Goede manieren

Het is me vanaf het begin al opgevallen dat de Canadezen er een bijzondere wijze van telefoneren op na houden. Voordat ik het normaal ga vinden, zal ik nog even laten zien wat ik bedoel.

Als ik in Nederland met iemand bel dan zeg ik altijd “Ha X met Patricia” en als ik de telefoon opneem dan zeg ik “Hallo, met Patricia”. In Canada gaat deze introductie echter zo:

Zender belt

Ik neem de telefoon op en zeg: “Hello, this is Patricia.”

Zender zegt: “Hello.”

Ik zeg: “O, hello”

(geen idee wie ik aan de telefoon heb, maar vind het lullig om te vragen, “So who is this?”)

Zender zegt: “How are you?”

Ik zeg: “Fine, thanks. And … how are you?”
(nog steeds geen flauw benul wie ik aan de telefoon heb en ik hoop dan maar dat die persoon in hemelsnaam wat hints geeft)

Zender: “Fine, thanks. I was thinking of going to the Point Pleasant Park tomorrow. Would you and the girls like coming too?”

Ik zeg: “O that would be wonderful”

(moet toch iets om m’n dag mee door te komen, heb alleen nog steeds geen idee wie ik nou aan de lijn heb. Heb namelijk een aantal mensen verzameld om leuke dingen mee te doen maar zit met deze mensen nog niet in de “je hoeft je naam niet te zeggen” fase)

Gesprek nadert einde

Zender: “So, I’ll see you at PP Park at 15:00 then. Ok, great. Bye, Patricia.”

Ik zeg: “Bye….”

(nog steeds niet helemaal zeker wie het nou was, maar door de hints inmiddels wel een specificatie gemaakt van twee mogelijke kandidaten: of die mevrouw met het blonde haar of die mevrouw met de bril.)

En zo had ik vorige week nog zo’n vreemde situatie. Ons appartement wordt 2 keer per week schoongemaakt… nou ja, schoongemaakt… ze zwabberen wat met een doekje door de wasbak, maken je bed op en leggen twee vouwtjes in het WC papier. Het probleem is alleen dat ze altijd rond 13:00 langskomen; net het tijdstip dat Eveline ligt te slapen, zodat ze haar kamer niet kunnen “schoonmaken”.

Heel beleefd vroeg de schoonmaakdame op een dag of ze dan misschien beter op een ander tijdstip zou terugkomen. Dus ik vroeg haar of dat mogelijk was. Zegt zij: “Well actually, not really”.Ik denk dan als Nederlander: Waarom bied je het dan aan?!?

Dat zijn weer van die vragen die puur uit beleefdheid gesteld worden maar waar je niets aan hebt. Op de vraag: “How are you?” zal niemand antwoorden: “Well, pretty bad.”

Maar goed, wat heb ik verder meegemaakt…

Het is al een week prachtig weer hier. We zijn afgelopen zaterdag naar het zwembad geweest (nee, geen dure “membership pool” maar een openbaar zwembad van het gewone volk. Zo hier en daar wat glas op de grond, ach, daar doen wij nuchtere Nederlanders niet moeilijk over). Zondag hebben we het weekend afgesloten met een avondje op het dakterras bij “Your father’s moustache”. Is een heel gezellig café waar je voor de verandering geen halve liter fles appelsap in een plastic fles krijgt geserveerd, maar waarachtig een drankje in een glas met ijsklontjes. Onze entree daar was misschien wat twijfelachtig. Het was voor hun volgens mij niet van alle dag dat er een echtpaar binnenloopt met een peuter, een baby in de draagdoek en een wipstoel. Maar ja, als je de regels niet af en toe een beetje verandert, kom je nooit ergens met twee kleine kinderen. Het was in ieder geval een gezellige avond. Halverwege had Eveline nog wel een “grote boodschap” gedaan terwijl we geen pampers hadden meegenomen. Tja, en dan sta je voor de keus om of naar huis te gaan of om inventief te zijn. Wij kozen voor het laatste. In the Ladies room Eveline ontdaan van haar pamper, de keutel met keukenpapier ontkoppelt en hopla zo in de WC gekieperd en gauw doorgetrokken. Het koste de WC wel wat moeite om de lading weg te werken (had even de angst dat de boel zou overstromen) maar gelukkig was de klus met succes geklaard. Leverde weer 20 minuten aan terraswinst op.

En ja, het moest er natuurlijk toch een keer van komen. Ik ben gisteren alleen naar de bioscoop geweest. En om het verhaal nog hartverscheurender te maken. Het was de film “Sex and the City” of te wel, zo’n echte “kom laten we met alle vriendinnen gezellig een avondje lachen” film of te wel, wat doe je jezelf aan om daar alleen naar toe te gaan? Maar ik zit al weken te azen op die film en de mensen die ik hier heb leren kennen zijn wel in voor een “playdate” maar ‘s avonds moet er gewerkt worden (ja dat “flexwerken” doen ze hier goed). Dus na weer een lange thuismoeder dag, kon ik het echt niet langer uithouden en ben gewoon gegaan. Expres op een maandag natuurlijk want dan zou er naar mijn mening niemand in de zaal zitten. (= meiden hebben hun gezellige wijnavondjes toch niet op maandag ..). Helaas was dat niet waar. Toen ik de bioscoopzaal binnenliep zag ik alleen maar meiden. Ben zo snel mogelijk naar achteren gelopen. Voelde me tot de start van de film erg zielig. Toch was de film helemaal de moeite waard! Echt een aanrader voor een leuke avond.

Vandaag ben ik met de kinderen naar de bibliotheek geweest. Daar hadden ze een playgroup voor ouders met hun peuters en baby’s. Ik zag er wel tegenop om te gaan. Maar je wordt echt gedwongen om je huis te verlaten hier. Want met twee kinderen duurt je dag met alleen maar boodschappen doen en het park doorslenteren in je eentje echt veel te lang.

Het leuke is dat er in die speelruimte moeders van allerlei culturen bij elkaar zaten maar allemaal gebonden door dezelfde opvoedproblematiek en eenzaamheid. Een vrouw had zelfs vier jaar lang thuis gezeten, niet wetende dat er dit soort ontmoetingspunten zijn voor kinderen en hun ouders. Ze was zo blij.
Volgens mij hebben ze in Nederland niet veel van dit soort initiatieven. Inburgeren zou in Nederland zo veel sneller gaan als je mensen ook wat houvast geeft.

Morgen ga ik weer naar de bibliotheek, dan hebben ze een “puppet show”. Donderdag ben ik uitgenodigd voor een “stroller” clubje. Dan gaan we wandelen door het park met de buggy’s om zo wat aan conditietraining te doen.

Tja, en zo kom ik, hetzij soms tergend langzaam, wel m’n dagen door en zijn deze dagen dankzij de lieve mensen hier soms nog aangenaam ook.