Lachen voor het vogeltje

Typisch … de komende week wordt voor ons bepalend voor zo’n beetje de rest van ons leven. We zijn in onderhandeling voor een huis en ik heb gereageerd op een sollicitatie; ons verdere inkomen, de maandelijkse lasten en datgene wat we de komende 30 jaar per maand over houden voor leuke dingen, wordt ergens in deze 7 dagen bepaald. Los nog van de omgeving waar de kinderen zullen opgroeien en het type kinderen dat ze zullen worden. Een zwangerschapstest is er niks bij… Maar waar maak ik me zorgen om?

De tandarts, precies.

Tot mijn groot verdriet heb ik morgenmiddag een afspraak bij de “mondhygiëniste” (= persoon die alle baggerwerk moet opknappen waar een tandarts toch echt geen trek in heeft). En dat houdt in dat er gedurende 30 minuten iemand alle randjes van mijn tanden schoon gaat schrobben; grotendeels met een elektrisch apparaatje maar voor alle spannende donkere en onbereikbare gaatjes helaas ook met een scherp schrapertje, dat heerlijk langs m’n tandvlees zal schuren tot bloedens toe. Echt geen leuk vooruitzicht, zeker wanneer je weet dat je baby naast de tandartsstoel zal liggen te spartelen omdat je geen oppas hebt.

Maar goed, volgens de grote baas (tandarts X) heb ik deze ellende allemaal aan mezelf te danken; ik poets nooit elektrisch (haal gewoon handmatig een zwabber door m’n mond, gedurende 30 seconden) en (dat is nog wel het meest onvergeeflijke) ik flos nooit. Tja… en dan zul je moeten boeten.

Ieder halfjaarlijks controle bezoekje bij de tandarts weet ik alweer wat er gaat gebeuren. Ronald wordt de hemel in geprezen over hoe glimmend glad en goed onderhouden zijn tanden zijn. Daarna ben ik aan de beurt en volgt er steevast een theatrale zucht van tandarts zijde. Ik kijk ondertussen zo naïef mogelijk naar de foto’s van de motoren die meneer aan z’n tandartsenmuur heeft hangen…. leuke hobby, denk ik bij mezelf, zou vast niet mogelijk zijn wanneer iedereen z’n gebitje zo goed zou onderhouden als manlief. Eigenlijk zou tandarts X blij moeten zijn met cliënten zoals ik… zonder mij geen motor… maar helaas… onze tandarts is een idealist en ziet het als zijn roeping om mensen toch echt met hun neus op de ongezonde feiten te drukken; de eerste paar bezoekjes gebeurt dit goedschiks, daarna kwaadschiks. En in die tweede fase ben ik nu met mijn tandarts beland.

Deze keer kreeg ik de volgende vraag toegeworpen; “ Wanneer zou jij je tanden willen verliezen?” Natuurlijk was mijn reactie (netjes opgevoed als ik ben) er eentje volgens het boekje: “Nou eigenlijk nooit.” (Natuurlijk bedacht ik me die avond in bed de ene mooie one-liner na de ander. Zo van: “Tja… dit jaar staat er nog een verhuizing op de planning en moet ik nog een baan zien te vinden… maar volgend jaar heb ik meer tijd. Doe het dan maar.”of “ Nou, misschien wanneer ik in een midlife crisis zit en ik hoognodig aan mezelf moet werken. Dan ga ik voor een prachtig kunstgebit a la Julia Roberts”) Zijn reactie: “Jongedame, als dit zo doorgaat heb jij over 15 jaar geen tand meer in je mond staan.” “O.” (kon verder niks verzinnen om te zeggen) “Ja…denk daar maar eens goed over na. Je begeeft je in een grote gevarenzone.” Mijn reactie: “O.” Ronald’s reactie “Nou dat is dan niet zo leuk, ik wil namelijk liever een vrouw met tanden.”

Welja, dacht ik, ga vooral samenzweren met de grote baas. Als man moet hij gewoon aan mijn kant staan, “for better or worse”, ook als dat tandeloos is. Dus ik keek manlief zo pissig mogelijk aan terwijl de tranen zo’n beetje in m’n ogen stonden.
“Ik weet dat je het druk hebt” zegt tandarts X (terwijl hij naar de kinderen kijkt die bezig zijn het ene na het andere spuugbekertje vol te gieten met water door op het rode knopje te drukken) “Maar er zijn dingen waar je gewoon tijd voor moet maken.”

“O ja” herhaal ik apathisch “Waar je gewoon tijd voor moet maken…”

WAAR JE GEWOON TIJD VOOR MOET MAKEN! I beg your pardon? Volgens mij heb ik naast een ontstoken gebit ook nog een gehoorprobleem want dit kan ik echt niet zo gehoord hebben.

“Ja, Patricia” zegt Ronald “Daar heeft meneer X eigenlijk wel gelijk in”. “Eigenlijk” aldus tandarts X “moet je gewoon iedere avond een “floskwartiertje” inplannen.”

Moedeloos kijk ik weer naar de motorfoto’s … zal ik überhaupt nog moeite doen om mezelf te verdedigen tegen een meneer die hoogstwaarschijnlijk geen kinderen heeft en dus echt niet weet wat het betekent om per dag hooguit een uurtje voor jezelf te hebben.

Die niet zal begrijpen dat wanneer je aan het einde van je dag; dus na het in bad/bed ritueel van de meiden, de afwas, de stofzuig, de was, 6 pogingen tot het in bed stoppen van Yannick, de sociale telefoonverplichtingen, de mailtjes, het smeren van het brood voor de dag erna en het schrijven van nieuwe “to do” lijstjes je eigenlijk gewoon even niks wil om 23:00 s’avonds. Gewoon even niks.. hooguit de herhaling van “As the world turns”of “Shownieuws”.

Maar ja… eigenlijk, eigenlijk, EIGENLIJK is dat dus niet genoeg… want… dan moet FLOSSEN boven aan je lijstje staan… vlak voor de laatste fles van Yannick. Heel gewoon, heel gezellig, lekker een kwartiertje flossen.

En hoe leg je dan nog geloofwaardig uit dat er waarschijnlijk niks anders op zit dan tandeloos door het leven te gaan.

Geheel ontdaan liep ik de wachtkamer uit; natuurlijk nadat ik zoals gewoonlijk alle 1000 beloftes tot beter gedrag had geuit. De meiden waren helemaal happy…die mochten met een muntje een cadeautje uit het trekautomaat vissen. Een leukere vent dan de tandarts bestond er in hun ogen niet. Een copy-paste hiervan ook volgens Ronald.

Ik daarentegen… moest een vervolgafspraak maken voor het groene stoeltje. Om daar 30 minuten lang gereinigd te worden en voor de 1000ste keer voorlichting te krijgen over het genot van het flosproces.

Het erge van het hele verhaal is nog, dat toen wij op weg waren naar de uitgang, tandarts X tegen Simone zei: “En… wat heb jij voor cadeautje gekregen? Ik zie het al… een sleutelhanger van “Baby Jaguar”.”

Ja hoor… dat kon er ook nog wel bij…uit zijn opmerking bleek dat tandarts X waarschijnlijk ook gewoon jonge kinderen heeft. Alleen met dat verschil dat er bij hem thuis om 23:59 nog wel een lampje brandt voor een fervente flosser. Sindsdien heb ik alle excuses maar het raam uitgegooid en poets ik alweer 3 weken elektrisch.