Fiesta

Het vervelende van nieuwe vrienden hebben, is dat je er niet onderuit komt om ook eens bij ze op bezoek te gaan. In Nederland hoef je daar over het algemeen niet zo heel veel moeite voor te doen. Je pakt je fiets, hijst je kinderen in hun zitjes en klaar ben je. Ok, het hele proces zal ongetwijfeld ook wel een half uur duren, maar na 5 minuten ben je tenminste op de plaats van bestemming. In Canada wonen je dichtstbijzijnde maatjes op zo’n half uur rijden. Niet bepaald een “even op de koffie” afstand.

Vorige week had Mara mij uitgenodigd voor haar verjaardag. Omdat haar appartement nogal klein is, gaf ze haar feestje in het huis van een vriendin. The party zou om 13:00 beginnen. Voor mij helaas een onmogelijk tijdstip. Precies de tijd waarop Eveline en Simone samen op bed liggen. Aangezien dat dutje met name voor Eveline van “gezelligheidsbelang” is, besloot ik om een uur later te vertrekken.

Tweelingwagen in de auto sjoggen, kinderen in hun stoeltjes deponeren, TomTom inschakelen op het juiste adres, de parkeergarage zonder brokken uit zien te komen, kaart voor poort goed in de gleuf steken op een helling (na 10 pogingen toch gelukt), CD wisselen van Robbie Williams in De Beste Kinderliedjes Aller Tijden en ja hoor, hetzij met de nodige zweetdruppels op de rug, maar we waren op weg. Gelukkig gaf Eveline me nog wat aanmoediging; “Mama moet wel voorzichtig rijden hoor.”

Onderweg toch nog wat routemissers gemaakt. Dat resulteert bij mij altijd in een acuut Gilles de la Tourette aanval. Dankzij Eveline wordt dat syndroom tegenwoordig stevig de kop in gedrukt: “O ho, mama, je mag geen shit zeggen. En pottedomme mag je ook niet zeggen. En …” En ja helaas, ze kent er nog meer, maar die zijn niet voor herhaling vatbaar.

Na zo’n 20 minuten rijden, kwamen we bij de Hammond Plains. Een kleine gemeente midden in de heuvels met mooie huizen en lange opritten op een groot stuk grond. Het huis van het feestje zag er dan ook niet onaardig uit toen we de “driveway”opreden (hetzij een half uur later dan gepland).

Het feest was inmiddels al in volle gang. Overal kleine kinderen en veel speelgoed (speelkeukentje, winkeltje + tig winkelspulletjes, loop- en poppenwagens in alle soorten en maten en een grote televisie met doorlopend “cartoons”. Echt zo’n huis uit een Amerikaanse film). Natuurlijk had iedereen wat zelfgemaakte lekkernijen meegenomen voor het feestje, zoals dat hier hoort. Helaas had ik als typische Nederlander alleen maar een verjaardagscadeautje meegenomen. Was helemaal vergeten om ook iets lekkers in elkaar te flansen. (Misschien maar goed ook. Ik bedoel ik kan best “een prutje” maken, maar lekker is het nooit.)

Gelukkig waren de mensen gezellig. Mara komt uit Mexico, waar ze geloof ik wel van een feestje houden. Iedereen was erg levendig. Het feest begon met borrelhapjes en wijn, daarna een warme hap en eindigde met de verjaardagstaart (=Carrot Cake, was erg lekker) en de cadeautjes. Rond 17:00 waren alle kinderen compleet afgepeigerd en zijn we weer naar huis gegaan. Tot groot verdriet van Eveline, want die vermaakte zich wel. Of het nu Spaans, Engels of Frans is, het maakt Eveline niet veel meer uit. Ze heeft haar eigen taaltje ontwikkeld. Tegenwoordig zingt ze bekende liedjes op een onverstaanbare manier. Zo van; ik begrijp jou niet, dan jij mij ook niet. Gelukkig is Dora altijd een grote bron van vriendschap. Zodra een kindje iets van Dora of Diego heeft (een T shirt, slippers, zonnebril) is hij of zij direct Eveline’s beste vriend.

Afgelopen zaterdag was het heerlijk weer. We zijn naar de haven gelopen en hebben daar op een terrasje wat gegeten. Dat was een nieuwe overwinning voor ons. Zelfs met twee kinderen is het dus nog mogelijk om van je wijntje te genieten in het zonnetje.

Gisteren zijn we naar Dollar Lake geweest. In Canada heb je bepaalde strandjes langs meren en de zee, waar je alleen maar mag komen als je een bepaalde “membership tuition” betaalt. Voor “slechts” 1500 dollar zit je dan met je chique kont op een rustig strandje met andere chique mensen een beetje uit je neus te pulken. Want veel zal daar ongetwijfeld niet gebeuren. Alle kindertjes zijn er netjes opgevoed, er is een full time life guard “on duty” en er wordt organisch gegeten (= melk komt bij deze producten echt uit een koe, een ei ook echt uit een kip en de appels zijn niet bedekt met een 3 cm dikke vetlaag. Iets dat hier blijkbaar erg bijzonder is).

Gelukkig zijn wij als gewone stervelingen gaan badderen met het reguliere volk op een openbaar strand. Dan beleef je nog eens wat. Maat 48 was beslist de kleinste maat die men in de aanbieding had. Het was zo fascinerend om naar al die “grote” mensen te kijken, met hun reusachtige koelboxen. Kinderen die heerlijk aan de Cola waren en mega zakken chips verorberden. Het was allemaal prima. En als ze iets deden wat echt niet door te beugel kon, werd er door ma of pa gewoon gedreigd met een ouderwetse tik.

We hebben ons daar uitstekend vermaakt. Hetzij met een zak boterhammen, een fles water en als tussendoortje een muesli reep. Want wie het kleine niet eert …