Oké, oké, ik zal eindelijk weer eens tijd maken om een stukje blog te schrijven. De laatste is van meer dan drie weken geleden. Dus voordat de kinderen zich later afvragen of er eigenlijk wel iets gebeurd was tussen half November en half December, zal ik maar gauw achter de laptop duiken. De gezellige slapeloze nachten, het gesnotter van Simone en mij en de peuterpubertijd van Eveline hebben me de fut ontnomen om met het bloggen aan de slag te gaan. Sterker nog, heb eerder op het punt gestaan om te zeggen: “Mama is even sigaretten halen, blijven jullie maar in de auto zitten…” Maar goed, laat ik bij het begin beginnen.
Eind November is Iljoesja een weekje bij ons komen logeren. Ik had alles in huis schoongemaakt, had lekker eten in huis gehaald (bij de Berdowski’s thuis geldt immers: zonder eten geen feest.), had warempel ook al warm eten voor die avond klaargemaakt en ik had een hele mooie helium prinsessen ballon gekocht samen met Eveline. Zag het al helemaal voor me hoe Eveline, Simone en ik Iljoesja zouden verwelkomen aan de andere kant van de schuifdeur op het vliegveld.
Helaas kon ik bij het vliegveld nergens de parkeerplaats ontdekken, slikte de parkeermeter niet alle muntjes en duurde het een eeuwigheid om de kinderen in het gareel te krijgen. Het kwam er dan ook op neer dat ik met de kinderen + mega ballon bij de “arriving flights” kwam aangerend maar dat Iljoesja helaas al op mij stond te wachten. Zooo jammer. (Vervolgens kwam ik nog een oud collega van VGZ tegen op het vliegveld. Was leuk om haar weer te zien... heb haar alleen enthousiast “Nelleke” genoemd, maar volgens mij heette ze geen Nelleke. Misschien was het Ans of Paula of Loes (zo’n type zeg maar) … gênant, heb er niet van kunnen slapen maar dat terzijde.)
Die nacht was er een halve meter sneeuw gevallen in Halifax. Ronald kon de volgende ochtend de deur niet eens uit om naar z’n werk te gaan. Via de achterdeur heeft hij zich met een “snowshuffle” een weg gebaand naar de voordeur. In Canada ben je na zo’n sneeuwstorm verplicht om je eigen stoepje sneeuw- en ijsvrij te maken. Is op zich een leuke manier om de mensen uit je straat te leren kennen. Iedereen is namelijk sneeuw aan het vegen. Sommigen hebben hier zelfs een geautomatiseerde “snowblower”.
Al snel had ik natuurlijk het idee om samen met de kinderen in de sneeuw te gaan spelen. Samen met Iljoesja zijn we een half uur bezig geweest met alle laarzen, mutsen, wanten en sneeuwpakken aan te trekken. Helaas zette Eveline het bij de eerste stap in de sneeuw op een jammeren (= ik vind sneeuw niet leuk, ik wil naar binnen, wil geen sneeuwpop maken met papa, wil niet sleeën, wil ook op mama’s rug bij Simone enz. enz.). Kortom, na een uurtje zeulen door de sneeuw en nadat vooral papa heel leuk in z’n eentje van de sneeuwheuvel af was gesleed, zijn we maar weer naar huis gegaan. Na die dag is de sneeuw nog 4 dagen blijven liggen.
Iljoesja is na afloop van haar weekje hier bekaf maar ik geloof wel voldaan naar huis gegaan. Het weer was ondanks de kou erg mooi (= strakblauwe lucht en veel zon, wintersportachtige taferelen zeg maar). We hebben veel gewinkeld en zijn naar de bioscoop gegaan en naar de bekende cafeetjes van de stad. Voor die mensen die nog langs willen komen, heb ik inmiddels zowel een winter- als een zomerprogramma samengesteld dat zowel bij zon als regen een leuke week zal opleveren hier in Halifax. Dat jullie het maar even weten.
Sinterklaas heeft ook nog even de tijd genomen om met z’n stoomboot naar Halifax te varen. We zijn vorige week zaterdag naar een Sinterklaasfeest geweest van “The Dutch Community” hier (= club van eerste, tweede, derde generatie Nederlandse immigranten van Nova Scotia). Het feest werd gegeven in een grote gymzaal met rijen gedekte tafels. Eerst werd er groentesoep (+ ballen niet te vergeten) met broodjes ham en kaas uitgedeeld en daarna werden er schalen vol met krentenbrood, taai taai en speculaas naar binnengebracht.
Ik had me echt vermaakt ondanks het feit dat de meerderheid van de aanwezigen boven de 60 was en weinig van hen meer Nederlands sprak. De sjoelbak, de rondrennende kinderen, de ouderwetse Sinterklaasliedjes plaat … het deed me echt aan Nederland denken. De avond werd beëindigd met een bezoek van Sinterklaas en zwarte Piet. Ieder kind kreeg een chocoladeletter en een zak vol pepernoten en schuimpjes.
Een dag daarna zijn we naar een kinderfeestje geweest van het dochtertje van een vriendin van mij. Was erg gezellig; tafel vol met lekkers, Dora hoedjes, ballenbad, hoekje om kerstkaarten te knutselen… alles was uit de kast gehaald om er een gedenkwaardig partijtje van te maken. Ronald vond het ook wel een geslaagd feestje; er was bier en er waren andere papa’s die binnen no-time samenklonterden in de keuken. De mama’s zaten ook bij elkaar, hetzij ook met de kindervreugde. Nadat de ballen uit het ballenbad door heel het huis slingerden en een “anders ga je in de hoek scène” onvermijdelijk aan het worden was, namen we onze snoepzak in ontvangst en zijn we weer huiswaarts gekeerd.
En dat was het begin van een lange en vermoeiende week waarbij Eveline van dag op dag in een dramatische peuterpubertijd is beland (= niet meer willen slapen tussen de middag, 15 keer uit bed komen, planten van de salontafel afkieperen, op tafels klimmen, overal om huilen, bovenop Simone gaan staan en net doen alsof ze een surfplank is, na een dreiging zeggen dat ze best wel in de hoek wil, o ja, en vooral net doen alsof ze een vriendelijk verzoek (Eveline, doe je even je jas aan? Doe je even de deur dicht? Kom je ook naar boven?) niet hoort of begrijpt.) Het typische is wel dat Eveline sinds kort weer groenten eet. Dat is het afgelopen anderhalf jaar een dagelijks “probleempje” geweest.
“Ach ja”, hoor je dan, “het is gewoon een fase hè. Na verloop van tijd zal alles wel weer over gaan.” Ehhh …. HALLOOO … specificeer uw variabelen A.U.B. … Wat bedoelt “men” met “na verloop van tijd” … is dat morgen of over een maand of (zoals bij ons “eetprobleempje”) een kwestie van 1,5 jaar? En wat als je het als ouder per ongeluk verkeerd aanpakt, kom je dan nooit meer van je “fase” af?
Het typische van opvoeden vind ik, dat net wanneer je denkt, oké, ik ben er klaar mee, ik trek hier gewoon de deur dicht en ik zie wel wanneer ik terug kom, er wel iets gebeurt waardoor de dag met kinderen weer de moeite waard is. Zo gingen we gisteren naar een Kerstborrel van Ronald’s werk. Eveline zei voordat we weggingen “Gaan we naar de verjaardag van baby Jezus?” en vanochtend zat ze bij mij op schoot en vroeg ze “Mama, ben jij een jongen of een meisje?”. En op de WC zei ze laatst: “Kijk, hahaha, ik heb een Dinodrol gemaakt!”
14 december 2008
19 november 2008
Het regent, het regent ...
Ik denk dat het sinds eergisteren officieel winter is hier in Halifax. Weken lang hebben we kunnen genieten van een soort van voorjaar. Iedere dag scheen de zon en was het tegen de 20 graden. Ik heb zelfs nog rond een uur of vijf ‘s middags in de schemer in de speeltuin gestaan zonder jas. Maar de afgelopen dagen regent en hagelt het de hele dag. En dat is best een pittige overgang moet ik zeggen. Ik ben inmiddels zo gewend geraakt aan hele wandeltochten met de kinderen. Lekker met je hoofd in de zon en even wat tijd voor jezelf. Wat dat betreft is onze tweelingwagen echt de investering waard geweest. Eveline zit helaas nu wel een beetje krap voorin, maar ja, “that’s the price you pay for being the oldest”.
De hele middag thuis zitten en kinderen vermaken is niet bepaald een makkie. Na tig spelletjes “raad het dierengeluid”, dierendomino en de boekjes “Goldilocks”, Floddertje en “The Paperbag princess” (waarbij prinses Elisabeth prins Ronald redt van de gemene draak en prins Ronald dat niet kan waarderen omdat Elisabeth haar haren niet heeft gekamd en waarbij Elisabeth na haar reddingstocht besluit toch niet met prins Ronald te trouwen (ook al had hij wel hele mooie sportschoenen) en ze nog lang en gelukkig leefden. Ja, ja mensen, wakker blijven, dit zijn de sprookjes van de 21ste eeuw) is de verleiding erg groot om een DVD op te zetten. “Ohoh” hoor ik alle mensen zonder kinderen denken “taking the easy way out, nou als ik kinderen heb dan gaat de televisie echt niet aan. Misschien hooguit Sesamstraat en het Jeugdjournaal maar verder ammeniksniet. Het gaat immers om quality time blabla”.. fast forward… Tegelijkertijd hoor ik alle ouders met kinderen een zucht van verlichting slaken, “Godzijdank zijn wij niet de enigen die niet pedagogisch verantwoord een DVD van Dora, Diego, Bob de Bouwer, het Zandkasteel en Disneyfilm A t/m Z in de recorder shuffelen.”
Helaas moet ik dan ook bekennen dat ik menigmaal toegeef aan die DVD verleiding; ‘s ochtends 40 minuten en ‘s middags een uurtje. Het is best veel denk ik, maar er is nou eenmaal geen betere babysit als je de hele dag alleen op twee kinderen moet letten en zo nu en dan ook nog eens iets moet opruimen of belangrijker nog “even naar de WC wil” (over quality time gesproken). Toch ben ik ervan overtuigt dat de programma’s die Eveline kijkt best educatief zijn. Zo leert Dora in Canada geen Engels zoals in Nederland maar Spaans. En zo ken ik ook al een aantal Spaanse woorden: Vamanos, Gracias, De Nada, Sube, Ola en Excellente. (Nog even en ik kan Spaans op m’n CV zetten.) Ook hoorde ik Eveline laatst zeggen “Sapper de flap”. Kijk, dat is nou nog eens een keurig jaren 60 woord en een stuk beter dan de ellende die Eveline verder uit kan kramen.
Maar om te voorkomen dat ik niet de hele dag voor de buis gekluisterd zit, ben ik op zoek gegaan naar andere leuke dingen die we ondanks de regen en de kou kunnen ondernemen. Ik heb al een hele lijst. Ik ga me abonneren op een binnen speeltuin voor baby’s en peuters en op “The discovery center”. Ook hebben ze via de Universiteit een sportkaart waarbij je de kinderen bij de babysit kunt achterlaten in hetzelfde complex waar dus ook weer een speeltuin is. Verder heb ik nog een lijstje van leuke cafeetjes waar ze ook een speelhoek hebben. En de Mc. Donald’s (o nee, alweer zo’n taboe woord voor verantwoorde ouders) heeft ook een mega ballenbak + glijbaan. Kan ik daar mooi m’n “salade” (of iets dergelijks ; )) opeten.
Gelukkig heb ik sinds kort wat afleiding gekregen doordat ik me gestort heb in het wereldje van het vrijwilligerswerk. Of eigenlijk … Tracy die vroeg of ik een keertje, gewoon voor de gezelligheid en geheel vrijblijvend, mee wilde naar een “community meeting”. Wist ik veel dat dat Canadees was voor “goed, je hebt je gezicht laten zien, je bent bij deze vrijwilliger en hier is je takenlijst.”
Het lijkt allemaal zo makkelijk… een beetje notulen maken, een beetje vergaderen en vooral niet veel uitvoeren omdat er eigenlijk nooit geld is om wat uit te voeren. Helaas is vrijwillerswerk net als een betaalde baan. Je moet gewoon je deadlines halen en doe je dat niet, dan word je daarop afgerekend. Niet zozeer in financiële zin maar (en dat is eigenlijk nog veel bedreigender) in de vorm van status in de gemeenschap.
En omdat ik altijd wil dat mensen mij aardig vinden, zat ik in no time opgezadeld met de notulen, het bijhouden van de website, het maken van een visitekaartje en het aanwezig zijn bij een veiling om met mensen te praten over ons project. (Er is in Halifax een groot tekort aan kinderopvang. Nu zijn er twee grote zalen beschikbaar gesteld voor een soort van wijkcentrum special voor peuters en hun ouders. Taak van ons “community team” is om te achterhalen wat de wensen zijn van ouders v.w.b. het wijkcentrum en om ervoor te zorgen dat het wijkcentrum zichzelf financieel in stand kan houden zonder dat er extra belastingcenten aan te hoeven worden besteed. Of te wel: wens = Disneyland, geld = 0,00)
Hoewel het allemaal best leuk is, vind ik het ook best moeilijk om al die activiteiten er “even tussendoor” bij te doen. Overdag zit ik met de kinderen, dus ik kan pas aan mijn werk beginnen als alle andere dingen zijn gedaan: kinderen in bad en naar bed, zooi opruimen in keuken en woonkamer, was doen, mail bijhouden (en ook blog) en dus rond zo’n 22:00 m’n vrijwillersgedoetjes. Niet bepaald de meest ideale tijd om veel creatieve wonderen te verrichten. Maar goed, ik denk dat het in veel andere huishoudens niet anders is. Bovendien kom je via het vrijwillerscircuit altijd weer aanraking met andere leuke vrijwillersklusjes. Zo ben ik vorige week naar een Titz and Glitz feest geweest waarbij geld werd ingezameld voor vrouwen met borstkanker. Ook wordt er binnenkort een bijeenkomst georganiseerd om de programma’s van de locale politieke partijen kenbaar te maken aan het gewone volk.
Patricia en Politiek… het moet niet gekker worder.
De hele middag thuis zitten en kinderen vermaken is niet bepaald een makkie. Na tig spelletjes “raad het dierengeluid”, dierendomino en de boekjes “Goldilocks”, Floddertje en “The Paperbag princess” (waarbij prinses Elisabeth prins Ronald redt van de gemene draak en prins Ronald dat niet kan waarderen omdat Elisabeth haar haren niet heeft gekamd en waarbij Elisabeth na haar reddingstocht besluit toch niet met prins Ronald te trouwen (ook al had hij wel hele mooie sportschoenen) en ze nog lang en gelukkig leefden. Ja, ja mensen, wakker blijven, dit zijn de sprookjes van de 21ste eeuw) is de verleiding erg groot om een DVD op te zetten. “Ohoh” hoor ik alle mensen zonder kinderen denken “taking the easy way out, nou als ik kinderen heb dan gaat de televisie echt niet aan. Misschien hooguit Sesamstraat en het Jeugdjournaal maar verder ammeniksniet. Het gaat immers om quality time blabla”.. fast forward… Tegelijkertijd hoor ik alle ouders met kinderen een zucht van verlichting slaken, “Godzijdank zijn wij niet de enigen die niet pedagogisch verantwoord een DVD van Dora, Diego, Bob de Bouwer, het Zandkasteel en Disneyfilm A t/m Z in de recorder shuffelen.”
Helaas moet ik dan ook bekennen dat ik menigmaal toegeef aan die DVD verleiding; ‘s ochtends 40 minuten en ‘s middags een uurtje. Het is best veel denk ik, maar er is nou eenmaal geen betere babysit als je de hele dag alleen op twee kinderen moet letten en zo nu en dan ook nog eens iets moet opruimen of belangrijker nog “even naar de WC wil” (over quality time gesproken). Toch ben ik ervan overtuigt dat de programma’s die Eveline kijkt best educatief zijn. Zo leert Dora in Canada geen Engels zoals in Nederland maar Spaans. En zo ken ik ook al een aantal Spaanse woorden: Vamanos, Gracias, De Nada, Sube, Ola en Excellente. (Nog even en ik kan Spaans op m’n CV zetten.) Ook hoorde ik Eveline laatst zeggen “Sapper de flap”. Kijk, dat is nou nog eens een keurig jaren 60 woord en een stuk beter dan de ellende die Eveline verder uit kan kramen.
Maar om te voorkomen dat ik niet de hele dag voor de buis gekluisterd zit, ben ik op zoek gegaan naar andere leuke dingen die we ondanks de regen en de kou kunnen ondernemen. Ik heb al een hele lijst. Ik ga me abonneren op een binnen speeltuin voor baby’s en peuters en op “The discovery center”. Ook hebben ze via de Universiteit een sportkaart waarbij je de kinderen bij de babysit kunt achterlaten in hetzelfde complex waar dus ook weer een speeltuin is. Verder heb ik nog een lijstje van leuke cafeetjes waar ze ook een speelhoek hebben. En de Mc. Donald’s (o nee, alweer zo’n taboe woord voor verantwoorde ouders) heeft ook een mega ballenbak + glijbaan. Kan ik daar mooi m’n “salade” (of iets dergelijks ; )) opeten.
Gelukkig heb ik sinds kort wat afleiding gekregen doordat ik me gestort heb in het wereldje van het vrijwilligerswerk. Of eigenlijk … Tracy die vroeg of ik een keertje, gewoon voor de gezelligheid en geheel vrijblijvend, mee wilde naar een “community meeting”. Wist ik veel dat dat Canadees was voor “goed, je hebt je gezicht laten zien, je bent bij deze vrijwilliger en hier is je takenlijst.”
Het lijkt allemaal zo makkelijk… een beetje notulen maken, een beetje vergaderen en vooral niet veel uitvoeren omdat er eigenlijk nooit geld is om wat uit te voeren. Helaas is vrijwillerswerk net als een betaalde baan. Je moet gewoon je deadlines halen en doe je dat niet, dan word je daarop afgerekend. Niet zozeer in financiële zin maar (en dat is eigenlijk nog veel bedreigender) in de vorm van status in de gemeenschap.
En omdat ik altijd wil dat mensen mij aardig vinden, zat ik in no time opgezadeld met de notulen, het bijhouden van de website, het maken van een visitekaartje en het aanwezig zijn bij een veiling om met mensen te praten over ons project. (Er is in Halifax een groot tekort aan kinderopvang. Nu zijn er twee grote zalen beschikbaar gesteld voor een soort van wijkcentrum special voor peuters en hun ouders. Taak van ons “community team” is om te achterhalen wat de wensen zijn van ouders v.w.b. het wijkcentrum en om ervoor te zorgen dat het wijkcentrum zichzelf financieel in stand kan houden zonder dat er extra belastingcenten aan te hoeven worden besteed. Of te wel: wens = Disneyland, geld = 0,00)
Hoewel het allemaal best leuk is, vind ik het ook best moeilijk om al die activiteiten er “even tussendoor” bij te doen. Overdag zit ik met de kinderen, dus ik kan pas aan mijn werk beginnen als alle andere dingen zijn gedaan: kinderen in bad en naar bed, zooi opruimen in keuken en woonkamer, was doen, mail bijhouden (en ook blog) en dus rond zo’n 22:00 m’n vrijwillersgedoetjes. Niet bepaald de meest ideale tijd om veel creatieve wonderen te verrichten. Maar goed, ik denk dat het in veel andere huishoudens niet anders is. Bovendien kom je via het vrijwillerscircuit altijd weer aanraking met andere leuke vrijwillersklusjes. Zo ben ik vorige week naar een Titz and Glitz feest geweest waarbij geld werd ingezameld voor vrouwen met borstkanker. Ook wordt er binnenkort een bijeenkomst georganiseerd om de programma’s van de locale politieke partijen kenbaar te maken aan het gewone volk.
Patricia en Politiek… het moet niet gekker worder.
10 november 2008
“Twinkle Twinkle Little Star”
Vanavond was een zeer bijzondere avond. De avond die in Eveline’s geheugen opgeslagen zal worden onder het hoofdstuk: “De avond dat zeester weer terugkwam van vakantie.”
Diezelfde avond zou bij mij bijna onder een ander hoofdstuk opgeslagen zijn: “De avond dat ik weer eens een maaltijd heb verknald.” Meestal kookt Ronald ‘s avonds, want, jawel mensen ik zal het geheim verklappen, ik hou niet van koken. Waar menig vrouw blijkbaar een gen heeft meegekregen om middagen in de keuken door te brengen en om een heerlijk gerecht in elkaar te flansen, kan ik nog geen magnetronmaaltijd enigszins eetbaar op tafel krijgen. Ik zie de lol er nou eenmaal niet van in om uren bezig te zijn met snufjes zout, teentjes peterselie, ml‘tertjes drankje zus en grammetjes boter zo om vervolgens hulpeloos toe te moeten kijken hoe het hele gerecht geheel wordt ondergewaardeerd en met een hoop gezanik naar binnen wordt gewerkt. Bovendien is de keuken vervolgens een grote bende en ben je ook nog eens een half uur bezig om de hele santenkraam op te ruimen.
Nee, koken is niet mijn ding. Een appel wil ik best schillen in het kader van de vitamines maar al het overige geploeter in de keuken, ik zal het echt bekennen, is te danken aan Ronald. Enfin, dit verhaal wordt weer veel te lang.
Vanavond had Ronald een voordracht. Erg vervelend voor hem; hij heeft avonden aan zijn praatje moeten werken, maar nog vervelender voor mij; ik moest zelf koken. Tot mijn grote geluk trof ik nog een magnetronmaaltijd aan in de vriezer. Of eigenlijk; de betreffende lasagne maaltijd kon ook in de oven, maar dan zou het 50 minuten duren. (Ja, ehhhh, het is een “instant maaltijd” mensen, in 50 minuten kan ik zelf ook wel lasagne maken)
Dus ik het hele gerecht maar zo snel mogelijk in de magnetron gekieperd. Al hoewel, snel, vaak moet ik eerst de gebruiksaanwijzing ook nog even ontcijferen. “Tear off plastic on 4 sides”. Betekent dat dan dat je een klein stukje plastic moet verwijderen van alle vier de hoeken van het pakketje of betekent het dat je alle vier de hoeken kunt pakken om alle plastic de kunnen verwijderen? Tja, zo’n magnetron maaltijd is soms echt “hogere wiskunde” kan ik je wel vertellen. Ik heb uiteindelijk maar voor de laatste optie gekozen en het hele gerecht zonder verpakking in de magnetron gezet. Vervolgens moest ik twee keer van ovenschaal veranderen omdat de schalen te groot bleken om er een rondje mee te kunnen draaien in de magnetron. Of te wel, de keuken was alsnog een troep en inmiddels had ik ook gezellig kindergedoe aan m’n been hangen, wat voor mij ook een reden is om het koken zo veel mogelijk te vermijden.
Eindelijk de juiste ovenschaal gevonden, blijkt het knopje “Defrost Pizza” niet op een “timer” ingesteld te kunnen worden, max. was 3 minuten. Ja ehhhh, het gerecht moest 30 minuten in de magnetron, ik was echt niet van plan om 10 keer van de woonkamer naar de keuken heen en weer te lopen. Goed, inventief als ik ben, gewoon gekozen voor een ander knopje. “Cook Food” kon je wel instellen op een timer. Helaas bleek dat een minder goede beslissing. Na de voorgeschreven 30 minuten was er weinig meer over van de ooo zo smakelijke lasagne zoals op de verpakking. Voelde me wel een beetje lullig toen Ronald dolgelukkig thuiskwam en zag dat ik warempel met de kinderen al aan tafel zat met een warme maaltijd. Goed, warm was ie wel, maar helaas ook zo taai dat we maar gelijk een hele grote bak yoghurt hebben gepakt. Maar nu komt ie….
De postbode had vanochtend een klein pakketje bij ons thuis afgegeven voor Eveline en we hadden speciaal gewacht totdat papa thuis was zodat we het samen open konden maken. En wat zat er in het cadeautje…. ZEESTER!!!! Echt, ik kon m’n ogen niet geloven.
Dagenlang ben ik op zoek geweest naar de lievelingsknuffel van Eveline. Overal heb ik gezocht en Eveline wilde niet slapen zonder dat beest. Ik werd er zo gestresst van, dat we een hele middag in het winkelcentrum hebben rondgelopen, om een equivalent te vinden. Helaas, was “Tijgertje” van Winnie de Pooh het beste alternatief; namelijk ook oranje en een knuffel en daarmee houdt de gelijkenis op. Uren heb ik daarna op Eveline ingepraat dat “Tijgertje” ook heel bijzonder was. Maar echte liefde is het nooit geworden.
Het enige waar Eveline nog wel een liefdevol oog voor had was “The Hulk”. Ja, je leest het goed, een super enge groene pop met een enorm chagrijnig gezicht. Maar het was Eveline’s kleine baby’tje; “Ach, mama, kijk, Bulluk is dwietig. Moet even knuffelen.” Maar er ging toch echt niks boven zeester.
En nu… nu alle hoop eigenlijk verloren was, dook daar onze verloren zoon weer op uit het niets. Zeester was op vakantie geweest bij Oma Trudie en Lambert. Gelukkig had oma Trudie ‘m heel snel weer op het vliegtuig teruggezet naar Canada. (Lees: Oma Trudie had wonder boven wonder een exact dezelfde tweede zeester gevonden in de winkel en die z.s.m. opgestuurd.) Onze dank is groot!!! Wij hopen dat Oma Trudie voor de zekerheid nog een pallet van deze wezens kan inslaan ; ))
Goed, verder nog een korte update van wat er nog meer is gebeurd hier. We hebben vorige week “Halloween” gevierd. ‘s Middags hadden we een Halloween kinderfeestje bij Mara thuis. Iedereen moest verkleed komen. Natuurlijk waren de meiden van Eveline’s leeftijd allemaal verkleed als prinses. Helaas had ik de modetrend over het hoofd gezien en was Eveline een bij. Goed, het is altijd nog beter dan een boerenkiel maar Eveline had ook wat graag een kroontje op haar hoofd gehad. Simone was een tijger. Was echt schattig.
Die avond zijn we gaan “Trick or Treat’en” met Tracy en Louisa. Was leuk om een keer meegemaakt te hebben. De meeste huizen waren versierd met pumpkins, spinnenwebben, spoken en enge geluiden als je aanbelde. Wij hadden ook ons best gedaan en hadden pumpkins voor de deur en een bak vol snoep. Het viel me wel een beetje tegen dat de kinderen aan de deur helemaal geen “Trick or Treat” zeiden. Ook geen “Thank you” ofzo wanneer ze hun zak hadden volgeladen met onze snoepjes. Wat dat betreft kunnen ze een voorbeeld nemen aan de Nederlandse kinderen, die zingen tenminste nog een liedje met Sint Maarten voordat ze, let wel, 1, snoepje krijgen.
Nu dat Halloween afgelopen is, beginnen de Canadezen zich op de maken voor Christmas. En dat moet één groot lichtjes festijn worden. Toch is het wel een beetje vreemd om nu met Kerst bezig te zijn terwijl het hier 17 graden is buiten!!! Dat schijnt onderdeel te zijn van de “Indian Summer” hier. Helaas moet je dat warme weer vanaf begin December tot eind April blijkbaar wel terugbetalen met -15 maar dat mag de pret tot nu toe niet drukken ; )
Diezelfde avond zou bij mij bijna onder een ander hoofdstuk opgeslagen zijn: “De avond dat ik weer eens een maaltijd heb verknald.” Meestal kookt Ronald ‘s avonds, want, jawel mensen ik zal het geheim verklappen, ik hou niet van koken. Waar menig vrouw blijkbaar een gen heeft meegekregen om middagen in de keuken door te brengen en om een heerlijk gerecht in elkaar te flansen, kan ik nog geen magnetronmaaltijd enigszins eetbaar op tafel krijgen. Ik zie de lol er nou eenmaal niet van in om uren bezig te zijn met snufjes zout, teentjes peterselie, ml‘tertjes drankje zus en grammetjes boter zo om vervolgens hulpeloos toe te moeten kijken hoe het hele gerecht geheel wordt ondergewaardeerd en met een hoop gezanik naar binnen wordt gewerkt. Bovendien is de keuken vervolgens een grote bende en ben je ook nog eens een half uur bezig om de hele santenkraam op te ruimen.
Nee, koken is niet mijn ding. Een appel wil ik best schillen in het kader van de vitamines maar al het overige geploeter in de keuken, ik zal het echt bekennen, is te danken aan Ronald. Enfin, dit verhaal wordt weer veel te lang.
Vanavond had Ronald een voordracht. Erg vervelend voor hem; hij heeft avonden aan zijn praatje moeten werken, maar nog vervelender voor mij; ik moest zelf koken. Tot mijn grote geluk trof ik nog een magnetronmaaltijd aan in de vriezer. Of eigenlijk; de betreffende lasagne maaltijd kon ook in de oven, maar dan zou het 50 minuten duren. (Ja, ehhhh, het is een “instant maaltijd” mensen, in 50 minuten kan ik zelf ook wel lasagne maken)
Dus ik het hele gerecht maar zo snel mogelijk in de magnetron gekieperd. Al hoewel, snel, vaak moet ik eerst de gebruiksaanwijzing ook nog even ontcijferen. “Tear off plastic on 4 sides”. Betekent dat dan dat je een klein stukje plastic moet verwijderen van alle vier de hoeken van het pakketje of betekent het dat je alle vier de hoeken kunt pakken om alle plastic de kunnen verwijderen? Tja, zo’n magnetron maaltijd is soms echt “hogere wiskunde” kan ik je wel vertellen. Ik heb uiteindelijk maar voor de laatste optie gekozen en het hele gerecht zonder verpakking in de magnetron gezet. Vervolgens moest ik twee keer van ovenschaal veranderen omdat de schalen te groot bleken om er een rondje mee te kunnen draaien in de magnetron. Of te wel, de keuken was alsnog een troep en inmiddels had ik ook gezellig kindergedoe aan m’n been hangen, wat voor mij ook een reden is om het koken zo veel mogelijk te vermijden.
Eindelijk de juiste ovenschaal gevonden, blijkt het knopje “Defrost Pizza” niet op een “timer” ingesteld te kunnen worden, max. was 3 minuten. Ja ehhhh, het gerecht moest 30 minuten in de magnetron, ik was echt niet van plan om 10 keer van de woonkamer naar de keuken heen en weer te lopen. Goed, inventief als ik ben, gewoon gekozen voor een ander knopje. “Cook Food” kon je wel instellen op een timer. Helaas bleek dat een minder goede beslissing. Na de voorgeschreven 30 minuten was er weinig meer over van de ooo zo smakelijke lasagne zoals op de verpakking. Voelde me wel een beetje lullig toen Ronald dolgelukkig thuiskwam en zag dat ik warempel met de kinderen al aan tafel zat met een warme maaltijd. Goed, warm was ie wel, maar helaas ook zo taai dat we maar gelijk een hele grote bak yoghurt hebben gepakt. Maar nu komt ie….
De postbode had vanochtend een klein pakketje bij ons thuis afgegeven voor Eveline en we hadden speciaal gewacht totdat papa thuis was zodat we het samen open konden maken. En wat zat er in het cadeautje…. ZEESTER!!!! Echt, ik kon m’n ogen niet geloven.
Dagenlang ben ik op zoek geweest naar de lievelingsknuffel van Eveline. Overal heb ik gezocht en Eveline wilde niet slapen zonder dat beest. Ik werd er zo gestresst van, dat we een hele middag in het winkelcentrum hebben rondgelopen, om een equivalent te vinden. Helaas, was “Tijgertje” van Winnie de Pooh het beste alternatief; namelijk ook oranje en een knuffel en daarmee houdt de gelijkenis op. Uren heb ik daarna op Eveline ingepraat dat “Tijgertje” ook heel bijzonder was. Maar echte liefde is het nooit geworden.
Het enige waar Eveline nog wel een liefdevol oog voor had was “The Hulk”. Ja, je leest het goed, een super enge groene pop met een enorm chagrijnig gezicht. Maar het was Eveline’s kleine baby’tje; “Ach, mama, kijk, Bulluk is dwietig. Moet even knuffelen.” Maar er ging toch echt niks boven zeester.
En nu… nu alle hoop eigenlijk verloren was, dook daar onze verloren zoon weer op uit het niets. Zeester was op vakantie geweest bij Oma Trudie en Lambert. Gelukkig had oma Trudie ‘m heel snel weer op het vliegtuig teruggezet naar Canada. (Lees: Oma Trudie had wonder boven wonder een exact dezelfde tweede zeester gevonden in de winkel en die z.s.m. opgestuurd.) Onze dank is groot!!! Wij hopen dat Oma Trudie voor de zekerheid nog een pallet van deze wezens kan inslaan ; ))
Goed, verder nog een korte update van wat er nog meer is gebeurd hier. We hebben vorige week “Halloween” gevierd. ‘s Middags hadden we een Halloween kinderfeestje bij Mara thuis. Iedereen moest verkleed komen. Natuurlijk waren de meiden van Eveline’s leeftijd allemaal verkleed als prinses. Helaas had ik de modetrend over het hoofd gezien en was Eveline een bij. Goed, het is altijd nog beter dan een boerenkiel maar Eveline had ook wat graag een kroontje op haar hoofd gehad. Simone was een tijger. Was echt schattig.
Die avond zijn we gaan “Trick or Treat’en” met Tracy en Louisa. Was leuk om een keer meegemaakt te hebben. De meeste huizen waren versierd met pumpkins, spinnenwebben, spoken en enge geluiden als je aanbelde. Wij hadden ook ons best gedaan en hadden pumpkins voor de deur en een bak vol snoep. Het viel me wel een beetje tegen dat de kinderen aan de deur helemaal geen “Trick or Treat” zeiden. Ook geen “Thank you” ofzo wanneer ze hun zak hadden volgeladen met onze snoepjes. Wat dat betreft kunnen ze een voorbeeld nemen aan de Nederlandse kinderen, die zingen tenminste nog een liedje met Sint Maarten voordat ze, let wel, 1, snoepje krijgen.
Nu dat Halloween afgelopen is, beginnen de Canadezen zich op de maken voor Christmas. En dat moet één groot lichtjes festijn worden. Toch is het wel een beetje vreemd om nu met Kerst bezig te zijn terwijl het hier 17 graden is buiten!!! Dat schijnt onderdeel te zijn van de “Indian Summer” hier. Helaas moet je dat warme weer vanaf begin December tot eind April blijkbaar wel terugbetalen met -15 maar dat mag de pret tot nu toe niet drukken ; )
28 oktober 2008
Ik voel me kei goed, ik voel me kei goed …
Moeoeoeoeoe… weet nu eindelijk waar de naam “moe – der” vandaan komt. Al hoewel het woord oorspronkelijk vast “moeier” was (als in meer moe dan dat vader dat is) maar omdat dat weer zo lullig was voor de vaders hebben ze er maar moeder van gemaakt.
Hoe het ook zij, sinds mijn moeder vertrokken is naar Nederland is het hier in huis een hoop dagen onrustig geweest. Net wanneer je je energie bij elkaar moet vegen om het hele opvoeden overdag weer alleen te doen, wordt je nog extra op de proef gesteld dankzij een gezellige dosis “Bronchitis” van Eveline en een dosis “Ik heb eigenlijk niet meer zo’n zin om te slapen ’s nachts” van Simone.
Op zich is full-time moeder zijn best te doen, zo lang je maar weet dat je dag een begin maar vooral ook een einde heeft. En gelukkig hadden we dat ook prima voor elkaar. Vanaf 20:00 waren de avonden van ons. ’s Nachts moesten we er wel zo’n 3 keer uit om Simone een speen te geven, maar hé dat namen we in ruil voor alle rustige avonden op de koop toe. En omdat het allemaal zo goed ging, besloten we m.b.t. het voedingsschema van Simone meteen over te gaan tot een fruit hap ’s ochtends en een groentehap ’s avonds. O ja, en toen zijn we ook maar meteen “Cold Turkey” gestopt met fles nummer 3 tussen de middag. En ik denk dat dat de druppel (of gebrek daaraan) was voor Simone.
Nachten lang is Simone zo’n 8 keer wakker geworden met een hoop hulpeloos gehuil. Nadat Ronald en ik ieder een nachtje met Simone in het logeerbed hadden doorgebracht, besloten we om het roer drastisch om te gooien. Dus wij een kampeerbedje gekocht die we in de woonkamer hebben gezet. Het plan was om na een half uurtje huilen-, speen-, huilen, speen Simone resoluut in haar bedje beneden te leggen tot de ochtend. Godzijdank besloten we ook om fles nummer drie maar weer in te voeren (sorry consultatiebureau, ons kind wordt ongetwijfeld “aan de maat” en lui maar hé, beter zij dan wij zal ik maar zeggen) en om het groentehapje ’s avonds maar weer even van de menukaart te schrappen. Wonder boven wonder zijn de nachten sindsdien weer redelijk zoals voorheen. De speen moet er nog steeds zo’n drie keer in per nacht maar het bedje beneden hebben we nog niet nodig gehad.
Oké, dus net wanneer je denkt, fijn, een heerlijk nachtje rust voor de boeg, wordt Eveline ziek met alle gehoest, gesnotter en gehijg van dien. Zo erg zelfs dat Ronald Eveline niet meer alleen wilde laten ’s nachts. Dus … ons bed bestond weer uit drie man. Gelukkig kreeg Eveline van de huisarts hier zo’n inhalator ding mee naar huis en die deed goed z’n werk. Helaas kreeg ik tot groot ongenoegen van Ronald ook een antibiotica kuur mee voor Eveline omdat ze hier alles schijnen op te lossen met antibiotica. Toch hebben we maar trouw het kuurtje aan Eveline gegeven. Ronald kan zeggen wat ie wil maar een grondige antibiotica reiniging zo op zo’n tijd kan vast geen kwaad.
Gelukkig was de rust in huize Pennings afgelopen vrijdag weer wat teruggekeerd. Ronald had een etentje van z’n werk, dus die ging helemaal happy de deur uit vrijdag avond. Helaas betekent een “helemaal happy” avondje stappen voor Ronald een “helemaal ellendig” ochtendje de dag daarna voor het hele gezin.
Het stomme is alleen dat ik die ochtenden altijd wakker wordt met zo’n gevoel van, ik ga mijn manlief lekker laten uitslapen vanochtend. Hij heeft het zo leuk gehad en dus was dat avondje alleen met de kinderen eten, alleen met ze in bad gaan, alleen verhaaltjes met ze lezen en alleen ALLE onderhandelingen afgaan voor het slapen gaan (“ik wil nog wat water, ik ben aap kwijt, ik wil m’n dora boekje van de groene draak, ik wil andersom slapen, ik wil niet in m’n slaapzak, ik wil nog een kusje van papa, ik ben het flesje van Betty kwijt, waar is m’n zonnebril, ik wil niet met het licht uit slapen” en dat alles in een kinderkamer die compleet doordrenkt is van de uien lucht i.v.m. verkoudheid, tel uit je winst) na reeds een gezellige dag, wat zeg ik, week, alleen met de kinderen compleet de moeite waard.
Vol goede moed begin ik dan ook met weer een ochtendje mama, Eveline en Simone. Eveline heeft geen zin om haar pamper af te doen (als Eveline wakker is en thuis is doen we haar geen pamper meer aan) of om naar beneden te gaan… “Mama tillu”. Zuchtend loop ik na het verschonen van twee paar billen dan ook maar weer met twee kinderen op de arm naar beneden. Maar… zegt een stemmetje in m’n achterhoofd… het is de moeite waard. Ronald heeft even rust.
Na een hoop gehannes om Eveline in haar stoel te krijgen, zitten we dan aan tafel. “Eveline, wat wil je op je brood: ham of smeerkaas?”(zo pedagogisch verantwoord hè, de eerste boterham moet altijd hartig zijn en beperk de keuze voor een peuter altijd tot twee) Helaas is het antwoord van Eveline: “Pindakaas”. “Nee, Eveline wat wil je: ham of smeerkaas?”(de kracht zit ‘m bij peuters in het herhalen van dezelfde boodschap) “Uhmmmmmm, Pindakaas of Hoooning” luidt het antwoord van onze oudste. “Eveline …” “NEEEEEEEEEEE” en een hoop binnensmonds gemurmel en gejammer volgt. En weer duikt er een sussend stemmetje op in m’n hoofd, dat dit alles zeker de moeite waard is omdat mijn zeer geliefde man lekker boven kan uitrusten.
Na Eveline gechanteerd te hebben met een aflevering van Dora bij het succesvol afronden van het ontbijt, wordt de tijd aan tafel zowaar enigszins gezellig. Eveline en ik hebben onze gebruikelijke diepgaande gesprekken: “Ariël (van de film “De kleine Zeemeermin) is een echte zeemeermin hè mama en Dora zeemeermin is een nep zeemeermin” “Ja, dat klopt en zit niet zo te kneien met je brood”. “Mama lijkt een beetje op Ariël he?” Ineens wordt ik aangenaam verrast door mijn charmante dochter… hmmm Ariël heeft maat 34, een voorgevel die warempel nog “voor” zit en prachtig lang, altijd mooi zittend haar…. Natuuuuuuurlijk lijkt mama op Ariël. Helaas wordt ik bruut uit mijn associatie gehaald omdat er een beker melk over de tafel heen gaat. De hoogste tijd dus om door te gaan met het volgende gerecht op ons ochtend menu. Ik zet Eveline in de woonkamer achter weer een boeiende aflevering van Dora. Ik leg daarbij voor de 100 miljoenste keer uit dat als ze moet plassen, ze op het potje moet gaan zitten en dat als het lukt, ze bij een plas 1 glitter sticker krijgt en bij een poep 2 glitter stickers. Ik ga ondertussen naar boven om Simone weer in bed te leggen en om zelf te gaan douchen. Het bovenstaande is een zeer strak tijdsschema, waar niks tussen mag komen omdat anders alles in de soep loopt en ik om 17:00 nog steeds in m’n pyjama zit.
Iedere ochtend neem ik me steevast voor om even kort te douchen, zodat ik weer snel bij Eveline’s zindelijkheidstraining aanwezig kan zijn. Vol goede moed zet ik de afzuiginstallatie op 10 minuten. Dan weet ik tenminste wanneer m’n tijd op is. Maar helaas is een warme douche echt verslavend en sta ik er altijd te lang onder. Zeker op een ochtend als deze, want wanneer ik vol goede moed weer beneden kom, is het angstaanjagend stil in de woonkamer.
Eveline zit voor de TV heen en weer te wiebelen op haar Dora fiets en de geur is niet te harden. “Eveline ….. heb jij ….. gepoept?” “Ja… in mijn broek.” Ik doe vervolgens m’n best om niet teleurgesteld te zijn en praat mezelf moed in dat dit bij zindelijkheidstraining hoort. En dat Eveline het na een aantal missers vast wel zal leren. Althans dat zegt Ronald altijd …ja mensen, dezelfde Ronald die lekker aan het uitslapen is en die niet met z’n schone handen in een pyjama broek moet graaien om er een bruin geval uit te schudden en in de WC te schrapen.
Ondertussen ligt Simone te jammeren in haar bed. Die is het na een uurtje ook wel een beetje zat om te wachten om aandacht. Ik moet me ondertussen nog aankleden en opmaken. Geen tijd, geen tijd…. en zonder spijt leg ik Simone naast een brakke Ronald in bed. “Arghhhhhhh, ik heb het zwaar.” Meldt een groen gevaarte van onder de dekens. “Ja, ik weet het lieverd, het is nu 11:00 en een “top-diner met na afloop sigaren en cognac” is inderdaad geen pretje maar….. gelukkig is het nu tijd om lekker weekend te vieren met je gezin…. Kleed jij jezelf en Simone even aan, kunnen we daarna naar de supermarkt voor de wekelijkse boodschappen, het tuinstel moet nog opgeborgen worden in de kelder, we moeten nog langs the mall om een ingenomen broek op te halen en er is een “puppet-show” bij de bibliotheek (lees 30 springende, gierende en hyperactieve peuters in een overbelichte ruimte van 6x6). Leek me best leuk als jij daar nou eens met Eveline naar toe zou gaan…. Goedemorgen.”
En het stemmetje in mijn achterhoofd is gelukkig weer even stil ; )
Hoe het ook zij, sinds mijn moeder vertrokken is naar Nederland is het hier in huis een hoop dagen onrustig geweest. Net wanneer je je energie bij elkaar moet vegen om het hele opvoeden overdag weer alleen te doen, wordt je nog extra op de proef gesteld dankzij een gezellige dosis “Bronchitis” van Eveline en een dosis “Ik heb eigenlijk niet meer zo’n zin om te slapen ’s nachts” van Simone.
Op zich is full-time moeder zijn best te doen, zo lang je maar weet dat je dag een begin maar vooral ook een einde heeft. En gelukkig hadden we dat ook prima voor elkaar. Vanaf 20:00 waren de avonden van ons. ’s Nachts moesten we er wel zo’n 3 keer uit om Simone een speen te geven, maar hé dat namen we in ruil voor alle rustige avonden op de koop toe. En omdat het allemaal zo goed ging, besloten we m.b.t. het voedingsschema van Simone meteen over te gaan tot een fruit hap ’s ochtends en een groentehap ’s avonds. O ja, en toen zijn we ook maar meteen “Cold Turkey” gestopt met fles nummer 3 tussen de middag. En ik denk dat dat de druppel (of gebrek daaraan) was voor Simone.
Nachten lang is Simone zo’n 8 keer wakker geworden met een hoop hulpeloos gehuil. Nadat Ronald en ik ieder een nachtje met Simone in het logeerbed hadden doorgebracht, besloten we om het roer drastisch om te gooien. Dus wij een kampeerbedje gekocht die we in de woonkamer hebben gezet. Het plan was om na een half uurtje huilen-, speen-, huilen, speen Simone resoluut in haar bedje beneden te leggen tot de ochtend. Godzijdank besloten we ook om fles nummer drie maar weer in te voeren (sorry consultatiebureau, ons kind wordt ongetwijfeld “aan de maat” en lui maar hé, beter zij dan wij zal ik maar zeggen) en om het groentehapje ’s avonds maar weer even van de menukaart te schrappen. Wonder boven wonder zijn de nachten sindsdien weer redelijk zoals voorheen. De speen moet er nog steeds zo’n drie keer in per nacht maar het bedje beneden hebben we nog niet nodig gehad.
Oké, dus net wanneer je denkt, fijn, een heerlijk nachtje rust voor de boeg, wordt Eveline ziek met alle gehoest, gesnotter en gehijg van dien. Zo erg zelfs dat Ronald Eveline niet meer alleen wilde laten ’s nachts. Dus … ons bed bestond weer uit drie man. Gelukkig kreeg Eveline van de huisarts hier zo’n inhalator ding mee naar huis en die deed goed z’n werk. Helaas kreeg ik tot groot ongenoegen van Ronald ook een antibiotica kuur mee voor Eveline omdat ze hier alles schijnen op te lossen met antibiotica. Toch hebben we maar trouw het kuurtje aan Eveline gegeven. Ronald kan zeggen wat ie wil maar een grondige antibiotica reiniging zo op zo’n tijd kan vast geen kwaad.
Gelukkig was de rust in huize Pennings afgelopen vrijdag weer wat teruggekeerd. Ronald had een etentje van z’n werk, dus die ging helemaal happy de deur uit vrijdag avond. Helaas betekent een “helemaal happy” avondje stappen voor Ronald een “helemaal ellendig” ochtendje de dag daarna voor het hele gezin.
Het stomme is alleen dat ik die ochtenden altijd wakker wordt met zo’n gevoel van, ik ga mijn manlief lekker laten uitslapen vanochtend. Hij heeft het zo leuk gehad en dus was dat avondje alleen met de kinderen eten, alleen met ze in bad gaan, alleen verhaaltjes met ze lezen en alleen ALLE onderhandelingen afgaan voor het slapen gaan (“ik wil nog wat water, ik ben aap kwijt, ik wil m’n dora boekje van de groene draak, ik wil andersom slapen, ik wil niet in m’n slaapzak, ik wil nog een kusje van papa, ik ben het flesje van Betty kwijt, waar is m’n zonnebril, ik wil niet met het licht uit slapen” en dat alles in een kinderkamer die compleet doordrenkt is van de uien lucht i.v.m. verkoudheid, tel uit je winst) na reeds een gezellige dag, wat zeg ik, week, alleen met de kinderen compleet de moeite waard.
Vol goede moed begin ik dan ook met weer een ochtendje mama, Eveline en Simone. Eveline heeft geen zin om haar pamper af te doen (als Eveline wakker is en thuis is doen we haar geen pamper meer aan) of om naar beneden te gaan… “Mama tillu”. Zuchtend loop ik na het verschonen van twee paar billen dan ook maar weer met twee kinderen op de arm naar beneden. Maar… zegt een stemmetje in m’n achterhoofd… het is de moeite waard. Ronald heeft even rust.
Na een hoop gehannes om Eveline in haar stoel te krijgen, zitten we dan aan tafel. “Eveline, wat wil je op je brood: ham of smeerkaas?”(zo pedagogisch verantwoord hè, de eerste boterham moet altijd hartig zijn en beperk de keuze voor een peuter altijd tot twee) Helaas is het antwoord van Eveline: “Pindakaas”. “Nee, Eveline wat wil je: ham of smeerkaas?”(de kracht zit ‘m bij peuters in het herhalen van dezelfde boodschap) “Uhmmmmmm, Pindakaas of Hoooning” luidt het antwoord van onze oudste. “Eveline …” “NEEEEEEEEEEE” en een hoop binnensmonds gemurmel en gejammer volgt. En weer duikt er een sussend stemmetje op in m’n hoofd, dat dit alles zeker de moeite waard is omdat mijn zeer geliefde man lekker boven kan uitrusten.
Na Eveline gechanteerd te hebben met een aflevering van Dora bij het succesvol afronden van het ontbijt, wordt de tijd aan tafel zowaar enigszins gezellig. Eveline en ik hebben onze gebruikelijke diepgaande gesprekken: “Ariël (van de film “De kleine Zeemeermin) is een echte zeemeermin hè mama en Dora zeemeermin is een nep zeemeermin” “Ja, dat klopt en zit niet zo te kneien met je brood”. “Mama lijkt een beetje op Ariël he?” Ineens wordt ik aangenaam verrast door mijn charmante dochter… hmmm Ariël heeft maat 34, een voorgevel die warempel nog “voor” zit en prachtig lang, altijd mooi zittend haar…. Natuuuuuuurlijk lijkt mama op Ariël. Helaas wordt ik bruut uit mijn associatie gehaald omdat er een beker melk over de tafel heen gaat. De hoogste tijd dus om door te gaan met het volgende gerecht op ons ochtend menu. Ik zet Eveline in de woonkamer achter weer een boeiende aflevering van Dora. Ik leg daarbij voor de 100 miljoenste keer uit dat als ze moet plassen, ze op het potje moet gaan zitten en dat als het lukt, ze bij een plas 1 glitter sticker krijgt en bij een poep 2 glitter stickers. Ik ga ondertussen naar boven om Simone weer in bed te leggen en om zelf te gaan douchen. Het bovenstaande is een zeer strak tijdsschema, waar niks tussen mag komen omdat anders alles in de soep loopt en ik om 17:00 nog steeds in m’n pyjama zit.
Iedere ochtend neem ik me steevast voor om even kort te douchen, zodat ik weer snel bij Eveline’s zindelijkheidstraining aanwezig kan zijn. Vol goede moed zet ik de afzuiginstallatie op 10 minuten. Dan weet ik tenminste wanneer m’n tijd op is. Maar helaas is een warme douche echt verslavend en sta ik er altijd te lang onder. Zeker op een ochtend als deze, want wanneer ik vol goede moed weer beneden kom, is het angstaanjagend stil in de woonkamer.
Eveline zit voor de TV heen en weer te wiebelen op haar Dora fiets en de geur is niet te harden. “Eveline ….. heb jij ….. gepoept?” “Ja… in mijn broek.” Ik doe vervolgens m’n best om niet teleurgesteld te zijn en praat mezelf moed in dat dit bij zindelijkheidstraining hoort. En dat Eveline het na een aantal missers vast wel zal leren. Althans dat zegt Ronald altijd …ja mensen, dezelfde Ronald die lekker aan het uitslapen is en die niet met z’n schone handen in een pyjama broek moet graaien om er een bruin geval uit te schudden en in de WC te schrapen.
Ondertussen ligt Simone te jammeren in haar bed. Die is het na een uurtje ook wel een beetje zat om te wachten om aandacht. Ik moet me ondertussen nog aankleden en opmaken. Geen tijd, geen tijd…. en zonder spijt leg ik Simone naast een brakke Ronald in bed. “Arghhhhhhh, ik heb het zwaar.” Meldt een groen gevaarte van onder de dekens. “Ja, ik weet het lieverd, het is nu 11:00 en een “top-diner met na afloop sigaren en cognac” is inderdaad geen pretje maar….. gelukkig is het nu tijd om lekker weekend te vieren met je gezin…. Kleed jij jezelf en Simone even aan, kunnen we daarna naar de supermarkt voor de wekelijkse boodschappen, het tuinstel moet nog opgeborgen worden in de kelder, we moeten nog langs the mall om een ingenomen broek op te halen en er is een “puppet-show” bij de bibliotheek (lees 30 springende, gierende en hyperactieve peuters in een overbelichte ruimte van 6x6). Leek me best leuk als jij daar nou eens met Eveline naar toe zou gaan…. Goedemorgen.”
En het stemmetje in mijn achterhoofd is gelukkig weer even stil ; )
13 oktober 2008
Mama Mia
Het is weer voorbij… m’n moeder zit nu bijna in het vliegtuig terug naar Nederland. We hebben het ontzettend leuk gehad de afgelopen tien dagen. Het was stralend mooi weer dus ik heb al mijn favoriete plekken van Halifax op z’n mooist aan mijn moeder kunnen laten zien.
We hebben dan ook wat afgewandeld; van de bibliotheek, naar de speeltuin, de haven, Point Pleasant Park, Public Gardens, ons oude appartement, Farmer’s Market, de supermarkt, de superstore, The Halifax Shopping Center, Micmac Mall en Peggy’s Cove. (Voor het geval je het nog niet door hebt mama, geef ik deze opsomming expres zodat je ook nog een beetje weet wat je ook alweer gefotografeerd hebt. O ja, en nog even een onder onsje, dat vriendje van Eveline heet Griffin (Griff for short) en niet Griffith of Piffit zoals Eveline hem noemt)
We zijn twee avonden uit eten geweest. En beide weekenden hebben we benut om leuke dingen te zien buiten Halifax; ’s ochtends de spullen ingepakt, lekker in de auto gelald op de CD van “Nick en Simon” met buiten de zon en de heuvels vol bomen met gekleurde bladeren en onderweg gestopt voor koffie met taart (zonder eten bij de Berdowski’s geen gezelligheid, toch mama? ; ) ). Gisteren hebben we naar een Pompoenenrace gekeken. De oogst wordt natuurlijk in deze periode binnengehaald. Zo ook de pompoenen die ze hier gebruiken voor hun Pumpkin Pie tijdens Thankgiving (die feestdag is overigens vandaag en niet in November zoals in Amerika. Oftewel, op de dag dat heel Halifax gezellig met z’n familie is, gaat mijn moeder bij ons weg. Isn’t that ironic..) Hoe dan ook, van de grootste pompoenen hadden de inwoners van Windsor kleine bootjes gemaakt door ze uit te hollen van binnen en ze aan de buitenkant een kleurtje te geven (zo was er een voetbal, een kikker, een eend, een Batmobiel enz). En met die bootjes werd een pompoenenrace gehouden. Voordat de race begon, werden de bootjes eerst allemaal ten toon gesteld in een pompoenenoptocht. (Het was net als Carnaval zeg maar, alleen dan met zon, een hotdog en geen gehoempapa) De race bestond uit twee categorieën; gemotoriseerde pompoenen (jawel, jawel) en ongemotoriseerde pompoenen. De eerste categorie bestond uit twee bootjes (spannend hè. Echt de moeite waard om daar een aparte groep voor te maken). Toch was het leuk om te zien hoe tientallen mensen in pompoenen naar de overkant van het meer peddelden. Toen “The Batmobiel” pompoen als de Titanic ten onder ging, riep Ronald (vanuit zijn voetbal jeugd sentiment die weer de kop op stak) een beetje te hard “loser”. Tja, en dat is nou weer zo’n typisch “Nederlands” woord dat het hier niet zo goed doet bij het altijd positief aanmoedigende Canadese publiek. Na de race hebben we nog wijn geproefd bij een echte Canadese wijnboer en zowaar een fles mee naar huis genomen.
Kortom, de afgelopen week is jammer genoeg veel te snel voorbij gegaan. Ronald heeft de hele week niet hoeven koken en heeft minder last van z’n “skiatica” (voor de niet ingewijden: pijn in z’n rechter bilspier die verbazingwekkend vaak de kop op steekt wanneer Ronald een ouderlijk klusje moet klaren zoals bij het verschonen, tillen en aan- en uitkleden van de kinderen). Ik heb eindelijk weer eens thee gedronken in plaats van water omdat dat minder tijd in beslag neemt overdag. Ook is Eveline weer een stukje meer op weg om zindelijk te worden (m’n moeder kan gerust uren met haar zitten; moet je nog plassen Eveline? Moet je nog plassen? Nog even plassen? En ja hoor, er zijn de afgelopen dagen ook echt een paar plasjes in het potje geland. O ja, en ook twee drollen. Wat een oogst) We zijn dankzij alle taartjes, brownies, pies en toastjes met brie weer goed bijgevoerd voor de komende koude winter. (Hoewel m’n moeder ongetwijfeld slanker naar huis zal gaan dan dat ze gekomen is. Een verschil met m’n moeders leven toen in Amerika is namelijk dat ik hier in Canada alles lopend doe. Of te wel; heuveltje op, heuveltje af en dat met twee kinderen in een wandelwagen. Ik ben er ondertussen aan gewend … m’n moeder neemt met alle plezier weer de fiets en de auto als ze weer thuis is)
Ook zijn Ronald en ik bijgepraat over de dramatische ontwikkelingen op de financiële markten en de laatste roddels (iets van Bassie die een kind zou hebben verwekt, een baby met een clownsneus en de Ohra ??). We hebben zoals vanouds weer veel gelachen.
Helaas is het morgen weer business as usual; Ronald naar z’n werk en ik weer als vanouds achter de wagen op weg naar de supermarkt en de speeltuin. Maar wie weet, misschien zet ik tussen de middag wel een kopje thee voor mezelf. Met een taartje … doe eens gek.
We hebben dan ook wat afgewandeld; van de bibliotheek, naar de speeltuin, de haven, Point Pleasant Park, Public Gardens, ons oude appartement, Farmer’s Market, de supermarkt, de superstore, The Halifax Shopping Center, Micmac Mall en Peggy’s Cove. (Voor het geval je het nog niet door hebt mama, geef ik deze opsomming expres zodat je ook nog een beetje weet wat je ook alweer gefotografeerd hebt. O ja, en nog even een onder onsje, dat vriendje van Eveline heet Griffin (Griff for short) en niet Griffith of Piffit zoals Eveline hem noemt)
We zijn twee avonden uit eten geweest. En beide weekenden hebben we benut om leuke dingen te zien buiten Halifax; ’s ochtends de spullen ingepakt, lekker in de auto gelald op de CD van “Nick en Simon” met buiten de zon en de heuvels vol bomen met gekleurde bladeren en onderweg gestopt voor koffie met taart (zonder eten bij de Berdowski’s geen gezelligheid, toch mama? ; ) ). Gisteren hebben we naar een Pompoenenrace gekeken. De oogst wordt natuurlijk in deze periode binnengehaald. Zo ook de pompoenen die ze hier gebruiken voor hun Pumpkin Pie tijdens Thankgiving (die feestdag is overigens vandaag en niet in November zoals in Amerika. Oftewel, op de dag dat heel Halifax gezellig met z’n familie is, gaat mijn moeder bij ons weg. Isn’t that ironic..) Hoe dan ook, van de grootste pompoenen hadden de inwoners van Windsor kleine bootjes gemaakt door ze uit te hollen van binnen en ze aan de buitenkant een kleurtje te geven (zo was er een voetbal, een kikker, een eend, een Batmobiel enz). En met die bootjes werd een pompoenenrace gehouden. Voordat de race begon, werden de bootjes eerst allemaal ten toon gesteld in een pompoenenoptocht. (Het was net als Carnaval zeg maar, alleen dan met zon, een hotdog en geen gehoempapa) De race bestond uit twee categorieën; gemotoriseerde pompoenen (jawel, jawel) en ongemotoriseerde pompoenen. De eerste categorie bestond uit twee bootjes (spannend hè. Echt de moeite waard om daar een aparte groep voor te maken). Toch was het leuk om te zien hoe tientallen mensen in pompoenen naar de overkant van het meer peddelden. Toen “The Batmobiel” pompoen als de Titanic ten onder ging, riep Ronald (vanuit zijn voetbal jeugd sentiment die weer de kop op stak) een beetje te hard “loser”. Tja, en dat is nou weer zo’n typisch “Nederlands” woord dat het hier niet zo goed doet bij het altijd positief aanmoedigende Canadese publiek. Na de race hebben we nog wijn geproefd bij een echte Canadese wijnboer en zowaar een fles mee naar huis genomen.
Kortom, de afgelopen week is jammer genoeg veel te snel voorbij gegaan. Ronald heeft de hele week niet hoeven koken en heeft minder last van z’n “skiatica” (voor de niet ingewijden: pijn in z’n rechter bilspier die verbazingwekkend vaak de kop op steekt wanneer Ronald een ouderlijk klusje moet klaren zoals bij het verschonen, tillen en aan- en uitkleden van de kinderen). Ik heb eindelijk weer eens thee gedronken in plaats van water omdat dat minder tijd in beslag neemt overdag. Ook is Eveline weer een stukje meer op weg om zindelijk te worden (m’n moeder kan gerust uren met haar zitten; moet je nog plassen Eveline? Moet je nog plassen? Nog even plassen? En ja hoor, er zijn de afgelopen dagen ook echt een paar plasjes in het potje geland. O ja, en ook twee drollen. Wat een oogst) We zijn dankzij alle taartjes, brownies, pies en toastjes met brie weer goed bijgevoerd voor de komende koude winter. (Hoewel m’n moeder ongetwijfeld slanker naar huis zal gaan dan dat ze gekomen is. Een verschil met m’n moeders leven toen in Amerika is namelijk dat ik hier in Canada alles lopend doe. Of te wel; heuveltje op, heuveltje af en dat met twee kinderen in een wandelwagen. Ik ben er ondertussen aan gewend … m’n moeder neemt met alle plezier weer de fiets en de auto als ze weer thuis is)
Ook zijn Ronald en ik bijgepraat over de dramatische ontwikkelingen op de financiële markten en de laatste roddels (iets van Bassie die een kind zou hebben verwekt, een baby met een clownsneus en de Ohra ??). We hebben zoals vanouds weer veel gelachen.
Helaas is het morgen weer business as usual; Ronald naar z’n werk en ik weer als vanouds achter de wagen op weg naar de supermarkt en de speeltuin. Maar wie weet, misschien zet ik tussen de middag wel een kopje thee voor mezelf. Met een taartje … doe eens gek.
25 september 2008
Bij het volgende kruispunt …linksaf
Goed, nog een uurtje en dan begint hier Grey’s Anatomy. Dus ik heb nog precies 45 minuten om wat op m’n blog te schrijven. (heb nog een kwartiertje nodig om te plassen en iets lekkers klaar te maken voor op de bank, moet natuurlijk ook ingecalculeerd worden).
Druk, druk, druk…
Ik had beloofd nog wat te schrijven over mijn ervaringen m.b.t. het halen van m’n rijbewijs, dus bij deze. Als je van plan bent langer dan 90 dagen in Nova Scotia te blijven, dan heb je een rijbewijs nodig van Nova Scotia. Geen probleem voor mensen uit een andere provincie van Canada of mensen uit de VS, die kunnen hun locale rijbewijs zonder pardon inruilen voor een rijbewijs uit Nova Scotia. Anders is het voor alle “buitenlanders”, waar ik er tegenwoordig ook één van ben. En zo voelde ik me eigenlijk ook gedurende het hele “rijbewijs” proces.
Ronald vond alles daarentegen een fluitje van een cent. Hij ging naar de Access Nova Scotia organisatie, vroeg daar aan een jong leuk “vrouwke” hoe hij z.s.m aan z’n rijbewijs kon komen. Het meisje vertelde dat je eerst je theorie examen moest doen en daarna een afspraak moest maken voor je driver’s test. Met een knipoog gaf zij mijn charmante man natuurlijk de tip om alvast een afspraak te maken voor de driver’s test en net te doen alsof hij z’n theorie al gehaald had. Het duurt hier immers weken voordat je aan de beurt bent voor je driver’s test.
Het enige wat Ronald dus hoefde te doen was eerst voor beide examens te betalen. Dan zou hij een “filenumber” krijgen en die kon hij door de telefoon doorgeven voor een afspraak voor z’n driver’s test. Goed, Ronald kreeg via de telefoon meteen een datum voor zijn test. Een weekje vóór die datum las hij even het theorie boekje door, ging de dag erna op de bonnefooi naar het Access Nova Scotia gebouw, haalde daar z’n theorie examen en ging een week later met succes op voor z’n road test. Of te wel… alles Cum Laude voor de heer Pennings. (soms is het wel jaloersmakend om met zo’n handige Harrie getrouwd te zijn).
Nu mijn verhaal… Na een uur met twee kinderen in het gebouw van Acces Nova Scotia te hebben gewacht (er waren twee dames voor 40 klanten en toen alleen ik nog in de wachtkamer zat, moest de ene mevrouw acuut naar de W.C. en de ander was errrrug druk bezig aan de telefoon) was ik eindelijk aan de beurt om alvast voor mijn twee tests te betalen. Nou mooi niet dus… Ik had een Nederlands rijbewijs en dat moest ik eerst even laten vertalen. En daarvoor moest ik “eventjes” naar het bureau van Immigratie. Maar, daarvoor moest ik natuurlijk wel een afspraak hebben…. “Good day mam.”
Goed, ik vanuit thuis gebeld voor een afspraak bij het bureau van Immigrate. Bleek er één meneer te zijn voor heeeel Nova Scotia, die in staat was een rijbewijs uit het buitenland te vertalen. En natuurlijk was die meneer op vakantie…
Na een week had ik eindelijk een afspraak bij “de” meneer van de buitenlandse rijbewijzen. Zijn “office” zag er erg deskundig uit. Overal natuurlijk plakkaten van alle diploma’s. Zeer prestigieus. Het bleek inderdaad dat je minstens gepromoveerd moest zijn voor zijn activiteiten. Hij had namelijk een computer programma waarbij je het land moest intikken waar een buitenlands rijbewijs vandaan kwam. Dan verscheen er een plaatje van hoe een rijbewijs uit het betreffende land eruit zou moeten zien.
Na 5 minuten kijken naar het schermpje en het spelletje “zoek de verschillen” kon de slimme meneer eindelijk op een knopje drukken waarmee de onderdelen van mijn rijbewijs automatisch vertaald werden in het Engels. En met dat papiertje ging ik dus weer terug naar de andere slimme mevrouw achter de Acces Nova Scotia balie. Daar moest ik natuurlijk weer wachten. Ik had nummer 19 maar er was verder geen kip te bekennen in de wachtruimte. Deze keer zat alleen de “enigszins gezette” mevrouw op haar stoel (lees: Ik heb maat 56 en heb een hekel aan alles dat een kleinere (lees: maat 40) maat heeft. Een mevrouw dus met een hoop onverwerkte jeugdtrauma’s. Maar gelukkig … na een kwartier wachten was nummer 19 (+ kids like always) dus aan de beurt en kon ik mijn tests alvast betalen.
Vanuit thuis belde ik vervolgens met Access Nova Scotia om alvast een afspraak te maken voor mijn driver’s test. Natuurlijk wist ik dat ze zouden vragen of ik m’n theorie al had gedaan, maar Ronald zei dat ik daar gewoon “Ja” op moest antwoorden. Dus ik met knikkende knieën (liegen is niet mijn beste eigenschap) gebeld.
Eerst kreeg ik een keuzemenu om zo door de juiste persoon geholpen te kunnen worden… “Please hold and note that your call will be recorded.” (…and anything you say can and will be used against you in the court of law …slik)
De stem aan de andere kant van de lijn klonk angstaanjagend veel als die van de gezette mevrouw…Haar eerste vraag: “Heb je je theorie al gedaan?” “JA” (was behoorlijk trots op mezelf) Haar volgende vraag: “Wanneer?”…… (wanneer? WANNEER? Shit, shit, shit, wat nu? Inwendig stond ik al te tieren tegen Ronald want hij had deze vraag echt nooit gekregen! Mister de charmeur …maar goed ik moest een antwoord geven) “Oh well … back in Europe.” “That’s not valid.” “O really?” “You have to do a written test first before you can make an appointment for your road test” “Ohhhhhh”(Ik heb het intellect van de Nederlanders weer eens goed op de kaart gezet hier in Canada ; ))
Die week dus maar snel m’n theorieboekje ingedoken en zo snel mogelijk m’n theorie gehaald. Oké, oké, de waarheid is dat ik een week heb zitten studeren en Ronald me voor gek heeft verklaard. En achteraf gezien had hij wel gelijk.
Het is natuurlijk goed om je rij-kennis weer eens op te frissen. Ik bedoel, ik weet nu gelukkig hoeveel meter touw je mag hebben tussen je auto en je aanhanger. Ik weet ook dat je dan een vlaggetje op het touw moet hangen en weet ook welke kleur het vlaggetje moet zijn en hoeveel cm breed het vlaggetje moet zijn.
Maar mijn thoerie “examen” was zo belachelijk eenvoudig dat ik het ook wel een beetje zonde vindt van alle hersencapaciteit dat nu in beslag is genomen met bovenstaande nuttige kennis. Een vraag op het examen was: “Je hebt alcohol op en daarna ook medicijnen ingenomen. Je wilt gaan rijden. Ben je dan onder invloed?” Of “Je wilt rechts afslaan. Welk plaatje laat het beste zien hoe je dat moet doen? A. Een plaatje van een auto die links afslaat. B. Een plaatje van een auto die rechts afslaat maar eindigt in de linker baan. C. Een plaatje van een auto die rechts afslaat en eindigt in de rechter baan. D. None of the above. Tot slot de klapper van de week (Je had een blaadje met verkeersborden en steeds moest je het best passende bord uitkiezen): “Welk bord heeft een pijl?” Toen dacht ik echt even dat ik in een aflevering van “Dora” terecht was gekomen.
Eenmaal thuis gekomen, heb ik meteen een afspraak gemaakt voor een road test. Wonder boven wonder kreeg ik deze keer een jongeman aan de telefoon en heb ik m’n charmantste stem opgezet (lees: two can play this game Ronald). En tweede wonder boven wonder kon ik 10 dagen later meteen op voor m’n road test.
De avond voor de test hadden we oppas geregeld en ben ik met Ronald 2 uur lang rondjes gaan rijden door de stad en hebben we bij de Mac gegeten. (Oké, toegegeven, die man van mij heeft best wat voor me over. Beide onderdelen van de avond vond hij echt verschrikkelijk).
De dag erna ben ik met vlag en wimpel geslaagd voor m’n examen. En dat terwijl een zakelijke mevrouw met een sjaaltje m’n examen had afgenomen. Gelukkig had ze ook kinderen en mocht ik zo af en toe wat zeggen in de auto. Ik had slechts een paar kleine foutjes gemaakt en mijn bijzondere verrichtingen blijven … bijzonder… om het zo maar te zeggen. Zo moest ik op een heuveltje parkeren naast de stoep. Ik reed eerst over de stoep heen en zette de auto vervolgens naast de stoep neer. Dat vond de mevrouw na afloop van het examen niet zo’n geslaagde actie. Ik vertelde haar dat ik het altijd zo doe, omdat ik anders niet weet of ik naast de stoep sta. Dus als ik twijfel, rij ik er altijd eerst overheen…. Dat begreep zij helaas niet zo goed, terwijl het voor mij echt heel logisch is.
Goed, ik heb nog acht minuten. Ik heb m’n rijbewijs en kan weer “gelukkig” rondrijden. Het enige wat nu nog moet gebeuren is dat Ronald de stem van “Bassie” (lees: clown, acrobaat, boeven “Wat zeggie baas?”) van de TomTom af moet halen. Want we rijden nu alweer maanden rond met de zinnen: “Hier rechts afslaan, dat is waar de duim aan de linker kant zit.” “Ooooooooh, dat was op het nippertje, je moet nu echt om draaien hoor.” En “Hoi, hoi, hoi, we zijn er! Hééé, vergeet je je TomTom niet, anders wordt Bassie gejat…piedepiedepiet…”
Druk, druk, druk…
Ik had beloofd nog wat te schrijven over mijn ervaringen m.b.t. het halen van m’n rijbewijs, dus bij deze. Als je van plan bent langer dan 90 dagen in Nova Scotia te blijven, dan heb je een rijbewijs nodig van Nova Scotia. Geen probleem voor mensen uit een andere provincie van Canada of mensen uit de VS, die kunnen hun locale rijbewijs zonder pardon inruilen voor een rijbewijs uit Nova Scotia. Anders is het voor alle “buitenlanders”, waar ik er tegenwoordig ook één van ben. En zo voelde ik me eigenlijk ook gedurende het hele “rijbewijs” proces.
Ronald vond alles daarentegen een fluitje van een cent. Hij ging naar de Access Nova Scotia organisatie, vroeg daar aan een jong leuk “vrouwke” hoe hij z.s.m aan z’n rijbewijs kon komen. Het meisje vertelde dat je eerst je theorie examen moest doen en daarna een afspraak moest maken voor je driver’s test. Met een knipoog gaf zij mijn charmante man natuurlijk de tip om alvast een afspraak te maken voor de driver’s test en net te doen alsof hij z’n theorie al gehaald had. Het duurt hier immers weken voordat je aan de beurt bent voor je driver’s test.
Het enige wat Ronald dus hoefde te doen was eerst voor beide examens te betalen. Dan zou hij een “filenumber” krijgen en die kon hij door de telefoon doorgeven voor een afspraak voor z’n driver’s test. Goed, Ronald kreeg via de telefoon meteen een datum voor zijn test. Een weekje vóór die datum las hij even het theorie boekje door, ging de dag erna op de bonnefooi naar het Access Nova Scotia gebouw, haalde daar z’n theorie examen en ging een week later met succes op voor z’n road test. Of te wel… alles Cum Laude voor de heer Pennings. (soms is het wel jaloersmakend om met zo’n handige Harrie getrouwd te zijn).
Nu mijn verhaal… Na een uur met twee kinderen in het gebouw van Acces Nova Scotia te hebben gewacht (er waren twee dames voor 40 klanten en toen alleen ik nog in de wachtkamer zat, moest de ene mevrouw acuut naar de W.C. en de ander was errrrug druk bezig aan de telefoon) was ik eindelijk aan de beurt om alvast voor mijn twee tests te betalen. Nou mooi niet dus… Ik had een Nederlands rijbewijs en dat moest ik eerst even laten vertalen. En daarvoor moest ik “eventjes” naar het bureau van Immigratie. Maar, daarvoor moest ik natuurlijk wel een afspraak hebben…. “Good day mam.”
Goed, ik vanuit thuis gebeld voor een afspraak bij het bureau van Immigrate. Bleek er één meneer te zijn voor heeeel Nova Scotia, die in staat was een rijbewijs uit het buitenland te vertalen. En natuurlijk was die meneer op vakantie…
Na een week had ik eindelijk een afspraak bij “de” meneer van de buitenlandse rijbewijzen. Zijn “office” zag er erg deskundig uit. Overal natuurlijk plakkaten van alle diploma’s. Zeer prestigieus. Het bleek inderdaad dat je minstens gepromoveerd moest zijn voor zijn activiteiten. Hij had namelijk een computer programma waarbij je het land moest intikken waar een buitenlands rijbewijs vandaan kwam. Dan verscheen er een plaatje van hoe een rijbewijs uit het betreffende land eruit zou moeten zien.
Na 5 minuten kijken naar het schermpje en het spelletje “zoek de verschillen” kon de slimme meneer eindelijk op een knopje drukken waarmee de onderdelen van mijn rijbewijs automatisch vertaald werden in het Engels. En met dat papiertje ging ik dus weer terug naar de andere slimme mevrouw achter de Acces Nova Scotia balie. Daar moest ik natuurlijk weer wachten. Ik had nummer 19 maar er was verder geen kip te bekennen in de wachtruimte. Deze keer zat alleen de “enigszins gezette” mevrouw op haar stoel (lees: Ik heb maat 56 en heb een hekel aan alles dat een kleinere (lees: maat 40) maat heeft. Een mevrouw dus met een hoop onverwerkte jeugdtrauma’s. Maar gelukkig … na een kwartier wachten was nummer 19 (+ kids like always) dus aan de beurt en kon ik mijn tests alvast betalen.
Vanuit thuis belde ik vervolgens met Access Nova Scotia om alvast een afspraak te maken voor mijn driver’s test. Natuurlijk wist ik dat ze zouden vragen of ik m’n theorie al had gedaan, maar Ronald zei dat ik daar gewoon “Ja” op moest antwoorden. Dus ik met knikkende knieën (liegen is niet mijn beste eigenschap) gebeld.
Eerst kreeg ik een keuzemenu om zo door de juiste persoon geholpen te kunnen worden… “Please hold and note that your call will be recorded.” (…and anything you say can and will be used against you in the court of law …slik)
De stem aan de andere kant van de lijn klonk angstaanjagend veel als die van de gezette mevrouw…Haar eerste vraag: “Heb je je theorie al gedaan?” “JA” (was behoorlijk trots op mezelf) Haar volgende vraag: “Wanneer?”…… (wanneer? WANNEER? Shit, shit, shit, wat nu? Inwendig stond ik al te tieren tegen Ronald want hij had deze vraag echt nooit gekregen! Mister de charmeur …maar goed ik moest een antwoord geven) “Oh well … back in Europe.” “That’s not valid.” “O really?” “You have to do a written test first before you can make an appointment for your road test” “Ohhhhhh”(Ik heb het intellect van de Nederlanders weer eens goed op de kaart gezet hier in Canada ; ))
Die week dus maar snel m’n theorieboekje ingedoken en zo snel mogelijk m’n theorie gehaald. Oké, oké, de waarheid is dat ik een week heb zitten studeren en Ronald me voor gek heeft verklaard. En achteraf gezien had hij wel gelijk.
Het is natuurlijk goed om je rij-kennis weer eens op te frissen. Ik bedoel, ik weet nu gelukkig hoeveel meter touw je mag hebben tussen je auto en je aanhanger. Ik weet ook dat je dan een vlaggetje op het touw moet hangen en weet ook welke kleur het vlaggetje moet zijn en hoeveel cm breed het vlaggetje moet zijn.
Maar mijn thoerie “examen” was zo belachelijk eenvoudig dat ik het ook wel een beetje zonde vindt van alle hersencapaciteit dat nu in beslag is genomen met bovenstaande nuttige kennis. Een vraag op het examen was: “Je hebt alcohol op en daarna ook medicijnen ingenomen. Je wilt gaan rijden. Ben je dan onder invloed?” Of “Je wilt rechts afslaan. Welk plaatje laat het beste zien hoe je dat moet doen? A. Een plaatje van een auto die links afslaat. B. Een plaatje van een auto die rechts afslaat maar eindigt in de linker baan. C. Een plaatje van een auto die rechts afslaat en eindigt in de rechter baan. D. None of the above. Tot slot de klapper van de week (Je had een blaadje met verkeersborden en steeds moest je het best passende bord uitkiezen): “Welk bord heeft een pijl?” Toen dacht ik echt even dat ik in een aflevering van “Dora” terecht was gekomen.
Eenmaal thuis gekomen, heb ik meteen een afspraak gemaakt voor een road test. Wonder boven wonder kreeg ik deze keer een jongeman aan de telefoon en heb ik m’n charmantste stem opgezet (lees: two can play this game Ronald). En tweede wonder boven wonder kon ik 10 dagen later meteen op voor m’n road test.
De avond voor de test hadden we oppas geregeld en ben ik met Ronald 2 uur lang rondjes gaan rijden door de stad en hebben we bij de Mac gegeten. (Oké, toegegeven, die man van mij heeft best wat voor me over. Beide onderdelen van de avond vond hij echt verschrikkelijk).
De dag erna ben ik met vlag en wimpel geslaagd voor m’n examen. En dat terwijl een zakelijke mevrouw met een sjaaltje m’n examen had afgenomen. Gelukkig had ze ook kinderen en mocht ik zo af en toe wat zeggen in de auto. Ik had slechts een paar kleine foutjes gemaakt en mijn bijzondere verrichtingen blijven … bijzonder… om het zo maar te zeggen. Zo moest ik op een heuveltje parkeren naast de stoep. Ik reed eerst over de stoep heen en zette de auto vervolgens naast de stoep neer. Dat vond de mevrouw na afloop van het examen niet zo’n geslaagde actie. Ik vertelde haar dat ik het altijd zo doe, omdat ik anders niet weet of ik naast de stoep sta. Dus als ik twijfel, rij ik er altijd eerst overheen…. Dat begreep zij helaas niet zo goed, terwijl het voor mij echt heel logisch is.
Goed, ik heb nog acht minuten. Ik heb m’n rijbewijs en kan weer “gelukkig” rondrijden. Het enige wat nu nog moet gebeuren is dat Ronald de stem van “Bassie” (lees: clown, acrobaat, boeven “Wat zeggie baas?”) van de TomTom af moet halen. Want we rijden nu alweer maanden rond met de zinnen: “Hier rechts afslaan, dat is waar de duim aan de linker kant zit.” “Ooooooooh, dat was op het nippertje, je moet nu echt om draaien hoor.” En “Hoi, hoi, hoi, we zijn er! Hééé, vergeet je je TomTom niet, anders wordt Bassie gejat…piedepiedepiet…”
15 september 2008
Bloed, zweet en tranen
Twee weken geleden zijn we dan eindelijk verhuisd. Ik had de hele verhuizing tot in de kleinste details voorbereid. Omdat Trudie en Lambert tijdens de verhuizing bij ons logeerden, had ik geen zin om dan koffers in te pakken. Alles stond dus al dagen voor onze verhuizing ingepakt en wel in de gang.
Lambert en Ronald zouden op de dag van de verhuizing met twee auto’s vol verhuisspullen (echt ongelooflijk wat je in drie maanden tijd aan spullen vergaart) heen en weer rijden naar ons nieuwe huis, ik zou al in het nieuwe huis zijn om daar de eerste spullen uit te pakken en Trudie zou in ons appartement op de kinderen passen. En zo geschiedde … Alles liep als een trein… Behalve dan dat die trein niet het station in kon rijden omdat er nog een oude trein stond geparkeerd. Een trein die geen aanstalten maakte om te vertrekken…
Het huis dat wij huren is van een oudere mevrouw. Ze is erg chaotisch, springt van de hak op de tak qua verhaal (iets wat ik me niet kan voorstellen ; )) en kan compleet geen hoofdlijnen houden of prioriteiten stellen. Het had ons dan ook eigenlijk niet zo moeten verbazen dat mevrouw nog helemaal niet klaar was met inpakken toen wij op 1 september 11:00 ’s ochtends bij haar op de stoep stonden.
Het huis was nog één grote puinzooi. Mevrouw was net bezig haar Kerstspullen te sorteren. Haar dochter (“slechts” 35 weken zwanger) was daar ook met haar tweejarige peuter. Omdat dochterlief de afgelopen weken bij haar moeder had gelogeerd, moesten ook al háár spullen nog worden ingepakt. Verder hadden ze geen van allen een auto. Dus de spullen die wel waren ingepakt, moesten wachten op de taxi (die pas als alles klaar was, zou komen). Gelukkig hadden ze het woonkamertje alvast leeggemaakt (lees: spullen in andere kamer gekieperd) waardoor wij al onze spullen daar tijdelijk konden opslaan. De koelkast stond nog vol met kip en kaas van de peuter (die ondertussen het speelgoed van Eveline had ontdekt en dat door heel het huis aan het transporteren was).
Om 13:00 moesten we ons appartement verlaten. Dus er zat niks anders op dan de kinderen ook maar mee te nemen naar ons nieuwe huis. Na een uurtje met z’n allen in de eetkamer gezeten te hebben zonder eten, drinken of de mogelijkheid om de kinderen een beetje te kunnen laten slapen, ben ik maar met Eveline en Simone gaan lopen. De zwangere dochter + peuter moesten immers nog een slaapje doen (ja, ja, doe alsof je thuis bent). Na twee uur wandelen was het resultaat er thuis nog niet veel beter op … Mevrouw was nog steeds boven in haar kamertje haar prularia aan het inpakken. Tempo …0,0. Gelukkig stond dochterlief bijna klaar om te vertrekken.
De uren verstreken en inmiddels was het 19:00. Het huis was nog steeds een grote zooi en mevrouw nog steeds niet klaar met inpakken. Gelukkig kregen we die avond wat ondersteuning van onze oppas. Wij hadden haar gevraagd om te komen oppassen zodat Lambert, Trudie, Ronald en ik uit eten konden om onze verhuizing te vieren.
Uiteindelijk zijn we pas om 21:00 vertrokken om een hapje te eten. Het huis was toen pas echt van ons. Mevrouw zou de dagen daarop nog wel terugkomen om het een en ander te regelen maar dat namen we maar op de koop toe.
Vorige week is ze overigens met haar dochter (ja inderdaad, die 35+ weken zwanger is) en kleinzoon naar Rusland vertrokken voor een jaar. Technisch gezien mocht de dochter nog vliegen tot 36 weken zwangerschap. Nou wilde vorige week het toeval dat er een orkaan langs onze kust raasde, waardoor een hoop internationale vluchten gecancelled werden. Even had ik de angst dat ook hun vlucht gecancelled zou worden en dat dochterlief weer bij ons op de stoep zou staan omdat ze niet meer mee mocht naar Rusland en dus hier zou moeten bevallen …. En dat er dan geen plek meer zou zijn in de herberg en ik haar moeilijk naar een stal zou kunnen doorverwijzen. Gelukkig bleken mijn angsten ongegrond. In het ergste geval hadden we voor haar altijd nog onze 8 persoons tent kunnen opzetten in de achtertuin. Ik bedoel, wij zijn ook de beroerdste niet ; ))
De dag na onze verhuizing verliep ook chaotisch. Er was nog geen koffer uitgepakt, geen kastje gepoetst en geen raam gelapt of we moesten weer een nieuwe koffer inpakken. We zouden die dag vertrekken naar een huisje en we moesten ook nog boodschappen doen. Verder had Ronald die middag zijn rij-examen (ik heb inmiddels ook mijn rij-examen gedaan, meer daarover in mijn volgende blog). Ronald had dat examen natuurlijk met vlag en wimpel doorstaan.
Enfin, een ingepakte auto vol met verse boodschappen, twee jengelende kinderen en een rijbewijs verder, zaten we ’s middags eindelijk uitgeput maar voldaan in de auto op weg naar ons huisje. Het huisje lag aan een meertje, dichtbij een prima locatie om walvissen te kunnen bekijken. We hebben ons daar prima vermaakt. Helaas zat het weer niet echt mee, waardoor we nog steeds geen walvis hebben kunnen spotten. We hopen komend weekend op betere tijden.
In het huisje hebben we Trudie’s verjaardag gevierd met een taart vol icing, lunch aan het water met Fish and Chips en ’s avonds een lekkere BBQ van onze meesterkok Ronald (oke, oke, hij grilde het vlees in de oven, maar dat zijn slechts details).
Vorige week zijn Trudie en Lambert weer terug naar huis gevlogen.(Hetzij pas bij poging twee. De eerste ronde op het vliegveld in Halifax bleek hun vliegtuig te zijn geannuleerd terwijl het “incoming flights” bordje gewoon aangaf dat hun vliegtuig bij de “gate” stond en aan het “boarden” was. Na 6 uur wachten op informatie (“Nee meneer, uw vliegtuig staat echt klaar. Ik zie het op mijn PC en … ik heb nu even een “break”. Er komt zo iemand anders.” Big smile.. je hebt er alleen helemaal niks aan.) konden Trudie en Lambert weer met Ronald terug naar huis. Een dag later zijn ze vertrokken.)
De afgelopen week stond in het teken van poetsen, reorganiseren, tuin bijwerken en nog eens poetsen. Gelukkig kan ik dat wel goed maar met twee kinderen om je heen is dat toch wat lastiger. Na al die avondjes poetsen had ik dan ook echt geen fut meer om ook nog eens met m’n blog bezig te zijn. Het enige wat ik nog kon doen is laveloos “zappen” en genieten van de 500 TV kanalen die we de komende 2 maanden hebben.(500 kanalen = aanbieding als je je TV en internet laat installeren via een bepaalde maatschappij). We hebben nu allerlei grappige kanalen; The Space channel (zendt alleen maar Star Trek uit en andere “alien” achtige programma’s), The Comedy channel (met alleen maar “gouwe ouwe” comedy’s zoals The Fresh Prince, Roseanne, Who’s the Boss, The Cosby Show) en je hebt ook de BIO channel (6000 verschillende biografieën van bekende filmsterren. Wat wil je nog meer!). Ook heb ik via Trudie ontdekt dat As the World Turns hier ook te zien is. Sterker nog, het start ook om 17:00. ; ) Hier zijn ze al een stuk verder met de verhaallijnen. Dat geldt overigens ook voor het nieuwe TV seizoen van Grey’s Anatomy, Ugly Betty, House en America’s Next Top model. O ja, en dan nog iets, hier hebben ze Beverly Hills 90210 weer nieuw leven ingeblazen. Of te wel… ik kan het niet laten om zo af en toe weer eens voor de buis te kruipen. Natuurlijk om dan het nieuws te kijken ; ) Want ook daarvoor hebben we nu 10 kanalen.
Lambert en Ronald zouden op de dag van de verhuizing met twee auto’s vol verhuisspullen (echt ongelooflijk wat je in drie maanden tijd aan spullen vergaart) heen en weer rijden naar ons nieuwe huis, ik zou al in het nieuwe huis zijn om daar de eerste spullen uit te pakken en Trudie zou in ons appartement op de kinderen passen. En zo geschiedde … Alles liep als een trein… Behalve dan dat die trein niet het station in kon rijden omdat er nog een oude trein stond geparkeerd. Een trein die geen aanstalten maakte om te vertrekken…
Het huis dat wij huren is van een oudere mevrouw. Ze is erg chaotisch, springt van de hak op de tak qua verhaal (iets wat ik me niet kan voorstellen ; )) en kan compleet geen hoofdlijnen houden of prioriteiten stellen. Het had ons dan ook eigenlijk niet zo moeten verbazen dat mevrouw nog helemaal niet klaar was met inpakken toen wij op 1 september 11:00 ’s ochtends bij haar op de stoep stonden.
Het huis was nog één grote puinzooi. Mevrouw was net bezig haar Kerstspullen te sorteren. Haar dochter (“slechts” 35 weken zwanger) was daar ook met haar tweejarige peuter. Omdat dochterlief de afgelopen weken bij haar moeder had gelogeerd, moesten ook al háár spullen nog worden ingepakt. Verder hadden ze geen van allen een auto. Dus de spullen die wel waren ingepakt, moesten wachten op de taxi (die pas als alles klaar was, zou komen). Gelukkig hadden ze het woonkamertje alvast leeggemaakt (lees: spullen in andere kamer gekieperd) waardoor wij al onze spullen daar tijdelijk konden opslaan. De koelkast stond nog vol met kip en kaas van de peuter (die ondertussen het speelgoed van Eveline had ontdekt en dat door heel het huis aan het transporteren was).
Om 13:00 moesten we ons appartement verlaten. Dus er zat niks anders op dan de kinderen ook maar mee te nemen naar ons nieuwe huis. Na een uurtje met z’n allen in de eetkamer gezeten te hebben zonder eten, drinken of de mogelijkheid om de kinderen een beetje te kunnen laten slapen, ben ik maar met Eveline en Simone gaan lopen. De zwangere dochter + peuter moesten immers nog een slaapje doen (ja, ja, doe alsof je thuis bent). Na twee uur wandelen was het resultaat er thuis nog niet veel beter op … Mevrouw was nog steeds boven in haar kamertje haar prularia aan het inpakken. Tempo …0,0. Gelukkig stond dochterlief bijna klaar om te vertrekken.
De uren verstreken en inmiddels was het 19:00. Het huis was nog steeds een grote zooi en mevrouw nog steeds niet klaar met inpakken. Gelukkig kregen we die avond wat ondersteuning van onze oppas. Wij hadden haar gevraagd om te komen oppassen zodat Lambert, Trudie, Ronald en ik uit eten konden om onze verhuizing te vieren.
Uiteindelijk zijn we pas om 21:00 vertrokken om een hapje te eten. Het huis was toen pas echt van ons. Mevrouw zou de dagen daarop nog wel terugkomen om het een en ander te regelen maar dat namen we maar op de koop toe.
Vorige week is ze overigens met haar dochter (ja inderdaad, die 35+ weken zwanger is) en kleinzoon naar Rusland vertrokken voor een jaar. Technisch gezien mocht de dochter nog vliegen tot 36 weken zwangerschap. Nou wilde vorige week het toeval dat er een orkaan langs onze kust raasde, waardoor een hoop internationale vluchten gecancelled werden. Even had ik de angst dat ook hun vlucht gecancelled zou worden en dat dochterlief weer bij ons op de stoep zou staan omdat ze niet meer mee mocht naar Rusland en dus hier zou moeten bevallen …. En dat er dan geen plek meer zou zijn in de herberg en ik haar moeilijk naar een stal zou kunnen doorverwijzen. Gelukkig bleken mijn angsten ongegrond. In het ergste geval hadden we voor haar altijd nog onze 8 persoons tent kunnen opzetten in de achtertuin. Ik bedoel, wij zijn ook de beroerdste niet ; ))
De dag na onze verhuizing verliep ook chaotisch. Er was nog geen koffer uitgepakt, geen kastje gepoetst en geen raam gelapt of we moesten weer een nieuwe koffer inpakken. We zouden die dag vertrekken naar een huisje en we moesten ook nog boodschappen doen. Verder had Ronald die middag zijn rij-examen (ik heb inmiddels ook mijn rij-examen gedaan, meer daarover in mijn volgende blog). Ronald had dat examen natuurlijk met vlag en wimpel doorstaan.
Enfin, een ingepakte auto vol met verse boodschappen, twee jengelende kinderen en een rijbewijs verder, zaten we ’s middags eindelijk uitgeput maar voldaan in de auto op weg naar ons huisje. Het huisje lag aan een meertje, dichtbij een prima locatie om walvissen te kunnen bekijken. We hebben ons daar prima vermaakt. Helaas zat het weer niet echt mee, waardoor we nog steeds geen walvis hebben kunnen spotten. We hopen komend weekend op betere tijden.
In het huisje hebben we Trudie’s verjaardag gevierd met een taart vol icing, lunch aan het water met Fish and Chips en ’s avonds een lekkere BBQ van onze meesterkok Ronald (oke, oke, hij grilde het vlees in de oven, maar dat zijn slechts details).
Vorige week zijn Trudie en Lambert weer terug naar huis gevlogen.(Hetzij pas bij poging twee. De eerste ronde op het vliegveld in Halifax bleek hun vliegtuig te zijn geannuleerd terwijl het “incoming flights” bordje gewoon aangaf dat hun vliegtuig bij de “gate” stond en aan het “boarden” was. Na 6 uur wachten op informatie (“Nee meneer, uw vliegtuig staat echt klaar. Ik zie het op mijn PC en … ik heb nu even een “break”. Er komt zo iemand anders.” Big smile.. je hebt er alleen helemaal niks aan.) konden Trudie en Lambert weer met Ronald terug naar huis. Een dag later zijn ze vertrokken.)
De afgelopen week stond in het teken van poetsen, reorganiseren, tuin bijwerken en nog eens poetsen. Gelukkig kan ik dat wel goed maar met twee kinderen om je heen is dat toch wat lastiger. Na al die avondjes poetsen had ik dan ook echt geen fut meer om ook nog eens met m’n blog bezig te zijn. Het enige wat ik nog kon doen is laveloos “zappen” en genieten van de 500 TV kanalen die we de komende 2 maanden hebben.(500 kanalen = aanbieding als je je TV en internet laat installeren via een bepaalde maatschappij). We hebben nu allerlei grappige kanalen; The Space channel (zendt alleen maar Star Trek uit en andere “alien” achtige programma’s), The Comedy channel (met alleen maar “gouwe ouwe” comedy’s zoals The Fresh Prince, Roseanne, Who’s the Boss, The Cosby Show) en je hebt ook de BIO channel (6000 verschillende biografieën van bekende filmsterren. Wat wil je nog meer!). Ook heb ik via Trudie ontdekt dat As the World Turns hier ook te zien is. Sterker nog, het start ook om 17:00. ; ) Hier zijn ze al een stuk verder met de verhaallijnen. Dat geldt overigens ook voor het nieuwe TV seizoen van Grey’s Anatomy, Ugly Betty, House en America’s Next Top model. O ja, en dan nog iets, hier hebben ze Beverly Hills 90210 weer nieuw leven ingeblazen. Of te wel… ik kan het niet laten om zo af en toe weer eens voor de buis te kruipen. Natuurlijk om dan het nieuws te kijken ; ) Want ook daarvoor hebben we nu 10 kanalen.
Niets is je te veel op een kameel
Oké, na een stilte van zo’n duizend jaar heb ik eindelijk weer eens een avondje rust om de geïnteresseerden onder ons een update te geven van ons leven. De afgelopen weken zijn erg chaotisch geweest; inpakken spullen oude appartement, verhuizen, alle spullen in nieuwe huis weer uitpakken, nieuwe huis compleet verbouwen, paar dagen cottage, Trudie en Lambert op bezoek en o ja, last (maar zeeeeeker not least) twee koters 24/7 vermaken. Genoeg input dus voor wat verhaaltjes op mijn blog (altijd alles van de positieve kant bekijken).
Laat ik bij het begin beginnen…
Ronald heeft een paar weken geleden een aanbod gehad om een jaar in Rijadh (Saoedie (spelling controle geeft als optie: Sloerie) Arabie) te gaan weken na zijn fellowship in Halifax. Aanbod was niet slecht: twee maanden per jaar vakantie, onbeperkt aantal tickets om terug naar Nederland te vliegen voor de nodige familiebezoekjes, leuk salaris… (10 kamelen, 7 maagden enz.) Mijn eerste gedachte was hmmm Rijadh … klinkt als Dubai. (of te wel eindeloos veel mooie winkels, zwembaden, stranden, boulevards, filmsterren, massage/beautysalons, tennisclubs, nanny’s .. eindelijk het cherrywijvenbestaan waar ik nou zo naar verlang. Ik moedigde Ronald dan ook aan om vooral eens verder te vragen naar de mogelijkheden daar zeker ook voor mij, want “toevalligerwijs” had de vriendelijke meneer daar weinig over verteld. Toen bleek het volgende…
Rijadh schijnt een van de meest gelovige steden te zijn van Saoedie Arabie. Vrouwen worden er uitgehuwelijkt (trouwen met een neef is daar geen uitzondering. Genetisch levert dat natuurlijk allerlei interessante combinaties op; een walhalla dus als je onderzoek doet naar schaarse KNO syndromen.) en krijgen gemiddeld acht kinderen. Mocht je als vrouw na een paar jaar huwelijk denken… mmmwa… doe mij maar een ander, is de minimale straf voor ontrouw zijn de doodstraf. (Ik vraag me dan gelijk af wat de maximale straf dan is… vast een rode kaart en dus geen toegang tot de hemel na je dood).
Enfin, het kwam erop neer dat ik in Rijadh hetzelfde kunstje zou moeten doen als hier in Canada, alleen dan in 50 graden hitte en een zwart gewaad over m’n lijf met een gaasje bij de mond om door te ademen. Verder zou ik me niet buiten de hekken van de compound mogen begeven, zou ik niet mogen studeren, geen auto mogen rijden en niet met Ronald in dezelfde kamer kunnen eten. O ja, en verder was er nog iets. De mensen daar schijnen hun ene hand te gebruiken om mee te eten en hun andere hand om mee naar de WC te gaan. Hoe moet het alleen als je (zoals ik) linkshandig bent en geen lepel kunt vasthouden met je rechterhand. Als ik m’n linkerhand dan toch zou gebruiken, zou die er vast worden afgehakt door de politie.
Hoe dan ook, je kunt je voorstellen dat Ronald de professor hartelijk heeft bedankt voor zijn aanbod maar dat hij liever nog even verder kijkt. (of te wel… beter een vrouw die het eten nog niet klaar heeft als hij thuis komt, die niet strijkt, de grote boodschappen doet of de klikobak buitenzet dan een vrouw die dat alles wel doet maar die niet echt van hem houdt.)
Laat ik bij het begin beginnen…
Ronald heeft een paar weken geleden een aanbod gehad om een jaar in Rijadh (Saoedie (spelling controle geeft als optie: Sloerie) Arabie) te gaan weken na zijn fellowship in Halifax. Aanbod was niet slecht: twee maanden per jaar vakantie, onbeperkt aantal tickets om terug naar Nederland te vliegen voor de nodige familiebezoekjes, leuk salaris… (10 kamelen, 7 maagden enz.) Mijn eerste gedachte was hmmm Rijadh … klinkt als Dubai. (of te wel eindeloos veel mooie winkels, zwembaden, stranden, boulevards, filmsterren, massage/beautysalons, tennisclubs, nanny’s .. eindelijk het cherrywijvenbestaan waar ik nou zo naar verlang. Ik moedigde Ronald dan ook aan om vooral eens verder te vragen naar de mogelijkheden daar zeker ook voor mij, want “toevalligerwijs” had de vriendelijke meneer daar weinig over verteld. Toen bleek het volgende…
Rijadh schijnt een van de meest gelovige steden te zijn van Saoedie Arabie. Vrouwen worden er uitgehuwelijkt (trouwen met een neef is daar geen uitzondering. Genetisch levert dat natuurlijk allerlei interessante combinaties op; een walhalla dus als je onderzoek doet naar schaarse KNO syndromen.) en krijgen gemiddeld acht kinderen. Mocht je als vrouw na een paar jaar huwelijk denken… mmmwa… doe mij maar een ander, is de minimale straf voor ontrouw zijn de doodstraf. (Ik vraag me dan gelijk af wat de maximale straf dan is… vast een rode kaart en dus geen toegang tot de hemel na je dood).
Enfin, het kwam erop neer dat ik in Rijadh hetzelfde kunstje zou moeten doen als hier in Canada, alleen dan in 50 graden hitte en een zwart gewaad over m’n lijf met een gaasje bij de mond om door te ademen. Verder zou ik me niet buiten de hekken van de compound mogen begeven, zou ik niet mogen studeren, geen auto mogen rijden en niet met Ronald in dezelfde kamer kunnen eten. O ja, en verder was er nog iets. De mensen daar schijnen hun ene hand te gebruiken om mee te eten en hun andere hand om mee naar de WC te gaan. Hoe moet het alleen als je (zoals ik) linkshandig bent en geen lepel kunt vasthouden met je rechterhand. Als ik m’n linkerhand dan toch zou gebruiken, zou die er vast worden afgehakt door de politie.
Hoe dan ook, je kunt je voorstellen dat Ronald de professor hartelijk heeft bedankt voor zijn aanbod maar dat hij liever nog even verder kijkt. (of te wel… beter een vrouw die het eten nog niet klaar heeft als hij thuis komt, die niet strijkt, de grote boodschappen doet of de klikobak buitenzet dan een vrouw die dat alles wel doet maar die niet echt van hem houdt.)
17 augustus 2008
Crea Bea
Vanavond heb ik, zoals vanouds, (in Nederland had ik dit altijd wanneer het weekend was afgelopen) last van “ The Sunday Blues”. Niet dat het weekend nou zooo bijzonder was, maar gewoon omdat ik geen zin heb in alles wat ik nog moet doen.
Eveline is heel erg verkouden. Je zou denken dat dit ons wordt bespaard omdat Eveline niet meer naar de crèche gaat. Maar helaas komen Eveline en Simone ook hier in Canada iedere dag in contact met gezellige snotneus vriendjes en vriendinnetjes. Het was te voorspellen dat wij ook weer eens aan de beurt zouden zijn. En ik weet het… verkouden zijn verbetert op termijn de weerstand, dus het is eigenlijk best goed blablabla…Maar als je gisteren niet hebt kunnen slapen, opziet tegen weer zo’n gezellig nachtje waarbij je er minimaal 5 keer uit moet om een snottend kind te troosten en in slaap moet krijgen en je er morgen weer gezellig alleen voor staat overdag… dan is het allemaal niet meer zo logisch. Daarnaast moet ik ook nog leren voor het theorie examen voor m’n Canadese rijbewijs (tig duizend stomme verkeersborden uit je hoofd leren en weten wat je bandenspanning moet zijn, wanneer je welke autolampen aanzet, hoe een gevarendriehoek werkt en nog meer enorm interessante informatie) en ik moet alle koffers weer inpakken voor de verhuizing naar ons volgende huis.
Ik weet dat het eigenlijk allemaal best meevalt. En dat jullie levens nog veel hectischer zijn omdat jullie er ook nog eens bij werken. Maar aan het einde van een lange dag hecht ik zo veel waarde aan even 2 uur voor mezelf; gewoon wat e-mailtjes lezen en sturen of een boek lezen. Geen gezeur van dingen waar ik geen zin in heb. Daarom ben ik al dagen bezig met alle “doe-dingen” uit te stellen. Met het gevolg dat ik al dagen een opgejaagd en vervelend gevoel heb. Of te wel… ik moet niet meer uitstellen, maar alles gewoon DOEN. Voel ik me in een keer een stuk beter. En… ik moet alles eens wat meer van de positieve kant bekijken.Want zowel Eveline als Simone gaan tegenwoordig lief slapen rond 20:00 (even afkloppen).
Maar goed, waar waren we. Genoeg achtergrond geklets. Op naar de avonturen van de afgelopen week:
Zaterdag heb ik, eveneens zoals vanouds, weer een aantal uren schoongemaakt en opgeruimd. Trudie en Lambert kwamen een paar dagen bij ons logeren en natuurlijk moest het appartement er daarom spik en span uitzien. Ik was even vergeten hoe het ook al weer was om huis te houden. De afgelopen weken ben ik daar namelijk helemaal niet mee bezig geweest. Reden: vaatwasser, droger en geen vrienden die onverwachts op bezoek kunnen komen.
Het was leuk om onze eerste familie uit Nederland te verwelkomen. Ronald en ik keken er al dagen naar uit. We hadden dan ook een heel schema verzonnen. Zondagochtend zijn we eerst naar het park geweest en ‘s middags zijn we naar de haven gelopen. Daar was het “Buskers Festival” (= soort van theaterfestival met allemaal open lucht optredens). Toen hebben we met de Harbour Hopper een tour gemaakt door de stad en tot slot een drankje gedaan op het dakterras van “You’re father’s moustache”.
Alles liep geheel volgens plan. Behalve dan dat ik tot de ontdekking kwam dat ik het flesje voor Simone vergeten was, vlak voordat we de tour zouden doen voor de “Hopper”. Even een stress moment: enorme drukte om je heen, geen winkels die open zijn (vanwege festival) en nog minimaal 1,5 uur te gaan zonder drinken voor je kind. Zat de hele tour lang te wachten totdat Simone het op een krijsen zou zetten van de honger. Natuurlijk bleek er achteraf niks aan de hand te zijn. Simone vond het allemaal prima, de schat. Maar ik was bekaf.
Die maandag ging Ronald weer werken en ben ik met Trudie,Lambert en de kinderen gaan winkelen in the Halifax Shopping Center. Daar hebben we schoenen gekocht voor Eveline. Helaas bleken er geen degelijke kinderschoenenwinkels te zijn en zijn we geëindigd met een paar enorme sportschoenen met glitterplaatjes van Dora op de zijkant. Tenenkrommende schoenen naar mijn mening, maar ik kon Eveline niet meer tegenhouden toen ze Dora in haar vizier kreeg. Helaas bleken de schoenen ook nog eens houvast te bieden aan haar voeten. En oma vond ze ook leuk… Tja… Die avond hadden we oppas geregeld en zijn we met z’n vieren uit eten geweest. Was erg gezellig.
De volgende ochtend zijn Trudie en Lambert begonnen aan hun reis door Canada. Moet wel toegeven dat ik het wel even moeilijk vond om m’n “oude” nieuwe leventje weer op te pakken die dag. Gewoon weer naar de bibliotheek… Hoewel de mensen hier erg attent zijn, mis ik soms het vanzelfsprekende van familie en vrienden in Nederland. Dat je niet steeds zo je best hoeft de doen om leuk over te komen of om goed te luisteren en geïnteresseerd te zijn. Wat dat betreft is bezoek uit Nederland heel erg leuk maar ook erg intensief. Het kost je na afloop best wat moeite om emotioneel een switch te maken naar het “weer alleen zijn”. Zie er wat dat betreft nu al bijna tegen op dat m’n moeder in Oktober een weekje komt. Want ze gaat daarna natuurlijk ook weer weg.
Vandaag hadden we het verjaardagsfeestje van Louisa (= kindje van David en Tracy). Die werd 1 jaar. Tracy had (zoals veel moeders hier) groots uitgepakt voor Louisa’s eerste verjaardag. Er was een poppenkast en een pudding verf wedstrijd. En er werden prijzen uitgedeeld voor de mooiste zelfgemaakte “puppet” (= poppenkastpop). Iedere genodigde werd dan ook gevraagd om een puppet te maken voor het feestje. Hoe creatiever hoe beter…
Ronald en ik schoten natuurlijk alle twee in de stress gisteren want wij zijn absoluuuuuut geen “artsy fartsy” knutselaars. Moedeloos stonden we dan ook in Wall Mart te zoeken naar knutsel tuttefrutjes voor een leuke pop. Uiteindelijk heb ik een kikker gemaakt van groen rubber en die op een houten verf-meng-stok geplakt. That was the best I could do…
Op het feestje waren natuurlijk nog veel meer mensen. Ook een of ander fotomodel moeder met zongebruinde benen van twee meter lang. Ze was erg aardig hoor, maar naast haar voelde ik me klein en dik. En tot overmaat van ramp mochten de gasten de poppenkastverhalen zelf improviseren. Steeds werden er twee ouders uitgekozen om lekker kunstzinnig een toneelstukje te doen. “Creatief” en “improviseren” zijn woorden die helaas niet in mijn woordenboek staan vermeld. Het zweet gutste dan ook van m’n rug toen het mijn beurt was om leuk te doen. Ik besloot de tandartsassistente te spelen, pakte de pop met de grootste voorgevel en noemde haar Pamela in het toneelstukje. Bleek achteraf dat een van de vrouwen uit het verjaardagsgroepje borstkanker heeft. Zoals ik al zei…spontane poppenkast is niet bepaald mijn ding. Heb er al genoeg moeite mee om er niet van alles uit te floepen in een gewoon “onder onsje”.
Ondanks het voorgaande was het feestje best leuk. Eveline vond het fantastisch om zichzelf helemaal met pudding in te smeren. En Simone lachte omdat Eveline het zo leuk vond.
Ok, dat was mijn verhaal. Nu ga ik nog lekker even een roddelblad lezen (oh nee, ik bedoel, studeren voor mijn theorie examen) en daarna hopelijk genieten van wat slaap.
Eveline is heel erg verkouden. Je zou denken dat dit ons wordt bespaard omdat Eveline niet meer naar de crèche gaat. Maar helaas komen Eveline en Simone ook hier in Canada iedere dag in contact met gezellige snotneus vriendjes en vriendinnetjes. Het was te voorspellen dat wij ook weer eens aan de beurt zouden zijn. En ik weet het… verkouden zijn verbetert op termijn de weerstand, dus het is eigenlijk best goed blablabla…Maar als je gisteren niet hebt kunnen slapen, opziet tegen weer zo’n gezellig nachtje waarbij je er minimaal 5 keer uit moet om een snottend kind te troosten en in slaap moet krijgen en je er morgen weer gezellig alleen voor staat overdag… dan is het allemaal niet meer zo logisch. Daarnaast moet ik ook nog leren voor het theorie examen voor m’n Canadese rijbewijs (tig duizend stomme verkeersborden uit je hoofd leren en weten wat je bandenspanning moet zijn, wanneer je welke autolampen aanzet, hoe een gevarendriehoek werkt en nog meer enorm interessante informatie) en ik moet alle koffers weer inpakken voor de verhuizing naar ons volgende huis.
Ik weet dat het eigenlijk allemaal best meevalt. En dat jullie levens nog veel hectischer zijn omdat jullie er ook nog eens bij werken. Maar aan het einde van een lange dag hecht ik zo veel waarde aan even 2 uur voor mezelf; gewoon wat e-mailtjes lezen en sturen of een boek lezen. Geen gezeur van dingen waar ik geen zin in heb. Daarom ben ik al dagen bezig met alle “doe-dingen” uit te stellen. Met het gevolg dat ik al dagen een opgejaagd en vervelend gevoel heb. Of te wel… ik moet niet meer uitstellen, maar alles gewoon DOEN. Voel ik me in een keer een stuk beter. En… ik moet alles eens wat meer van de positieve kant bekijken.Want zowel Eveline als Simone gaan tegenwoordig lief slapen rond 20:00 (even afkloppen).
Maar goed, waar waren we. Genoeg achtergrond geklets. Op naar de avonturen van de afgelopen week:
Zaterdag heb ik, eveneens zoals vanouds, weer een aantal uren schoongemaakt en opgeruimd. Trudie en Lambert kwamen een paar dagen bij ons logeren en natuurlijk moest het appartement er daarom spik en span uitzien. Ik was even vergeten hoe het ook al weer was om huis te houden. De afgelopen weken ben ik daar namelijk helemaal niet mee bezig geweest. Reden: vaatwasser, droger en geen vrienden die onverwachts op bezoek kunnen komen.
Het was leuk om onze eerste familie uit Nederland te verwelkomen. Ronald en ik keken er al dagen naar uit. We hadden dan ook een heel schema verzonnen. Zondagochtend zijn we eerst naar het park geweest en ‘s middags zijn we naar de haven gelopen. Daar was het “Buskers Festival” (= soort van theaterfestival met allemaal open lucht optredens). Toen hebben we met de Harbour Hopper een tour gemaakt door de stad en tot slot een drankje gedaan op het dakterras van “You’re father’s moustache”.
Alles liep geheel volgens plan. Behalve dan dat ik tot de ontdekking kwam dat ik het flesje voor Simone vergeten was, vlak voordat we de tour zouden doen voor de “Hopper”. Even een stress moment: enorme drukte om je heen, geen winkels die open zijn (vanwege festival) en nog minimaal 1,5 uur te gaan zonder drinken voor je kind. Zat de hele tour lang te wachten totdat Simone het op een krijsen zou zetten van de honger. Natuurlijk bleek er achteraf niks aan de hand te zijn. Simone vond het allemaal prima, de schat. Maar ik was bekaf.
Die maandag ging Ronald weer werken en ben ik met Trudie,Lambert en de kinderen gaan winkelen in the Halifax Shopping Center. Daar hebben we schoenen gekocht voor Eveline. Helaas bleken er geen degelijke kinderschoenenwinkels te zijn en zijn we geëindigd met een paar enorme sportschoenen met glitterplaatjes van Dora op de zijkant. Tenenkrommende schoenen naar mijn mening, maar ik kon Eveline niet meer tegenhouden toen ze Dora in haar vizier kreeg. Helaas bleken de schoenen ook nog eens houvast te bieden aan haar voeten. En oma vond ze ook leuk… Tja… Die avond hadden we oppas geregeld en zijn we met z’n vieren uit eten geweest. Was erg gezellig.
De volgende ochtend zijn Trudie en Lambert begonnen aan hun reis door Canada. Moet wel toegeven dat ik het wel even moeilijk vond om m’n “oude” nieuwe leventje weer op te pakken die dag. Gewoon weer naar de bibliotheek… Hoewel de mensen hier erg attent zijn, mis ik soms het vanzelfsprekende van familie en vrienden in Nederland. Dat je niet steeds zo je best hoeft de doen om leuk over te komen of om goed te luisteren en geïnteresseerd te zijn. Wat dat betreft is bezoek uit Nederland heel erg leuk maar ook erg intensief. Het kost je na afloop best wat moeite om emotioneel een switch te maken naar het “weer alleen zijn”. Zie er wat dat betreft nu al bijna tegen op dat m’n moeder in Oktober een weekje komt. Want ze gaat daarna natuurlijk ook weer weg.
Vandaag hadden we het verjaardagsfeestje van Louisa (= kindje van David en Tracy). Die werd 1 jaar. Tracy had (zoals veel moeders hier) groots uitgepakt voor Louisa’s eerste verjaardag. Er was een poppenkast en een pudding verf wedstrijd. En er werden prijzen uitgedeeld voor de mooiste zelfgemaakte “puppet” (= poppenkastpop). Iedere genodigde werd dan ook gevraagd om een puppet te maken voor het feestje. Hoe creatiever hoe beter…
Ronald en ik schoten natuurlijk alle twee in de stress gisteren want wij zijn absoluuuuuut geen “artsy fartsy” knutselaars. Moedeloos stonden we dan ook in Wall Mart te zoeken naar knutsel tuttefrutjes voor een leuke pop. Uiteindelijk heb ik een kikker gemaakt van groen rubber en die op een houten verf-meng-stok geplakt. That was the best I could do…
Op het feestje waren natuurlijk nog veel meer mensen. Ook een of ander fotomodel moeder met zongebruinde benen van twee meter lang. Ze was erg aardig hoor, maar naast haar voelde ik me klein en dik. En tot overmaat van ramp mochten de gasten de poppenkastverhalen zelf improviseren. Steeds werden er twee ouders uitgekozen om lekker kunstzinnig een toneelstukje te doen. “Creatief” en “improviseren” zijn woorden die helaas niet in mijn woordenboek staan vermeld. Het zweet gutste dan ook van m’n rug toen het mijn beurt was om leuk te doen. Ik besloot de tandartsassistente te spelen, pakte de pop met de grootste voorgevel en noemde haar Pamela in het toneelstukje. Bleek achteraf dat een van de vrouwen uit het verjaardagsgroepje borstkanker heeft. Zoals ik al zei…spontane poppenkast is niet bepaald mijn ding. Heb er al genoeg moeite mee om er niet van alles uit te floepen in een gewoon “onder onsje”.
Ondanks het voorgaande was het feestje best leuk. Eveline vond het fantastisch om zichzelf helemaal met pudding in te smeren. En Simone lachte omdat Eveline het zo leuk vond.
Ok, dat was mijn verhaal. Nu ga ik nog lekker even een roddelblad lezen (oh nee, ik bedoel, studeren voor mijn theorie examen) en daarna hopelijk genieten van wat slaap.
08 augustus 2008
What a big small world it is.
Vrijdagavond; kinderen in bed. Rust… De hoogste tijd voor een update.
Vorige week zijn we vier dagen weggeweest naar Prince Edward Island (P.E.I.). P.E.I. is een een eiland (nee echt?) ten noord-westen van Nova Scotia en is de kleinste provincie van Canada. I.t.t. tot Nova Scotia is P.E.I. erg vlak met veel groen. Lijkt wat dat betreft wel veel op Nederland. Ook het weer deed me helaas aan Nederland denken. We gingen met stralend weer op weg en hebben helaas de daarop volgende dagen op P.E.I. alleen maar regen gehad. Toch was het weekend zeker de moeite waard.
De donderdag voor ons vertrek ben ik nog fanatiek naar The Halifax Shopping Center gegaan om op zoek te gaan naar een parasol. (want het doel van het weekend was; veel zon en verder niks doen). Nergens, maar dan ook nergens verkochten ze die dingen meer. Want ja, “The summer season is over mam” (eind Juli ..). Na een hoop gezeul van kastje naar muur (“No, I don’t mean an umbrella for the rain I mean a beach umbrella” ) ontdekte ik in een verlaten mand in het uiterste hoekje van het hoekje nog een parasol. Het ding was zo vergeten dat de streepjescode niet eens meer in het systeem stond. Maar, na een kwartiertje wachten bij de kassa, kon ik mijn trofee mee naar huis nemen. Gelukkig maar, want we hebben onze parasol echt intensief gebruikt…Net als de meegezeulde strandmatjes, strandhanddoeken en nieuwe strandkleding voor de kinderen (voor de foto’s natuurlijk)…
Donderdagavond begon natuurlijk met een hoop gestress. Ik kwam om 19:00 afgepeigerd thuis met de kinderen; eten moest nog worden gemaakt, kinderen moesten nog in bad en naar bed, was moest nog worden gedraaid en de koffers nog gepakt. Op dit soort momenten kunnen Ronald en ik niet meer van elkaar verschillen. Ik loop door het huis te razen terwijl Ronald belt en zegt; “Zullen we even de kroeg in gaan om onze vakantie te vieren?”. Ik denk dan: Ben je helemaal besjuffeld (weet niet eens of het woord bestaat, heb het van m’n moeder overgenomen en die zegt dat altijd tegen m’n vader. Sorry voor de vuile was mama ; )) Vaak zegt Ronald dan: “Lieverd… RUSTIG, RUSTIG, RUSTIG. Het is vakantie … Kom eens even hier voor een knuffel.” En met die woorden krijg je mij helemaaaaal op de kast. Door schade en schande geleerd, weten we inmiddels wel dat we elkaar op dit soort momenten maar even met rust moeten laten. Wonder boven wonder waren alle klussen binnen twee uur geklaard (mede dankzij twee,voor ons, nieuwe uitvindingen; de afwasmachine en de droger. In Nijmegen zou dezelfde arbeid ons twee keer zo veel tijd hebben gekost).
Vrijdagochtend, stipt 9:00, stond onze Volvo voor de deur bij Rene (=collega van Ronald) en Shannon (=Rene’s vrouw). Ook hun auto (tevens een Volvo voor de liefhebbers van onbenullige extra informatie) was zwaar beladen met een autostoel (voor Gwendolyn (hun dochtertje van 10 maanden)). Alleen zij hadden ook nog een mega koelbox meegenomen en twee kajaks (kajakken ?) (vanwege het mooie weer natuurlijk). O ja, en niet te vergeten een hond … Joepie, my favorite… Helaas zijn we tot de ontdekking gekomen dat ik niet de enige ben die enigszins paranoïde is voor alles dat vier poten heeft. Ook Eveline moest zichzelf moed inpraten toen ze onze medevakantieganger in het vizier kreeg. “Nee hoor, ik ben niet bang voor de hond, ik ben niet bang voor de hond …. PAPAAAAAAA!” En op dat soort momenten moet je natuurlijk wel het goede voorbeeld geven hè… Dus ik al m’n moed verzameld en de hond geaaid. “Kijk Eveline, de hond doet niks. De hond is heel lief.” Blijkbaar had mijn acteerwerk resultaat. Aan het einde van het weekend trok Eveline het arme beest nog net niet aan z’n staart door het huisje. “Laika, kom hier, kom hier.”
Met stralend weer kwamen we, na 4 uur rijden, aan bij ons huisje. Het huisje had een gezellige buiten kamer (omringd door insectengaas, zodat je tot ‘s avonds laat nog buiten kon zitten), een woonkamer, een krap keukentje, twee slaapkamertjes en een heeel krap badkamertje (douche was een soort caravan douche, met een piepklein straaltje).
Beide slaapkamers (lees: 2,5 x 3 meter) hadden geen deur en stonden in directe verbinding met de badkamer en de keuken. Het werd mij al snel duidelijk dat het niet alleen qua douchen maar ook qua slapen flink survivallen zou worden. Gelukkig bleken mijn angsten ongegrond. Wonder boven wonder gingen de kinderen alle twee lief slapen in dezelfde kamer. (de eigenaar had nog twee reisbedjes die wij konden gebruiken). Ook toen wij gingen slapen, sliepen ze rustig verder. Een groot succes dus.
Ook met Rene en Shannon ging het goed (Eveline noemde haar in het begin “Sjennent”. Na vergeefse pogingen om haar te corrigeren, hebben we Eveline maar geleerd om te zeggen: “Sjennent zonder T”). Het is natuurlijk altijd even afwachten of het klikt. Ik hoorde van Ronald dat Rene en Shannon erg gesteld waren op de natuur en dat Shannon een bijzonder dieet moest volgen vanwege haar “gluten” allergie. Tja, ik denk dan gelijk dat het waarschijnlijk niet zal klikken met een stadse tut als ik, die graag doucht en brood, melk en vooral veel koekjes erg lekker vindt. Shannon bleek gelukkig een uitstekende kok, die ons allerlei lekkere en gezonde gerechten voorschotelde.’s Avonds hebben we nog lang gepraat samen.
Ondanks de regen zijn we toch op pad gegaan. Zo hebben we een hele bijzondere bustour gedaan door Charlottetown (de hoofdstad van P.E.I. maar denk daarbij a.u.b. niet aan een wereldstad). En met bijzonder bedoel ik, de allersaaiste bustour ooit. Het was zo saai dat Ronald en ik er alleen maar om hebben moeten lachen. De mevrouw van de bus vertelde over de winkels (hoe laat dat ze open en gesloten waren), de universiteit (wat voor eten dat er geserveerd werd voor de studenten) en de kerken (soort geloof, wanneer gebouwd; incl. exacte data). Een jongetje in de bus bleef enthousiast en zei: “I hope we’ll see a moose on this side.” Ik hoorde z’n moeder denken: “Nee, helaas schat, het leven is hard. Maar als je lief bent, zien we misschien een benzinepompstation.”
Op de terugweg naar Halifax zijn we nog gestopt bij Green Gables. Deze stad is bekend vanwege de schrijfster: Lucy Montgomery. Zij schreef de boeken van “Anne of Green Gables.” (voor de niet kenners zie “Little house on the prairie.”) Ik vond het leuk om de boerderij te zien waar haar verhalen op waren gebaseerd. Ronald was helaas minder euforisch gestemd. Het enige wat hij in de stromende regen zag, was een of andere modderige boerderij van een of andere griet die een paar boeken heeft geschreven over een meisje met rode vlechten. Zo typisch mannen ; )
Toen we ‘s avonds thuiskwamen, hebben we eten gehaald bij de Mc. Donald’s. Ja, ja, na twee en een halve maand in Canada zijn we toch over stag gegaan.
Daarna waren onze vier geslaagde vakantiedagen weer voorbij.
Of zoals in Eveline’s woorden: : “Maar ja, het is niet anders.”
Vorige week zijn we vier dagen weggeweest naar Prince Edward Island (P.E.I.). P.E.I. is een een eiland (nee echt?) ten noord-westen van Nova Scotia en is de kleinste provincie van Canada. I.t.t. tot Nova Scotia is P.E.I. erg vlak met veel groen. Lijkt wat dat betreft wel veel op Nederland. Ook het weer deed me helaas aan Nederland denken. We gingen met stralend weer op weg en hebben helaas de daarop volgende dagen op P.E.I. alleen maar regen gehad. Toch was het weekend zeker de moeite waard.
De donderdag voor ons vertrek ben ik nog fanatiek naar The Halifax Shopping Center gegaan om op zoek te gaan naar een parasol. (want het doel van het weekend was; veel zon en verder niks doen). Nergens, maar dan ook nergens verkochten ze die dingen meer. Want ja, “The summer season is over mam” (eind Juli ..). Na een hoop gezeul van kastje naar muur (“No, I don’t mean an umbrella for the rain I mean a beach umbrella” ) ontdekte ik in een verlaten mand in het uiterste hoekje van het hoekje nog een parasol. Het ding was zo vergeten dat de streepjescode niet eens meer in het systeem stond. Maar, na een kwartiertje wachten bij de kassa, kon ik mijn trofee mee naar huis nemen. Gelukkig maar, want we hebben onze parasol echt intensief gebruikt…Net als de meegezeulde strandmatjes, strandhanddoeken en nieuwe strandkleding voor de kinderen (voor de foto’s natuurlijk)…
Donderdagavond begon natuurlijk met een hoop gestress. Ik kwam om 19:00 afgepeigerd thuis met de kinderen; eten moest nog worden gemaakt, kinderen moesten nog in bad en naar bed, was moest nog worden gedraaid en de koffers nog gepakt. Op dit soort momenten kunnen Ronald en ik niet meer van elkaar verschillen. Ik loop door het huis te razen terwijl Ronald belt en zegt; “Zullen we even de kroeg in gaan om onze vakantie te vieren?”. Ik denk dan: Ben je helemaal besjuffeld (weet niet eens of het woord bestaat, heb het van m’n moeder overgenomen en die zegt dat altijd tegen m’n vader. Sorry voor de vuile was mama ; )) Vaak zegt Ronald dan: “Lieverd… RUSTIG, RUSTIG, RUSTIG. Het is vakantie … Kom eens even hier voor een knuffel.” En met die woorden krijg je mij helemaaaaal op de kast. Door schade en schande geleerd, weten we inmiddels wel dat we elkaar op dit soort momenten maar even met rust moeten laten. Wonder boven wonder waren alle klussen binnen twee uur geklaard (mede dankzij twee,voor ons, nieuwe uitvindingen; de afwasmachine en de droger. In Nijmegen zou dezelfde arbeid ons twee keer zo veel tijd hebben gekost).
Vrijdagochtend, stipt 9:00, stond onze Volvo voor de deur bij Rene (=collega van Ronald) en Shannon (=Rene’s vrouw). Ook hun auto (tevens een Volvo voor de liefhebbers van onbenullige extra informatie) was zwaar beladen met een autostoel (voor Gwendolyn (hun dochtertje van 10 maanden)). Alleen zij hadden ook nog een mega koelbox meegenomen en twee kajaks (kajakken ?) (vanwege het mooie weer natuurlijk). O ja, en niet te vergeten een hond … Joepie, my favorite… Helaas zijn we tot de ontdekking gekomen dat ik niet de enige ben die enigszins paranoïde is voor alles dat vier poten heeft. Ook Eveline moest zichzelf moed inpraten toen ze onze medevakantieganger in het vizier kreeg. “Nee hoor, ik ben niet bang voor de hond, ik ben niet bang voor de hond …. PAPAAAAAAA!” En op dat soort momenten moet je natuurlijk wel het goede voorbeeld geven hè… Dus ik al m’n moed verzameld en de hond geaaid. “Kijk Eveline, de hond doet niks. De hond is heel lief.” Blijkbaar had mijn acteerwerk resultaat. Aan het einde van het weekend trok Eveline het arme beest nog net niet aan z’n staart door het huisje. “Laika, kom hier, kom hier.”
Met stralend weer kwamen we, na 4 uur rijden, aan bij ons huisje. Het huisje had een gezellige buiten kamer (omringd door insectengaas, zodat je tot ‘s avonds laat nog buiten kon zitten), een woonkamer, een krap keukentje, twee slaapkamertjes en een heeel krap badkamertje (douche was een soort caravan douche, met een piepklein straaltje).
Beide slaapkamers (lees: 2,5 x 3 meter) hadden geen deur en stonden in directe verbinding met de badkamer en de keuken. Het werd mij al snel duidelijk dat het niet alleen qua douchen maar ook qua slapen flink survivallen zou worden. Gelukkig bleken mijn angsten ongegrond. Wonder boven wonder gingen de kinderen alle twee lief slapen in dezelfde kamer. (de eigenaar had nog twee reisbedjes die wij konden gebruiken). Ook toen wij gingen slapen, sliepen ze rustig verder. Een groot succes dus.
Ook met Rene en Shannon ging het goed (Eveline noemde haar in het begin “Sjennent”. Na vergeefse pogingen om haar te corrigeren, hebben we Eveline maar geleerd om te zeggen: “Sjennent zonder T”). Het is natuurlijk altijd even afwachten of het klikt. Ik hoorde van Ronald dat Rene en Shannon erg gesteld waren op de natuur en dat Shannon een bijzonder dieet moest volgen vanwege haar “gluten” allergie. Tja, ik denk dan gelijk dat het waarschijnlijk niet zal klikken met een stadse tut als ik, die graag doucht en brood, melk en vooral veel koekjes erg lekker vindt. Shannon bleek gelukkig een uitstekende kok, die ons allerlei lekkere en gezonde gerechten voorschotelde.’s Avonds hebben we nog lang gepraat samen.
Ondanks de regen zijn we toch op pad gegaan. Zo hebben we een hele bijzondere bustour gedaan door Charlottetown (de hoofdstad van P.E.I. maar denk daarbij a.u.b. niet aan een wereldstad). En met bijzonder bedoel ik, de allersaaiste bustour ooit. Het was zo saai dat Ronald en ik er alleen maar om hebben moeten lachen. De mevrouw van de bus vertelde over de winkels (hoe laat dat ze open en gesloten waren), de universiteit (wat voor eten dat er geserveerd werd voor de studenten) en de kerken (soort geloof, wanneer gebouwd; incl. exacte data). Een jongetje in de bus bleef enthousiast en zei: “I hope we’ll see a moose on this side.” Ik hoorde z’n moeder denken: “Nee, helaas schat, het leven is hard. Maar als je lief bent, zien we misschien een benzinepompstation.”
Op de terugweg naar Halifax zijn we nog gestopt bij Green Gables. Deze stad is bekend vanwege de schrijfster: Lucy Montgomery. Zij schreef de boeken van “Anne of Green Gables.” (voor de niet kenners zie “Little house on the prairie.”) Ik vond het leuk om de boerderij te zien waar haar verhalen op waren gebaseerd. Ronald was helaas minder euforisch gestemd. Het enige wat hij in de stromende regen zag, was een of andere modderige boerderij van een of andere griet die een paar boeken heeft geschreven over een meisje met rode vlechten. Zo typisch mannen ; )
Toen we ‘s avonds thuiskwamen, hebben we eten gehaald bij de Mc. Donald’s. Ja, ja, na twee en een halve maand in Canada zijn we toch over stag gegaan.
Daarna waren onze vier geslaagde vakantiedagen weer voorbij.
Of zoals in Eveline’s woorden: : “Maar ja, het is niet anders.”
28 juli 2008
Fiesta
Het vervelende van nieuwe vrienden hebben, is dat je er niet onderuit komt om ook eens bij ze op bezoek te gaan. In Nederland hoef je daar over het algemeen niet zo heel veel moeite voor te doen. Je pakt je fiets, hijst je kinderen in hun zitjes en klaar ben je. Ok, het hele proces zal ongetwijfeld ook wel een half uur duren, maar na 5 minuten ben je tenminste op de plaats van bestemming. In Canada wonen je dichtstbijzijnde maatjes op zo’n half uur rijden. Niet bepaald een “even op de koffie” afstand.
Vorige week had Mara mij uitgenodigd voor haar verjaardag. Omdat haar appartement nogal klein is, gaf ze haar feestje in het huis van een vriendin. The party zou om 13:00 beginnen. Voor mij helaas een onmogelijk tijdstip. Precies de tijd waarop Eveline en Simone samen op bed liggen. Aangezien dat dutje met name voor Eveline van “gezelligheidsbelang” is, besloot ik om een uur later te vertrekken.
Tweelingwagen in de auto sjoggen, kinderen in hun stoeltjes deponeren, TomTom inschakelen op het juiste adres, de parkeergarage zonder brokken uit zien te komen, kaart voor poort goed in de gleuf steken op een helling (na 10 pogingen toch gelukt), CD wisselen van Robbie Williams in De Beste Kinderliedjes Aller Tijden en ja hoor, hetzij met de nodige zweetdruppels op de rug, maar we waren op weg. Gelukkig gaf Eveline me nog wat aanmoediging; “Mama moet wel voorzichtig rijden hoor.”
Onderweg toch nog wat routemissers gemaakt. Dat resulteert bij mij altijd in een acuut Gilles de la Tourette aanval. Dankzij Eveline wordt dat syndroom tegenwoordig stevig de kop in gedrukt: “O ho, mama, je mag geen shit zeggen. En pottedomme mag je ook niet zeggen. En …” En ja helaas, ze kent er nog meer, maar die zijn niet voor herhaling vatbaar.
Na zo’n 20 minuten rijden, kwamen we bij de Hammond Plains. Een kleine gemeente midden in de heuvels met mooie huizen en lange opritten op een groot stuk grond. Het huis van het feestje zag er dan ook niet onaardig uit toen we de “driveway”opreden (hetzij een half uur later dan gepland).
Het feest was inmiddels al in volle gang. Overal kleine kinderen en veel speelgoed (speelkeukentje, winkeltje + tig winkelspulletjes, loop- en poppenwagens in alle soorten en maten en een grote televisie met doorlopend “cartoons”. Echt zo’n huis uit een Amerikaanse film). Natuurlijk had iedereen wat zelfgemaakte lekkernijen meegenomen voor het feestje, zoals dat hier hoort. Helaas had ik als typische Nederlander alleen maar een verjaardagscadeautje meegenomen. Was helemaal vergeten om ook iets lekkers in elkaar te flansen. (Misschien maar goed ook. Ik bedoel ik kan best “een prutje” maken, maar lekker is het nooit.)
Gelukkig waren de mensen gezellig. Mara komt uit Mexico, waar ze geloof ik wel van een feestje houden. Iedereen was erg levendig. Het feest begon met borrelhapjes en wijn, daarna een warme hap en eindigde met de verjaardagstaart (=Carrot Cake, was erg lekker) en de cadeautjes. Rond 17:00 waren alle kinderen compleet afgepeigerd en zijn we weer naar huis gegaan. Tot groot verdriet van Eveline, want die vermaakte zich wel. Of het nu Spaans, Engels of Frans is, het maakt Eveline niet veel meer uit. Ze heeft haar eigen taaltje ontwikkeld. Tegenwoordig zingt ze bekende liedjes op een onverstaanbare manier. Zo van; ik begrijp jou niet, dan jij mij ook niet. Gelukkig is Dora altijd een grote bron van vriendschap. Zodra een kindje iets van Dora of Diego heeft (een T shirt, slippers, zonnebril) is hij of zij direct Eveline’s beste vriend.
Afgelopen zaterdag was het heerlijk weer. We zijn naar de haven gelopen en hebben daar op een terrasje wat gegeten. Dat was een nieuwe overwinning voor ons. Zelfs met twee kinderen is het dus nog mogelijk om van je wijntje te genieten in het zonnetje.
Gisteren zijn we naar Dollar Lake geweest. In Canada heb je bepaalde strandjes langs meren en de zee, waar je alleen maar mag komen als je een bepaalde “membership tuition” betaalt. Voor “slechts” 1500 dollar zit je dan met je chique kont op een rustig strandje met andere chique mensen een beetje uit je neus te pulken. Want veel zal daar ongetwijfeld niet gebeuren. Alle kindertjes zijn er netjes opgevoed, er is een full time life guard “on duty” en er wordt organisch gegeten (= melk komt bij deze producten echt uit een koe, een ei ook echt uit een kip en de appels zijn niet bedekt met een 3 cm dikke vetlaag. Iets dat hier blijkbaar erg bijzonder is).
Gelukkig zijn wij als gewone stervelingen gaan badderen met het reguliere volk op een openbaar strand. Dan beleef je nog eens wat. Maat 48 was beslist de kleinste maat die men in de aanbieding had. Het was zo fascinerend om naar al die “grote” mensen te kijken, met hun reusachtige koelboxen. Kinderen die heerlijk aan de Cola waren en mega zakken chips verorberden. Het was allemaal prima. En als ze iets deden wat echt niet door te beugel kon, werd er door ma of pa gewoon gedreigd met een ouderwetse tik.
We hebben ons daar uitstekend vermaakt. Hetzij met een zak boterhammen, een fles water en als tussendoortje een muesli reep. Want wie het kleine niet eert …
Vorige week had Mara mij uitgenodigd voor haar verjaardag. Omdat haar appartement nogal klein is, gaf ze haar feestje in het huis van een vriendin. The party zou om 13:00 beginnen. Voor mij helaas een onmogelijk tijdstip. Precies de tijd waarop Eveline en Simone samen op bed liggen. Aangezien dat dutje met name voor Eveline van “gezelligheidsbelang” is, besloot ik om een uur later te vertrekken.
Tweelingwagen in de auto sjoggen, kinderen in hun stoeltjes deponeren, TomTom inschakelen op het juiste adres, de parkeergarage zonder brokken uit zien te komen, kaart voor poort goed in de gleuf steken op een helling (na 10 pogingen toch gelukt), CD wisselen van Robbie Williams in De Beste Kinderliedjes Aller Tijden en ja hoor, hetzij met de nodige zweetdruppels op de rug, maar we waren op weg. Gelukkig gaf Eveline me nog wat aanmoediging; “Mama moet wel voorzichtig rijden hoor.”
Onderweg toch nog wat routemissers gemaakt. Dat resulteert bij mij altijd in een acuut Gilles de la Tourette aanval. Dankzij Eveline wordt dat syndroom tegenwoordig stevig de kop in gedrukt: “O ho, mama, je mag geen shit zeggen. En pottedomme mag je ook niet zeggen. En …” En ja helaas, ze kent er nog meer, maar die zijn niet voor herhaling vatbaar.
Na zo’n 20 minuten rijden, kwamen we bij de Hammond Plains. Een kleine gemeente midden in de heuvels met mooie huizen en lange opritten op een groot stuk grond. Het huis van het feestje zag er dan ook niet onaardig uit toen we de “driveway”opreden (hetzij een half uur later dan gepland).
Het feest was inmiddels al in volle gang. Overal kleine kinderen en veel speelgoed (speelkeukentje, winkeltje + tig winkelspulletjes, loop- en poppenwagens in alle soorten en maten en een grote televisie met doorlopend “cartoons”. Echt zo’n huis uit een Amerikaanse film). Natuurlijk had iedereen wat zelfgemaakte lekkernijen meegenomen voor het feestje, zoals dat hier hoort. Helaas had ik als typische Nederlander alleen maar een verjaardagscadeautje meegenomen. Was helemaal vergeten om ook iets lekkers in elkaar te flansen. (Misschien maar goed ook. Ik bedoel ik kan best “een prutje” maken, maar lekker is het nooit.)
Gelukkig waren de mensen gezellig. Mara komt uit Mexico, waar ze geloof ik wel van een feestje houden. Iedereen was erg levendig. Het feest begon met borrelhapjes en wijn, daarna een warme hap en eindigde met de verjaardagstaart (=Carrot Cake, was erg lekker) en de cadeautjes. Rond 17:00 waren alle kinderen compleet afgepeigerd en zijn we weer naar huis gegaan. Tot groot verdriet van Eveline, want die vermaakte zich wel. Of het nu Spaans, Engels of Frans is, het maakt Eveline niet veel meer uit. Ze heeft haar eigen taaltje ontwikkeld. Tegenwoordig zingt ze bekende liedjes op een onverstaanbare manier. Zo van; ik begrijp jou niet, dan jij mij ook niet. Gelukkig is Dora altijd een grote bron van vriendschap. Zodra een kindje iets van Dora of Diego heeft (een T shirt, slippers, zonnebril) is hij of zij direct Eveline’s beste vriend.
Afgelopen zaterdag was het heerlijk weer. We zijn naar de haven gelopen en hebben daar op een terrasje wat gegeten. Dat was een nieuwe overwinning voor ons. Zelfs met twee kinderen is het dus nog mogelijk om van je wijntje te genieten in het zonnetje.
Gisteren zijn we naar Dollar Lake geweest. In Canada heb je bepaalde strandjes langs meren en de zee, waar je alleen maar mag komen als je een bepaalde “membership tuition” betaalt. Voor “slechts” 1500 dollar zit je dan met je chique kont op een rustig strandje met andere chique mensen een beetje uit je neus te pulken. Want veel zal daar ongetwijfeld niet gebeuren. Alle kindertjes zijn er netjes opgevoed, er is een full time life guard “on duty” en er wordt organisch gegeten (= melk komt bij deze producten echt uit een koe, een ei ook echt uit een kip en de appels zijn niet bedekt met een 3 cm dikke vetlaag. Iets dat hier blijkbaar erg bijzonder is).
Gelukkig zijn wij als gewone stervelingen gaan badderen met het reguliere volk op een openbaar strand. Dan beleef je nog eens wat. Maat 48 was beslist de kleinste maat die men in de aanbieding had. Het was zo fascinerend om naar al die “grote” mensen te kijken, met hun reusachtige koelboxen. Kinderen die heerlijk aan de Cola waren en mega zakken chips verorberden. Het was allemaal prima. En als ze iets deden wat echt niet door te beugel kon, werd er door ma of pa gewoon gedreigd met een ouderwetse tik.
We hebben ons daar uitstekend vermaakt. Hetzij met een zak boterhammen, een fles water en als tussendoortje een muesli reep. Want wie het kleine niet eert …
20 juli 2008
Bus, Brand en Brokkenpiloot
Soms gebeuren er onverwachtse dingen; meestal voor het negatieve maar heel soms ook voor het positieve. Het laatste overkwam mij afgelopen dinsdag. Het was een hete dag (zo’n 28 graden + klam). Na de slaapjes van de kinderen dacht ik dat het wel leuk zou zijn om een ritje met FRED te maken. FRED (= Free Rides Everywhere Downtown) is een gratis bus die in de zomermaanden toeristen van A naar B brengt in Halifax. Briljant idee, jammer alleen dat je niet weet wanneer FRED eens komt aankakken. Het kan uiterlijk 40 minuten duren totdat FRED je halte aandoet. Enfin, na 5 minuten bij het bushokje te hebben gestaan met Simone in de draagdoek en Eveline in de goedkope (lees: nog één steentje en de wieltjes vliegen eraf) buggy, durfde ik het risico op een 40 minuten wachttijd niet te nemen. Ik dacht, doe eens gek, ik betaal gewoon voor een ritje naar de haven met een reguliere bus.
De eerste bus die langskwam was een toeristen bus; een rode dubbeldekker bus, geïmporteerd uit Londen. Ik vroeg aan de chauffeur of ik bij hem een kaartje kon kopen. Helaas was dat niet mogelijk maar hij wilde me wel een gratis ritje geven naar het station waar ik een kaartje kon kopen. Ik dacht, prima, want het station ligt bij de haven.
Omdat het een touringcar was, deden we allemaal toeristische punten aan; waaronder dus ook Citadel Hill. Nou had Ronald me al vaker verteld dat ik daar een keer naar toe moest gaan. Ik dacht, “Big deal, een heuvel. Eerst drie kilometer met twee kinderen naar boven zeulen. Dan een foto maken. Vervolgens al remmend weer terug naar beneden. No Thanks.” Blijkt die heuvel de schuilplaats te zijn voor een heel groot fort. Een soort van geheime stad in een heuvel, die je alleen vanuit de lucht zou kunnen zien.
Het zag er zo indrukwekkend uit, dat ik besloot uit te stappen. De buschauffeur kwam me achterna en zie; “Weet je wat, hier heb je een sticker. Met die sticker kan je de rest van de dag gratis met deze bus of iedere andere dubbeldekker bus door Halifax touren.” Ik was nogal verbaasd. Waarschijnlijk moet die man gedacht hebben; Ach die arme meid, zo jong en dan al twee kinderen. Doet haar best om rond te komen; met zo’n simpele buggy en een kindje in de doeken. En dan die hitte … Armoe troef ; ) Laat ik haar eens een leuke dag bezorgen.
Gelukkig dacht ik: lekker boeiend, ik accepteer dit aanbod met beide handen en ga gewoon genieten. Eveline vond het fantastisch om bovenin de bus te zitten en om naar alle mensen te zwaaien. Bij onze laatste stop kwamen we de chauffeur van die ochtend weer tegen. Bleek hij de baas van die busmaatschappij te zijn. Hij had voor de grap en dagje met een willekeurige bus rondgereden. Uiteindelijk heeft hij ervoor gezorgd dat ik persoonlijk met een andere dubbeldekker bus werd afgezet vóór ons complex. Helaas moest ik toen natuurlijk wel vertellen dat onze woonplaats niet in een sloppenwijk stond (lees: een prachtig appartement in één van de mooiste gebouwen van de stad). Voelde me wel een beetje schuldig. Dat gratis kaartje had misschien beter naar een familie kunnen gaan die het echt goed kon gebruiken. Maar mijn dag was in ieder geval super.
Verder is het brandalarm hier meerdere malen afgegaan de afgelopen weken. Steeds was het false alarm, ontstaan door een technisch mankement. Ons appartement is na 11 september gebouwd en is dus voorzien van “sprinkler” installaties (zo’n stuk of 20 door heel het appartement), tig brandmelders en een intercom systeem (bleep bleep: “This building will selfdistruct in 5 minutes” ; )).
De laatste keer bleef het brandalarm wel erg lang afgaan. Ik was alleen thuis met de kinderen en begon me na een kwartier een beetje zorgen te maken. Het vervelende van een brandalarm is dat de liften automatisch geblokkeerd worden. Dus als je op 13 hoog woont, is het niet gemakkelijk om met twee kinderen “even” naar beneden te lopen om te kijken wat er aan de hand is.
Gelukkig waren meerdere bewoners van onze verdieping benieuwd naar wat er aan de hand was. Helaas bleek de gemiddelde leeftijd van onze gangbewoners op zo’n 70 jaar te liggen. Geen echte MacGyvers dus die mij zouden kunnen redden in geval van nood. Het was alleen zo aandoenlijk. Een oude man zei dat hij wel naar beneden zou lopen om te kijken wat er aan de hand was. Ik stond ondertussen al met de draagdoeken klaar om Simone en Eveline 13 verdiepingen naar beneden te tillen. Ronald kwam toevallig net terug van zijn werk en schrok zich dood toen hij drie grote brandweerauto’s voor ons gebouw zag staan. Gelukkig bleek het weer false alarm te zijn. Een peuter (godzijdank niet de mijne) had het alarm geactiveerd.
Vandaag zijn we een dagje met de auto gaan toeren door Nova Scotia. Ronald stond al de hele week te popelen om ons nieuwe speeltje uit te proberen. Dus vanochtend hadden we alle spullen ingepakt voor onze dagtrip. In de parkeergarage nog een hoop ellende gehad met de autostoel van Eveline. (Lees: In 35 graden hitte een autostoel met een riem vast monteren via allerlei gaatjes en kiertjes + 2 drukke kinderen = “Zullen we maar thuis blijven?”)
Enfin, 1,5 uur later dan gepland, waren we dan eindelijk onderweg. Het leuke van onze uitjes is nu, dat we niks meer zelf hoeven te bedenken. We kiezen gewoon het dichtstbijzijnde natuurpark, zwembad, restaurant of pretpark dat onze TomTom aangeeft en de TomTom brengt ons er naartoe. En als je ineens een poepbroek moet verschonen of een flesje moet geven, verander je gewoon je bestemming naar de dichtstbijzijnde rest-area. Verder hoef je tijdens het autorijden ook niet meer zo veel na te denken; we hebben een automaat dus schakelen hoeft niet, de auto onthoudt de door ons gewenste posities van de stoel + zijspiegels d.m.v. een code, CD’tjes wisselen hoeft niet (er is immers plek voor 6 CD’s) en je hebt cruise control. Piece of cake dus.
Helaas kreeg ik het desondanks toch nog voor elkaar om gestresst achter het stuur te zitten. Ik moest van Ronald echt ook proberen om in onze auto te rijden. Nadat onze TomTom 10 keer had aangegeven dat ik naar rechts moest, reed ik per ongeluk toch nog rechtdoor. En vanaf dat moment ging mijn rijkwaliteit van kwaad tot erger. Aan het einde van mijn autorit zei ik redelijk pissig tegen Ronald: “Zullen we er maar over ophouden?”Zei Eveline vanuit achterin: “Ja Ronald, ophouden.” Enfin, ik ben blij dat we nog leven. En dan te bedenken dat ik hier ook nog op moet voor m’n rij examen…..
Desondanks was onze dagtrip zeker de moeite waard. Het landschap is hier zo mooi. Je rijdt over verlaten snelwegen, langs prachtige bergmeren omringd door nevel en naaldbomen. Hier en daar zie je wat huisjes en kerkjes. Bob Ross (= “We’re gonna make ourselves a nice little tree”) zou maar wat graag zijn meegereden.
Onderweg zijn we gestopt bij een plaatselijk koffiehuisje. (voor de spontaniteit moet je je TomTom af en toe wel uitzetten anders eindig je helaas altijd bij de Tim Hortons of de Mc. Donald’s) De waitress kon de “zelfgemaakte” koffie echt aanraden. Ronald glunderde van geluk, bij de gedachte aan een “lekker bakje”. Helaas bleek het weer een standaard “bakkie (of eigenlijk een “mokkie”) prut te zijn. En tot overmaat van ramp kreeg Ronald ook nog een gratis (lees: “No I insist”) “refill” aangeboden. Altijd leuk, die Canadese politeness.
Kortom, het was een goed weekend. Zeker omdat Eveline vanavond een hap aardappel en een hap vlees heeft genomen (we boeken dus vooruitgang). Bovendien heeft Eveline vandaag ook haar potje gebruikt. Vol trots heb ik een foto gemaakt van de eerste potjes-keutel.
Ben benieuwd wat de komende week ons brengt.
De eerste bus die langskwam was een toeristen bus; een rode dubbeldekker bus, geïmporteerd uit Londen. Ik vroeg aan de chauffeur of ik bij hem een kaartje kon kopen. Helaas was dat niet mogelijk maar hij wilde me wel een gratis ritje geven naar het station waar ik een kaartje kon kopen. Ik dacht, prima, want het station ligt bij de haven.
Omdat het een touringcar was, deden we allemaal toeristische punten aan; waaronder dus ook Citadel Hill. Nou had Ronald me al vaker verteld dat ik daar een keer naar toe moest gaan. Ik dacht, “Big deal, een heuvel. Eerst drie kilometer met twee kinderen naar boven zeulen. Dan een foto maken. Vervolgens al remmend weer terug naar beneden. No Thanks.” Blijkt die heuvel de schuilplaats te zijn voor een heel groot fort. Een soort van geheime stad in een heuvel, die je alleen vanuit de lucht zou kunnen zien.
Het zag er zo indrukwekkend uit, dat ik besloot uit te stappen. De buschauffeur kwam me achterna en zie; “Weet je wat, hier heb je een sticker. Met die sticker kan je de rest van de dag gratis met deze bus of iedere andere dubbeldekker bus door Halifax touren.” Ik was nogal verbaasd. Waarschijnlijk moet die man gedacht hebben; Ach die arme meid, zo jong en dan al twee kinderen. Doet haar best om rond te komen; met zo’n simpele buggy en een kindje in de doeken. En dan die hitte … Armoe troef ; ) Laat ik haar eens een leuke dag bezorgen.
Gelukkig dacht ik: lekker boeiend, ik accepteer dit aanbod met beide handen en ga gewoon genieten. Eveline vond het fantastisch om bovenin de bus te zitten en om naar alle mensen te zwaaien. Bij onze laatste stop kwamen we de chauffeur van die ochtend weer tegen. Bleek hij de baas van die busmaatschappij te zijn. Hij had voor de grap en dagje met een willekeurige bus rondgereden. Uiteindelijk heeft hij ervoor gezorgd dat ik persoonlijk met een andere dubbeldekker bus werd afgezet vóór ons complex. Helaas moest ik toen natuurlijk wel vertellen dat onze woonplaats niet in een sloppenwijk stond (lees: een prachtig appartement in één van de mooiste gebouwen van de stad). Voelde me wel een beetje schuldig. Dat gratis kaartje had misschien beter naar een familie kunnen gaan die het echt goed kon gebruiken. Maar mijn dag was in ieder geval super.
Verder is het brandalarm hier meerdere malen afgegaan de afgelopen weken. Steeds was het false alarm, ontstaan door een technisch mankement. Ons appartement is na 11 september gebouwd en is dus voorzien van “sprinkler” installaties (zo’n stuk of 20 door heel het appartement), tig brandmelders en een intercom systeem (bleep bleep: “This building will selfdistruct in 5 minutes” ; )).
De laatste keer bleef het brandalarm wel erg lang afgaan. Ik was alleen thuis met de kinderen en begon me na een kwartier een beetje zorgen te maken. Het vervelende van een brandalarm is dat de liften automatisch geblokkeerd worden. Dus als je op 13 hoog woont, is het niet gemakkelijk om met twee kinderen “even” naar beneden te lopen om te kijken wat er aan de hand is.
Gelukkig waren meerdere bewoners van onze verdieping benieuwd naar wat er aan de hand was. Helaas bleek de gemiddelde leeftijd van onze gangbewoners op zo’n 70 jaar te liggen. Geen echte MacGyvers dus die mij zouden kunnen redden in geval van nood. Het was alleen zo aandoenlijk. Een oude man zei dat hij wel naar beneden zou lopen om te kijken wat er aan de hand was. Ik stond ondertussen al met de draagdoeken klaar om Simone en Eveline 13 verdiepingen naar beneden te tillen. Ronald kwam toevallig net terug van zijn werk en schrok zich dood toen hij drie grote brandweerauto’s voor ons gebouw zag staan. Gelukkig bleek het weer false alarm te zijn. Een peuter (godzijdank niet de mijne) had het alarm geactiveerd.
Vandaag zijn we een dagje met de auto gaan toeren door Nova Scotia. Ronald stond al de hele week te popelen om ons nieuwe speeltje uit te proberen. Dus vanochtend hadden we alle spullen ingepakt voor onze dagtrip. In de parkeergarage nog een hoop ellende gehad met de autostoel van Eveline. (Lees: In 35 graden hitte een autostoel met een riem vast monteren via allerlei gaatjes en kiertjes + 2 drukke kinderen = “Zullen we maar thuis blijven?”)
Enfin, 1,5 uur later dan gepland, waren we dan eindelijk onderweg. Het leuke van onze uitjes is nu, dat we niks meer zelf hoeven te bedenken. We kiezen gewoon het dichtstbijzijnde natuurpark, zwembad, restaurant of pretpark dat onze TomTom aangeeft en de TomTom brengt ons er naartoe. En als je ineens een poepbroek moet verschonen of een flesje moet geven, verander je gewoon je bestemming naar de dichtstbijzijnde rest-area. Verder hoef je tijdens het autorijden ook niet meer zo veel na te denken; we hebben een automaat dus schakelen hoeft niet, de auto onthoudt de door ons gewenste posities van de stoel + zijspiegels d.m.v. een code, CD’tjes wisselen hoeft niet (er is immers plek voor 6 CD’s) en je hebt cruise control. Piece of cake dus.
Helaas kreeg ik het desondanks toch nog voor elkaar om gestresst achter het stuur te zitten. Ik moest van Ronald echt ook proberen om in onze auto te rijden. Nadat onze TomTom 10 keer had aangegeven dat ik naar rechts moest, reed ik per ongeluk toch nog rechtdoor. En vanaf dat moment ging mijn rijkwaliteit van kwaad tot erger. Aan het einde van mijn autorit zei ik redelijk pissig tegen Ronald: “Zullen we er maar over ophouden?”Zei Eveline vanuit achterin: “Ja Ronald, ophouden.” Enfin, ik ben blij dat we nog leven. En dan te bedenken dat ik hier ook nog op moet voor m’n rij examen…..
Desondanks was onze dagtrip zeker de moeite waard. Het landschap is hier zo mooi. Je rijdt over verlaten snelwegen, langs prachtige bergmeren omringd door nevel en naaldbomen. Hier en daar zie je wat huisjes en kerkjes. Bob Ross (= “We’re gonna make ourselves a nice little tree”) zou maar wat graag zijn meegereden.
Onderweg zijn we gestopt bij een plaatselijk koffiehuisje. (voor de spontaniteit moet je je TomTom af en toe wel uitzetten anders eindig je helaas altijd bij de Tim Hortons of de Mc. Donald’s) De waitress kon de “zelfgemaakte” koffie echt aanraden. Ronald glunderde van geluk, bij de gedachte aan een “lekker bakje”. Helaas bleek het weer een standaard “bakkie (of eigenlijk een “mokkie”) prut te zijn. En tot overmaat van ramp kreeg Ronald ook nog een gratis (lees: “No I insist”) “refill” aangeboden. Altijd leuk, die Canadese politeness.
Kortom, het was een goed weekend. Zeker omdat Eveline vanavond een hap aardappel en een hap vlees heeft genomen (we boeken dus vooruitgang). Bovendien heeft Eveline vandaag ook haar potje gebruikt. Vol trots heb ik een foto gemaakt van de eerste potjes-keutel.
Ben benieuwd wat de komende week ons brengt.
14 juli 2008
Over de drie R' en en Barbapapa
Inmiddels is de tweede volle week van mijn bestaan als huismoeder weer van start gegaan. Ik moet zeggen dat het me niet altijd meevalt om full time thuis te zitten. Maar we boeken vooruitgang. Aan het einde van afgelopen maandag voelde ik me een stuk ellendiger. Het helpt enorm wanneer je toch wat afspraken hebt gemaakt met mensen.
Net als kleine kinderen heb ik gewoon enorme behoefte aan de drie R’en (= rust, reinheid en regelmaat voor de niet dwangneuroten onder ons). Al hoewel …Rust is een subjectief begrip. Sinds enkele dagen heeft Eveline bedacht dat je ‘s ochtends natuurlijk ook zelf je bed uit kan komen i.p.v. netjes 1,5 uur lang te wachten totdat papa en mama je (uitgerust en wel) komen ophalen. Dit betekent dat Eveline niet om 8:00 maar om 6:30 al naast ons bed staat. Ik weet het, voor de meeste ouders is 6:30 een zeer redelijke tijd. Maar 8:00 was natuurlijke pure luxe, zeker nu Simone ook tot zo laat blijft liggen ‘s ochtends.
Op zich vind ik vroeg wakker worden ook niet eens zo erg hoor. Ware het niet dat Simone ‘s avonds niet makkelijk wil slapen. Dus dat betekent nu dat onze dag tussen 6:30 – 23:30 gevuld is met kindervreugde. Tja …. De hoogste tijd dus voor de Barbapapa bedlamp. Licht aan = liggen blijven of zelf spelen, licht uit = komt u maar …Hopelijk verkopen ze die lamp hier. En hopelijk bedenkt Eveline niet, dat ze Barbapapa ook gewoon uit het stopcontact kan trekken om het licht uit te krijgen. Eveline kennende is dat niet zo’n gekke voorspelling.
Anyway … (even een Engels woord er tussendoor, net alsof ik al in het Engels denk en schrijf enz.). Afgelopen zaterdag hebben we dan eindelijk onze auto in ontvangst mogen nemen. Ook ik moet toegeven dat het een prachtwagen is. Ronald en ik hebben de hele weg naar het strand alle knopjes uitgeprobeerd. Onze auto heeft zelfs stoelverwarming en de zijspiegels kunnen automatisch worden ingeklapt (wat in Nijmegen straks, met de smalle straatjes, best een voordeel kan zijn). En omdat Volvo natuurlijk zo kindvriendelijk is, zit er ook een automatische stoelverhoger in de stoelen op de achterbank. Dus dan hoeven we voor Eveline straks niet autostoel nummer drie te kopen. Nooit gedacht dat die wagen ons ook nog geld zou besparen.
Zaterdag dus naar het strand geweest en gisteren m’n verjaardag gevierd in Playland. Playland is een soort van Drievliet met allemaal attracties voor kleine kinderen. Eveline vond het echt fantastisch. We zijn tig keer in de draaimolen geweest. Ook was er een reuzenrad. Bizar hoe Eveline een schijterd is voor werkelijk alles maar het reuzenrad vond ze fantastisch. Omdat Ronald hoogtevrees heeft (bij het beklimmen van de Eiffeltoren kwam Ronald niet verder dan de helft van het voetstuk), besloot ik de stoere te zijn en samen met Eveline in deze attractie te gaan. De man van de attractie moet mijn spanning gezien hebben, want hij zette dat ding op “full speed” en ging toen uitgebreid een praatje maken met een collega. Gaan we met een rotvaart door de lucht, zie ik groen van ellende en rara wie vermaakt zich prima ..
precies.. mijn (ik wil niet dat de duif mij bijt ..) heldhaftige Eveline.
Tot slot zijn we nog een uurtje naar het babyzwembad geweest. Eveline mocht haar nieuwe badpak aan met haar nieuwe waterschoenen. Ze ging helemaal door het lint van blijdschap. (Dat kan ik me nog van vroeger herinneren. Hoe blij je soms kon zijn met iets simpels. Zo van … “joepie, joepie, we gaan een video recorder huren met de video van de smurfen!” of “Nog een paar nachtjes slapen en dan krijgen we de nieuwe plaat van Kinderen voor Kinderen!”) Nadat we haar ervan hadden overtuigd dat er echt geen walvissen in het zwembad waren en dat het water eigenlijk best wel warm was, heeft Eveline lekker een uur wat pootjes gebaad. Moe maar tevreden gingen we weer naar huis.
O ja, en dan nu iets schokkends. Ons appartement ligt aan de grootste winkelstraat van Halifax (lees: straat met 20 winkels en een paar leuke kroegjes). Zaterdag viel het ons al op dat de hele straat was afgezet. Bleek er een schietpartij geweest te zijn in een kroeg bij ons om de hoek. Aanleiding was een hevige discussie … over iets cruciaals … Ik vermoed dat het slachtoffer geen “Dank je wel” had gezegd toen hij z’n biertje kreeg. Tja, en dan heb je lef hoor … tegenover een Canadees.
Net als kleine kinderen heb ik gewoon enorme behoefte aan de drie R’en (= rust, reinheid en regelmaat voor de niet dwangneuroten onder ons). Al hoewel …Rust is een subjectief begrip. Sinds enkele dagen heeft Eveline bedacht dat je ‘s ochtends natuurlijk ook zelf je bed uit kan komen i.p.v. netjes 1,5 uur lang te wachten totdat papa en mama je (uitgerust en wel) komen ophalen. Dit betekent dat Eveline niet om 8:00 maar om 6:30 al naast ons bed staat. Ik weet het, voor de meeste ouders is 6:30 een zeer redelijke tijd. Maar 8:00 was natuurlijke pure luxe, zeker nu Simone ook tot zo laat blijft liggen ‘s ochtends.
Op zich vind ik vroeg wakker worden ook niet eens zo erg hoor. Ware het niet dat Simone ‘s avonds niet makkelijk wil slapen. Dus dat betekent nu dat onze dag tussen 6:30 – 23:30 gevuld is met kindervreugde. Tja …. De hoogste tijd dus voor de Barbapapa bedlamp. Licht aan = liggen blijven of zelf spelen, licht uit = komt u maar …Hopelijk verkopen ze die lamp hier. En hopelijk bedenkt Eveline niet, dat ze Barbapapa ook gewoon uit het stopcontact kan trekken om het licht uit te krijgen. Eveline kennende is dat niet zo’n gekke voorspelling.
Anyway … (even een Engels woord er tussendoor, net alsof ik al in het Engels denk en schrijf enz.). Afgelopen zaterdag hebben we dan eindelijk onze auto in ontvangst mogen nemen. Ook ik moet toegeven dat het een prachtwagen is. Ronald en ik hebben de hele weg naar het strand alle knopjes uitgeprobeerd. Onze auto heeft zelfs stoelverwarming en de zijspiegels kunnen automatisch worden ingeklapt (wat in Nijmegen straks, met de smalle straatjes, best een voordeel kan zijn). En omdat Volvo natuurlijk zo kindvriendelijk is, zit er ook een automatische stoelverhoger in de stoelen op de achterbank. Dus dan hoeven we voor Eveline straks niet autostoel nummer drie te kopen. Nooit gedacht dat die wagen ons ook nog geld zou besparen.
Zaterdag dus naar het strand geweest en gisteren m’n verjaardag gevierd in Playland. Playland is een soort van Drievliet met allemaal attracties voor kleine kinderen. Eveline vond het echt fantastisch. We zijn tig keer in de draaimolen geweest. Ook was er een reuzenrad. Bizar hoe Eveline een schijterd is voor werkelijk alles maar het reuzenrad vond ze fantastisch. Omdat Ronald hoogtevrees heeft (bij het beklimmen van de Eiffeltoren kwam Ronald niet verder dan de helft van het voetstuk), besloot ik de stoere te zijn en samen met Eveline in deze attractie te gaan. De man van de attractie moet mijn spanning gezien hebben, want hij zette dat ding op “full speed” en ging toen uitgebreid een praatje maken met een collega. Gaan we met een rotvaart door de lucht, zie ik groen van ellende en rara wie vermaakt zich prima ..
precies.. mijn (ik wil niet dat de duif mij bijt ..) heldhaftige Eveline.
Tot slot zijn we nog een uurtje naar het babyzwembad geweest. Eveline mocht haar nieuwe badpak aan met haar nieuwe waterschoenen. Ze ging helemaal door het lint van blijdschap. (Dat kan ik me nog van vroeger herinneren. Hoe blij je soms kon zijn met iets simpels. Zo van … “joepie, joepie, we gaan een video recorder huren met de video van de smurfen!” of “Nog een paar nachtjes slapen en dan krijgen we de nieuwe plaat van Kinderen voor Kinderen!”) Nadat we haar ervan hadden overtuigd dat er echt geen walvissen in het zwembad waren en dat het water eigenlijk best wel warm was, heeft Eveline lekker een uur wat pootjes gebaad. Moe maar tevreden gingen we weer naar huis.
O ja, en dan nu iets schokkends. Ons appartement ligt aan de grootste winkelstraat van Halifax (lees: straat met 20 winkels en een paar leuke kroegjes). Zaterdag viel het ons al op dat de hele straat was afgezet. Bleek er een schietpartij geweest te zijn in een kroeg bij ons om de hoek. Aanleiding was een hevige discussie … over iets cruciaals … Ik vermoed dat het slachtoffer geen “Dank je wel” had gezegd toen hij z’n biertje kreeg. Tja, en dan heb je lef hoor … tegenover een Canadees.
10 juli 2008
Gewend aan AVENT?
Ik zet dit toch maar even op m'n blog.
Gisteren hadden we met de babymoeders afgesproken in het park voor een ijsje. Ik gaf Simone de fles en een van de moeders vroeg waarom ik nog een AVENT fles gebruikte. Ik had geen idee wat ze bedoelde.
Nu blijkt dat bepaalde AVENT flessen in Canada niet meer mogen worden verkocht omdat ze een te hoge waarde aan Bisfenol A bevatten (= stof dat de hormoonhuishouding kan beinvloeden bij te hoge concentratie en zou zo invloed kunnen hebben op het ontstaan van borstkanker, overgewicht, ADHD en onvruchtbaarheid). Het schijnt dat je deze flessen mag terugbrengen naar iedere willekeurige AVENT verkopende Canadese winkel en je je geld kan terugkrijgen.
De Voedsel en Warenautoriteit heeft bovengenoemde aanname onderzocht en is tot de conclusie gekomen dat de concentratie Bisfenol A in plastic babyflessen de wettelijke grens niet overschrijdt. De flessen mogen in Nederland nog gewoon worden verkocht.
Ik heb inmiddels eieren (of eigenlijk nieuwe flessen) voor m'n geld gekozen en heb nieuwe Bisfenol A vrije flessen gekocht. Was een vrij prijzige bedoeling dat wel.
Vraag me af of de hele Bisfenol A discussie niet expres is aangewakkerd door de producenten van de Bisfenol A vrije flesjes.
De waarheid zal wel ergens in het midden liggen.
Voelde me in ieder geval wel verplicht om het te vertellen aangezien ik bovenstaande in Nederland nog nooit had gehoord.
Gisteren hadden we met de babymoeders afgesproken in het park voor een ijsje. Ik gaf Simone de fles en een van de moeders vroeg waarom ik nog een AVENT fles gebruikte. Ik had geen idee wat ze bedoelde.
Nu blijkt dat bepaalde AVENT flessen in Canada niet meer mogen worden verkocht omdat ze een te hoge waarde aan Bisfenol A bevatten (= stof dat de hormoonhuishouding kan beinvloeden bij te hoge concentratie en zou zo invloed kunnen hebben op het ontstaan van borstkanker, overgewicht, ADHD en onvruchtbaarheid). Het schijnt dat je deze flessen mag terugbrengen naar iedere willekeurige AVENT verkopende Canadese winkel en je je geld kan terugkrijgen.
De Voedsel en Warenautoriteit heeft bovengenoemde aanname onderzocht en is tot de conclusie gekomen dat de concentratie Bisfenol A in plastic babyflessen de wettelijke grens niet overschrijdt. De flessen mogen in Nederland nog gewoon worden verkocht.
Ik heb inmiddels eieren (of eigenlijk nieuwe flessen) voor m'n geld gekozen en heb nieuwe Bisfenol A vrije flessen gekocht. Was een vrij prijzige bedoeling dat wel.
Vraag me af of de hele Bisfenol A discussie niet expres is aangewakkerd door de producenten van de Bisfenol A vrije flesjes.
De waarheid zal wel ergens in het midden liggen.
Voelde me in ieder geval wel verplicht om het te vertellen aangezien ik bovenstaande in Nederland nog nooit had gehoord.
08 juli 2008
Goede manieren
Het is me vanaf het begin al opgevallen dat de Canadezen er een bijzondere wijze van telefoneren op na houden. Voordat ik het normaal ga vinden, zal ik nog even laten zien wat ik bedoel.
Als ik in Nederland met iemand bel dan zeg ik altijd “Ha X met Patricia” en als ik de telefoon opneem dan zeg ik “Hallo, met Patricia”. In Canada gaat deze introductie echter zo:
Zender belt
Ik neem de telefoon op en zeg: “Hello, this is Patricia.”
Zender zegt: “Hello.”
Ik zeg: “O, hello”
(geen idee wie ik aan de telefoon heb, maar vind het lullig om te vragen, “So who is this?”)
Zender zegt: “How are you?”
Ik zeg: “Fine, thanks. And … how are you?”
(nog steeds geen flauw benul wie ik aan de telefoon heb en ik hoop dan maar dat die persoon in hemelsnaam wat hints geeft)
Zender: “Fine, thanks. I was thinking of going to the Point Pleasant Park tomorrow. Would you and the girls like coming too?”
Ik zeg: “O that would be wonderful”
(moet toch iets om m’n dag mee door te komen, heb alleen nog steeds geen idee wie ik nou aan de lijn heb. Heb namelijk een aantal mensen verzameld om leuke dingen mee te doen maar zit met deze mensen nog niet in de “je hoeft je naam niet te zeggen” fase)
Gesprek nadert einde
Zender: “So, I’ll see you at PP Park at 15:00 then. Ok, great. Bye, Patricia.”
Ik zeg: “Bye….”
(nog steeds niet helemaal zeker wie het nou was, maar door de hints inmiddels wel een specificatie gemaakt van twee mogelijke kandidaten: of die mevrouw met het blonde haar of die mevrouw met de bril.)
En zo had ik vorige week nog zo’n vreemde situatie. Ons appartement wordt 2 keer per week schoongemaakt… nou ja, schoongemaakt… ze zwabberen wat met een doekje door de wasbak, maken je bed op en leggen twee vouwtjes in het WC papier. Het probleem is alleen dat ze altijd rond 13:00 langskomen; net het tijdstip dat Eveline ligt te slapen, zodat ze haar kamer niet kunnen “schoonmaken”.
Heel beleefd vroeg de schoonmaakdame op een dag of ze dan misschien beter op een ander tijdstip zou terugkomen. Dus ik vroeg haar of dat mogelijk was. Zegt zij: “Well actually, not really”.Ik denk dan als Nederlander: Waarom bied je het dan aan?!?
Dat zijn weer van die vragen die puur uit beleefdheid gesteld worden maar waar je niets aan hebt. Op de vraag: “How are you?” zal niemand antwoorden: “Well, pretty bad.”
Maar goed, wat heb ik verder meegemaakt…
Het is al een week prachtig weer hier. We zijn afgelopen zaterdag naar het zwembad geweest (nee, geen dure “membership pool” maar een openbaar zwembad van het gewone volk. Zo hier en daar wat glas op de grond, ach, daar doen wij nuchtere Nederlanders niet moeilijk over). Zondag hebben we het weekend afgesloten met een avondje op het dakterras bij “Your father’s moustache”. Is een heel gezellig café waar je voor de verandering geen halve liter fles appelsap in een plastic fles krijgt geserveerd, maar waarachtig een drankje in een glas met ijsklontjes. Onze entree daar was misschien wat twijfelachtig. Het was voor hun volgens mij niet van alle dag dat er een echtpaar binnenloopt met een peuter, een baby in de draagdoek en een wipstoel. Maar ja, als je de regels niet af en toe een beetje verandert, kom je nooit ergens met twee kleine kinderen. Het was in ieder geval een gezellige avond. Halverwege had Eveline nog wel een “grote boodschap” gedaan terwijl we geen pampers hadden meegenomen. Tja, en dan sta je voor de keus om of naar huis te gaan of om inventief te zijn. Wij kozen voor het laatste. In the Ladies room Eveline ontdaan van haar pamper, de keutel met keukenpapier ontkoppelt en hopla zo in de WC gekieperd en gauw doorgetrokken. Het koste de WC wel wat moeite om de lading weg te werken (had even de angst dat de boel zou overstromen) maar gelukkig was de klus met succes geklaard. Leverde weer 20 minuten aan terraswinst op.
En ja, het moest er natuurlijk toch een keer van komen. Ik ben gisteren alleen naar de bioscoop geweest. En om het verhaal nog hartverscheurender te maken. Het was de film “Sex and the City” of te wel, zo’n echte “kom laten we met alle vriendinnen gezellig een avondje lachen” film of te wel, wat doe je jezelf aan om daar alleen naar toe te gaan? Maar ik zit al weken te azen op die film en de mensen die ik hier heb leren kennen zijn wel in voor een “playdate” maar ‘s avonds moet er gewerkt worden (ja dat “flexwerken” doen ze hier goed). Dus na weer een lange thuismoeder dag, kon ik het echt niet langer uithouden en ben gewoon gegaan. Expres op een maandag natuurlijk want dan zou er naar mijn mening niemand in de zaal zitten. (= meiden hebben hun gezellige wijnavondjes toch niet op maandag ..). Helaas was dat niet waar. Toen ik de bioscoopzaal binnenliep zag ik alleen maar meiden. Ben zo snel mogelijk naar achteren gelopen. Voelde me tot de start van de film erg zielig. Toch was de film helemaal de moeite waard! Echt een aanrader voor een leuke avond.
Vandaag ben ik met de kinderen naar de bibliotheek geweest. Daar hadden ze een playgroup voor ouders met hun peuters en baby’s. Ik zag er wel tegenop om te gaan. Maar je wordt echt gedwongen om je huis te verlaten hier. Want met twee kinderen duurt je dag met alleen maar boodschappen doen en het park doorslenteren in je eentje echt veel te lang.
Het leuke is dat er in die speelruimte moeders van allerlei culturen bij elkaar zaten maar allemaal gebonden door dezelfde opvoedproblematiek en eenzaamheid. Een vrouw had zelfs vier jaar lang thuis gezeten, niet wetende dat er dit soort ontmoetingspunten zijn voor kinderen en hun ouders. Ze was zo blij.
Volgens mij hebben ze in Nederland niet veel van dit soort initiatieven. Inburgeren zou in Nederland zo veel sneller gaan als je mensen ook wat houvast geeft.
Morgen ga ik weer naar de bibliotheek, dan hebben ze een “puppet show”. Donderdag ben ik uitgenodigd voor een “stroller” clubje. Dan gaan we wandelen door het park met de buggy’s om zo wat aan conditietraining te doen.
Tja, en zo kom ik, hetzij soms tergend langzaam, wel m’n dagen door en zijn deze dagen dankzij de lieve mensen hier soms nog aangenaam ook.
Als ik in Nederland met iemand bel dan zeg ik altijd “Ha X met Patricia” en als ik de telefoon opneem dan zeg ik “Hallo, met Patricia”. In Canada gaat deze introductie echter zo:
Zender belt
Ik neem de telefoon op en zeg: “Hello, this is Patricia.”
Zender zegt: “Hello.”
Ik zeg: “O, hello”
(geen idee wie ik aan de telefoon heb, maar vind het lullig om te vragen, “So who is this?”)
Zender zegt: “How are you?”
Ik zeg: “Fine, thanks. And … how are you?”
(nog steeds geen flauw benul wie ik aan de telefoon heb en ik hoop dan maar dat die persoon in hemelsnaam wat hints geeft)
Zender: “Fine, thanks. I was thinking of going to the Point Pleasant Park tomorrow. Would you and the girls like coming too?”
Ik zeg: “O that would be wonderful”
(moet toch iets om m’n dag mee door te komen, heb alleen nog steeds geen idee wie ik nou aan de lijn heb. Heb namelijk een aantal mensen verzameld om leuke dingen mee te doen maar zit met deze mensen nog niet in de “je hoeft je naam niet te zeggen” fase)
Gesprek nadert einde
Zender: “So, I’ll see you at PP Park at 15:00 then. Ok, great. Bye, Patricia.”
Ik zeg: “Bye….”
(nog steeds niet helemaal zeker wie het nou was, maar door de hints inmiddels wel een specificatie gemaakt van twee mogelijke kandidaten: of die mevrouw met het blonde haar of die mevrouw met de bril.)
En zo had ik vorige week nog zo’n vreemde situatie. Ons appartement wordt 2 keer per week schoongemaakt… nou ja, schoongemaakt… ze zwabberen wat met een doekje door de wasbak, maken je bed op en leggen twee vouwtjes in het WC papier. Het probleem is alleen dat ze altijd rond 13:00 langskomen; net het tijdstip dat Eveline ligt te slapen, zodat ze haar kamer niet kunnen “schoonmaken”.
Heel beleefd vroeg de schoonmaakdame op een dag of ze dan misschien beter op een ander tijdstip zou terugkomen. Dus ik vroeg haar of dat mogelijk was. Zegt zij: “Well actually, not really”.Ik denk dan als Nederlander: Waarom bied je het dan aan?!?
Dat zijn weer van die vragen die puur uit beleefdheid gesteld worden maar waar je niets aan hebt. Op de vraag: “How are you?” zal niemand antwoorden: “Well, pretty bad.”
Maar goed, wat heb ik verder meegemaakt…
Het is al een week prachtig weer hier. We zijn afgelopen zaterdag naar het zwembad geweest (nee, geen dure “membership pool” maar een openbaar zwembad van het gewone volk. Zo hier en daar wat glas op de grond, ach, daar doen wij nuchtere Nederlanders niet moeilijk over). Zondag hebben we het weekend afgesloten met een avondje op het dakterras bij “Your father’s moustache”. Is een heel gezellig café waar je voor de verandering geen halve liter fles appelsap in een plastic fles krijgt geserveerd, maar waarachtig een drankje in een glas met ijsklontjes. Onze entree daar was misschien wat twijfelachtig. Het was voor hun volgens mij niet van alle dag dat er een echtpaar binnenloopt met een peuter, een baby in de draagdoek en een wipstoel. Maar ja, als je de regels niet af en toe een beetje verandert, kom je nooit ergens met twee kleine kinderen. Het was in ieder geval een gezellige avond. Halverwege had Eveline nog wel een “grote boodschap” gedaan terwijl we geen pampers hadden meegenomen. Tja, en dan sta je voor de keus om of naar huis te gaan of om inventief te zijn. Wij kozen voor het laatste. In the Ladies room Eveline ontdaan van haar pamper, de keutel met keukenpapier ontkoppelt en hopla zo in de WC gekieperd en gauw doorgetrokken. Het koste de WC wel wat moeite om de lading weg te werken (had even de angst dat de boel zou overstromen) maar gelukkig was de klus met succes geklaard. Leverde weer 20 minuten aan terraswinst op.
En ja, het moest er natuurlijk toch een keer van komen. Ik ben gisteren alleen naar de bioscoop geweest. En om het verhaal nog hartverscheurender te maken. Het was de film “Sex and the City” of te wel, zo’n echte “kom laten we met alle vriendinnen gezellig een avondje lachen” film of te wel, wat doe je jezelf aan om daar alleen naar toe te gaan? Maar ik zit al weken te azen op die film en de mensen die ik hier heb leren kennen zijn wel in voor een “playdate” maar ‘s avonds moet er gewerkt worden (ja dat “flexwerken” doen ze hier goed). Dus na weer een lange thuismoeder dag, kon ik het echt niet langer uithouden en ben gewoon gegaan. Expres op een maandag natuurlijk want dan zou er naar mijn mening niemand in de zaal zitten. (= meiden hebben hun gezellige wijnavondjes toch niet op maandag ..). Helaas was dat niet waar. Toen ik de bioscoopzaal binnenliep zag ik alleen maar meiden. Ben zo snel mogelijk naar achteren gelopen. Voelde me tot de start van de film erg zielig. Toch was de film helemaal de moeite waard! Echt een aanrader voor een leuke avond.
Vandaag ben ik met de kinderen naar de bibliotheek geweest. Daar hadden ze een playgroup voor ouders met hun peuters en baby’s. Ik zag er wel tegenop om te gaan. Maar je wordt echt gedwongen om je huis te verlaten hier. Want met twee kinderen duurt je dag met alleen maar boodschappen doen en het park doorslenteren in je eentje echt veel te lang.
Het leuke is dat er in die speelruimte moeders van allerlei culturen bij elkaar zaten maar allemaal gebonden door dezelfde opvoedproblematiek en eenzaamheid. Een vrouw had zelfs vier jaar lang thuis gezeten, niet wetende dat er dit soort ontmoetingspunten zijn voor kinderen en hun ouders. Ze was zo blij.
Volgens mij hebben ze in Nederland niet veel van dit soort initiatieven. Inburgeren zou in Nederland zo veel sneller gaan als je mensen ook wat houvast geeft.
Morgen ga ik weer naar de bibliotheek, dan hebben ze een “puppet show”. Donderdag ben ik uitgenodigd voor een “stroller” clubje. Dan gaan we wandelen door het park met de buggy’s om zo wat aan conditietraining te doen.
Tja, en zo kom ik, hetzij soms tergend langzaam, wel m’n dagen door en zijn deze dagen dankzij de lieve mensen hier soms nog aangenaam ook.
02 juli 2008
Vrolijk de dag door met kleine kinderen
Inmiddels zijn we weer een paar dagen verder. Het is nu 23:02 en ik zit m’n tijd uit te zitten tot de laatste fles van vandaag. Meestal krijgt Simone die al eerder maar het flessenschema liep vandaag compleet in de soep omdat we naar de General Practitioner moesten voor twee prikken. Simone is nu warrig en moeilijk in slaap te krijgen. Ze is net in slaap gevallen, dus ik laat haar liever nog even liggen. Eveline slaapt gelukkig al vanaf 20:00. Dat vind ik zo opvallend. Hoe warrig een dag soms ook kan afsluiten met Eveline, ze gaat altijd lekker slapen, zonder problemen. Ze heeft altijd een lievelingsknuffel. Eerst was dat Lala, toen werd dat een pop genaamd Kirsten of Betty (naam hangt af van de stemming van Eveline) en nu hebben we “zeester” als nieuwe aanwinst. Zeester is verreweg de meest eenvoudige knuffel die er op deze planeet bestaat maar door Eveline is juist deze tot heilig gebombardeerd.
Gisteren was het Canada Day. Een dag dat alle Canadezen vrij zijn om te vieren dat ze onderdeel zijn van Canada. (sorry, er kleeft ongetwijfeld meer aan de geschiedenis van deze feestdag, maar ik heb even de fut niet om te googelen) Dus als echte ingeburgerde Canadezen hebben ook wij er een mooie dag van gemaakt. ’s Ochtends hebben we de optocht gezien compleet met 50 man aan doedelzakken (Nova Scotia = Nieuw Schotland, vandaar de doedelzakken, zo ver kom ik zonder Google ook wel). Het was erg indrukwekkend om te zien en te horen. Opvallend was dat nog geen 5 minuten na het einde van de optocht, alle mensen weer op de been waren en de straten weer volstroomden met auto’s, zonder dat er ook maar 1 rondslingerend snoeppapiertje op de weg te zien was. In Nederland hebben ze na afloop van zo’n parade wel twee uur nodig om alle ellende weer weg te sjuffelen (ok, spellingscontrole snapt het woord niet).
Goed, na het middagdutje zijn we naar the Commons geweest. Dat is het wat armere gedeelte van Halifax en dus een uitstekende plek voor je middagvertier want de gemeente doet er alles aan om dit stukje stad zo veel mogelijk te promoten. Zo hebben ze er een hele mooie speeltuin gemaakt met de meest praktische, rolstoel – en kinderwagen – vriendelijke schommels, klimrekken en glijbanen. Zelfs Eveline durft alleen van deze glijbanen. Ter gelegenheid van Canada Day hadden ze overal tentjes neergezet met eten en drinken. Ook waren er springkussens en was het buitenbad zwembad open voor iedereen die trek had om te zwemmen. Na het nodige speelvertier zijn we doorgelopen naar de haven waar iedereen op het terras zat. (zie Waalkade tijdens zomerse zondag om een idee te krijgen). Wij hebben ook wat terrasindrukken opgedaan (lees: er langzaam langsgelopen) en zijn vervolgens doorgelopen naar David en Tracy voor een BBQ in hun tuin. Kortom een zeer geslaagde dag.
Vandaag was het weer business as usual. Op het programma stond: uitje naar de bibliotheek, injecties voor Simone en naar de supermarkt voor tandpasta (je moet toch wat). De bibliotheek is hier ook een sociale ontmoetingsplaats. Ze hebben er een aparte ruimte waar je je kunt inschrijven voor kinderprogramma’s. Dat lijkt me voor ons een goed idee omdat Eveline de bibliotheek zelf ziet als de uitvalsbasis voor veel plezier maar voor niks dat met lezen te maken heeft. Ik ben in de bibliotheek vooral bezig geweest met Eveline achterna rennen. Ze had de lift ontdekt en ze wist ook hoe de deur open moest. “Mama pakken!’ en dan zo hard mogelijk wegrennen.
’s Middags dus naar de huisarts geweest. Huisarts was nogal een oude man die niet zo goed Engels sprak. Hij begreep de Nederlandse volgorde van vaccineren niet helemaal. Dus ik hoop maar dat Simone nu wel de juiste cocktail ingespoten heeft gekregen. Enfin hij is denk ik wel een goede huisarts. Voordat we weggingen vond hij mij een zorgzame moeder. Dus, wat ik al zei, niks mis met de beste man ; )
Om de dag af te sluiten deden we nog een rondje supermarkt. Onderweg nog een hoop praatjes gehad vanwege Eveline. Die is helemaal into Sesamstraat en Dora. Ze zegt nu de hele dag: “O Ernie wat ben je toch slim” en “Swieber niet stelen”. Ook het liedje: “Ik ben m’n lieve hondje kwijt” doet het goed.
In de supermarkt nog gezellig een kwartier in de rij gestaan bij de kassa omdat de klant voor mij geen WC papier had gepakt met een streepjescode dus de mevrouw achter de kassa moest de halve supermarkt met haar kassatelefoon pagen voor de juiste prijs. En iedereen maar netjes wachten in die rij omdat de Canadezen altijd zo irritant beleefd en geduldig blijven. In Nederland zou de helft van de rij al van ellende bezweken zijn, maar hier blijft iedereen keurig wachten en maakt met elkaar een praatje. En als je dan eenmaal aan de beurt bent, vragen ze altijd: “Did you find everything you wanted?” Dat zeggen ze natuurlijk puur uit beleefdheid, maar vandaag had mijn Nederlandse ik bijna gezegd “No, I would like to have the same toiletpaper as the madam in front of me. Could you maybe page your colleague to go and get it for me?” O ja, en wat je ook moet weten: ze verkopen hier geen spuitbus deodorant, ze hebben hier geen Knor wereldgerechten en het thuismerk billendoekjes levert luieruitslag op bij Simone. (o, en nog los van het hele verhaal, DJ Tiesto en dat nummer van Do “We’re in heaven” (of zoiets) vindt iedereen hier helemaal te gek)
Eenmaal thuis gekomen heb ik met smart gewacht op Ronald. Die heeft uiteindelijk het eten klaargemaakt. Helaas was de saus op de grond gevallen. Dus door al het schoonmaken, aten we een half uur laten met alle vermoeidheid van Eveline van dien. Die bleef bijna in haar verdriet hangen toen we haar eten koud wilden blazen. Na een time out in de hoek at die al snikkend alsnog haar eten op met de woorden: “Eveline moest een beetje huilen hè, nu is het over.” Ok, dat we het maar weten. (Overigens zegt ze nu ook “Delicious” en “Cheers”) Daarna Eveline in bad gedaan. Natuurlijk moet dat met beleid gebeuren, want ja, de stop van het bad zou kleine meisjes natuurlijk zo maar kunnen opslurpen. Tot slot nog een boekje “Bert en z’n vrienden” voorgelezen. Daarna ging mevrouw lekker slapen.
Ok, ik heb m’n tijd volgetypt.
Nog even een fles en dan eindelijk naar bed.
Gisteren was het Canada Day. Een dag dat alle Canadezen vrij zijn om te vieren dat ze onderdeel zijn van Canada. (sorry, er kleeft ongetwijfeld meer aan de geschiedenis van deze feestdag, maar ik heb even de fut niet om te googelen) Dus als echte ingeburgerde Canadezen hebben ook wij er een mooie dag van gemaakt. ’s Ochtends hebben we de optocht gezien compleet met 50 man aan doedelzakken (Nova Scotia = Nieuw Schotland, vandaar de doedelzakken, zo ver kom ik zonder Google ook wel). Het was erg indrukwekkend om te zien en te horen. Opvallend was dat nog geen 5 minuten na het einde van de optocht, alle mensen weer op de been waren en de straten weer volstroomden met auto’s, zonder dat er ook maar 1 rondslingerend snoeppapiertje op de weg te zien was. In Nederland hebben ze na afloop van zo’n parade wel twee uur nodig om alle ellende weer weg te sjuffelen (ok, spellingscontrole snapt het woord niet).
Goed, na het middagdutje zijn we naar the Commons geweest. Dat is het wat armere gedeelte van Halifax en dus een uitstekende plek voor je middagvertier want de gemeente doet er alles aan om dit stukje stad zo veel mogelijk te promoten. Zo hebben ze er een hele mooie speeltuin gemaakt met de meest praktische, rolstoel – en kinderwagen – vriendelijke schommels, klimrekken en glijbanen. Zelfs Eveline durft alleen van deze glijbanen. Ter gelegenheid van Canada Day hadden ze overal tentjes neergezet met eten en drinken. Ook waren er springkussens en was het buitenbad zwembad open voor iedereen die trek had om te zwemmen. Na het nodige speelvertier zijn we doorgelopen naar de haven waar iedereen op het terras zat. (zie Waalkade tijdens zomerse zondag om een idee te krijgen). Wij hebben ook wat terrasindrukken opgedaan (lees: er langzaam langsgelopen) en zijn vervolgens doorgelopen naar David en Tracy voor een BBQ in hun tuin. Kortom een zeer geslaagde dag.
Vandaag was het weer business as usual. Op het programma stond: uitje naar de bibliotheek, injecties voor Simone en naar de supermarkt voor tandpasta (je moet toch wat). De bibliotheek is hier ook een sociale ontmoetingsplaats. Ze hebben er een aparte ruimte waar je je kunt inschrijven voor kinderprogramma’s. Dat lijkt me voor ons een goed idee omdat Eveline de bibliotheek zelf ziet als de uitvalsbasis voor veel plezier maar voor niks dat met lezen te maken heeft. Ik ben in de bibliotheek vooral bezig geweest met Eveline achterna rennen. Ze had de lift ontdekt en ze wist ook hoe de deur open moest. “Mama pakken!’ en dan zo hard mogelijk wegrennen.
’s Middags dus naar de huisarts geweest. Huisarts was nogal een oude man die niet zo goed Engels sprak. Hij begreep de Nederlandse volgorde van vaccineren niet helemaal. Dus ik hoop maar dat Simone nu wel de juiste cocktail ingespoten heeft gekregen. Enfin hij is denk ik wel een goede huisarts. Voordat we weggingen vond hij mij een zorgzame moeder. Dus, wat ik al zei, niks mis met de beste man ; )
Om de dag af te sluiten deden we nog een rondje supermarkt. Onderweg nog een hoop praatjes gehad vanwege Eveline. Die is helemaal into Sesamstraat en Dora. Ze zegt nu de hele dag: “O Ernie wat ben je toch slim” en “Swieber niet stelen”. Ook het liedje: “Ik ben m’n lieve hondje kwijt” doet het goed.
In de supermarkt nog gezellig een kwartier in de rij gestaan bij de kassa omdat de klant voor mij geen WC papier had gepakt met een streepjescode dus de mevrouw achter de kassa moest de halve supermarkt met haar kassatelefoon pagen voor de juiste prijs. En iedereen maar netjes wachten in die rij omdat de Canadezen altijd zo irritant beleefd en geduldig blijven. In Nederland zou de helft van de rij al van ellende bezweken zijn, maar hier blijft iedereen keurig wachten en maakt met elkaar een praatje. En als je dan eenmaal aan de beurt bent, vragen ze altijd: “Did you find everything you wanted?” Dat zeggen ze natuurlijk puur uit beleefdheid, maar vandaag had mijn Nederlandse ik bijna gezegd “No, I would like to have the same toiletpaper as the madam in front of me. Could you maybe page your colleague to go and get it for me?” O ja, en wat je ook moet weten: ze verkopen hier geen spuitbus deodorant, ze hebben hier geen Knor wereldgerechten en het thuismerk billendoekjes levert luieruitslag op bij Simone. (o, en nog los van het hele verhaal, DJ Tiesto en dat nummer van Do “We’re in heaven” (of zoiets) vindt iedereen hier helemaal te gek)
Eenmaal thuis gekomen heb ik met smart gewacht op Ronald. Die heeft uiteindelijk het eten klaargemaakt. Helaas was de saus op de grond gevallen. Dus door al het schoonmaken, aten we een half uur laten met alle vermoeidheid van Eveline van dien. Die bleef bijna in haar verdriet hangen toen we haar eten koud wilden blazen. Na een time out in de hoek at die al snikkend alsnog haar eten op met de woorden: “Eveline moest een beetje huilen hè, nu is het over.” Ok, dat we het maar weten. (Overigens zegt ze nu ook “Delicious” en “Cheers”) Daarna Eveline in bad gedaan. Natuurlijk moet dat met beleid gebeuren, want ja, de stop van het bad zou kleine meisjes natuurlijk zo maar kunnen opslurpen. Tot slot nog een boekje “Bert en z’n vrienden” voorgelezen. Daarna ging mevrouw lekker slapen.
Ok, ik heb m’n tijd volgetypt.
Nog even een fles en dan eindelijk naar bed.
29 juni 2008
Grote wasjes, kleine wasjes ...
Ok, niet iedere dag hier in Canada is altijd even bijzonder. Soms heb je wel eens van die dagen die zo voorbij gaan, zonder dat je ook maar iets hebt gedaan. (Hoewel, inmiddels is gebleken dat Harm en Barbara een dochtertje hebben gekregen vandaag, dus voor sommige mensen is deze dag erg bijzonder geweest!)
Vandaag, zaterdag, was het zo'n dag. In Halifax zou je ’s ochtends de gordijnen open kunnen doen en er zo op uit kunnen trekken; een middagje diepzeevissen of walvissen bekijken, lekker winkelen in een “mall” of gezellig een biertje drinken op één van de dakterrassen hier in de buurt. Je kan echter ook de dagmenu variant nemen met kinderen. Dan doe je op zaterdag ook spannende dingen zoals de was en de boodschappen met als traktatie de speeltuin.
Het zijn ook de dagen dat Ronald zo nu en dan mijmert over iets leuks voor zichzelf. Vandaag kwam hij op het idee om een fiets te kopen, net als in Nijmegen. Ik vind het persoonlijk niet zo’n super idee. De gedachte dat ik straks ook in het weekend een dagdeel alleen met de kinderen zit omdat manlief een “frisse neus” wil halen, trekt me toch niet zo (los nog overigens van alle gevaren. Halifax is nou niet bepaald een fietsvriendelijke stad). Maar als Ronald’s fietshobby enigszins zal lijken op die in Nederland, dan hoef ik me geen zorgen te maken. Dan wordt de fiets hier hooguit een keer of twee fanatiek als racefiets gebruikt, eindigt een ochtendje fietsen met een zware migraine aanval en is meneer voor het komende fietsjaar weer genezen. Ik gun Ronald echt z’n hobby’s hoor. Want hij is bijna altijd bezig met z’n werk of alle beslommeringen van thuis. Maar ik zou het leuk vinden als hij een hobby zou kiezen die hij lekker op de bank kan doen met mij ernaast zoals een postzegelverzameling ofzo ; )
Het is inmiddels ’s avonds 21:00. We hebben alle boodschappen weer gedaan en geloof me, dat is geen eitje. De supermarkten zijn hier zo groot dat we na 4 weken eigenlijk nog steeds niet weten waar we wat kunnen vinden. En dat is best lastig, vooral met een peuter die in de supermarkt geen engelengeduld heeft. Vaak parkeer ik Eveline voor de tank met de kreeften en doe ik ondertussen wat speurwerk. Zo kon ik vandaag dus nergens de pijnboompitten vinden. Ik had al uitbreid gekeken in de winkellaan met het thema: pinda’s, maar kon ze nergens vinden. Na wat rondvragen bleken die dingen in de winkellaan met het verjaardags-taartbak thema te staan.. maar natuurlijk.. Wie wil er nou geen verjaardagstaart met pijnboompitten. Ook is het best een avontuur wanneer je nog zonder auto zit en je dus gebruik moet maken van één grote tweeling wandelwagen + twee kleine kinderen + (op de terugweg ) kilo’s aan boodschappen + 4 te trotseren heuvels. Gelukkig vindt iedereen ons blijkbaar heel erg interessant wanneer we met onze bolderkar voorbij lopen.
De Canadezen zijn hier echt erg aardig. Ze vragen altijd waar we vandaan komen en wat we van Canada vinden. Ook geven ze tips over wat we allemaal kunnen ondernemen. En ze zijn allemaal gek op Eveline. Je hoeft je gezicht maar twee seconden in het park te laten zien of we hebben alweer beet (nadat Eveline eerst uitgebreid naar iedereen heeft staan zwaaien, dat wel). Een conversatie gaat dan bijvoorbeeld zo: “O my goodness, aren’t you just adorable. What’s your name?” Waarop Eveline vrolijk antwoordt “Kijk mama, blote voeten” (vindt Eveline erg interessant omdat ze hier allemaal op slippers lopen). “How are you today?” doen ze vaak als tweede poging. Waarop Eveline ook in haar beste engels doorgaat “Burs dee toe joe”. Het gesprek wendt zich hierna vaak tot mij. En zo heb je binnen 5 minuten (langer kan het gesprek niet duren want Eveline begint na die tijdszone met haar “Bai, bai” ritueel) een e-mail adres van iemand te pakken en een afspraak voor een “play-date” Echt ongelooflijk. (Hier hebben vrouwen overigens recht op maximaal 12 maanden bevallingsverlof waarbij ze minimaal 50% van hun salaris doorbetaald krijgen. Erg goed geregeld van de overheid hier. Alleen kan ik me wel voorstellen dat vrouwen met kleine kinderen elkaar snel opzoeken. Heb je terwijl je met je kinderen bezig bent ook nog wat normale conversatie).
Tja, en ondertussen is onze vakantietijd hier bijna afgelopen. Maandag gaat Ronald echt aan de slag en begint ons alledaagse leven hier. Ongeacht hoe het ons zal bevallen, wil ik wel alvast even kwijt dat de afgelopen vier weken echt super zijn geweest. En ik zal m’n best doen om dat gevoel te behouden.
Vandaag, zaterdag, was het zo'n dag. In Halifax zou je ’s ochtends de gordijnen open kunnen doen en er zo op uit kunnen trekken; een middagje diepzeevissen of walvissen bekijken, lekker winkelen in een “mall” of gezellig een biertje drinken op één van de dakterrassen hier in de buurt. Je kan echter ook de dagmenu variant nemen met kinderen. Dan doe je op zaterdag ook spannende dingen zoals de was en de boodschappen met als traktatie de speeltuin.
Het zijn ook de dagen dat Ronald zo nu en dan mijmert over iets leuks voor zichzelf. Vandaag kwam hij op het idee om een fiets te kopen, net als in Nijmegen. Ik vind het persoonlijk niet zo’n super idee. De gedachte dat ik straks ook in het weekend een dagdeel alleen met de kinderen zit omdat manlief een “frisse neus” wil halen, trekt me toch niet zo (los nog overigens van alle gevaren. Halifax is nou niet bepaald een fietsvriendelijke stad). Maar als Ronald’s fietshobby enigszins zal lijken op die in Nederland, dan hoef ik me geen zorgen te maken. Dan wordt de fiets hier hooguit een keer of twee fanatiek als racefiets gebruikt, eindigt een ochtendje fietsen met een zware migraine aanval en is meneer voor het komende fietsjaar weer genezen. Ik gun Ronald echt z’n hobby’s hoor. Want hij is bijna altijd bezig met z’n werk of alle beslommeringen van thuis. Maar ik zou het leuk vinden als hij een hobby zou kiezen die hij lekker op de bank kan doen met mij ernaast zoals een postzegelverzameling ofzo ; )
Het is inmiddels ’s avonds 21:00. We hebben alle boodschappen weer gedaan en geloof me, dat is geen eitje. De supermarkten zijn hier zo groot dat we na 4 weken eigenlijk nog steeds niet weten waar we wat kunnen vinden. En dat is best lastig, vooral met een peuter die in de supermarkt geen engelengeduld heeft. Vaak parkeer ik Eveline voor de tank met de kreeften en doe ik ondertussen wat speurwerk. Zo kon ik vandaag dus nergens de pijnboompitten vinden. Ik had al uitbreid gekeken in de winkellaan met het thema: pinda’s, maar kon ze nergens vinden. Na wat rondvragen bleken die dingen in de winkellaan met het verjaardags-taartbak thema te staan.. maar natuurlijk.. Wie wil er nou geen verjaardagstaart met pijnboompitten. Ook is het best een avontuur wanneer je nog zonder auto zit en je dus gebruik moet maken van één grote tweeling wandelwagen + twee kleine kinderen + (op de terugweg ) kilo’s aan boodschappen + 4 te trotseren heuvels. Gelukkig vindt iedereen ons blijkbaar heel erg interessant wanneer we met onze bolderkar voorbij lopen.
De Canadezen zijn hier echt erg aardig. Ze vragen altijd waar we vandaan komen en wat we van Canada vinden. Ook geven ze tips over wat we allemaal kunnen ondernemen. En ze zijn allemaal gek op Eveline. Je hoeft je gezicht maar twee seconden in het park te laten zien of we hebben alweer beet (nadat Eveline eerst uitgebreid naar iedereen heeft staan zwaaien, dat wel). Een conversatie gaat dan bijvoorbeeld zo: “O my goodness, aren’t you just adorable. What’s your name?” Waarop Eveline vrolijk antwoordt “Kijk mama, blote voeten” (vindt Eveline erg interessant omdat ze hier allemaal op slippers lopen). “How are you today?” doen ze vaak als tweede poging. Waarop Eveline ook in haar beste engels doorgaat “Burs dee toe joe”. Het gesprek wendt zich hierna vaak tot mij. En zo heb je binnen 5 minuten (langer kan het gesprek niet duren want Eveline begint na die tijdszone met haar “Bai, bai” ritueel) een e-mail adres van iemand te pakken en een afspraak voor een “play-date” Echt ongelooflijk. (Hier hebben vrouwen overigens recht op maximaal 12 maanden bevallingsverlof waarbij ze minimaal 50% van hun salaris doorbetaald krijgen. Erg goed geregeld van de overheid hier. Alleen kan ik me wel voorstellen dat vrouwen met kleine kinderen elkaar snel opzoeken. Heb je terwijl je met je kinderen bezig bent ook nog wat normale conversatie).
Tja, en ondertussen is onze vakantietijd hier bijna afgelopen. Maandag gaat Ronald echt aan de slag en begint ons alledaagse leven hier. Ongeacht hoe het ons zal bevallen, wil ik wel alvast even kwijt dat de afgelopen vier weken echt super zijn geweest. En ik zal m’n best doen om dat gevoel te behouden.
Abonneren op:
Posts (Atom)
