Crea Bea

Vanavond heb ik, zoals vanouds, (in Nederland had ik dit altijd wanneer het weekend was afgelopen) last van “ The Sunday Blues”. Niet dat het weekend nou zooo bijzonder was, maar gewoon omdat ik geen zin heb in alles wat ik nog moet doen.

Eveline is heel erg verkouden. Je zou denken dat dit ons wordt bespaard omdat Eveline niet meer naar de crèche gaat. Maar helaas komen Eveline en Simone ook hier in Canada iedere dag in contact met gezellige snotneus vriendjes en vriendinnetjes. Het was te voorspellen dat wij ook weer eens aan de beurt zouden zijn. En ik weet het… verkouden zijn verbetert op termijn de weerstand, dus het is eigenlijk best goed blablabla…Maar als je gisteren niet hebt kunnen slapen, opziet tegen weer zo’n gezellig nachtje waarbij je er minimaal 5 keer uit moet om een snottend kind te troosten en in slaap moet krijgen en je er morgen weer gezellig alleen voor staat overdag… dan is het allemaal niet meer zo logisch. Daarnaast moet ik ook nog leren voor het theorie examen voor m’n Canadese rijbewijs (tig duizend stomme verkeersborden uit je hoofd leren en weten wat je bandenspanning moet zijn, wanneer je welke autolampen aanzet, hoe een gevarendriehoek werkt en nog meer enorm interessante informatie) en ik moet alle koffers weer inpakken voor de verhuizing naar ons volgende huis.

Ik weet dat het eigenlijk allemaal best meevalt. En dat jullie levens nog veel hectischer zijn omdat jullie er ook nog eens bij werken. Maar aan het einde van een lange dag hecht ik zo veel waarde aan even 2 uur voor mezelf; gewoon wat e-mailtjes lezen en sturen of een boek lezen. Geen gezeur van dingen waar ik geen zin in heb. Daarom ben ik al dagen bezig met alle “doe-dingen” uit te stellen. Met het gevolg dat ik al dagen een opgejaagd en vervelend gevoel heb. Of te wel… ik moet niet meer uitstellen, maar alles gewoon DOEN. Voel ik me in een keer een stuk beter. En… ik moet alles eens wat meer van de positieve kant bekijken.Want zowel Eveline als Simone gaan tegenwoordig lief slapen rond 20:00 (even afkloppen).

Maar goed, waar waren we. Genoeg achtergrond geklets. Op naar de avonturen van de afgelopen week:

Zaterdag heb ik, eveneens zoals vanouds, weer een aantal uren schoongemaakt en opgeruimd. Trudie en Lambert kwamen een paar dagen bij ons logeren en natuurlijk moest het appartement er daarom spik en span uitzien. Ik was even vergeten hoe het ook al weer was om huis te houden. De afgelopen weken ben ik daar namelijk helemaal niet mee bezig geweest. Reden: vaatwasser, droger en geen vrienden die onverwachts op bezoek kunnen komen.

Het was leuk om onze eerste familie uit Nederland te verwelkomen. Ronald en ik keken er al dagen naar uit. We hadden dan ook een heel schema verzonnen. Zondagochtend zijn we eerst naar het park geweest en ‘s middags zijn we naar de haven gelopen. Daar was het “Buskers Festival” (= soort van theaterfestival met allemaal open lucht optredens). Toen hebben we met de Harbour Hopper een tour gemaakt door de stad en tot slot een drankje gedaan op het dakterras van “You’re father’s moustache”.

Alles liep geheel volgens plan. Behalve dan dat ik tot de ontdekking kwam dat ik het flesje voor Simone vergeten was, vlak voordat we de tour zouden doen voor de “Hopper”. Even een stress moment: enorme drukte om je heen, geen winkels die open zijn (vanwege festival) en nog minimaal 1,5 uur te gaan zonder drinken voor je kind. Zat de hele tour lang te wachten totdat Simone het op een krijsen zou zetten van de honger. Natuurlijk bleek er achteraf niks aan de hand te zijn. Simone vond het allemaal prima, de schat. Maar ik was bekaf.

Die maandag ging Ronald weer werken en ben ik met Trudie,Lambert en de kinderen gaan winkelen in the Halifax Shopping Center. Daar hebben we schoenen gekocht voor Eveline. Helaas bleken er geen degelijke kinderschoenenwinkels te zijn en zijn we geëindigd met een paar enorme sportschoenen met glitterplaatjes van Dora op de zijkant. Tenenkrommende schoenen naar mijn mening, maar ik kon Eveline niet meer tegenhouden toen ze Dora in haar vizier kreeg. Helaas bleken de schoenen ook nog eens houvast te bieden aan haar voeten. En oma vond ze ook leuk… Tja… Die avond hadden we oppas geregeld en zijn we met z’n vieren uit eten geweest. Was erg gezellig.

De volgende ochtend zijn Trudie en Lambert begonnen aan hun reis door Canada. Moet wel toegeven dat ik het wel even moeilijk vond om m’n “oude” nieuwe leventje weer op te pakken die dag. Gewoon weer naar de bibliotheek… Hoewel de mensen hier erg attent zijn, mis ik soms het vanzelfsprekende van familie en vrienden in Nederland. Dat je niet steeds zo je best hoeft de doen om leuk over te komen of om goed te luisteren en geïnteresseerd te zijn. Wat dat betreft is bezoek uit Nederland heel erg leuk maar ook erg intensief. Het kost je na afloop best wat moeite om emotioneel een switch te maken naar het “weer alleen zijn”. Zie er wat dat betreft nu al bijna tegen op dat m’n moeder in Oktober een weekje komt. Want ze gaat daarna natuurlijk ook weer weg.

Vandaag hadden we het verjaardagsfeestje van Louisa (= kindje van David en Tracy). Die werd 1 jaar. Tracy had (zoals veel moeders hier) groots uitgepakt voor Louisa’s eerste verjaardag. Er was een poppenkast en een pudding verf wedstrijd. En er werden prijzen uitgedeeld voor de mooiste zelfgemaakte “puppet” (= poppenkastpop). Iedere genodigde werd dan ook gevraagd om een puppet te maken voor het feestje. Hoe creatiever hoe beter…

Ronald en ik schoten natuurlijk alle twee in de stress gisteren want wij zijn absoluuuuuut geen “artsy fartsy” knutselaars. Moedeloos stonden we dan ook in Wall Mart te zoeken naar knutsel tuttefrutjes voor een leuke pop. Uiteindelijk heb ik een kikker gemaakt van groen rubber en die op een houten verf-meng-stok geplakt. That was the best I could do…

Op het feestje waren natuurlijk nog veel meer mensen. Ook een of ander fotomodel moeder met zongebruinde benen van twee meter lang. Ze was erg aardig hoor, maar naast haar voelde ik me klein en dik. En tot overmaat van ramp mochten de gasten de poppenkastverhalen zelf improviseren. Steeds werden er twee ouders uitgekozen om lekker kunstzinnig een toneelstukje te doen. “Creatief” en “improviseren” zijn woorden die helaas niet in mijn woordenboek staan vermeld. Het zweet gutste dan ook van m’n rug toen het mijn beurt was om leuk te doen. Ik besloot de tandartsassistente te spelen, pakte de pop met de grootste voorgevel en noemde haar Pamela in het toneelstukje. Bleek achteraf dat een van de vrouwen uit het verjaardagsgroepje borstkanker heeft. Zoals ik al zei…spontane poppenkast is niet bepaald mijn ding. Heb er al genoeg moeite mee om er niet van alles uit te floepen in een gewoon “onder onsje”.

Ondanks het voorgaande was het feestje best leuk. Eveline vond het fantastisch om zichzelf helemaal met pudding in te smeren. En Simone lachte omdat Eveline het zo leuk vond.

Ok, dat was mijn verhaal. Nu ga ik nog lekker even een roddelblad lezen (oh nee, ik bedoel, studeren voor mijn theorie examen) en daarna hopelijk genieten van wat slaap.