Bus, Brand en Brokkenpiloot

Soms gebeuren er onverwachtse dingen; meestal voor het negatieve maar heel soms ook voor het positieve. Het laatste overkwam mij afgelopen dinsdag. Het was een hete dag (zo’n 28 graden + klam). Na de slaapjes van de kinderen dacht ik dat het wel leuk zou zijn om een ritje met FRED te maken. FRED (= Free Rides Everywhere Downtown) is een gratis bus die in de zomermaanden toeristen van A naar B brengt in Halifax. Briljant idee, jammer alleen dat je niet weet wanneer FRED eens komt aankakken. Het kan uiterlijk 40 minuten duren totdat FRED je halte aandoet. Enfin, na 5 minuten bij het bushokje te hebben gestaan met Simone in de draagdoek en Eveline in de goedkope (lees: nog één steentje en de wieltjes vliegen eraf) buggy, durfde ik het risico op een 40 minuten wachttijd niet te nemen. Ik dacht, doe eens gek, ik betaal gewoon voor een ritje naar de haven met een reguliere bus.

De eerste bus die langskwam was een toeristen bus; een rode dubbeldekker bus, geïmporteerd uit Londen. Ik vroeg aan de chauffeur of ik bij hem een kaartje kon kopen. Helaas was dat niet mogelijk maar hij wilde me wel een gratis ritje geven naar het station waar ik een kaartje kon kopen. Ik dacht, prima, want het station ligt bij de haven.

Omdat het een touringcar was, deden we allemaal toeristische punten aan; waaronder dus ook Citadel Hill. Nou had Ronald me al vaker verteld dat ik daar een keer naar toe moest gaan. Ik dacht, “Big deal, een heuvel. Eerst drie kilometer met twee kinderen naar boven zeulen. Dan een foto maken. Vervolgens al remmend weer terug naar beneden. No Thanks.” Blijkt die heuvel de schuilplaats te zijn voor een heel groot fort. Een soort van geheime stad in een heuvel, die je alleen vanuit de lucht zou kunnen zien.

Het zag er zo indrukwekkend uit, dat ik besloot uit te stappen. De buschauffeur kwam me achterna en zie; “Weet je wat, hier heb je een sticker. Met die sticker kan je de rest van de dag gratis met deze bus of iedere andere dubbeldekker bus door Halifax touren.” Ik was nogal verbaasd. Waarschijnlijk moet die man gedacht hebben; Ach die arme meid, zo jong en dan al twee kinderen. Doet haar best om rond te komen; met zo’n simpele buggy en een kindje in de doeken. En dan die hitte … Armoe troef ; ) Laat ik haar eens een leuke dag bezorgen.

Gelukkig dacht ik: lekker boeiend, ik accepteer dit aanbod met beide handen en ga gewoon genieten. Eveline vond het fantastisch om bovenin de bus te zitten en om naar alle mensen te zwaaien. Bij onze laatste stop kwamen we de chauffeur van die ochtend weer tegen. Bleek hij de baas van die busmaatschappij te zijn. Hij had voor de grap en dagje met een willekeurige bus rondgereden. Uiteindelijk heeft hij ervoor gezorgd dat ik persoonlijk met een andere dubbeldekker bus werd afgezet vóór ons complex. Helaas moest ik toen natuurlijk wel vertellen dat onze woonplaats niet in een sloppenwijk stond (lees: een prachtig appartement in één van de mooiste gebouwen van de stad). Voelde me wel een beetje schuldig. Dat gratis kaartje had misschien beter naar een familie kunnen gaan die het echt goed kon gebruiken. Maar mijn dag was in ieder geval super.

Verder is het brandalarm hier meerdere malen afgegaan de afgelopen weken. Steeds was het false alarm, ontstaan door een technisch mankement. Ons appartement is na 11 september gebouwd en is dus voorzien van “sprinkler” installaties (zo’n stuk of 20 door heel het appartement), tig brandmelders en een intercom systeem (bleep bleep: “This building will selfdistruct in 5 minutes” ; )).

De laatste keer bleef het brandalarm wel erg lang afgaan. Ik was alleen thuis met de kinderen en begon me na een kwartier een beetje zorgen te maken. Het vervelende van een brandalarm is dat de liften automatisch geblokkeerd worden. Dus als je op 13 hoog woont, is het niet gemakkelijk om met twee kinderen “even” naar beneden te lopen om te kijken wat er aan de hand is.

Gelukkig waren meerdere bewoners van onze verdieping benieuwd naar wat er aan de hand was. Helaas bleek de gemiddelde leeftijd van onze gangbewoners op zo’n 70 jaar te liggen. Geen echte MacGyvers dus die mij zouden kunnen redden in geval van nood. Het was alleen zo aandoenlijk. Een oude man zei dat hij wel naar beneden zou lopen om te kijken wat er aan de hand was. Ik stond ondertussen al met de draagdoeken klaar om Simone en Eveline 13 verdiepingen naar beneden te tillen. Ronald kwam toevallig net terug van zijn werk en schrok zich dood toen hij drie grote brandweerauto’s voor ons gebouw zag staan. Gelukkig bleek het weer false alarm te zijn. Een peuter (godzijdank niet de mijne) had het alarm geactiveerd.

Vandaag zijn we een dagje met de auto gaan toeren door Nova Scotia. Ronald stond al de hele week te popelen om ons nieuwe speeltje uit te proberen. Dus vanochtend hadden we alle spullen ingepakt voor onze dagtrip. In de parkeergarage nog een hoop ellende gehad met de autostoel van Eveline. (Lees: In 35 graden hitte een autostoel met een riem vast monteren via allerlei gaatjes en kiertjes + 2 drukke kinderen = “Zullen we maar thuis blijven?”)

Enfin, 1,5 uur later dan gepland, waren we dan eindelijk onderweg. Het leuke van onze uitjes is nu, dat we niks meer zelf hoeven te bedenken. We kiezen gewoon het dichtstbijzijnde natuurpark, zwembad, restaurant of pretpark dat onze TomTom aangeeft en de TomTom brengt ons er naartoe. En als je ineens een poepbroek moet verschonen of een flesje moet geven, verander je gewoon je bestemming naar de dichtstbijzijnde rest-area. Verder hoef je tijdens het autorijden ook niet meer zo veel na te denken; we hebben een automaat dus schakelen hoeft niet, de auto onthoudt de door ons gewenste posities van de stoel + zijspiegels d.m.v. een code, CD’tjes wisselen hoeft niet (er is immers plek voor 6 CD’s) en je hebt cruise control. Piece of cake dus.

Helaas kreeg ik het desondanks toch nog voor elkaar om gestresst achter het stuur te zitten. Ik moest van Ronald echt ook proberen om in onze auto te rijden. Nadat onze TomTom 10 keer had aangegeven dat ik naar rechts moest, reed ik per ongeluk toch nog rechtdoor. En vanaf dat moment ging mijn rijkwaliteit van kwaad tot erger. Aan het einde van mijn autorit zei ik redelijk pissig tegen Ronald: “Zullen we er maar over ophouden?”Zei Eveline vanuit achterin: “Ja Ronald, ophouden.” Enfin, ik ben blij dat we nog leven. En dan te bedenken dat ik hier ook nog op moet voor m’n rij examen…..

Desondanks was onze dagtrip zeker de moeite waard. Het landschap is hier zo mooi. Je rijdt over verlaten snelwegen, langs prachtige bergmeren omringd door nevel en naaldbomen. Hier en daar zie je wat huisjes en kerkjes. Bob Ross (= “We’re gonna make ourselves a nice little tree”) zou maar wat graag zijn meegereden.

Onderweg zijn we gestopt bij een plaatselijk koffiehuisje. (voor de spontaniteit moet je je TomTom af en toe wel uitzetten anders eindig je helaas altijd bij de Tim Hortons of de Mc. Donald’s) De waitress kon de “zelfgemaakte” koffie echt aanraden. Ronald glunderde van geluk, bij de gedachte aan een “lekker bakje”. Helaas bleek het weer een standaard “bakkie (of eigenlijk een “mokkie”) prut te zijn. En tot overmaat van ramp kreeg Ronald ook nog een gratis (lees: “No I insist”) “refill” aangeboden. Altijd leuk, die Canadese politeness.

Kortom, het was een goed weekend. Zeker omdat Eveline vanavond een hap aardappel en een hap vlees heeft genomen (we boeken dus vooruitgang). Bovendien heeft Eveline vandaag ook haar potje gebruikt. Vol trots heb ik een foto gemaakt van de eerste potjes-keutel.

Ben benieuwd wat de komende week ons brengt.