A first for everything

Vandaag was het dan zo ver… Eveline ging kennis maken op de kleuterschool (of eigenlijk groep 1 van De basisschool, want kleuterschool is wel heel ouderwets, zo heb ik me laten vertellen ).

Al dagen was Eveline in de ban van dit life-event. Belangrijk aan de hele ervaring voor haar was vooral het feit dat Eveline en ik samen een avontuur gingen beleven, eindelijk eens iets wat ze niet met twee andere aandachttrekkers hoefde te delen.

Ik vond de hele gebeurtenis ook wel ingrijpend. Ineens moet je je kind wegbrengen naar een gebouw waar het krioelt van de kinderen. Waar je een “kiss and ride” parkeerzone hebt voor alle Volvo’s en Hummers omdat papa en mama geen tijd hebben om met de fiets in de hand gezellig het schoolplein op te lopen. Waar er voor-, tussen- en naschoolse opvang geregeld is voor honderden kinderen en waar het dus onmogelijk is om “één-op-één” contact te blijven houden met een kind. Dus mocht je kind gepest worden of ernstig mishandeld zijn door andermans telg, dan mag je blij zijn dat het geheel na een half jaar eens boven tafel komt. Om nog maar niet te spreken over de prestatiedrang waar kinderen mee te maken krijgen; de school doet aan Spaanse les en danscursussen. Ook hebben ze elektronische schoolborden die aan internet gekoppeld kunnen worden en is er een schoolband.

Wat zal er allemaal gaan gebeuren met mijn doldwaze Eveline? Ik weet ook wel dat het niet anders kan. Als ik Eveline ’s ochtends wegbreng naar de creche dan ziet het er onderhand wat bizar uit. Zo’n grote meid tussen allemaal baby’s en dreumessen. Toch vindt ze het nog heerlijk om in de zandbak te spelen of om op het peuterbed te luisteren naar een verhaaltje van de leidsters. Iedere boomstronk wordt nog omgetoverd tot podium waar Eveline onder luid gezang zo veel mogelijk aandacht hoopt te trekken. Iedere dag is Eveline weer iemand anders en worden naam en garderobe ’s ochtends al aan haar nieuwe personage aangepast. Soms is ze een prinses (het liefst eentje die heel hard moet werken van haar boze stiefmoeder) dan weer een elfje (en draagt ze haar vleugels trouw met zich mee in de zandbak en in bed).

Vaak zijn het ook willekeurige personages zoals Julia, Noa of Mariposa. Dan zit je in de speeltuin en heeft Eveline verzonnen dat ik haar oma ben. De zin “Kijk oma, kijk eens wat ik kan!” levert vaak verbaasde blikken op zelfs in de Lindenholt. Hetzelfde hebben we wanneer we naar de bibliotheek gaan. Dan word ik steevast “juffrouw” genoemd en met “u” aangesproken door dochterlief. Ik weet nog hoe ik Eveline een keer hardhandig beetpakte omdat ze weigerde uit het speelhuisje te vertrekken in de kinderhoek van de bibliotheek. “juffouw, u doet me pijn!” Heel irritant. Laatst noemde Eveline zichzelf “Allah” (was weer eens wat anders dan Julia of Noa).

En iedere avond moeten de wintertrappelzakken weer uit de kast worden getrokken, want dan zijn Eveline en Simone zeemeerminnen tijdens ons avondtoneelstukje (Op het programma staan dan shows als: “De Verjaardag”, “De bruiloft”, “Baby krijgen”, “Baby zijn”, “Ballerina’s”, “In het vliegtuig”, “Zwarte Pieten gymnastiek” en “De lelijke prinses die toch een knappe prins weet te strikken omdat hij haar heel aardig vindt waardoor de prinses vanwege de ware liefde toch nog beeldschoon wordt” (= een verhaal verzonnnen door m’n moeder, waar ik haar nog voor heb moeten bellen omdat het verhaal abracadabra was voor mij tijdens de uitvoering).

Soms kan ik m’n bezoek niet eens verstaan omdat Eveline zo luid mogelijk een zelfverzonnen liedje moet zingen over “Bloemetjes in een vaas”, maar wat zou ik het erg vinden als ze na een maandje basisschool ineens dodelijk serieus zou worden.

Gelukkig vond Eveline na aankomst in haar nieuwe klasje meteen aansluiting bij een andere meisje. Dat meisje ging met Eveline met de Lego spelen, ze verzonnen dat ze lollies hadden gemaakt. Dus dat stemde mij weer enigszins gerust.

Ook zitten er bij Eveline op school oudgedienden van haar creche. Een kindje herkende Eveline meteen en plaste van blijdschap (of van de stress) spontaan in z’n broek. Waarop ik Eveline aanspoorde om vooral met dat jongetje op te trekken. Maar Eveline was alleen maar geinteresseerd in haar nieuwe vriendinnetje. Het harde leven is begonnen…

Aan het einde van de middag mocht ik Eveline weer ophalen. Met de juf had ik afgesproken dat ik haar bij de muurschildering aan de zijkant van het schoolgebouw weer zou treffen. En daar stond ik dan, moederziel alleen, om 15:00, op het schoolplein, terwijl de school pas 15:15 was afgelopen. Ondertussen stroomden de papa’s en mama’s ook langzaam het schoolplein op, gezellig keuvelend met elkaar. Arghhh, aansluiting vinden bij een bestaand netwerk … ineens voelde ik me net zo alleen als Eveline in haar nieuwe klasje. Gelukkig herkende ik een meisje van de pufcursus en was onze oude kraamzorg overblijf juf. Een meevaller dus.

Jammer was alleen dat ik bij de verkeerde muurschildering stond en dat Eveline + juf na 10 minuten nog op mij stonden te wachten. (Altijd een prima eerste indruk, zeker wanneer het 30 graden is buiten en de juf graag op tijd weg wil voor de wedstrijd van het Nederlands elftal…)

Maar goed, ondanks bovenstaande verliep de dag best goed. Samen zijn we nog naar de speeltuin geweest, hebben we daar gezwommen en een ijsje gegeten. Moe maar voldaan viel Eveline in een diepe slaap vanavond.

De eerste dag zit erop… slechts 4140 breng en haal dagen te gaan, hetzij aan mama’s hand, hetzij met de bakfiets, hetzij op haar eigen fiets, hetzij achterop de scooter bij “Ali Chemicali”… we zullen het wel zien.