuien enz.), besloten we om haar verjaardagsfeestje groots aan te pakken.

Dus kreeg het feestje een Canadees/Amerikaanse tint, met slingers, ballonnen, prinsessenvlaai en een uitgebreide Paaslunch. Natuurlijk was ik enigszins doorgeslagen in de hele onderneming en bleven er na afloop 40 belegde bolletjes, 3 bakjes kaasjes/worstjes, 2 schalen met paaseitjes en 1 snoepbak vol Jip en Janneke rozijnen over. Dus aten we met de opa’s en oma’s die avond nog maar een keer bolletjes.

Simone vond haar hele feestje erg indrukwekkend en wist zich geen houding te geven wanneer ze weer een kadootje kreeg. Eveline daarintegen wist precies welke kadootjes ze in beslag kon nemen. Vooral de sprookjesvleugels heeft ze niet meer af gedaan.
Ronald en ik waren gesloopt aan het einde van de dag, maar het was zeker de moeite waard.

De volgende dag, op Simone’s echte verjaardag, zijn we naar Millingen Theetuinen geweest. Het was prachtig weer en de kinderen konden hun lol niet op tussen alle fonteintjes en tuinbeelden. Yannick lag in z’n wipstoeltje, terwijl wij wat dronken in de tuin. Een zeer geslaagde dag.

Op de terugweg besloten we makkelijk te doen en belandde we in de enige snackbar van Millingen. De meiden keken hun ogen uit toen ze een patatje mochten eten op een barkruk met boven hun hoofd een blerende televisie. Ze raakten verzand in een boeiende discussie, zeker voor het gemiddelde snackbarpubliek. “Weet je he, als je verdrinkt, dan kom je in de hemel”aldus Eveline. “En in de hemel zit opa Bert… en Jezus.” “Papa, hebben ze in hemel ook speelgoed?” “Ik heb een vliegtuig en die kan wel naar de hemel. Maar nu staat hij nog in Canada.” Simone’s reactie: “Ikke ook fiegtuig Iene, ikke ook.”

Inmiddels zijn we een week verder en heb ik alweer leuke plannen voor komend weekend. Voor Ronald’s verjaardag gaan we samen een dag en een nacht weg terwijl m’n zusje en Taco op de kinderen passen. Even de tijd om gezellig samen te eten, te praten, te slapen en dergelijke. Al hoewel… ik ben benieuwd of het nog van het “en dergelijke” gaat komen, aangezien we in een klooster logeren. Tja, even weg voor de rust …