Oké, na een stilte van zo’n duizend jaar heb ik eindelijk weer eens een avondje rust om de geïnteresseerden onder ons een update te geven van ons leven. De afgelopen weken zijn erg chaotisch geweest; inpakken spullen oude appartement, verhuizen, alle spullen in nieuwe huis weer uitpakken, nieuwe huis compleet verbouwen, paar dagen cottage, Trudie en Lambert op bezoek en o ja, last (maar zeeeeeker not least) twee koters 24/7 vermaken. Genoeg input dus voor wat verhaaltjes op mijn blog (altijd alles van de positieve kant bekijken).
Laat ik bij het begin beginnen…
Ronald heeft een paar weken geleden een aanbod gehad om een jaar in Rijadh (Saoedie (spelling controle geeft als optie: Sloerie) Arabie) te gaan weken na zijn fellowship in Halifax. Aanbod was niet slecht: twee maanden per jaar vakantie, onbeperkt aantal tickets om terug naar Nederland te vliegen voor de nodige familiebezoekjes, leuk salaris… (10 kamelen, 7 maagden enz.) Mijn eerste gedachte was hmmm Rijadh … klinkt als Dubai. (of te wel eindeloos veel mooie winkels, zwembaden, stranden, boulevards, filmsterren, massage/beautysalons, tennisclubs, nanny’s .. eindelijk het cherrywijvenbestaan waar ik nou zo naar verlang. Ik moedigde Ronald dan ook aan om vooral eens verder te vragen naar de mogelijkheden daar zeker ook voor mij, want “toevalligerwijs” had de vriendelijke meneer daar weinig over verteld. Toen bleek het volgende…
Rijadh schijnt een van de meest gelovige steden te zijn van Saoedie Arabie. Vrouwen worden er uitgehuwelijkt (trouwen met een neef is daar geen uitzondering. Genetisch levert dat natuurlijk allerlei interessante combinaties op; een walhalla dus als je onderzoek doet naar schaarse KNO syndromen.) en krijgen gemiddeld acht kinderen. Mocht je als vrouw na een paar jaar huwelijk denken… mmmwa… doe mij maar een ander, is de minimale straf voor ontrouw zijn de doodstraf. (Ik vraag me dan gelijk af wat de maximale straf dan is… vast een rode kaart en dus geen toegang tot de hemel na je dood).
Enfin, het kwam erop neer dat ik in Rijadh hetzelfde kunstje zou moeten doen als hier in Canada, alleen dan in 50 graden hitte en een zwart gewaad over m’n lijf met een gaasje bij de mond om door te ademen. Verder zou ik me niet buiten de hekken van de compound mogen begeven, zou ik niet mogen studeren, geen auto mogen rijden en niet met Ronald in dezelfde kamer kunnen eten. O ja, en verder was er nog iets. De mensen daar schijnen hun ene hand te gebruiken om mee te eten en hun andere hand om mee naar de WC te gaan. Hoe moet het alleen als je (zoals ik) linkshandig bent en geen lepel kunt vasthouden met je rechterhand. Als ik m’n linkerhand dan toch zou gebruiken, zou die er vast worden afgehakt door de politie.
Hoe dan ook, je kunt je voorstellen dat Ronald de professor hartelijk heeft bedankt voor zijn aanbod maar dat hij liever nog even verder kijkt. (of te wel… beter een vrouw die het eten nog niet klaar heeft als hij thuis komt, die niet strijkt, de grote boodschappen doet of de klikobak buitenzet dan een vrouw die dat alles wel doet maar die niet echt van hem houdt.)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten